Αυτό που βιώνουμε, συνιστά μια καθολική δικαστική εκτροπή που
σε συνδυασμό με την πολιτική εκτροπή και τη γενικευμένη θεσμική αποδόμηση,
οικοδομεί σταδιακά έναν επικίνδυνο θεσμικό Φρανκενστάιν, εχθρό του λαού, εκτελεστή της Δημοκρατίας και επικίνδυνο Εφιάλτη
για το έθνος μας...
Η πολιτική αντιπολίτευση οφείλει να στοχοποιήσει ευθύτατα, ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, τους πρωταγωνιστές της εξαμβλωματικής μετάλλαξης του κορυφαίου θεσμού της χώρας.
Και ταυτόχρονα να προαναγγείλει
την αυστηρότατη τιμωρία των πρωταγωνιστών αυτής της επικίνδυνης αθλιότητας. Οφείλει επίσης να καλέσει το λαό σε μαζική απειθαρχία στις ελληνοποιημένες κατοχικές αποφάσεις
και φυσικά οφείλει να δεσμευτεί προκαταβολικά...
στην εν μια νυκτί αποκαθήλωση του
κατοχικού δικαίου που έχει παραχθεί κατά τη διάρκεια αυτών των πέτρινων χρόνων.
Υπήρξαν mails με αφορμή πρόσφατες αναρτήσεις μας, ανθρώπων
που αναρωτιούνται για την επιλογή μας να θέσουμε στο επίκεντρο του πολιτικού
προβληματισμού το κεφάλαιο «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ», αλλά και mails ανθρώπων που
επικρότησαν αυτή μας την επιλογή. Υπήρξαν και κακιούλες που απλά τις προσπερνούμε…
Οι περισσότερες ιστοσελίδες και το σύνολο των καθεστωτικών
ΜΜΕ, αρκέστηκαν στο να σχολιάζουν (ενίοτε ίσως και καυστικά, αφού εποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία) επιμέρους
αποφάσεις – προφανώς τις πιο ξεφωνημένες εξ αυτών – και ξανακουκούλωσαν το
ζήτημα άρον – άρον σε μια συνομωσία σιωπής, περιμένοντας την επόμενη κραυγαλέα
δικαστική απόφαση για να ξαναγανακτήσουν αλά καρτ.
Όχι δεν είμαστε οπαδοί αυτής της λογικής. Αλά καρτ
αγανάκτηση σημαίνει δικαιολογημένη οργή απέναντι σε μια κακή απόφαση που
ενδεχομένως να προήλθε από μια κακή σύνθεση μιας κάποιας έδρας.
Στη χώρα μας όμως, δεν έχουμε το φαινόμενο επιμέρους κακών
αποφάσεων που θίγουν μεμονωμένες προσωπικότητες, τη τάδε ή τη δείνα κοινωνική
ομάδα.
Έχουμε μια βιομηχανία μετατροπής του κατοχικού δικαίου σε
εθνικό δίκαιο, με πρόσχημα το «δημόσιο συμφέρον». Αυτό τουλάχιστον επικαλούνται
οι έλληνες δικαστές, προκειμένου να αιτιολογήσουν ακατανόμαστες αποφάσεις τους.
Έχουμε μια απόλυτα χορογραφημένη απαξίωση ενός κορυφαίου
θεσμού, με Δούρειο ίππο τους ίδιους τους λειτουργούς του, που υποκρίνεται ότι
δικάζει στο όνομα του Ελληνικού λαού, ενώ στην ουσία ισχυροποιεί έξωθεν
επιβληθείσες αποφάσεις, με θύμα τον ίδιο το
λαό και την Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Έχουμε μια συστηματική προσπάθεια που αποσκοπεί στη
διαμόρφωση μιας κοινωνικής συνείδησης που θα αποδέχεται παθητικά, και εν
πολλοίς θα θεωρεί δεδομένο, πως είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτή χώρα, να μη
κυβερνάται με πυξίδα το εθνικό της Σύνταγμα, αλλά με κατοχικά διατάγματα, που
θα παραγκωνίσουν και τυπικά την ύπαρξή του.
Βρισκόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο
τερατογένεσης, κατά το οποίο ο θεσμός
της Ελληνικής δικαιοσύνης μετασχηματίζεται με ραγδαίους και ανεξέλεγκτους
ρυθμούς σε ελληνόφωνο διακανονιστή διαφορών, που είναι απροκάλυπτα
στρατευμένοι καδήδες (δικαστικοί άρχοντες) του σουλτανάτου, παρά ανεξάρτητοι
δικαστές.
Γίνεται λοιπόν φανερό, πως μέσα από τη διαδικασία της
αξιακής κατάπτωσης ενός θεσμού, η ελληνόφωνη πλέον δικαιοσύνη, παύει οριστικά ν
αποτελεί θεματοφύλακα θεσμών και αδιαφιλονίκητο σύμμαχο της κοινωνίας, αλλά
αναγορεύεται σε εντεταλμένο φορέα με συγκεκριμένη ταυτότητα και πολύ συγκεκριμένο ρόλο – που τείνει
να αναδειχτεί σε κυρίαρχο – επί της ουσίας υποταγμένη στις δυνάμεις που
επιβουλεύονται το μέλλον του τόπου.
Στη φάση αυτή, και όσο η κατοχή βαθαίνει στον τόπο μας, όσο
οι βλέψεις των χορογράφων της στοχοποιούν όλο και πιο συγκεκριμένα, την
αποκαθήλωση και του τελευταίου προπύργιου των σχέσεών της δικαιοσύνης με το αντικειμενικά
δίκαιο, με το εθνικά κυρίαρχο και το συνταγματικά θεμελιωμένο, αυτή «δικαιοσύνη»
χάνεται οριστικά μέσα σε παρενθέσεις, και η αυτοακύρωσή της είναι πλέον
αντικειμενικό γεγονός.
Έχουμε λοιπόν απέναντί μας έναν θεσμό, που δεν είναι πλέον ο
αμερόληπτος τιμητής, εγγυητής και θεματοφύλακας των «ιερών και των οσίων» του
τόπου μας, αλλά ένα απροκάλυπτο κατοχικό δεκανίκι – εργαλείο, που στο όνομα του
«κύρους» των αποφάσεών της, υλοποιεί ένα πρόγραμμα εκτεταμένου πεμπτοφαλαγγιστιμού
σε βάρος της ίδιας της χώρας.
Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσει η υποκρισία περί της δήθεν
ανάγκης σεβασμού του κύρους των αποφάσεών αυτής της δικαιοσύνης, και η πολιτική
αντιπολίτευση οφείλει πλέον να μη μασά τα λόγια της, αλλά να πει τα πράγματα με
τα όνομά τους.
Στον τόπο μας, στα κυρίαρχα και πρωτεύοντα, στα θεμελιώδη
και στα καταλυτικά, αυτό που έχουμε δε συνιστά πλέον απονομή δικαιοσύνης, αλλά
μια ιδιότυπη κολυμβήθρα κατοχικού Σιλωάμ, που αποδίδει με τρόπο αυθαίρετο
εθνική ταυτότητα σε κατοχικά διατάγματα και ισχυροποιεί θεσμικά τον πολιτικό
δωσιλογισμό απ άκρου σ άκρο στη χώρα.
Αυτό που βιώνουμε, συνιστά μια καθολική δικαστική εκτροπή που
σε συνδυασμό με την πολιτική εκτροπή και τη γενικευμένη θεσμική αποδόμηση,
οικοδομεί σταδιακά έναν επικίνδυνο θεσμικό Φρανκενστάιν, εχθρό του λαού, εκτελεστή της Δημοκρατίας και επικίνδυνο Εφιάλτη
για το έθνος μας.
Η πολιτική αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη από τη στιγμή που
τυπικά το Σύνταγμα της χώρας ακόμη δεν έχει καταλυθεί…
- Να δώσει οριστικό τέλος στη γελοία υποκρισία περί της ανάγκης σεβασμού της δήθεν «ανεξάρτητης»…
- Να αποκαλύψει με τρόπο συστηματικό και συγκεκριμένο, το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος του τόπου, μέσα από τη συστηματική προσπάθεια βιασμού της ερμηνείας θεσμών, αρχών και συνταγματικά προβλεπομένων. Και…
- Να στοχοποιήσει ευθύτατα και ξεκάθαρα τους πρωταγωνιστές αυτής της εξαμβλωματικής μετάλλαξης του κορυφαίου θεσμού της χώρας, προαναγγέλλοντας την αυστηρότατη τιμωρία των πρωταγωνιστών αυτής της επικίνδυνης αθλιότητας και καλώντας το λαό σε μαζική απειθαρχία στις ελληνοποιημένες κατοχικές αποφάσεις και φυσικά δεσμευόμενη προκαταβολικά στην εν μια νυκτί αποκαθήλωση του κατοχικού δικαίου που έχει παραχθεί κατά τη διάρκεια αυτών των πέτρινων χρόνων.
Σχετικά μας άρθρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου