Όνειρο απατηλό οι στόχοι της κυβέρνησης για 3,65 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις το 2014...
Μπορεί ο «Αστέρας» να έσωσε την παρτίδα των επικοινωνιακών εντυπώσεων στο κλείσιμο του 2013 για τις αποκρατικοποιήσεις, η αλήθεια όμως είναι ότι τα σχεδόν 1,2 δισ. ευρώ που συγκεντρώθηκαν φέτος από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα είναι μάλλον και τα... τελευταία.
Μπορεί ο «Αστέρας» να έσωσε την παρτίδα των επικοινωνιακών εντυπώσεων στο κλείσιμο του 2013 για τις αποκρατικοποιήσεις, η αλήθεια όμως είναι ότι τα σχεδόν 1,2 δισ. ευρώ που συγκεντρώθηκαν φέτος από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα είναι μάλλον και τα... τελευταία.
Όχι δηλαδή ότι δεν θα πάρει η κυβέρνηση λίγο ακόμη χαρτζιλίκι, αλλά οι
μεγαλεπήβολοι στόχοι που έχουν τεθεί για σχεδόν 3,65 δισ. ευρώ το 2014,
δεν θα «πιαστούν» ούτε στα όνειρά τους. Ιδιαίτερα λόγω των «μαγαζιών»
που...
έχουν μείνει για ξεπούλημα. Πάντως οι συνεργάτες του ΤΑΙΠΕΔ, όπως
και οι νομικοί και οικονομικοί σύμβουλοι των επιμέρους προγραμμάτων,
θησαυρίζουν διατηρώντας τις παχυλές αμοιβές που παίρνουν από το υστέρημα
των υπόλοιπων Ελλήνων λόγω των καθυστερήσεων.Ο λογαριασμός του 2013 κλείνει με τα 380 εκατ. του «Αστέρα», τα 622 εκατ. από την πώληση του 33% του ΟΠΑΠ (τα υπόλοιπα 30 από τα 652 εκατ. του ντιλ θα καταβληθούν σε δόσεις) και τα 133 εκατ. ευρώ από τη δωδεκαετή παραχώρηση των Κρατικών Λαχείων (το υπόλοιπο ποσό μέχρι τα 190 εκατ. θα καταβληθεί τον επόμενο χρόνο). Κι άλλα 40 εκατ. από τις πρεσβείες του εξωτερικού κλείνουν τον λογαριασμό. Έστω κι αν ο «Αστέρας» δεν εισπραχθεί φέτος.
Σε αυτά που «χάθηκαν» θα πρέπει να
συνυπολογίσουμε:
- Τα 190 εκατ. ευρώ περίπου που προέβλεπαν στο ΤΑΙΠΕΔ από την πώληση του ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους της SOCAR (τα υπόλοιπα μέχρι τα 400 θα εισπραχθούν από τα Ελληνικά Πετρέλαια), μια και η πώληση δεν ολοκληρώθηκε.
- Τα 500-700 εκατ. ευρώ που χάθηκαν από την πώληση της ΔΕΠΑ, η οποία ναυάγησε την άνοιξη μετά τα ελληνικά... παιχνιδίσματα με την Gazprom.
Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την καθυστέρηση του Ελληνικού, τον ΟΛΠ που... χάθηκε στη διαδρομή μεταξύ Πεκίνου και Βρυξελλών, τον ΟΔΙΕ, που, ενώ αρχικά «έκλεισε» με τους Γάλλους της PMU, τελικά κόλλησε στην υπερφορολόγηση των ιδιοκτητών των αλόγων και, τέλος, τις περιπτώσεις των νερών: της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ, που, όπως πολύ έγκαιρα είχε αποκαλύψει το «Ποντίκι», έμπλεξαν (δικαίως) στα γρανάζια της συνταγματικότητας, με το ΣτΕ να βάζει πάγο στην πώληση.
- Τα 190 εκατ. ευρώ περίπου που προέβλεπαν στο ΤΑΙΠΕΔ από την πώληση του ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους της SOCAR (τα υπόλοιπα μέχρι τα 400 θα εισπραχθούν από τα Ελληνικά Πετρέλαια), μια και η πώληση δεν ολοκληρώθηκε.
- Τα 500-700 εκατ. ευρώ που χάθηκαν από την πώληση της ΔΕΠΑ, η οποία ναυάγησε την άνοιξη μετά τα ελληνικά... παιχνιδίσματα με την Gazprom.
Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την καθυστέρηση του Ελληνικού, τον ΟΛΠ που... χάθηκε στη διαδρομή μεταξύ Πεκίνου και Βρυξελλών, τον ΟΔΙΕ, που, ενώ αρχικά «έκλεισε» με τους Γάλλους της PMU, τελικά κόλλησε στην υπερφορολόγηση των ιδιοκτητών των αλόγων και, τέλος, τις περιπτώσεις των νερών: της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ, που, όπως πολύ έγκαιρα είχε αποκαλύψει το «Ποντίκι», έμπλεξαν (δικαίως) στα γρανάζια της συνταγματικότητας, με το ΣτΕ να βάζει πάγο στην πώληση.
Έτσι η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ μπαίνουν στο 2014 με μια σειρά από
αναπάντητα ερωτήματα στις αποκρατικοποιήσεις, αλλά με τον προϋπολογισμό
του 2014 να προβλέπει ότι πρέπει να εισπραχθούν πάνω από 3 δισ. ευρώ.
Και βέβαια τη ζυγαριά δεν πρόκειται να ισορροπήσει η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ
και της ROSCO, που με το ζόρι θα μαζέψουν 100 εκατ. ευρώ... Η αλήθεια
είναι ότι τα μόνα χαρτιά που έχουν μείνει είναι τα ΕΛ.ΠΕ., η ΔΕΗ και το
Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών.
Ας τα δούμε αναλυτικά.
Υπόθεση ΔΕΣΦΑ
Και ξαφνικά... πάγος. Η πολυδιαφημισμένη αποκρατικοποίηση του ΔΕΣΦΑ με την πώληση του 66% στην αζέρικη SOCAR δείχνει να μαζεύει σύννεφα, με την πλευρά των αγοραστών να διευρύνει διαρκώς τον κατάλογο των αιτημάτων που εξαρχής είχε υποβάλει και την ελληνική πλευρά να αρχίζει να εκτιμά πως οι διαρκείς υποχωρήσεις μπορεί να καταστήσουν την πώληση ασύμφορη. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι διαδικασίες έγκρισης του ντιλ από την Κομισιόν μεταθέτουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο τον ορίζοντα ολοκλήρωσης της συμφωνίας που κάποτε διαφημίστηκε ως η πρώτη μεγάλη ενεργειακή ιδιωτικοποίηση.
Η συμφωνία έκλεισε τελικά στα 400 εκατ. ευρώ τον περασμένο Ιούλιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι για να δώσουν οι Αζέροι το νούμερο έθεσαν πολλές προϋποθέσεις.
Ανάμεσα στις διαβεβαιώσεις που ζήτησαν οι Αζέροι ήταν η δυνατότητα διαμόρφωσης των τιμολογίων, η ανάκτηση ποσών από μελλοντικές επενδύσεις, η περιστολή του λειτουργικού κόστους του οργανισμού και άλλες. Όμως η σημαντικότερη από τις εγγυήσεις που ζήτησε και πήρε σε πρώτη φάση η SOCAR ήταν η δυνατότητα ελεύθερης διαμόρφωσης των τιμολογίων χρήσης του δικτύου του ΔΕΣΦΑ.
Το θέμα ανέλαβε αρχικά να επιλύσει η ΡΑΕ, αλλά λίγο αργότερα το ίδιο αναδείχθηκε και σε ένα από τα θέματα που μελετά σε βάθος η Κομισιόν, το οποίο έχει καθυστερήσει την ολοκλήρωση της συμφωνίας. Σήμερα πολλοί ποντάρουν στο ότι η συμφωνία δεν θα ολοκληρωθεί. Κι αν ολοκληρωθεί, αυτό θα γίνει με ιδιαίτερα δυσμενείς όρους, όχι μόνο για το Δημόσιο, αλλά και τους καταναλωτές, που θα πληρώσουν (στα τιμολόγια) άλλο ένα μεγάλο «ντιλ» προετοιμασμένο με προχειρότητα.
Τι μέλλει...
Η υπόθεση ΔΕΣΦΑ είναι ενδεικτική για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα θέματα και ανάλογη του τρόπου με τον οποίο οδηγήθηκε στο ναυάγιο της ΔΕΠΑ. Σήμερα, και μετά το φιάσκο που χρεώθηκε προσωπικά στον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του, τα δεδομένα έχουν ως εξής:
Για τη ΔΕΠΑ: Η αξία της επιχείρησης έχει κατακρημνισθεί μετά το ναυάγιο του διαγωνισμού. Ενδιαφέρον υπάρχει από funds του εξωτερικού και ευρωπαϊκές εταιρείες. Το ελληνικό ενδιαφέρον όμως είναι ελάχιστο πλέον, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει δοθεί λύση στην παρατήρηση της Κομισιόν ότι υφίστανται οφειλές ιδιωτών 200 εκατ. ευρώ. Τα χρέη αυτά για τα οποία ευθύνεται η στρεβλή εικόνα της ημι-απελευθερωμένης αγοράς ενέργειας εμποδίζουν τον διαγωνισμό, που δεν μπορεί να προχωρήσει.
Ας τα δούμε αναλυτικά.
Υπόθεση ΔΕΣΦΑ
Και ξαφνικά... πάγος. Η πολυδιαφημισμένη αποκρατικοποίηση του ΔΕΣΦΑ με την πώληση του 66% στην αζέρικη SOCAR δείχνει να μαζεύει σύννεφα, με την πλευρά των αγοραστών να διευρύνει διαρκώς τον κατάλογο των αιτημάτων που εξαρχής είχε υποβάλει και την ελληνική πλευρά να αρχίζει να εκτιμά πως οι διαρκείς υποχωρήσεις μπορεί να καταστήσουν την πώληση ασύμφορη. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι διαδικασίες έγκρισης του ντιλ από την Κομισιόν μεταθέτουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο τον ορίζοντα ολοκλήρωσης της συμφωνίας που κάποτε διαφημίστηκε ως η πρώτη μεγάλη ενεργειακή ιδιωτικοποίηση.
Η συμφωνία έκλεισε τελικά στα 400 εκατ. ευρώ τον περασμένο Ιούλιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι για να δώσουν οι Αζέροι το νούμερο έθεσαν πολλές προϋποθέσεις.
Ανάμεσα στις διαβεβαιώσεις που ζήτησαν οι Αζέροι ήταν η δυνατότητα διαμόρφωσης των τιμολογίων, η ανάκτηση ποσών από μελλοντικές επενδύσεις, η περιστολή του λειτουργικού κόστους του οργανισμού και άλλες. Όμως η σημαντικότερη από τις εγγυήσεις που ζήτησε και πήρε σε πρώτη φάση η SOCAR ήταν η δυνατότητα ελεύθερης διαμόρφωσης των τιμολογίων χρήσης του δικτύου του ΔΕΣΦΑ.
Το θέμα ανέλαβε αρχικά να επιλύσει η ΡΑΕ, αλλά λίγο αργότερα το ίδιο αναδείχθηκε και σε ένα από τα θέματα που μελετά σε βάθος η Κομισιόν, το οποίο έχει καθυστερήσει την ολοκλήρωση της συμφωνίας. Σήμερα πολλοί ποντάρουν στο ότι η συμφωνία δεν θα ολοκληρωθεί. Κι αν ολοκληρωθεί, αυτό θα γίνει με ιδιαίτερα δυσμενείς όρους, όχι μόνο για το Δημόσιο, αλλά και τους καταναλωτές, που θα πληρώσουν (στα τιμολόγια) άλλο ένα μεγάλο «ντιλ» προετοιμασμένο με προχειρότητα.
Τι μέλλει...
Η υπόθεση ΔΕΣΦΑ είναι ενδεικτική για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα θέματα και ανάλογη του τρόπου με τον οποίο οδηγήθηκε στο ναυάγιο της ΔΕΠΑ. Σήμερα, και μετά το φιάσκο που χρεώθηκε προσωπικά στον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του, τα δεδομένα έχουν ως εξής:
Για τη ΔΕΠΑ: Η αξία της επιχείρησης έχει κατακρημνισθεί μετά το ναυάγιο του διαγωνισμού. Ενδιαφέρον υπάρχει από funds του εξωτερικού και ευρωπαϊκές εταιρείες. Το ελληνικό ενδιαφέρον όμως είναι ελάχιστο πλέον, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει δοθεί λύση στην παρατήρηση της Κομισιόν ότι υφίστανται οφειλές ιδιωτών 200 εκατ. ευρώ. Τα χρέη αυτά για τα οποία ευθύνεται η στρεβλή εικόνα της ημι-απελευθερωμένης αγοράς ενέργειας εμποδίζουν τον διαγωνισμό, που δεν μπορεί να προχωρήσει.
Για τον ΟΛΠ: H Επιτροπή Ανταγωνισμού έχει καταστήσει σαφές ότι η Cosco
δεν μπορεί να κατέβει στον διαγωνισμό για την αγορά των μετοχών επειδή
θεωρείται προνομιούχος παίκτης, μια και είναι αυτή που έχει νοικιάσει
τον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων. Με τους Κινέζους να θέλουν να
προχωρήσουν με μια νέα – συνολική – σύμβαση για τον Πειραιά (που να
ανταποκρίνεται στα δεδομένα της κρίσης), το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι
πέφτει ο πήχης της κυβέρνησης για τις εισπράξεις από τη συγκεκριμένη
συμφωνία, την ώρα που οι Κινέζοι θησαυρίζουν. Και το χειρότερο: εάν δεν
πουληθεί ο ΟΛΠ, δεν μπορεί να προχωρήσει και η αποκρατικοποίηση του ΟΛΘ.
Για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ: Η αποκρατικοποίηση που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν δρομολογείται καθώς ακόμα δεν έχουν μεταβιβαστεί κάποια περιουσιακά στοιχεία από την πλευρά του κράτους στο ΤΑΙΠΕΔ. Περιουσιακά στοιχεία δεν έχουν μεταβιβαστεί ούτε στην εταιρεία συντήρησης τροχαίου υλικού Rosco, βαλτώνοντας και αυτόν τον διαγωνισμό. Παρά το υπαρκτό ενδιαφέρον, και οι δύο διαγωνισμοί δεν μπορούν να συγκεντρώσουν κεφάλαια που θα ξεπεράσουν σε είσπραξη τα 100 εκατ. ευρώ.
Η επόμενη μέρα...
Με αυτά τα δεδομένα, κυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ φαίνονται αποφασισμένοι να σπρώξουν στο ξεπούλημα τα τρία τελευταία χαρτιά (Ελ. Βενιζέλος, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ.) υπολογίζοντας ότι θα πιάσουν τα 2 από τα 3,65 δισ. του στόχου για το 2014 και εκτιμώντας ότι θα συμπληρώσουν το ποσό με τα ακίνητα του Δημοσίου, και ίσως το Ελληνικό, υπό την προϋπόθεση ότι ο όμιλος Λάτση θα είναι περισσότερο... γαλαντόμος απ’ ό,τι στο IBC.
Άλλωστε για τη ΔΕΗ, που θα πουληθεί σε τρία κομμάτια, μέσα στο 2014 αναμένεται μόνο η είσπραξη από την πώληση του 66% του διαχειριστή του δικτύου ηλεκτρισμού ΑΔΜΗΕ. Και πάλι όμως η τρόικα απαίτησε ότι το 34% της καταστατικής μειοψηφίας που θα κρατήσει το Δημόσιο, θα πληρωθεί από το κράτος, άρα θα πρέπει να αφαιρεθεί από την είσπραξη της αποκρατικοποίησης. Όσον αφορά τα επόμενα δύο στάδια με τη μικρή και τη μεγάλη ΔΕΗ, πάμε για το 2015 και το 2016, και βλέπουμε. Και βέβαια, με την υπόθεση των ΕΛ.ΠΕ. να επηρεάζεται άμεσα από τη ΔΕΠΑ, οι εξελίξεις μένουν ακόμη ομιχλώδεις. Κάτι που φέρνει σαν μόνο δυνατό χαρτί για το 2014 το αεροδρόμιο.
Για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ: Η αποκρατικοποίηση που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν δρομολογείται καθώς ακόμα δεν έχουν μεταβιβαστεί κάποια περιουσιακά στοιχεία από την πλευρά του κράτους στο ΤΑΙΠΕΔ. Περιουσιακά στοιχεία δεν έχουν μεταβιβαστεί ούτε στην εταιρεία συντήρησης τροχαίου υλικού Rosco, βαλτώνοντας και αυτόν τον διαγωνισμό. Παρά το υπαρκτό ενδιαφέρον, και οι δύο διαγωνισμοί δεν μπορούν να συγκεντρώσουν κεφάλαια που θα ξεπεράσουν σε είσπραξη τα 100 εκατ. ευρώ.
Η επόμενη μέρα...
Με αυτά τα δεδομένα, κυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ φαίνονται αποφασισμένοι να σπρώξουν στο ξεπούλημα τα τρία τελευταία χαρτιά (Ελ. Βενιζέλος, ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ.) υπολογίζοντας ότι θα πιάσουν τα 2 από τα 3,65 δισ. του στόχου για το 2014 και εκτιμώντας ότι θα συμπληρώσουν το ποσό με τα ακίνητα του Δημοσίου, και ίσως το Ελληνικό, υπό την προϋπόθεση ότι ο όμιλος Λάτση θα είναι περισσότερο... γαλαντόμος απ’ ό,τι στο IBC.
Άλλωστε για τη ΔΕΗ, που θα πουληθεί σε τρία κομμάτια, μέσα στο 2014 αναμένεται μόνο η είσπραξη από την πώληση του 66% του διαχειριστή του δικτύου ηλεκτρισμού ΑΔΜΗΕ. Και πάλι όμως η τρόικα απαίτησε ότι το 34% της καταστατικής μειοψηφίας που θα κρατήσει το Δημόσιο, θα πληρωθεί από το κράτος, άρα θα πρέπει να αφαιρεθεί από την είσπραξη της αποκρατικοποίησης. Όσον αφορά τα επόμενα δύο στάδια με τη μικρή και τη μεγάλη ΔΕΗ, πάμε για το 2015 και το 2016, και βλέπουμε. Και βέβαια, με την υπόθεση των ΕΛ.ΠΕ. να επηρεάζεται άμεσα από τη ΔΕΠΑ, οι εξελίξεις μένουν ακόμη ομιχλώδεις. Κάτι που φέρνει σαν μόνο δυνατό χαρτί για το 2014 το αεροδρόμιο.
Το πόσο μπορεί να «πιάσει» ο ΔΑΑ είναι περίπλοκη
εξίσωση, που εξαρτάται από τις συνθήκες, το ενδιαφέρον αλλά και το
ποσοστό που θα πουληθεί σε συνδυασμό με την επέκταση της σύμβασης
παραχώρησης. Μια εξίσωση στην οποία έχει αναφερθεί πολλές φορές το «Π».
Μέχρι να καταγραφούν τα δεδομένα για τον ΔΑΑ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ώρα που το ΤΑΙΠΕΔ δεν πιάνει τους στόχους του οι υπάλληλοι και τα στελέχη του απολαμβάνουν παχυλές αποδοχές από τις γενναίες αυξήσεις στους μισθούς το 2013. Ο ετήσιος απολογισμός του Ταμείου για την περίοδο Ιουλίου 2012 - Ιουνίου 2013 έδειξε ότι οι δαπάνες και τα λοιπά έξοδα προσωπικού αυξήθηκαν κατά 68% σε 2,24 εκατ. ευρώ από 1,33 εκατ. ευρώ. Το μέσο ετήσιο κόστος για καθέναν από τους εργαζομένους του ΤΑΙΠΕΔ φτάνει τα 75.000 ευρώ από περίπου 63.200 ευρώ την προηγούμενη χρονιά. Δηλαδή αυξήθηκαν σχεδόν 20% την ώρα που το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιγράφηκε πιο πάνω.
Παρ’ όλα αυτά ο αριθμός των υπαλλήλων αυξήθηκε από 21 σε 30, ενώ οι αμοιβές του Δ.Σ. έφθασαν στη συγκεκριμένη χρήση τα 351.500 ευρώ (από 330.478 ευρώ), εξαιρουμένων προφανώς των μεταφορικών του απελθόντος προέδρου Στέλιου Σταυρίδη, τα οποία ανέλαβε η ιδιωτική πρωτοβουλία...
Μέχρι να καταγραφούν τα δεδομένα για τον ΔΑΑ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ώρα που το ΤΑΙΠΕΔ δεν πιάνει τους στόχους του οι υπάλληλοι και τα στελέχη του απολαμβάνουν παχυλές αποδοχές από τις γενναίες αυξήσεις στους μισθούς το 2013. Ο ετήσιος απολογισμός του Ταμείου για την περίοδο Ιουλίου 2012 - Ιουνίου 2013 έδειξε ότι οι δαπάνες και τα λοιπά έξοδα προσωπικού αυξήθηκαν κατά 68% σε 2,24 εκατ. ευρώ από 1,33 εκατ. ευρώ. Το μέσο ετήσιο κόστος για καθέναν από τους εργαζομένους του ΤΑΙΠΕΔ φτάνει τα 75.000 ευρώ από περίπου 63.200 ευρώ την προηγούμενη χρονιά. Δηλαδή αυξήθηκαν σχεδόν 20% την ώρα που το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιγράφηκε πιο πάνω.
Παρ’ όλα αυτά ο αριθμός των υπαλλήλων αυξήθηκε από 21 σε 30, ενώ οι αμοιβές του Δ.Σ. έφθασαν στη συγκεκριμένη χρήση τα 351.500 ευρώ (από 330.478 ευρώ), εξαιρουμένων προφανώς των μεταφορικών του απελθόντος προέδρου Στέλιου Σταυρίδη, τα οποία ανέλαβε η ιδιωτική πρωτοβουλία...
Το παρασκήνιο της πώλησης του «Αστέρα» και ο μελλοντικός ιδιοκτήτης
Μπορεί στην κυβέρνηση να θέλουν να ξεχάσουν την επιλογή Σταυρίδη (που, όπως θυμάστε, γιόρτασε την πώληση του ΟΠΑΠ με... βόλτα με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη), πανηγυρίζουν όμως που τα... άρπαξαν από τους Άραβες του AGC, που έδωσαν 400 εκατ. ευρώ για το 90% του «Αστέρα».
Οι κυβερνητικές διαρροές τόνιζαν σε όλη τη διάρκεια της προχθεσινής ημέρας πως ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που η προσφορά ξεπέρασε τις προσδοκίες (η πιάτσα και οι διαρροές του ΤΑΙΠΕΔ είχαν τοποθετήσει το τίμημα στα 350-380 εκατ. ευρώ) και έβγαζαν και συμπέρασμα: ότι έρχεται νέα εποχή για τον τουρισμό υψηλού επιπέδου ταυτόχρονα με την αντίστοιχη για την αγορά ακινήτων, που θα απογειωθούν!
Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους, ώστε έβγαλαν στον αέρα και τις προσφορές των μειοψηφούντων (310 εκατ. και 250 εκατ. ευρώ για τις υποψηφιότητες Third Point - Καμπουρίδη - Colony και Κωνσταντακόπουλου - Ολαγιάν αντίστοιχα) επιβεβαιώνοντας όσα λέγαμε την περασμένη εβδομάδα. Η αλήθεια λοιπόν ήταν αυτή: οι πρώτες προσφορές – πλην των Αράβων – ήταν τόσο χαμηλές ώστε στο ΤΑΙΠΕΔ τα έχασαν. Αυτός ήταν ο λόγος της καθυστέρησης, αλλά και της πρεμούρας να ελεγχθούν τα κεφάλαια των επενδυτών που... δεν γνώριζε κανείς.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο στους διεκδικητές μεταφέρθηκε από ανώτατο πολιτικό παράγοντα ότι «δεν γίνεται» να αποδεχτεί η κυβερνητική πλευρά προσφορά κάτω από 380 εκατ. Προφανώς τέτοια επιφάνεια είχαν μόνο οι Άραβες, που εξ αρχής εμφανίζονταν έτοιμοι για ένα δυνατό χτύπημα.
Πάντως, η Jermyn Street Real Estate, μελλοντικός ιδιοκτήτης του «Αστέρα», μόνο άγνωστη δεν είναι. Πρόκειται για ένα fund το οποίο διαχειρίζεται ο όμιλος αραβικών κεφαλαίων από το Κουβέιτ AGC, τον οποίο ίδρυσαν ο πρώην τραπεζίτης της Merrill Lynch και απόφοιτος του Berkley Χαλίλ Αμιούνι και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ Ουαλίντ Άμπου-Σουντ, που εργάστηκε επί σειρά ετών σε επενδυτικές επιχειρήσεις της κυβέρνησης της χώρας του. Η AGC διαχειρίζεται κεφάλαια περί τα 2 δισ. ευρώ, με γραφεία στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή.
Πέρυσι, μια κοινοπραξία της AGC με τη ρωσική Direct Investment Fund, την Xenon Capital Partners και την αυστραλιανή Macquarie επένδυσε 625 εκατ. δολ. για την εξαγορά μειοψηφικού ποσοστού της OAO Enel OGK-5 (ελέγχεται από την Enel), στο μεγαλύτερο ξένο ντιλ του ρωσικού ενεργειακού τομέα.
Στην κοινοπραξία μετέχουν κι άλλοι μεγάλοι επενδυτικοί κύκλοι, όπως η βασιλική οικογένεια του Κουβέιτ και αμερικάνικα επενδυτικά κεφάλαια, αλλά και η τούρκικη Dogus Group του Φερίντ Σαχένκ, που τελικά δεν έφαγε... πόρτα, όπως διαλαλούν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Τελικώς χρειάστηκαν και τους Τούρκους για να ξεφορτωθούν τον «Αστέρα». Έτσι ο Σαχένκ σιγά - σιγά χτίζει το προγεφύρωμά του στον ελληνικό τουρισμό μετά τη μαρίνα του Φλοίσβου (από κοινού με τον όμιλο Λάτση), την εμπλοκή σε Zέα, Λευκάδα και Kέρκυρα (μέσω Κυριακούλη) και ενώ διεκδικεί τον Άλιμο (μαζί με την ομάδα N. Eπιδαύρου, Πόρου και Ύδρας). Πραγματικά... «μεγάλη πόρτα» τρώνε οι Τούρκοι...
Η AGC σχεδιάζει για τον «Αστέρα» μια πραγματική μεταμόρφωση σε υπερπολυτελή πόλο αναψυχής. Στη θέση της «Αφροδίτης» θα δημιουργηθούν 10-15 πολυτελείς επαύλεις για «πολύ λίγους», ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα θα αναβαθμιστεί, όπως και η μαρίνα, για να χωράνε τα... σοβαρά σκάφη των επισκεπτών.
Μπορεί στην κυβέρνηση να θέλουν να ξεχάσουν την επιλογή Σταυρίδη (που, όπως θυμάστε, γιόρτασε την πώληση του ΟΠΑΠ με... βόλτα με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη), πανηγυρίζουν όμως που τα... άρπαξαν από τους Άραβες του AGC, που έδωσαν 400 εκατ. ευρώ για το 90% του «Αστέρα».
Οι κυβερνητικές διαρροές τόνιζαν σε όλη τη διάρκεια της προχθεσινής ημέρας πως ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που η προσφορά ξεπέρασε τις προσδοκίες (η πιάτσα και οι διαρροές του ΤΑΙΠΕΔ είχαν τοποθετήσει το τίμημα στα 350-380 εκατ. ευρώ) και έβγαζαν και συμπέρασμα: ότι έρχεται νέα εποχή για τον τουρισμό υψηλού επιπέδου ταυτόχρονα με την αντίστοιχη για την αγορά ακινήτων, που θα απογειωθούν!
Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους, ώστε έβγαλαν στον αέρα και τις προσφορές των μειοψηφούντων (310 εκατ. και 250 εκατ. ευρώ για τις υποψηφιότητες Third Point - Καμπουρίδη - Colony και Κωνσταντακόπουλου - Ολαγιάν αντίστοιχα) επιβεβαιώνοντας όσα λέγαμε την περασμένη εβδομάδα. Η αλήθεια λοιπόν ήταν αυτή: οι πρώτες προσφορές – πλην των Αράβων – ήταν τόσο χαμηλές ώστε στο ΤΑΙΠΕΔ τα έχασαν. Αυτός ήταν ο λόγος της καθυστέρησης, αλλά και της πρεμούρας να ελεγχθούν τα κεφάλαια των επενδυτών που... δεν γνώριζε κανείς.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο στους διεκδικητές μεταφέρθηκε από ανώτατο πολιτικό παράγοντα ότι «δεν γίνεται» να αποδεχτεί η κυβερνητική πλευρά προσφορά κάτω από 380 εκατ. Προφανώς τέτοια επιφάνεια είχαν μόνο οι Άραβες, που εξ αρχής εμφανίζονταν έτοιμοι για ένα δυνατό χτύπημα.
Πάντως, η Jermyn Street Real Estate, μελλοντικός ιδιοκτήτης του «Αστέρα», μόνο άγνωστη δεν είναι. Πρόκειται για ένα fund το οποίο διαχειρίζεται ο όμιλος αραβικών κεφαλαίων από το Κουβέιτ AGC, τον οποίο ίδρυσαν ο πρώην τραπεζίτης της Merrill Lynch και απόφοιτος του Berkley Χαλίλ Αμιούνι και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ Ουαλίντ Άμπου-Σουντ, που εργάστηκε επί σειρά ετών σε επενδυτικές επιχειρήσεις της κυβέρνησης της χώρας του. Η AGC διαχειρίζεται κεφάλαια περί τα 2 δισ. ευρώ, με γραφεία στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή.
Πέρυσι, μια κοινοπραξία της AGC με τη ρωσική Direct Investment Fund, την Xenon Capital Partners και την αυστραλιανή Macquarie επένδυσε 625 εκατ. δολ. για την εξαγορά μειοψηφικού ποσοστού της OAO Enel OGK-5 (ελέγχεται από την Enel), στο μεγαλύτερο ξένο ντιλ του ρωσικού ενεργειακού τομέα.
Στην κοινοπραξία μετέχουν κι άλλοι μεγάλοι επενδυτικοί κύκλοι, όπως η βασιλική οικογένεια του Κουβέιτ και αμερικάνικα επενδυτικά κεφάλαια, αλλά και η τούρκικη Dogus Group του Φερίντ Σαχένκ, που τελικά δεν έφαγε... πόρτα, όπως διαλαλούν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Τελικώς χρειάστηκαν και τους Τούρκους για να ξεφορτωθούν τον «Αστέρα». Έτσι ο Σαχένκ σιγά - σιγά χτίζει το προγεφύρωμά του στον ελληνικό τουρισμό μετά τη μαρίνα του Φλοίσβου (από κοινού με τον όμιλο Λάτση), την εμπλοκή σε Zέα, Λευκάδα και Kέρκυρα (μέσω Κυριακούλη) και ενώ διεκδικεί τον Άλιμο (μαζί με την ομάδα N. Eπιδαύρου, Πόρου και Ύδρας). Πραγματικά... «μεγάλη πόρτα» τρώνε οι Τούρκοι...
Η AGC σχεδιάζει για τον «Αστέρα» μια πραγματική μεταμόρφωση σε υπερπολυτελή πόλο αναψυχής. Στη θέση της «Αφροδίτης» θα δημιουργηθούν 10-15 πολυτελείς επαύλεις για «πολύ λίγους», ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα θα αναβαθμιστεί, όπως και η μαρίνα, για να χωράνε τα... σοβαρά σκάφη των επισκεπτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου