ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΤΑΡΑΧΩΝ

Σε κάποιες πόλεις της χώρας έγιναν κατά την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς πολιτικών κομμάτων διαμετρικά αντιθέτων τοποθετήσεων και προσεγγίσεων...

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΤΟΥ

Στην πρωτεύουσα δεν έγινε σχεδόν τίποτε και αυτό επειδή εφαρμόσθηκε ένα πρωτοφανές σχέδιο περιφρούρησης το οποίο θα μπορούσαν να είχαν σχεδιάσει και υλοποιήσει μόνον δυνάμεις κατοχής σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός απειλεί το σύστημα.

Τα τιμώμενα πρόσωπα –πολιτικοί- τιμήθηκαν δεοντοπρεπώς και εκ του ασφαλούς.  Οι επίσημοι δεν λοιδορήθηκαν, δεν υβρίσθηκαν, δεν έγιναν αποδέκτες ασέμνων χειρονομιών, ούτε και άκουσαν τα «εξ αμάξης».  Αν όμως δεν υπήρχαν τα μέτρα προστασίας, από τον εξευτελισμό, τότε... 

Ίσως τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στην επαρχία να είχαν μεγάλες διαστάσεις στην πρωτεύουσα.

Με αφορμή λοιπόν τα όσα έγιναν, και τα όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει υπό διαφορετικές συνθήκες, προκύπτουν κάποια σχόλια ως πιθανολογούμενα γεγονότα.

Για αρκετά χρόνια είχαμε ησυχάσει από πολιτικές διακρίσεις και το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα  το οποίο ταλαιπώρησε την χώρα σε πολλά και για πολλά χρόνια.  Τώρα, με την κατάσταση που επικρατεί γενικά, φαίνεται ότι ξυπνάει το μίσος για αδελφό προς αδελφό και ίσως βρεθούμε σε μέρες που θα θέλαμε να αποφύγουμε.

Η οικονομική κατάσταση μεγάλου μέρους των πολιτών της χώρας βρίσκεται σε αισχρό σημείο και αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο ότι καταλήγει στην εξαθλίωση και την εξαχρείωση του κόσμου.

Το πολιτικό σύστημα αναξιόπιστο, διεφθαρμένο και ανίκανο να χειριστεί καταστάσεις –και χωρίς να δίνει κάποια, έστω ελάχιστη, ελπίδα για καλυτέρευση της ζωής των πολιτών τουλάχιστον στις βασικές βιοτικές ανάγκες- έχει χρεοκοπήσει προ πολλού.

Αποτέλεσμα είναι να στρέφονται οι πολίτες σε ιδεολογίες οι οποίες κατ αρχήν βάλουν την υπάρχουσα κατάσταση και στη συνέχεια να υπόσχονται «τιμωρία στους εγκληματίες –κάθε μορφής-, δικαιοσύνη για όλους, ασφάλεια και δυνατότητα απόκτησης μέσων για συντήρηση».

Η καταπιεστική ανάγκη και η απόγνωση καθιστούν μεγαλύτερη την ένταση προσκόλλησης των πολιτών σε κόμματα αυτής της μορφής και η ένταση αυτή θα εκδηλωθεί με τρόπο βίαιο και ενδεχομένως μη ελέγξιμο.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια σκέψη ότι, ενδεχομένως, κάποια τέτοια –άτονα προς το παρόν- φαινόμενα θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή μιας σειράς παρομοίων καταστάσεων τα οποία θα έπαιρναν τη μορφή του «φαινόμενο του ντόμινο».  Κάτι δηλαδή σαν αυτό που έγινε στις Αραβικές χώρες που ξεσηκώθηκαν.

Το ερώτημα είναι: πόσο επιθυμητό θα ήταν κάτι τέτοιο από το πολιτικό σύστημα; Βεβαίως το κράτος διαθέτει δύναμη καταστολής και τα όπλα.  Όποιος έχει τα όπλα αποφασίζει ποιο είναι δίκαιο και ποιο όχι.  Θα μπορούσε εύκολα να καταστείλει κάποια άτονα γεγονότα.  Αν όμως τα γεγονότα γίνουν έντονα; 

Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο σενάριο ενδέχεται να είναι επιθυμητό από τους εταίρους μας στην ΕΕ ώστε απαλλαγούν από κάποιες οχληρές καταστάσεις –πρόσφατο παράδειγμα η Κύπρος-και στη συνέχεια να προσφερθούν με υποκριτικό τρόπο να «σώσουν» τη χώρα από την ολοκληρωτική καταστροφή -επειδή αυτό δεν τους συμφέρει- με τους δικούς τους, όμως, όρους οι οποίοι θα είναι επωφελείς για τους ίδιους και εξαιρετικά καταλυτικοί για τη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Ένα παρόμοιο σενάριο θα μπορούσε επίσης να είναι μια σύρραξη για εθνικά θέματα ή μια συμμετοχή της χώρας σε γενικευμένη σύρραξη –ήδη συζητούνται τέτοιες εκδοχές- ώστε όλα τα κόμματα να «αρθούν στο ύψος των περιστάσεων λόγω εθνικής ανάγκης και σωτηρίας» και να αναγκαστούν να συμπράξουν ως συνεταίροι στη σωτηρία της χώρας στην οποία –σωτηρία- όλοι θα θέλουν να μετέχουν.  Φυσικά, θα επακολουθήσει χάος και μεγάλη οπισθοδρόμηση αλλά το πολιτικό σύστημα με τους εκπροσώπους του θα έχει διασωθεί και θα επιβιώσει.

Παρά το γεγονός ότι έχουμε αναφερθεί πολλές φορές είναι σκόπιμο να δούμε τους παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν –στην κυριολεξία να αναγκάσουν- τους Έλληνες σε αναμετρήσεις και αντιπαραθέσεις με μορφή εμφυλίου.

Ο πλέον σημαντικός παράγοντας είναι η νοοτροπία των πολιτικών οι οποίοι συνεχίζουν να διακατέχονται από την ιδεολογία των πελατειακών σχέσεων με το σώμα των ψηφοφόρων ασχέτως του πόσο μεγάλη ζημία προκαλεί στο Έθνος. Ακολουθούν...

Η απροθυμία και η μη αποκατάσταση των αδικιών και εφαρμογή της δικαιοσύνης για μεγάλο μέρος του λαού.
Η απόλυτη διαφθορά σε σφαιρικό περιβάλλον 360 μοιρών.
Η αδυναμία δημιουργίας και καλλιέργεια ελπίδας για καλυτέρευση και διασφάλιση του μέλλοντος.
Ο ξεχαρβαλωμένος κρατικός μηχανισμός καθόλη την έκτασή του και η διατήρηση επιόρκων δημοσίων υπαλλήλων.
Το επίπεδο ικανοτήτων και η ανεπάρκεια των πολιτικών καθώς και των εγκαθέτων κρατικών λειτουργών.
Ο εμφανής και αφανής νεποτισμός και η απίθανη διαπλοκή η οποία έχει εδραιωθεί σταθερά.
Η έλλειψη κοινωνικής μέριμνας σε όλους τους τομείς (ασφάλεια, υγεία, παιδεία, κλπ.).
Το επίπεδο ετοιμότητας και ικανότητας επίτευξης αποτελεσμάτων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.
 

Το καταρρακωμένο ηθικό σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές διαστρωματώσεις (η κάθε μία έχει τους δικούς της λόγους, ακόμη και αυτοί που βρίσκονται σε καταστάσεις προνομιακές).

Και μπορεί ο καθένας να αναλύσει περισσότερο όλα τα παραπάνω και να προσθέσει και άλλα.

Η δημοκρατία είναι ένα υπέροχο σύστημα διακυβέρνησης λαών.  Όμως είναι ένα πολίτευμα για ώριμους λαούς και απαιτεί έντιμους πολιτικούς αφιερωμένους στα ιδανικά της. 

Διερωτάται κανείς: είναι ώριμος ο Ελληνικός λαός; Είναι έντιμοι και αποφασισμένοι οι πολιτικοί που τον εκπροσωπούν;

Δυστυχώς, όταν ο λαός αρχίζει να ωριμάζει, χωρίς να ωριμάζουν οι πολιτικοί -και τους θεωρεί αναξιόπιστους - τότε είναι ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα εμφύλιας αναταραχής.

RIEAS