ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΤΙΜΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ... ΩΣ ΠΟΤΕ???

Τα όσα συμβαίνουν πρόσφατα στο πολιτικό προσκήνιο σχετικά με τα σκάνδαλα πλουτισμού πολιτικών προσώπων αποτελούν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο.  

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΤΟΥ

Η Ελλάδα διαβόητη χώρα, παγκοσμίως πλέον, σχετικά με τη διαφθορά και την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος διοίκησης, υφίσταται ακόμη μια νέα δοκιμασία η οποία αμαυρώνει την αξιοπιστία της και διαλύει τα ελάχιστα μόρια εμπιστοσύνης που θα μπορούσαν να υπάρχουν από τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και γενικότερα.

Σε παλαιοτέρα άρθρα είχαμε μιλήσει για την αλαζονεία, το αδίστακτο και προκλητικό ύφος και συμπεριφορές πολιτικών προσώπων  που παραμερίζουν με τρόπο ιταμό τις αξίες της ηθικής και του δικαίου, προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο που δεν δικαιούνται και ισχύ η οποία θα τους τοποθετεί στο απυρόβλητο.

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη δημοσιοποίηση κάποιων περιπτώσεων – πραγματικών ή μη – οι οποίες... 

Υποστηρίζουν την ανέκαθεν υπάρχουσα αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι διεφθαρμένο σε μεγάλη έκταση και ότι ο πρώτιστος σκοπός, στόχος και πράξεις πολιτικών ανδρών είναι οι προσωπικές τους  επιδιώξεις τις οποίες φροντίζουν με κατάλληλο τρόπο να περιφρουρούν διαχρονικά.

Πρόσφατα, επίσης, βιώσαμε πολιτικούς να εκφέρουν λόγω χυδαίο – αν είναι να πιστέψουμε τα ΜΜΕ – και επαγγελματίες του είδους να απειλούν με αποκαλύψεις συναδέλφους του, του ιδίου σιναφιού,  αξιοποίνων πράξεων (δηλαδή: «γνωρίζουμε και προσέξτε γιατί θα τα βγάλουμε στη φόρα») επειδή δεν τους στήριξαν ή επειδή άφησαν αιχμές για κάποιες πράξεις του.  Αυτό βέβαια θα μπορούσε να είναι και «απόκρυψη στοιχείων για εγκληματικές πράξεις», αλλά ποιος τολμά να τους αγγίξει. Κάποιοι άλλοι, φερόμενοι και ως «Νέστορες» στην ελληνική πολιτική -  εξόχως υποκριτές και αδίστακτα τολμητίες -  «διδάσκουν αγωγή του πολίτου» και το σεβασμό στους θεσμούς (δηλαδή σ’ αυτούς τους ίδιους) προς χάριν του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Με την οικονομική καταστροφή της χώρας, από πολιτικά πρόσωπα και λόγω ανικανότητας χειρισμού, η αντίληψη των ελλήνων σχετικά με το «ποιόν» των πολιτικών έγινε περισσότερο ευαίσθητη διότι μεγάλο μέρος του κόσμου υποφέρει πραγματικά.  Ήταν γνωστός ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών αλλά είχε γίνει αποδεκτός από τον λαό για πολλούς  λόγους: live and let live («αφού εγώ περνώ καλά, ας τους να κάνουν κι αυτοί τα δικά τους»), πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια και άλλα πολλά.

 

Η δικαιοσύνη, δυστυχώς εξαρτώμενη και υποκείμενη στο κράτος (;) – στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και να έχει πολιτικό προϊστάμενο - , άρχισε να κινείται και κάποιες άλλες υπηρεσίες να δραστηριοποιούνται για τις περιπτώσεις όπου οι έλληνες κλέβουν τους έλληνες.

Κάποια ΜΜΕ μάλλον και προφανώς ορμώμενα από προσωπικά συμφέροντα και αντεκδικήσεις και βλέποντας προς τα πού γέρνει η ζυγαριά, επιλεκτικά αναδεικνύουν σκάνδαλα – τα οποία, βέβαια, ήταν  γνωστά και «εν υπνώσει» εδώ και αρκετό διάστημα.

Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι όλοι αντιλαμβάνονται με κάποιο τρόπο ότι έρχεται μια – κάποιας μορφή, ποια όμως; – ώρα της κρίσεως, και όλοι θέλουν να κριθούν ως έντιμοι ελεγκτές των εγκληματικών πράξεων του παρελθόντος.  Έτσι θα διατηρήσουν τη «θέση» τους και ίσως τους αποδοθούν και εύσημα.  Για παράδειγμα θυμηθείτε την ιστορία με τη χούντα: την επομένη μέρα από την πτώση της όλοι σχεδόν είχαν … αντιστασιακό παρελθόν.

Το σκηνικό όμως όπως διαγράφεται στην πολιτική κονίστρα παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις παρανομίες που διεπράχθησαν.  Ίσως το κλίμα που δημιουργήθηκε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από τα αποτελέσματα των εγκλημάτων.  Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κάποιος;

Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα.  Λίστα είναι και θα ξεχαστεί!  Γίνεται μια λυσσαλέα προσπάθεια σχετικά με τη διαρροή της λίστας.  Το μπαλάκι των ευθυνών εξαποστέλλεται καδώθε κακείθεν πιο γρήγορα από το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. 

Κυκλοφορούν βιβλία και «πονήματα» για να δικαιώσουν τις ανήθικες πράξεις με νόμους που οι ίδιοι οι πολιτικοί σχεδίαζαν χρόνια τώρα για να εξασφαλίζουν την ευμάρειά τους.  Στην Ελλάδα του 2012 ο νόμος – αυτόν που κάνουν οι άνθρωποι (όποιοι κι αν είναι) υπερέχει των ηθικών αξιών.  Ας μην ξεχνούμε το εκπληκτικό «ότι είναι νόμιμο είναι ηθικό»! 

Γίνονται προσπάθειες να κηρυχτεί παράνομο ένα κόμμα που τους ενοχλεί – ασχέτως αν επέλεξε ο ελληνικός λαός με 500.000 περίπου ψήφους να το βάλει στη Βουλή, και ασχέτως αν οι δημοσκοπήσεις εκτιμούν ότι σε επόμενες εκλογές να πλησιάσει το διψήφιο ποσοστό του εκλογικού αποτελέσματος και είναι ενδεχόμενο να αποτελέσει αξιωματική αντιπολίτευση!

Και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας, του σεβασμού των θεσμών, και της τάξεως, και του δικαίου.  Για τις πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας – εκτίμηση 370 δισεκατομμύρια ευρώ – ούτε λόγος!

Οι πολιτικοί φαίνεται να αισθάνονται ασφαλείς.  Να ένα παράδειγμα: Το ότι τα φαρμακεία, που λειτουργούν με άδεια του κράτους, ταλαιπωρούν αφάνταστα τους φτωχούς αρρώστους δεν σημαίνει τίποτε. Φυσικά οι φαρμακοποιοί θέλουν τα χρήματα που τους οφείλει το αναξιόπιστο σύστημα. Όμως τόσα χρόνια κόντευαν να σκάσουν από το «διπλομπούκι». Δεν θα μπορούσε κάποιος εισαγγελέας να κάνει κάτι για την περιφρούρηση της δημόσιας υγείας;  Μια ντουζίνα «κρατικά φαρμακεία» θα είχε λύσει το πρόβλημα και οι υπόλοιποι με τους συνδικαλιστές τους σημαιοφόρους ας απεργούσαν όσο θέλουν

Πολλοί κωφεύουν, άλλοι είναι υποκριτές του αισχίστου είδους, κάποιοι μάλιστα μιλούν για ευκαιρίες που προκύπτουν από την κρίση – π.χ. «αγορά χρυσών κοσμημάτων» που φύτρωσαν σα μανιτάρια, κλπ.  Συστήματα που έχουν πραγματική ισχύ, π.χ. στην εκκλησία πανίσχυρο σύστημα επιρροών,  σιωπούν και εκόντες άκοντες συναινούν και περιορίζονται να κάνουν «το κατά δύναμιν» περιφρουρώντας τα συμφέροντά τους.  Κάποιοι δραστήριοι λειτουργοί όμως βρίσκουν την ώρα – που ο λαός εξαθλιώνεται και εξαχρειώνεται -  να στηλιτεύουν σεξουαλικές προτιμήσεις (των άλλων).

Βρωμάει ο τόπος -  το κεφάλι του ψαριού, που ανέκαθεν βρωμούσε, κατάφερε να μεταδώσει τη σαπίλα του σε όλο το σύστημα που το υπηρετεί –«εμείς τρώμε, φάτε κι εσείς». 

Πως μπορεί να σωθεί η χώρα από ένα πολιτικό σύστημα του οποίου το παρόν και το μέλλον συντηρεί ένα αμαρτωλό και τρισάθλιο παρελθόν – ένα σύστημα που λειτουργεί με την ευρύτερη έννοια και πρακτική ενός «νέο-νεποτισμού» περίτεχνου, δαιδαλώδους και πολυπλόκαμου μπροστά στο οποίο ωχριά η γραφειοκρατία των μανδαρίνων και οι βυζαντινές μηχανορραφίες;

Ποιος εμπιστεύεται πλέον το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος;

http://www.rieas.gr