Ο ΔΑΚΤΥΛΟΔΕΙΚΤΟΥΜΕΝΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ

Είναι πλέον περισσότερο από εμφανές ότι το βασικό πρόβλημα – εκεί δηλαδή που βρίσκεται και η λύση με τα πλέον άμεσα και απτά αποτελέσματα – είναι η όσο το δυνατό δικαιότερη φορολόγηση των πολιτών. Τρία τώρα χρόνια ακούμε ότι λαμβάνονται μέτρα, εκδίδονται διατάγματα, ψηφίζονται νόμοι για την εξυγίανση του απαράδεκτου φορολογικού μας συστήματος.

Τι ακριβώς περιμένουν για να θέσουν σε εφαρμογή ένα αυστηρό και κοινωνικά δίκαιο φορολογικό σύστημα που να αποδίδει καρπούς προς όφελος της κοινωνίας; Πόσο δύσκολο είναι να φορολογηθούν οι πλούσιοι που με λογιστικά ή πολιτικά τερτίπια αποφεύγουν συστηματικά να καταβάλουν τους φόρους τους με τα διάφορα παραθυράκια των ευφαντάστων νομοθετικών απαλλαγών και εν τέλει κραυγαλέων διευκολύνσεων; Πόσα χρόνια χρειάζονται ώστε... 

Να βρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, των οποίων οι θλιβεροί και κοινωνικά απεχθείς πλέον συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι εμφανίζονται στις τηλεοράσεις και μιλούν για καταστροφή του κλάδου τους τη στιγμή που τα δηλωμένα τους εισοδήματα δεν φτάνουν ούτε για το πότισμα του γκαζόν που περιβάλλει την πισίνα τους;

Όπως αποδείχτηκε από πανεπιστημιακές έρευνες, η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών θα μπορούσε τα χρόνια της κρίσης να καλύψει τα μνημόνια και να μην είχαν γονατίσει οι πραγματικά αδύναμες εισοδηματικά τάξεις, οι οποίες καλούνται να πληρώνουν τα σπασμένα της ελεύθερης φορολογικής ασυδοσίας τους. Αλλά πλέον η μη απόδοση των αναλογούντων φόρων, εκτός από βαρύτατη ευθύνη της πολιτείας, πρέπει να αποτελεί και προσωπική ντροπή του καθενός πολίτη που δεν κόβει απόδειξη και φοροδιαφεύγει σε βάρος των εξαθλιωμένων συμπολιτών του.

Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για κανέναν: το ίδιο υπεύθυνος με τη διεφθαρμένη εξουσία θα είναι και ο ελεύθερος εκείνος επαγγελματίας που δεν καταβάλλει τους φόρους του και ο καταναλωτής που δεν ζητά επίμονα την απαραίτητη απόδειξη. Εδώ λοιπόν το κράτος πρέπει να θεσπίσει κίνητρα ώστε οι αποδείξεις να πιάνουν τόπο και να αποφέρουν ένα ελάχιστο έστω κέρδος στον συνεπή πολίτη που τις προσκομίζει. Επιτέλους αυτή η παραμορφωμένη κοινωνία που οικοδομήσαμε με τα πιο φτηνά υλικά και την πιο ακριβή ιδεολογία πρέπει να δικαιώσει όλους εκείνους τους πολίτες που συμμορφώνονται με το γράμμα του νόμου και όχι να τους τιμωρεί για την τιμιότητά τους. 

Ζήσαμε σε μια εποχή, κατά την οποία, πριν από μόλις ελάχιστα χρόνια, ο νομοταγής πολίτης σε αυτήν τη χώρα αποτελούσε τον δακτυλοδεικτούμενο μαλάκα της κοινωνίας. Ζήσαμε στα πρόσφατα χρόνια την πλήρη ηθική κατάπτωση, καθώς το αποκαλούμενο λαμόγιο έχαιρε της πάνδημης εκτίμησης γιατί ήταν μάγκας και καραμπουζουκλής και μέγας νταλαβερτζής. Ζήσαμε την αποθέωση της μετριότητας, την απογείωση του κάθε ηλίθιου υποκειμένου, τη θεοποίηση κρετίνων, αλητών, μπράβων, εγκληματιών, ταυτόχρονα με την πλήρη απαξίωση κάθε πραγματικής αξίας, από όπου κι αν εκπορευόταν σε αυτόν τον τόπο. 

Ζήσαμε φαινόμενα άκρατου πλουτισμού, αεριτζήδων επιχειρηματιών του κοινού ποινικού δικαίου, οι οποίοι εμφανίζονταν απείρως ισχυρότεροι από τις κυβερνήσεις και γίνονταν ανεκτοί από την κοινωνία και τους εντεταλμένους φορείς της. Αποδεχόμασταν χρόνια τώρα κάθε παραδοξότητα κάθε γελοιότητα κάθε ποταπότητα και φτήνια με την ανεμελιά του παθολογικά αδιάφορου πολίτη, ο οποίος ήταν έτοιμος να τα χωνέψει όλα σαν γραφικότητες που καταγράφονταν ως κοινωνιολογικά φαινόμενα. Ανεχτήκαμε όλες τις επαίσχυντες ελληνικές ιδιαιτερότητες, τις αναδείξαμε ως εθνικές αξίες, δίχως περίσκεψη και αιδώ. Πάνε τώρα τρία χρόνια έντονης κρίσης που έχει γονατίσει την κοινωνία, και τα μόνα μέτρα που έχει καταφέρει να λάβει το θλιβερό μας πολιτικό σύστημα είναι να φορολογήσει για εκατοστή πεντηκοστή φορά τα 600 ευρώ των χαμηλόμισθων και συνταξιούχων. Η έλλειψη χρημάτων, επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης φαίνεται δημιουργεί και τεράστιο έλλειμμα ντροπής, μιας ντροπής εθνικών διαστάσεων που χρεώνεται πλέον σε όλους μας. 

Ήδη έχουμε αλλάξει κάμποσες κυβερνήσεις με το ίδιο πρόσωπο και τις ίδιες ικανότητες και όλες εξαγγέλλουν μέτρα και στο τέλος επιβάλλουν φόρους στα 600 ευρώ. Αν δεν ήταν τραγικό και δεν αφορούσε ανθρώπινες ζωές, δεν προκαλούσε απόγνωση και απελπισία, θα αποτελούσε το πιο αστείο ανέκδοτο για το πώς αντιμετωπίζεται μια κρίση χρέους.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ