Ένα μικρό αφιέρωμα στην πρώτη γειτονιά της κυρα - Λευτερίας...
του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΣΚΙΑΔΑ
Όπως όλες οι αθηναϊκές γειτονιές της προπολεμικής περιόδου, έτσι και
αυτές των Πετραλώνων είχαν το δικό τους «χρώμα». Ένα «χρώμα» που
κυριαρχούσε στην καθημερινή κίνηση.
Οι περιοχές των Άνω και Κάτω
Πετραλώνων ήταν εξελισσόμενες στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και
θεωρούνταν ως το απώτατο άκρο της πόλης. Χαρακτηριστικό στοιχείο των
γειτονιών αυτών ήταν η διέλευση των σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών που
αναστάτωναν με ιδιαίτερο τρόπο τους κατοίκους τους.
Είχαν όμως τα στέκια τους στα οποία διασκέδαζαν και περνούσαν ευχάριστα τα θερινά βραδάκια οι κάτοικοί τους. Η συνοικία των Άνω Πετραλώνων άρχιζε, όπως και σήμερα, από τη μικρή πλατεία μπροστά από το «Πιλοποιείον Πουλόπουλου», και εκτεινόταν κατά μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς, αλλά και δυτικότερα, πέρα από τη γέφυρα της γραμμής, όπου σχηματιζόταν η συνοικία των Κάτω Πετραλώνων.
Στα Άνω Πετράλωνα η νυκτερινή ζωή είχε ως επίκεντρο...
Τα καταστήματα της
οδού Τριών Ιεραρχών. Στην πλατειούλα που προαναφέραμε -σήμερα Πλατεία
Αφαίας- μπροστά από τη γέφυρα του Πουλόπουλου, βρισκόταν το καφενείο
«Ερμής» του Πετρόπουλου. Εκεί, στην καταπράσινη τότε πλατεία,
συγκεντρώνονταν τα βράδια οι γείτονες. Άλλοι, όσοι δεν επιθυμούσαν να
ανέβουν μέχρι το κοσμοβριθές Θησείο, όπου υπήρχαν περισσότερα κέντρα
διασκέδασης και κινηματογράφοι, περνούσαν τα βράδια τους στα ήσυχα
καταστήματα της οδού Τριών Ιεραρχών. Στα ζαχαροπλαστεία «Νέον Αστυ» και
«Κοσμικόν», στο καφενείο «Τρεις Ιεράρχαι» των Στέφα και Αθανασίου και
στο καφεζυθοπωλείο «Αβέρωφ».
Τόσο στα Άνω Πετράλωνα όσο και στα Κάτω δεν υπήρχαν μπιραρίες, πολυθόρυβα μπαρ ή κέντρα με εξαιρετική κίνηση. Υπήρχαν κυρίως σκόρπια μικρομάγαζα, όπου η φτωχολογιά περνούσε λίγες ώρες διασκέδασης το βράδυ. Eκεί δροσιζόταν με καμιά γκαζόζα, βυσσινάδα ή παγωτό, ή γευόταν κανένα μεζεδάκι συνοδευμένο από «μισή» ή κατοσταράκι. Για περισσότερα εξάλλου, υπήρχε το γειτονικό Θησείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου