Φόβοι και ελπίδες της «κυβερνητικής» ΔΗΜΑΡ, στην εποχή του... τυφώνα ΣΥΡΙΖΑ...
Πώς σχολιάζουν οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ την απόφαση της ηγεσίας του
κόμματος να συμπράξει, σε κυβερνητικό επίπεδο, με τη Νέα Δημοκρατία και
το ΠΑΣΟΚ; Μια ματιά στο Διαδίκτυο πιστοποιεί το ... αναμενόμενο: «Απ'
όλα έχει ο μπαξές»!
Τα σχόλια κυμαίνονται από την αμέριστη ικανοποίηση μέχρι την οργή, η οποία ενίοτε εκδηλώνεται με εκφράσεις του τύπου «πολιτική εξαπάτηση» - ή και ... ακόμη βαρύτερες.
Χαρακτηριστικές ατάκες:...
«Επειδή βρίσκω βαρύγδουπη τη λέξη προδοσία, λεω πως αυτό που έκανε η ΔΗΜΑΡ σε εμάς τους ψηφοφόρους της είναι καραμπινάτη πολιτική εξαπάτηση»
«Φώτη μου, είδες ... φώς και μπήκες στην κυβέρνηση; Τώρα που θα μας αλλάξει τα φώτα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει άδικο;»
«Ποτέ δεν περίμενα ότι θα γινόμουν κοψοχέρης, έχοντας ψηφίσει ΔΗΜΑΡ. Είπαμε σταδιακή απαγκίστρωση από το Μμηνόνιο και αγκιστρωνόμαστε απ' ευθείας στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ;»
Εμείς πάντως είχαμε προειδοποιήσει... ΓΙΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ...
Στον αντίποδα:
«Ο Κουβέλης είπε ότι είμαστε κόμμα ευθύνης κι αυτό αποδεικνύουμε»
«Ας τελειώνουμε πια με το φόβο του πολιτικού κόστους. Οφείλουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνες για τη διακυβέρνηση. Αν το πράγμα δεν κινηθεί σωστά, κανείς δεν μας εμποδίζει να φύγουμε»
Αναμενόμενες ή μάλλον αναπόφευκτες οι αντικρουόμενες απόψεις, εάν συνυπολογίσει κανείς δυο παραμέτρους.
Πρώτη παράμετρος: Το «πολιτικό κοινό» της ΔΗΜΑΡ είναι αρκούντως ανομοιογενές. Δεύτερη παράμετρος: Κάθε ψηφοφόρος του κόμματος του Φώτη Κουβέλη είχε την ευχέρεια να κρατά αυτό ακριβώς που τον ικανοποιούσε από τις διακηρύξεις του, οι οποίες στο σύνολό τους θα μπορούσαν ίσως να παραλληλιστούν με ...Χρησμούς της Πυθίας.
Το «αριστερότερο φάσμα» της εκλογικής βάσης της ΔΗΜΑΡ, αυτό που τρέφει εντονότερες «αντι-μνημονιακές» διαθέσεις, μπορούσε κάλλιστα να νιώθει ικανοποιημένο από διαβεβαιώσεις του τύπου «δεν θα γίνουμε το αριστερό άλλοθι της προωθούμενης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- ΝΔ» (ομιλία Κουβέλη, πριν από τις εκλογές του Μαϊου).
Το ... άλλο φάσμα των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ μπορούσε κάλλιστα να ευφραίνεται με τη διατύπωση της θέσης πως το κόμμα δεν θα άφηνε ακυβέρνητη τη χώρα, με τη συνολική, συχνή υπογράμμιση – ιδίως στη δεύτερη προεκλογική περίοδο- της φυσιογνωμίας του κόμματος, ως «δύναμης ευθύνης». Πρωτίστως.
Τερματίστηκε η εποχή του «όλοι ευχαριστημένοι»
Κάπως έτσι, η ευέλικτη ΔΗΜΑΡ κατόρθωσε να συγκεντρώσει και να διατηρήσει ένα αξιοπρόσεκτο εκλογικό ποσοστό. Η σύμπραξη, όμως, με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο προφανώς σηματοδοτεί το οριστικό τέλος της εποχής, κατά την οποία ... όλοι – στελέχη, οπαδοί και ψηφοφόροι- ήσαν ευχαριστημένοι, ή μάλλον «πολιτικώς καλυμμένοι».
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τέσσερα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου από την κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και πρότειναν να μείνει η ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση.
Τα στελέχη αυτά είναι οι Ανδρέας Νεφελούδης, Στέφανος Μπαγεώργος, Γεράσιμος Ζορκάδης, Σάκης Παπαθανασίου.
Τι κερδίζει και τι χάνει, λοιπόν, η ΔΗΜΑΡ, με την απόφασή της να γίνει κυβερνητική συνιστώσα;
Αναπόφευκτα δυσαρεστεί τμήμα της εκλογικής της βάσης, το οποίο ναι μεν δεν μπορεί να προσμετρηθεί εύκολα, αλλά πιθανότατα είναι μεγαλύτερο από όσο αφήνουν να διαφανεί οι διαφωνίες στην ηγεσία.
Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να εμφανίσει δικαιωμένη την ατάκα Τσίπρα περί «Καρατζαφέρη της Αριστεράς» (ήδη το κάνει) και να την ... μονιμοποιήσει, ως όπλο στις μελλοντικές απόπειρές του να «πολιορκήσει» την κοινωνική βάση της ΔΗΜΑΡ.
Είναι επίσης αναμφίβολο ότι η αποτελεσματικότητα αυτού του «όπλου» θα εξαρτηθεί κυρίως από όσα θα πετύχει ή δεν θα πετύχει η «τριμερής» κυβέρνηση, από το αν θα κατευνάσει την ελληνική κοινωνία ή αν θα αναζωπυρώσει την οργή της. Το κυβερνητικό έργο του εγγύς μέλλοντος θα κρίνει εάν -και πόσο βαθιά – θα εισχωρήσει στα πλευρά της ΔΗΜΑΡ, το αγκάθι που ήδη «κάρφωσε» ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω της.
Την πίεση, όμως, που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ενισχύουν ήδη ορισμένα δεδομένα: Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει σε μια κυβέρνηση με εμφανές δεξιό «πρόσημο» και μάλιστα χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή της για να αποτραπεί η ακυβερνησία.
Μένει να δούμε εάν και κατά πόσο η εξ αριστερών πίεση θα θέσει το κόμμα του κ. Κουβέλη ακόμη και ενώπιον προβλημάτων επιβίωσης.
Μένει στο τραπέζι, την ώρα που ξαναμοιράζεται η τράπουλα...
Τι κερδίζει η ΔΗΜΑΡ, γενόμενη «κυβερνητική»; Εμφανή, «εγγυημένα» κέρδη δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα. Πιθανόν όμως η ηγεσία του κόμματος να επιθμεί κάτι: Να παραμένει η ΔΗΜΑΡ στο ... κεντρικό τραπέζι, στο οποίο ξαναμοιράζεται η κεντροαριστερή τράπουλα!
Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα όμορο του ΠΑΣΟΚ. Προσέλκυσε παλιά στελέχη του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», από ορισμένους ...καθαρόαιμους «σημιτικούς» και από την ομάδα των πάλαι ποτέ «λοχαγών», μέχρι τον Νίκο Μπίστη που είχε ενταχθεί στο κόμμα του Κώστα Σημίτη έπειτα από τη «θητεία» του στο ΚΚΕ (μέχρι τα πρώιμα 80ς) και στο Συνασπισμό.
Ούσα όμορη -και συνεργαζόμενη, πλέον, σε κυβερνητική βάση- με το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ μπορεί να βρεθεί πολύ κοντά στο επίκεντρο των διεργασιών και των ανακατατάξεων που θα συντελεστούν στην ευρύτερη κεντροαριστερά.
Το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς μετασχηματισμό, μετονομασία ή και ...μετάλλαξη. Όλα δείχνουν ότι η διαδικασία αυτή θα είναι επίπονη και μάλλον διανθισμένη από εσωτερικές συγκρούσεις.
Στα «σύνορα» του ρευστού, κουρασμένου ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ θα φαντάζει ως δύναμη περισσότερο «φρέσκια» και λιγότερο φθαρμένη: Ό,τι κι αν έχει να προσάψει κανείς σε ορισμένα παλιά στελέχη του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», τα οποία τώρα στηρίζουν τη ΔΗΜΑΡ, κάθε σύγκριση με τα πεπραγμένα των τελευταίων δυο ετών θα απέβαινε βαριά για το «νωπό» ΠΑΣΟΚ.
Θα έχει λοιπόν μεγάλες ευκαιρίες η ΔΗΜΑΡ να βρεθεί στο επίκεντρο αυτών των ανακατατάξεων, με όποιον τρόπο κρίνει εφικτό και σκόπιμο. Αυτή τη στιγμή μάλιστα, η σχέση της εκλογικής της δύναμης με εκείνη του ΠΑΣΟΚ είναι «ένας προς δυο». Ποτέ άλλοτε η διαφορά του ΠΑΣΟΚ με τον εκάστοτε πλησιέστερο προς αυτό κεντροαριστερό πόλο δεν ήταν τόσο μικρή.
Εκτός εάν η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση περιορίσει γρήγορα αυτήν τη δύναμη. Αλλά και πάλι το ερώτημα είναι μήπως δούμε «οργανικές» ανακατατάξεις στην Αριστερά, πολύ πριν υπάρξει νέα εκλογική καταγραφή...
IEFIMERIDA
Τα σχόλια κυμαίνονται από την αμέριστη ικανοποίηση μέχρι την οργή, η οποία ενίοτε εκδηλώνεται με εκφράσεις του τύπου «πολιτική εξαπάτηση» - ή και ... ακόμη βαρύτερες.
Χαρακτηριστικές ατάκες:...
«Επειδή βρίσκω βαρύγδουπη τη λέξη προδοσία, λεω πως αυτό που έκανε η ΔΗΜΑΡ σε εμάς τους ψηφοφόρους της είναι καραμπινάτη πολιτική εξαπάτηση»
«Φώτη μου, είδες ... φώς και μπήκες στην κυβέρνηση; Τώρα που θα μας αλλάξει τα φώτα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει άδικο;»
«Ποτέ δεν περίμενα ότι θα γινόμουν κοψοχέρης, έχοντας ψηφίσει ΔΗΜΑΡ. Είπαμε σταδιακή απαγκίστρωση από το Μμηνόνιο και αγκιστρωνόμαστε απ' ευθείας στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ;»
Εμείς πάντως είχαμε προειδοποιήσει... ΓΙΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ...
Στον αντίποδα:
«Ο Κουβέλης είπε ότι είμαστε κόμμα ευθύνης κι αυτό αποδεικνύουμε»
«Ας τελειώνουμε πια με το φόβο του πολιτικού κόστους. Οφείλουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνες για τη διακυβέρνηση. Αν το πράγμα δεν κινηθεί σωστά, κανείς δεν μας εμποδίζει να φύγουμε»
Αναμενόμενες ή μάλλον αναπόφευκτες οι αντικρουόμενες απόψεις, εάν συνυπολογίσει κανείς δυο παραμέτρους.
Πρώτη παράμετρος: Το «πολιτικό κοινό» της ΔΗΜΑΡ είναι αρκούντως ανομοιογενές. Δεύτερη παράμετρος: Κάθε ψηφοφόρος του κόμματος του Φώτη Κουβέλη είχε την ευχέρεια να κρατά αυτό ακριβώς που τον ικανοποιούσε από τις διακηρύξεις του, οι οποίες στο σύνολό τους θα μπορούσαν ίσως να παραλληλιστούν με ...Χρησμούς της Πυθίας.
Το «αριστερότερο φάσμα» της εκλογικής βάσης της ΔΗΜΑΡ, αυτό που τρέφει εντονότερες «αντι-μνημονιακές» διαθέσεις, μπορούσε κάλλιστα να νιώθει ικανοποιημένο από διαβεβαιώσεις του τύπου «δεν θα γίνουμε το αριστερό άλλοθι της προωθούμενης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- ΝΔ» (ομιλία Κουβέλη, πριν από τις εκλογές του Μαϊου).
Το ... άλλο φάσμα των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ μπορούσε κάλλιστα να ευφραίνεται με τη διατύπωση της θέσης πως το κόμμα δεν θα άφηνε ακυβέρνητη τη χώρα, με τη συνολική, συχνή υπογράμμιση – ιδίως στη δεύτερη προεκλογική περίοδο- της φυσιογνωμίας του κόμματος, ως «δύναμης ευθύνης». Πρωτίστως.
Τερματίστηκε η εποχή του «όλοι ευχαριστημένοι»
Κάπως έτσι, η ευέλικτη ΔΗΜΑΡ κατόρθωσε να συγκεντρώσει και να διατηρήσει ένα αξιοπρόσεκτο εκλογικό ποσοστό. Η σύμπραξη, όμως, με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο προφανώς σηματοδοτεί το οριστικό τέλος της εποχής, κατά την οποία ... όλοι – στελέχη, οπαδοί και ψηφοφόροι- ήσαν ευχαριστημένοι, ή μάλλον «πολιτικώς καλυμμένοι».
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τέσσερα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου από την κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και πρότειναν να μείνει η ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση.
Τα στελέχη αυτά είναι οι Ανδρέας Νεφελούδης, Στέφανος Μπαγεώργος, Γεράσιμος Ζορκάδης, Σάκης Παπαθανασίου.
Τι κερδίζει και τι χάνει, λοιπόν, η ΔΗΜΑΡ, με την απόφασή της να γίνει κυβερνητική συνιστώσα;
Αναπόφευκτα δυσαρεστεί τμήμα της εκλογικής της βάσης, το οποίο ναι μεν δεν μπορεί να προσμετρηθεί εύκολα, αλλά πιθανότατα είναι μεγαλύτερο από όσο αφήνουν να διαφανεί οι διαφωνίες στην ηγεσία.
Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να εμφανίσει δικαιωμένη την ατάκα Τσίπρα περί «Καρατζαφέρη της Αριστεράς» (ήδη το κάνει) και να την ... μονιμοποιήσει, ως όπλο στις μελλοντικές απόπειρές του να «πολιορκήσει» την κοινωνική βάση της ΔΗΜΑΡ.
Είναι επίσης αναμφίβολο ότι η αποτελεσματικότητα αυτού του «όπλου» θα εξαρτηθεί κυρίως από όσα θα πετύχει ή δεν θα πετύχει η «τριμερής» κυβέρνηση, από το αν θα κατευνάσει την ελληνική κοινωνία ή αν θα αναζωπυρώσει την οργή της. Το κυβερνητικό έργο του εγγύς μέλλοντος θα κρίνει εάν -και πόσο βαθιά – θα εισχωρήσει στα πλευρά της ΔΗΜΑΡ, το αγκάθι που ήδη «κάρφωσε» ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω της.
Την πίεση, όμως, που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ενισχύουν ήδη ορισμένα δεδομένα: Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει σε μια κυβέρνηση με εμφανές δεξιό «πρόσημο» και μάλιστα χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή της για να αποτραπεί η ακυβερνησία.
Μένει να δούμε εάν και κατά πόσο η εξ αριστερών πίεση θα θέσει το κόμμα του κ. Κουβέλη ακόμη και ενώπιον προβλημάτων επιβίωσης.
Μένει στο τραπέζι, την ώρα που ξαναμοιράζεται η τράπουλα...
Τι κερδίζει η ΔΗΜΑΡ, γενόμενη «κυβερνητική»; Εμφανή, «εγγυημένα» κέρδη δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα. Πιθανόν όμως η ηγεσία του κόμματος να επιθμεί κάτι: Να παραμένει η ΔΗΜΑΡ στο ... κεντρικό τραπέζι, στο οποίο ξαναμοιράζεται η κεντροαριστερή τράπουλα!
Η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα όμορο του ΠΑΣΟΚ. Προσέλκυσε παλιά στελέχη του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», από ορισμένους ...καθαρόαιμους «σημιτικούς» και από την ομάδα των πάλαι ποτέ «λοχαγών», μέχρι τον Νίκο Μπίστη που είχε ενταχθεί στο κόμμα του Κώστα Σημίτη έπειτα από τη «θητεία» του στο ΚΚΕ (μέχρι τα πρώιμα 80ς) και στο Συνασπισμό.
Ούσα όμορη -και συνεργαζόμενη, πλέον, σε κυβερνητική βάση- με το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ μπορεί να βρεθεί πολύ κοντά στο επίκεντρο των διεργασιών και των ανακατατάξεων που θα συντελεστούν στην ευρύτερη κεντροαριστερά.
Το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς μετασχηματισμό, μετονομασία ή και ...μετάλλαξη. Όλα δείχνουν ότι η διαδικασία αυτή θα είναι επίπονη και μάλλον διανθισμένη από εσωτερικές συγκρούσεις.
Στα «σύνορα» του ρευστού, κουρασμένου ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ θα φαντάζει ως δύναμη περισσότερο «φρέσκια» και λιγότερο φθαρμένη: Ό,τι κι αν έχει να προσάψει κανείς σε ορισμένα παλιά στελέχη του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», τα οποία τώρα στηρίζουν τη ΔΗΜΑΡ, κάθε σύγκριση με τα πεπραγμένα των τελευταίων δυο ετών θα απέβαινε βαριά για το «νωπό» ΠΑΣΟΚ.
Θα έχει λοιπόν μεγάλες ευκαιρίες η ΔΗΜΑΡ να βρεθεί στο επίκεντρο αυτών των ανακατατάξεων, με όποιον τρόπο κρίνει εφικτό και σκόπιμο. Αυτή τη στιγμή μάλιστα, η σχέση της εκλογικής της δύναμης με εκείνη του ΠΑΣΟΚ είναι «ένας προς δυο». Ποτέ άλλοτε η διαφορά του ΠΑΣΟΚ με τον εκάστοτε πλησιέστερο προς αυτό κεντροαριστερό πόλο δεν ήταν τόσο μικρή.
Εκτός εάν η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση περιορίσει γρήγορα αυτήν τη δύναμη. Αλλά και πάλι το ερώτημα είναι μήπως δούμε «οργανικές» ανακατατάξεις στην Αριστερά, πολύ πριν υπάρξει νέα εκλογική καταγραφή...
IEFIMERIDA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου