Νυκτερινή διασκέδαση στις Τρεις Γέφυρες...
του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΣΚΙΑΔΑ
Οι Τρεις Γέφυρες ήταν μια γειτονιά που προσείλκυε την κίνηση της
νυχτερινής Αθήνας στον Μεσοπόλεμο. Μπορούσε κανείς να φτάσει με το
λεωφορείο της γραμμής, του οποίου η αφετηρία βρισκόταν στην οδό
Σωκράτους, και με εισιτήριο μόλις τρεις δραχμές. Με το που έφτανε κανείς
στην περιοχή αντίκρυζε μια τεράστια καταπράσινη έκταση, με όλων των
ειδών τα δένδρα. Φώτα έλαμπαν και ακουγόταν μουσική από νυχτερινά
κέντρα. Από τα πιο γνωστά ήταν το εξοχικό κέντρο «Οι γέφυρες» του Νικ.
Καρυστινού (φωτό), το οποίο διέθετε ορχήστρα και ντιζέρ ενώ οι θαμώνες
του χόρευαν τανγκό.
Λίγο παραπέρα ήταν το εξοχικό κέντρο του Πονηράκη «Τα Τρία Τζάκια». Βρισκόταν σε μια καταπράσινη έκταση με αμυγδαλιές, λεύκες και...
Στο βάθος υπήρχε ένας πελώριος ανθόκηπος με τραπέζια από… ερωτευμένα ζευγαράκια. Στο κέντρο δε της πίστας δέσποζε μια πελώρια μουριά. Ωστόσο, το ελκυστικότερο στοιχείο του κέντρου ήταν το πηγαδίσιο δροσερό νερό που προσφερόταν στους θαμώνες, «φρεσκοτραβηγμένο, κρύο, εύγευστο, ελαφρό». Η ΟΥΛΕΝ δεν έχει φτάσει ακόμα ως εκεί. Και ήταν ευτύχημα ότι «το πηγαδίσιο νερό που χρησιμοποιείται για πιόσιμο, είνε καλύτερο μπορεί να πη κανείς από το νερό της Ούλεν», όπως πληροφορεί δημοσιογράφος της εποχής.
Άλλα κέντρα ήταν του Γεωργίου Κάλκου -το οποίο στον κήπο του είχε και την εκκλησούλα του Αγίου Παντελεήμονος-, οι «Λεύκες» -που είχαν αυτή του Εσταυρωμένου- το «Ρομάντζο» του Π. Καροπούλου, τα «Αμπελάκια» του Γ. Βρεττού, οι «Δύο ταβέρνες» των αδελφών Τριβέλα και άλλα. Οι δε φίλοι της μεγάλης οθόνης είχαν βρει καταφύγιο στον κινηματογράφο «Αντινέα» που έκανε χρυσές δουλειές. Ο Τύπος της εποχής σχολίαζε ότι «τώρα που φτιάχνεται και η οδός Ιακωβάτων, που αρχίζει από τον Άγιον Λουκάν και τελειώνει στις Τρεις Γέφυρες, θα τονωθεί ακόμη περισσότερο η κίνησις αυτή».
ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΙΟΣ
Λίγο παραπέρα ήταν το εξοχικό κέντρο του Πονηράκη «Τα Τρία Τζάκια». Βρισκόταν σε μια καταπράσινη έκταση με αμυγδαλιές, λεύκες και...
Στο βάθος υπήρχε ένας πελώριος ανθόκηπος με τραπέζια από… ερωτευμένα ζευγαράκια. Στο κέντρο δε της πίστας δέσποζε μια πελώρια μουριά. Ωστόσο, το ελκυστικότερο στοιχείο του κέντρου ήταν το πηγαδίσιο δροσερό νερό που προσφερόταν στους θαμώνες, «φρεσκοτραβηγμένο, κρύο, εύγευστο, ελαφρό». Η ΟΥΛΕΝ δεν έχει φτάσει ακόμα ως εκεί. Και ήταν ευτύχημα ότι «το πηγαδίσιο νερό που χρησιμοποιείται για πιόσιμο, είνε καλύτερο μπορεί να πη κανείς από το νερό της Ούλεν», όπως πληροφορεί δημοσιογράφος της εποχής.
Άλλα κέντρα ήταν του Γεωργίου Κάλκου -το οποίο στον κήπο του είχε και την εκκλησούλα του Αγίου Παντελεήμονος-, οι «Λεύκες» -που είχαν αυτή του Εσταυρωμένου- το «Ρομάντζο» του Π. Καροπούλου, τα «Αμπελάκια» του Γ. Βρεττού, οι «Δύο ταβέρνες» των αδελφών Τριβέλα και άλλα. Οι δε φίλοι της μεγάλης οθόνης είχαν βρει καταφύγιο στον κινηματογράφο «Αντινέα» που έκανε χρυσές δουλειές. Ο Τύπος της εποχής σχολίαζε ότι «τώρα που φτιάχνεται και η οδός Ιακωβάτων, που αρχίζει από τον Άγιον Λουκάν και τελειώνει στις Τρεις Γέφυρες, θα τονωθεί ακόμη περισσότερο η κίνησις αυτή».
ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου