ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΥΡΙΕ ΟΛΑΝΤ

Ο Φρανσουά Ολάντ έχει περάσει τον τελευταίο μήνα με ένα τρόπο που θα ζήλευαν οι περισσότεροι πολιτικοί. Μετά από μια απροσδόκητα μεγάλη νίκη στις βουλευτικές εκλογές, απολαμβάνει πλέον την απόλυτη πλειοψηφία στην Κάτω Βουλή . 

Οι Σοσιαλιστές ελέγχουν πλέον τη Βουλή, τη Γερουσία και σχεδόν όλες τις περιφέρειες. Είναι μόνο καλά νέα σε όλο το πολιτικό τοπίο, για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Πέμπτης Δημοκρατίας της Γαλλίας.

Ακόμη και η δημοσιότητα της διαμάχης μεταξύ νυν και πρώην συντρόφων του δεν έχει πλήξει σοβαρά τον θρίαμβο του. Εξάλλου, ο κ. Ολάντ υποστήριξε ότι θα είναι ένας «φυσιολογικός» πρόεδρος,  και είναι φυσιολογικό να υπάρχει μια υπόνοια οικογενειακής διαμάχης στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Στην Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά όμως. Η πολύ σημαντική γαλλο-γερμανική σχέση...

Περνάει δύσκολη φάση και φαίνεται να μην υπάρχει καμία ουσιαστική χημεία μεταξύ του κ. Ολάντ και της Άνγκελα Μέρκελ. Αλλά σίγουρα θα λάβει  κάποια απάντηση από την καγκελάριο στο αίτημα του για ανάπτυξη.

Ωστόσο, αυτό μπορεί να είναι και το πιο αισιόδοξο σενάριο. Θα πρέπει να απολαύσει μάλλον την επιτυχία του, για όσο διαρκεί γιατί  μαζεύονται πυκνά σύννεφα. Ο μήνας του μέλιτος τελειώνει σύντομα. 

Το πρώτο μεγάλο εθνικό πρόβλημα θα είναι το έλλειμμα. Το Ελεγκτικό Συνέδριο , το οποίο ελέγχει τα βιβλία της κυβέρνησης, εξετάζει την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών και αναμένεται να παραδώσει μετά τις εκλογές την ετυμηγορία του στις 2 Ιουλίου. Υπάρχουν έντονες φήμες ότι θα προσδιορίσει ένα έλλειμμα €10 δισ. το 2012-13, και ένα ακόμη μεγαλύτερο για το επόμενο έτος, γεγονός που καθιστά πολύ δύσκολο για τη Γαλλία να τηρήσει τη δέσμευση της για μείωση του ελλείμματος της.

Με βρετανικά ή αμερικανικά πρότυπα αυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο. Στην Ουάσιγκτον, $ 10 δισ. δεν θεωρούνται άξια λόγου. Αλλά στη Γαλλία, η περικοπή των δημόσιων δαπανών είναι εξαιρετικά δύσκολη και τα φορολογικά έσοδα δεν είναι ικανοποιητικά. Ο κ. Ολάντ εξελέγη βάσει ενός προγράμματος για την πρόσληψη επιπλέον 60.000 εκπαιδευτικών και για τη μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 για ορισμένες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Το κόστος της τελευταίας αυτής δέσμευσης δεν είναι υψηλό, αλλά είναι ένα σύμβολο της αντίστασης της γαλλικής Αριστεράς στις περικοπές των δαπανών και στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Όπως το θέτουν Γάλλοι σχολιαστές, το Σοσιαλιστικό κόμμα τους ποτέ δεν ενστερνίστηκε το «Schröderisation» (η έννοια Blairism είναι πια ξεπερασμένη, αν και ποτέ δεν έπιασε τόσο στη Γαλλία). Οι υποστηρικτές του κ. Ολάντ, αλλά και το γαλλικό έθνος στο σύνολό του, είναι  απροετοίμαστοι για το είδος της λιτότητας που σύντομα θα κριθεί αναγκαία. Μέχρι στιγμής έχει ανακοινωθεί μια αύξηση του φόρου επί των μερισμάτων, αλλά οι πρόσθετοι φόροι για τις επιχειρήσεις, ενώ είναι δημοφιλείς με τους υποστηρικτές του, ενέχουν κινδύνους. Θα στρωθούν κόκκινα χαλιά σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο στο Λονδίνο, αν η γαλλική φορολογία των επιχειρήσεων ξεπεράσει το όριο.

Επίσης δεν υπάρχει ευρεία δημόσια κατανόηση των δυσμενών οικονομικών της Γαλλίας καθώς και των μελλοντικών τάσεων - αν και το Υπουργείο Οικονομικών γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση. Το μερίδιο της μεταποιητικής παραγωγής στη γαλλική οικονομία είναι στην πραγματικότητα ελαφρώς χαμηλότερο από εκείνο του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά σχεδόν κανένας Γάλλος πολιτικός δεν μπορεί να το πιστέψει δεδομένης της εγχώριας 'προπαγάνδας' περί βιομηχανικών επιτυχιών που συγχρόνως παρουσιάζει το Ηνωμένιο Βασίλειο ως ένα offshore χρηματοπιστωτικό κέντρο και τίποτα παραπάνω. Αλλά η σύγκριση που μετράει περισσότερο είναι με  τη Γερμανία. Πριν από μια δεκαετία, το γαλλικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν το 94,5 τοις εκατό αυτού της Γερμανίας. Το 2011 ήταν 89,7 τοις εκατό. Κατά την ίδια περίοδο, τα ισπανικά κατά κεφαλήν ΑΕΠ συνέχιζαν να καλύπτουν τη διαφορά. Η Γαλλία έχει ένα πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και βιομηχανικής ικανότητας, τα οποίο επιδεινώνεται.

Ο κ. Ολάντ και η κυβέρνησή του θα πρέπει να αναγνωρίσει αυτές τις αλήθειες και να ορίσει μια νέα πορεία. Αυτό δεν θα είναι εύκολο, καθώς το κλίμα είναι μάλλον απροετοίμαστο. Με μια ισχυρή εντολή, και μια σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μπορεί να αντέξει να πάρει κάποιες δύσκολες αποφάσεις. Θα μάθουμε πολύ σύντομα αν έχει και τη βούληση να το πράξει.

SOFOKLEOUS10