ΟΙ ΕΞΩΧΩΡΙΕΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΕΡΓΗΣ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗΣ

Το κείμενο αυτό, όπως εκτι­μάται... αρμοδίως, συνιστά ένα δυνάμει γενέθλιο... εμβατήριο για την αναβίωση της ακροδεξιάς τυφλής τρομοκρατίας. Μιας άλλης μορφής τρομοκρατίας από αυτήν που ξέρουμε, η οποία, ενώ είχε κάνει μεταπολιτευτικά την εμφάνισή της, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει για πολύ τα επόμενα χρόνια. 

Ολα τα είχε η Ψωροκώσταινα,  η ακροδεξιά τρομοκρατία τής έλειπε. Εδώ και πολύ καιρό το «Π» είχε, ποικιλοτρόπως, προβλέψει και προειδοποιήσει για την εμφάνιση ενός τέτοιου φαινομένου. Το ερώτημα σήμερα είναι αν έχει φτάσει ο καιρός να δούμε και αυτό το φρούτο να ξεπετάγε­ται στον κήπο της κρίσης και της χρεο­κοπίας. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, σε σχε­τικό ρεπορτάζ, σημειώναμε την επικοινωνιακού, μέχρι τώρα, χαρακτήρα προσπάθεια που καταβάλλεται - από απροσδιόριστο ως προς τα πρόσωπα, αλλά σαφώς προσδιορισμένο ως προς την ιδεολογία, φασιστικό, ρατσιστικό, ακροδεξιό χώρο - για μια στρατηγικά οργανωμένη εκπόρευση ψευδών μη­νυμάτων και «ειδήσεων» που αποσκοπούν στην κατατρομοκράτηση της κοι­νής γνώμης και την έξαψη των ξενοφο­βικών συνδρόμων. 

Δύο ημέρες αργότερα, στο topontiki. gr, στο athens.indymedia.org και στο tvxs.gr έφτασε ταυτοχρόνως ένα, προς το παρόν, αμφιβόλου γνησιότητας και σκοπιμότητας κείμενο, σε μορφή... προκήρυξης, το οποίο, ωστόσο, κατά την άποψή μας, αποτελεί...

Το επισφράγισμα σε όλα όσα φαίνεται να απεργάζο­νται τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα, τα οποία, με απειλές και τρομοκρατική βία αποσκοπούν στην κοινωνική αποσταθε­ροποίηση. 

Το «Π» δεν δημοσίευσε το συγκε­κριμένο κείμενο στην ηλεκτρονική του έκδοση, κάτι που έπραξαν και τα άλλα δύο sites, διατηρώντας τις επιβεβλημένες επιφυλάξεις. Το κείμενο τελικά δημοσιοποιήθηκε από την ιστοσελίδα zougla.gr και πολύ γρήγορα «αναμασή­θηκε» από blogs ακροδεξιάς, κατά κύ­ριο λόγο, κατεύθυνσης.

Η αντιτρομοκρατική 

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πη­γές, το επίμαχο αυτό κείμενο, άμα τη εμφανίσει του στον «αέρα» του διαδικτύου, προκάλεσε αυτόματα το ενδιαφέρον της αντιτρομοκρατικής και η συ­νολική διαχείριση και του κειμένου και του περιεχομένου του έγινε με βάση την κατ’ αρχήν υπόθεση περί αυθεντικότητάς του. 

Το e-mail από το οποίο έγινε η διανο­μή του ερευνήθηκε, για να διαπιστωθεί πως επρόκειτο για «αγγελιαφόρο» μιας χρήσης που σφραγίστηκε αμέσως μετά την εκτέλεση της αποστολής, ενώ φαί­νεται από πληροφορίες ν’ ακολούθησε ποικίλες «εξωχώριες» ιντερνετικές δια­δρομές μέχρι ν’ αφιχθεί στην ημεδαπή. Μια διαδικασία τυπική για να αποφευ­χθεί ο εντοπισμός του αποστολέα του.Από την άλλη, αναζητήθηκε η επαλή­θευση όλων όσα περιέχονται σ’ επίπεδο γεγονότων, πλην όμως το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος παρέλυσε τις συγγε­νείς υπηρεσίες, με συνέπεια η διασταύ­ρωση των αναφερόμενων στην προ­κήρυξη με τα γεγονότα να καθίσταται, προς το παρόν, αδύνατη. 

Την ίδια ημέρα, συμπτωματικά, συ­νελήφθησαν και προσήχθησαν στην ασφάλεια η κόρη του Μιχαλολιάκου και δύο τέως βουλευτές της Χρυσής Αυγής - η παρουσία τους στη Βουλή διήρκεσε μόλις 24 ώρες - οι οποίοι κατηγορήθη καν για ξυλοδαρμό μεταναστών στην οδό Πειραιώς, ενώ η κόρη του Φύρερ, μαζί με τους ομοϊδεάτες, έκανε μηχα­νοκίνητη πορεία στην οδό Πειραιώς. 

Αρχικά υπήρξε η σκέψη μήπως τα δύο γεγονότα έχουν κάποια σχέση, αλλά τελικά το κείμενο δεν συσχετί­ζεται από την αντιτρομοκρατική με τις συγκεκριμένες συλλήψεις, δηλα­δή δεν επρόκειτο για μια «μαϊμού» με στόχο τον αποσυσχετισμό της Χρυσής Αυγής από τις επιθέσεις κατά μετανα­στών. Όπως εξηγεί η αντιτρομοκρατι­κή, δεν προλάβαινε ο συντάκτης του να το γράψει μετά τις συλλήψεις και να το ταχυδρομήσει με τον τρόπο που το έκανε... 

Στο κείμενο τώρα της «προκήρυξης», με την οποία έγινε η ανάληψη ευθύνης για τον ξυλοδαρμό μεταναστών, πε­ριγράφονται παραβατικές πράξεις σε βαθμό πλημμελήματος, αλλά στο κεί­μενο περιέχονται απειλές για κλιμάκω­ση της έντασης της βίας. 

Συνεπώς το κείμενο αυτό, όπως εκτι­μάται... αρμοδίως, συνιστά ένα δυνάμει γενέθλιο... εμβατήριο για την αναβίωση της ακροδεξιάς τυφλής τρομοκρατίας. Μιας άλλης μορφής τρομοκρατίας από αυτήν που ξέρουμε, η οποία, ενώ είχε κάνει μεταπολιτευτικά την εμφάνισή της, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει για πολύ τα επόμενα χρόνια. 

Κατά συνέπεια μπήκε στο χρονοντού­λαπο της Ιστορίας μετά την εξάρθρωση, στις 22 Ιανουαρίου 1979, εννέα βομ­βιστών που τοποθετήθηκαν από την αστυνομία στην «Οργάνωσιν Εθνικής Αποκαταστάσεως», ενώ όλη η υπόλοιπη χρονιά κύλησε με διώξεις και συλλή­ψεις εις βάρος ατόμων - κάποια από τα οποία ήταν επικηρυγμένα - που κατη­γορήθηκαν για συμμετοχή στην ΟΕΑ. 

Η ΜΑΒΗ 

Χρόνια αργότερα, πάλι κάποιοι από αυτούς, με την προσθήκη κι άλλων «κο­μάντο», επιχείρησαν να ξαναστήσουν το ακροδεξιό κέρας της ένοπλης βίας τον Απρίλιο του 1994 όταν, επενδύο­ντας στην έξαρση των εθνικιστικών πα­θών, εισέβαλαν στο αλβανικό φυλάκιο της Άνω Επισκοπής Αργυροκάστρου και σκότωσαν έναν Αλβανό λοχαγό, έναν στρατιώτη και τραυμάτισαν άλλους τρεις. 

Την ευθύνη ανέλαβε η ΜΑΒΗ (Μέτω­πο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου), η οποία καπηλεύτηκε την ονομασία μι­ας αντιστασιακής οργάνωσης που έδρα­σε στον γεωγραφικό χώρο της Βορείου Ηπείρου κατά τη διάρκεια της ιταλικής και γερμανικής κατοχής της Αλβανίας από τον Άξονα (1941-1944). Η οργάνω­ση αυτή εξαρθρώθηκε στις αρχές Μαρ­τίου του 1995. 

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία αναλαμπή της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, έφτασε άραγε η ώρα για μια νέα απόπειρα, εντελώς διαφορετική και προσαρμοσμένη στο μεγάλο θέμα της παράνομης μετανάστευσης ή απλώς η... «Ε.Ο. 1821», η οποία υπο­γράφει το κείμενο αυτής της «προκήρυξης», αποτελεί μια πομφόλυγα κάποιου ευφάνταστου... βασιβουζούκου; 

Αν δεχτούμε τη συλλογιστική των... ιεροφαντών της αντιτρομοκρατικής, η υπόθεση φαίνεται να έχει και ουσία και περιεχόμενο. Εμείς οφείλουμε, ωστόσο, να περιμένουμε – και αυτό ακριβώς θα κάνουμε. 

Από τον τίτλο διαφαίνεται ότι ο συντά­κτης και όλοι όσοι ενδεχομένως στρατεύονται σε μια πειθαρχημένη ομάδα κάτω από αυτόν επαγγέλλονται μια... «εθνική παλιγγενεσία». Αν και η ση­μειολογία ποτέ δεν ήταν το φόρτε της Άκρας Δεξιάς, το όνομα παραπέμπει σε κάτι σχετικό. Άλλωστε οι ένοπλοι ακρο­δεξιοί μιλιταριστές κάποια εμμονή θα έχουν με την αναγέννηση. Οι αλήστου μνήμης συνταγματάρχες το 1967 είχαν τον φοίνικα... 

Κι επειδή ίσως οι σύγχρονοι εκφρα­στές της ακροδεξιάς βίας διαθέτουν ποικιλία ερεθισμάτων και παραστάσε­ων, επέλεξαν να μιμηθούν αυτούς που παραδοσιακά μισούν και καταδιώκουν. Γι’ αυτό ενστερνίστηκαν ως προσδιοριστική ονομασία μια χρονολογία, αντί της ημερομηνίας. Άβυσσος η ψυχή... 

«Ποιητές» 

Η πρώτη ανάγνωση του πονήματος προδιαθέτει τον μη υποψιασμένο αναγνώστη προς εντελώς αντίθετες κατευ­θύνσεις από αυτές που αργότερα εννοούνται ή και υπονοούνται. Το κείμενο αρχίζει με μια... ποιητική διάθεση: «Βρι­σκόμαστε στο έσχατο ακρωτήρι των αι­ώνων! Ποιος ο λόγος να κοιτάμε προς τα πίσω, όταν αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις μυστηριώδεις πόρτες του Αδύνατου;». 

Μετά το αμφίβολης ποιότητας και συγγραφικής δεινότητας προοίμιο, ο συντάκτης ευθαρσώς αυτοσυστήνεται:«Πολλές και ανέξοδες συζητήσεις γίνονται για τους “κακόμοιρους” λαθρομετανάστες και αντίστοιχα καθό­λου για τους εξαθλιωμένους Έλληνες αυτής της χώρας. Οι Έλληνες οδηγού­νται στην αυτοκτονία, την εγκατάλειψη της πατρογονικής εστίας τους, στο θλι­βερό ξεπούλημα των τελευταίων περιουσιακών στοιχείων τους. Οι Έλληνες πολίτες φαίνεται να είναι καταδικασμένοι σε έναν συμβιβασμό με μια κα­θημερινότητα τρόμου και αβεβαιότη­τας. Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία, τότε τι είναι; 

Οι αστυνομικές αρχές συνηγορούν στο έγκλημα που διαπράττεται σε βά­ρος του ελληνικού λαού. Οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των μέσων μαζικής εξημέρωσης προβάλλουν τη μια αιτία του καρκίνου κλείνοντας ταυτόχρονα το μά­τι στην διεφθαρμένη πολιτική εξουσία.Κλείνουν το μάτι σε εκείνη την εξουσία που ψευδεπίγραφα ήθελε να θερα­πεύει την “άλογη φασιστική βία που ξεσπά χωρίς αιτία”. Η άλλη αιτία, αλλιώς η δική μας θεώρηση του προβλήματος, συνιστά τη μια και μοναδική ανείπωτη αλήθεια. Αυτή δεν είναι άλλη από εκεί­νη που θεραπεύει ριζικά το καρκίνωμα εντός της ελληνικής κοινωνίας». 

Είπαμε, όμως, ορισμένα χούγια δεν κόβονται. Και ειδικά όταν πρόκειται για εμμονές με ασθενείς και... χειρουργικές κλίνες. Παρ’ ότι η φρασεολογία του συ­ντάκτη του κειμένου συμπεριλαμβάνει φράσεις και κλισέ της ένοπλης έκφρα­σης του αντίθετου πολιτικού άκρου!

Έμπλεος εθνικής πλέον υπερδιέγερ­σης, ως άλλος νεφεληγερέτης και Αργικέραυνος, είναι έτοιμος να διοχετεύσει «τη δίκαιη οργή των Ελλήνων στο κα­νάλι της εθνικής και κοινωνικής επανά­στασης. Η λαϊκή ίαση έρχεται φυσιολο­γικά. Ετυμολογικά και παραβολικά. Ως εκ θαύματος. Το θεραπευτικό μέσο μας είναι μια ελληνική δίκαιη αντιβία. Ατο­μικά, συλλογικά, όπως πρέπει. Ως γνωστόν: “η βία είναι η μαμή της ιστορίας”. Ας μην παραβλέψουμε τις κοινωνικές συνέπειες του δόγματος αυτού. Επομέ­νως, δεν μπορεί ποτέ κανείς να ξέρει τι μπορεί να γεννήσει.Οι Έλληνες παύουν να φοβούνται, εξεγείρονται στην ιδέα να ζουν όμη­ροι ενός προτεκτοράτου στο οποίο βα­σιλεύουν ο φόβος και η παράνοια, αρ­νούνται να πιστέψουν πως οι λύσεις των προβλημάτων τους είναι προϊόν επίσημης πολιτικής βούλησης. Το αλη­θινό επαναστατικό υποκείμενο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μόνον εμείς. 

Οι διάφοροι νόμοι ισχύουν στις σύγ­χρονες οργανωμένες κοινωνίες για έναν και μοναδικό λόγο. Προκειμένου να υποτάξουν τους πολίτες τους στη σχιζοφρένεια του καπιταλισμού.

Όμως, στον δικό μας φτωχό και ταπει­νό νου, οι συντεταγμένοι νόμοι έχουν άγραφη ισχύ. Αν δεν εφαρμόζονται από τα αρμόδια όργανα του κράτους, στον ίδιο βαθμό είμαστε υπόχρεοι να τους εφαρμόσουμε και εμείς». 

«Θέλημα Θεού»... 

Το παρακάτω απόσπασμα φαίνε­ται ν’ αποκτά ιδιαίτερη συμβολική και ονομαστική αξία, καθώς ο συ­ντάκτης ομιλεί σε πρώτο πρόσωπο και αυτοσυστήνεται. Μέσα στην παραζάλη της ανείπωτης κι ασυγκρά­τητης χαράς του, δε, ομολογεί ότι: «Μας αρκεί ότι εφαρμόζουμε μια δι­κιά μας δικαιοσύνη. Ο κόσμος αντι­λαμβάνεται τις προθέσεις μας. Μας αγκαλιάζουν, μας ενθαρρύνουν. Θα συνεχίσουμε».

Ποιους αλήθεια έχει αγκαλιάσει κι επιδοκιμάσει ο κόσμος; Σίγουρα όχι την «Ε.Ο. 1821» ή, τουλάχιστον, όχι ακόμη. Άλλους... ναι. «Μόνον η δικαιοσύνη της βίας φέρνει λύτρωση στις ψυχές μας» συνεχίζει ακάθεκτος. «Μόνον η βία και ο παραδειγματισμός αποτελούν το φυσικό αντιστάθμισμα για τα δά­κρυα που έχυσαν οι Ελληνίδες μα­νάδες που έχασαν τα παιδιά τους ύστερα από δολοφονικές επιθέσεις λαθρομεταναστών.

Προτάσσουμε το αυτονόητο. Οι Έλληνες δεν μπορεί να ζουν άλλο σε καθεστώς πολυπολιτισμικού τρό­μου. Η ανοχή ισοδυναμεί με συνε­νοχή».

Στο καταληκτικό τμήμα, στο επί­μετρο της «προκήρυξης» κι αφού αμέσως ή εμμέσως έχει υμνήσει την πατρίδα και την οικογένεια, η «Ε.Ο. 1821» δηλώνει πως αποτελεί πλέον μια καθημερινή απειλή. 

«Χτυπάμε, χανόμαστε» 

«Καθημερινά οργώνουμε τις συ­γκοινωνίες, παρακολουθούμε, εστι­άζουμε, χτυπάμε, χανόμαστε. Και πάλι από την αρχή. Αναλαμβάνου­με την πολιτική ευθύνη για τις επι­θέσεις εναντίον λαθρομεταναστών στους συρμούς του ηλεκτρικού σι­δηρόδρομου στο μέτρο που μας αναλογούν.

Υπάρχουν πολλά ακόμα να απαντηθούν, όπως και πολλά γραμμάτια να εξοφληθούν. Διαθέτουμε τη δύ­ναμη, έχουμε τη θέληση γι’ αυτό. Δεν σεβαστήκατε το όνομα των Ελλήνων, τη δημοκρατία, την ιστορία μας. Σας προειδοποιήσαμε, έπρεπε να μας πε­ριμένετε. Από ’δώ και μπρος εσείς θα ζείτε μες στον τρόμο».

Και για να μην αφεθεί παραπο­νεμένο το «ιεραρχικά» δεύτερο σκέλος της τριλογίας «Πατρίς, Θρη­σκεία, Οικογένεια», ο συγγραφέ­ας ολοκληρώνει το εθνικιστικό παραλήρημά του με την επίκληση του Θεού. «Είναι θέλημα Θεού να ζουν ελεύθεροι οι Έλληνες»...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ