"...Επί της ουσίας,είναι φανερό πως η όλη η συζήτηση,
θα πρέπει να συνεκτιμά την εμπειρία του παρελθόντος, αλλά οφείλει…
Δεύτερον, να είναι περισσότερο προσανατολισμένη στα δεδομένα
του σήμερα, διότι πάνω σε αυτά θα «κουμπώσουν» οι απαντήσεις.
Πρώτον, να μη την παραποιεί στις συμπληγάδες της αυθαίρετης
ερμηνείας, γιατί είναι άλλο πράγμα η υπεύθυνη αξιολόγηση δεδομένων, και εντελώς
διαφορετικό ο καημός και οι εμμονές του καθενός μας. Και…
Το ότι υπάρχει λοιπόν η όποια εμπειρία από το παρελθόν για
τον τρόπο με τον οποίο δομήθηκε ο «ιερός δεσμός» Εκκλησίας – Κράτους, αυτό δεν
σημαίνει πως δεν μπορούσε η εξέλιξη να είναι διαφορετική.
Και κυρίως δεν σημαίνει, πως σε διαφορετικό πολιτικό
περιβάλλον ΚΑΙ για την Εκκλησία αλλά ΚΑΙ για την Πολιτεία, δεν θα μπορούσαν να
έχουν αναδειχτεί ως κυρίαρχα αυτού του «δεσμού» τα όποια θετικά στοιχεία – και
δεν ήταν λίγα αυτά – που ιστορικά ενσωματώθηκαν στις υγιείς εκφάνσεις της
διεργασίας της ελληνικής εθνογένεσης.
Τα παραδείγματα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την
αντίσταση δεν είναι λίγα. Ενώ η αρνητική συμπτωματολογία, έχει τη βάση της στα
φαινόμενα της πολιτικής εκτροπής (και με την ευρεία έννοια) και όχι αναγκαστικά
στη φυσιογνωμία της κρατούσας εκκλησίας. Και φυσικά εδράζεται σε προσωπικές
επιλογές Ιεραρχών και όχι σε αυθεντική ερμηνεία δογματικών αντιλήψεων.
Ας διαχωρίσουμε λοιπόν το σύμπτωμα από την αιτία. Και ακόμη
φρονιμότερο θα είναι να μη μιμηθούμε τους απαράδεκτους Ιεράρχες σε απαράδεκτα
ολισθήματα στα οποία υπέπεσαν ιστορικά.
Αυτή η απόπειρα συλλογικής ταύτισης... Και κυρίως η
προσπάθεια να αποδοθεί η εκφυλισμένη δράση Ιεραρχών σε δομικό και φυσιογνωμικό
πρόβλημα της εκκλησίας, είναι τουλάχιστον ανιστόρητη, και στην ουσία της
υιοθετεί πρακτικές που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει.
Οι Ιεράρχες εξετράπησαν γιατί ήσαν ξεφτιλισμένες
προσωπικότητες και όχι επειδή υπηρετούσαν μια συγκεκριμένη Θρησκεία.
Τελεία..."
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου