Το έθνος - κράτος και η ιστορία επιστρέφουν δυναμικά στην Ευρώπη

Μπορεί ο θριαμβευτής των εκλογών στην Ουγγαρία, Βίκτωρ Ορμπάν, να μην είναι συμπαθής και αρεστός σε προσωπικό επίπεδο, σε πάρα πολύ κόσμο, στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και στο σύστημα των Βρυξελλών...

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΠΟΚΗ

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλοι αυτοί, δεν οφείλουν να αντιληφθούν το μήνυμα που στέλνει η συντριπτική επανεκλογή του σε μια χώρα του Πρώην Ανατολικού Μπλοκ, η οποία δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πλουσιότερες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να αναμένει κανείς ότι θα είναι δύσκολο να σηκώσει το ανάστημα της στις Βρυξέλλες και έναντι των ισχυρών της Ευρώπης. Παρόλα αυτά το κάνει και θα πρέπει να αποτελέσει μάθημα για πολλούς. Κόντρα στο Βερολίνο, κόντρα στις Βρυξέλλες, κόντρα στα εκατομμύρια του αισχρού συστήματος του Τζόρτζ Σόρος, ο Βίκτωρ Ορμπάν και...

το κόμμα του, όχι απλώς κέρδισαν, αλλά θριάμβευσαν, στις βουλευτικές εκλογές της Ουγγαρίας. Είναι δυνατόν θα αναρωτηθεί κανείς; Κι όμως είναι και καλό θα είναι κάποιοι στο εγχώριο ελληνικό πολιτικό σύστημα, να πάρουν έναν μάθημα και να αντιληφθούν ότι το Βερολίνο και το υπαλληλικό του σύστημα στις Βρυξέλλες, δεν είναι ανίκητο και μη αντιμετωπίσιμο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Πρωθυπουργός, της μικρής Ουγγαρίας, Βίκτωρ Ορμπάν, αντιμετωπίζει τη χλεύη, την οργή, και τις απειλές των χρυσοκάνθαρων των Βρυξελλών, των ισχυρών της Ευρώπης, και των αφεντικών του συστήματος της στρεβλής παγκοσμιοποίησης. Η απάντησή του απέναντι σε αυτόν τον ορυμαγδό είναι η προάσπιση του έθνους-κράτους, του εθνικού συμφέροντος, και η σθεναρή αντίδραση στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση προς την Ευρώπη. 

Η αντίδραση στο θρίαμβο του Ορμπάν και το σαφές μήνυμα του λαού της Ουγγαρίας, από την υπόλοιπη Ευρώπη, δείχνει για μια ακόμη φορά ότι η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών ηγεσιών, είναι πλήρως αποκομμένη από το μέσο ευρωπαίο πολίτη, τη συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, και σε τελική ανάλυση από την πραγματικότητα. Υπάρχουν βέβαια, και κάποιες εξαιρέσεις, όπως τα συγχαρητήρια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που προκάλεσαν την αντίδραση αυτού του ανεκδιήγητου τύπου που ακούει στο όνομα Γκί Βερχοφστάτ, που στην ουσία εκπροσωπεί τον εαυτό του και μια σειρά ονειροπαρμένους μιας ουτοπικής Ευρώπης, που μόνο σε εικονική πραγματικότητα μπορεί να υπάρξει. Επίσης σημαντική εξαίρεση αποτελεί η αντίδραση του Γερμανού Υπουργού Εσωτερικών, Χόρστ Σήχοφερ, ο οποίος μετά το συντριπτικό αποτέλεσμα, κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση, να αφήσει κατά μέρος την “αλαζονεία και την υποτίμηση” έναντι της Ουγγαρίας. Ο κ. Σήχοφερ, έχει συγκρουστεί δημόσια με την Καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ, για το θέμα της μετανάστευσης και έχει δηλώσει ότι “το Ισλάμ δεν ταιριάζει στη Γερμανία.” Η στήριξη προς τον κ. Ορμπάν και την Ουγγαρία, από την κυβέρνηση της Πολωνίας, δεν αποτελεί έκπληξη αφού η Βαρσοβία, είναι το άλλο κέντρο στήριξης του έθνους-κράτους και του εθνικού συμφέροντος, μέσα στην ΕΕ. 

Πόσο ακόμη χρόνος θα χρειαστεί και πόσα αποτελέσματα σαν αυτό της Ουγγαρίας, και πριν, της Ιταλίας, αλλά και η επίδοση της Λεπέν στη Γαλλία, για να κατανοήσουν οι ξεπερασμένες ηγεσίες και οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης, ότι η στρεβλή παγκοσμιοποίηση, η προσπάθεια εξαφάνισης της ιστορίας, των εθνικών παραδόσεων, των εθνικών αξιών, έχει καταρρεύσει ανεπιστρεπτί; 

Πόσο θα πάρει, για να κατανοήσουν ότι το έθνος-κράτος, η ιστορία, οι εθνικές παραδόσεις-αξίες, και στην τελική το εθνικό συμφέρον επιστρέφουν δυναμικά; 

Και ειδικά εδώ στην Ελλάδα, θα κατανοήσουν, κάποιοι, και όλοι αντιλαμβάνονται σε ποιους αναφέρομαι, ότι για να κάνουν το μεγάλο άλμα προς την εξουσία, και να επικρατήσουν αποφασιστικά έναντι των εθνομηδενιστών και των όψιμων υπαλλήλων των Βρυξελλών και του Βερολίνου, πρέπει να σταματήσουν να σφυράνε κλέφτικα, φοβούμενοι μην δυσαρεστήσουν το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, και να αποδείξουν ότι δεν θεωρούν το έθνος-κράτος , το εθνικό συμφέρον και την ιστορία μας κάτι επικίνδυνο, το οποίο φοβούνται να υπερασπιστούν και να βροντοφωνάξουν. 

Όσο δεν το κατανοούν και όσο δεν το πράττουν, θα τους ξεπεράσει η κοινωνία και θα τους ισοπεδώσει η ιστορία, και έξω και εδώ. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

hellasjournal.com