Νέο αμυντικό δόγμα από μια νέα δημοκρατική και πατριωτική εξουσία

Μιλάμε προφανώς για ένα νέο σύστημα Εθνικής Αμυντικής αντίληψης, που θα το χαρακτηρίζει η στρατηγική του διαχρονικότητα, η άμεση συνάφεια του με μια στρατηγικά προσανατολισμένη «επιθετική» διπλωματία, αλλά και η μαχητική εναρμόνισή του με μια σειρά από στοχευμένα και ισχυρά γεωπολιτικά και πολιτισμικά αντισταθμίσματα, που θα αποτελούν ένα ισχυρό πλέγμα δευτερογενούς αμυντικής υποστήριξης (Δευτερογενή Γραμμή Άμυνας –ΔΓΑ), και το οποίο θα αναλύσουμε στη συνέχεια...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Α. Γενικά… 

Για να οριοθετηθεί ένα Σύγχρονο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα (ΣΕΑΔ) θα πρέπει: 

1.Να έχει ξεκάθαρα ζητούμενα και αποσαφηνισμένο προσανατολισμό, ικανά και τα δυο να του προσδώσουν ταυτότητα απαλλαγμένη από ιδεοληπτικά νεφελώματα και ικανή να σηματοδοτεί τη νέα Ελληνική στάση μέσα σ ένα περιβάλλον υπέρμετρα ασταθές, απρόβλεπτα ευμετάβλητο και με πολλαπλές προκλήσεις για τη χώρα. 

2.Να διαπνέεται από στρατηγική διαχρονικότητα πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι: 

• Διαρκές και σε απόλυτη συνάρτηση με την χωρίς εκπτώσεις εξυπηρέτηση συγκεκριμένης ενότητας στρατηγικών στόχων. 
• Θεσμικά «κλειδωμένο», πράγμα που σημαίνει πως θα τροποποιείται και θα αναπροσαρμόζεται, μόνο για να διασφαλίζεται η απόλυτη αντιστοίχισή του με... την πορεία εξυπηρέτησης εθνικών στόχων και προτεραιοτήτων. Και κυρίως… 
• Επιτελικά «θωρακισμένο» απέναντι σε κάθε λογής πολιτικούς καιροσκοπισμούς και συγκυριακές πολιτικές μεταβολές και διεργασίες 

3.Να βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με μια στρατηγικά επεξεργασμένη «επιθετική» διπλωματία, ικανή και προσανατολισμένη μόνιμα στο

να αναδεικνύονται στη διεθνή ατζέντα οι εθνικές προτεραιότητες και η συνάρτησή τους με την ανάγκη διαφύλαξης των προβλεπομένων του διεθνούς δικαίου. 

4.Να πλαισιώνεται από στοχευμένα και ισχυρά γεωπολιτικά και πολιτισμικά αντισταθμίσματα, ικανά να ακυρώνουν την επίδραση των περιφερειακών αλυτρωτικών μεγαλοϊδεατισμών, αλλά και τη δυνατότητα των στρατηγικών διεμβολισμών που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, μέσα και από την προώθηση στρατηγικών περιφερειακών συμπράξεων (πχ ισλαμικό τόξο στα Βαλκάνια). 

5.Να συνδυάζεται με ένα πλέγμα δευτερογενούς αμυντικής υποστήριξης (Δευτερογενή Γραμμή Άμυνας –ΔΓΑ). Δηλαδή να συνδυάζεται με ένα στρατηγικά προσανατολισμένο και εθνικά επωφελές περιφερειακό αναπτυξιακό πρόγραμμα (ακόμη και με διεθνείς στρατηγικές - επενδυτικές συμφωνίες) που θα είναι ικανό να ισχυροποιεί και να θωρακίζει την Πρωτογενή Γραμμή Άμυνας (ΠΓΑ) σε Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο. 

Β. Γεωπολιτικό περιβάλλον (Περιγραφή – Δεδομένα – κίνδυνοι) 

Β1.Υπάρχουν τέσσερις παράμετροι που θα πρέπει να συνυπολογιστούν για να προσδιορίσουν τη φυσιογνωμία του. 

1.Γεωπολιτική αστάθεια στα βόρεια σύνορα της χώρας. Πρόκειται για μια διαπίστωση η οποία μοιραία αναβαθμίζει το ειδικό βάρος δύο παραγόντων: 

• Ο ένας είναι ο εμφανής πλέον κίνδυνος γενικευμένης ήττας του Διεθνούς δικαίου, και ο συνδυασμός της με νίκη του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, γεγονός που θα τροφοδοτήσει ορέξεις για περαιτέρω διεύρυνση της βεντάλιας των διεκδικήσεων και την ευθεία στοχοποίηση της χώρας διπλωματικά και επιχερησιακά. 
• Ο άλλος είναι ο ιδιότυπος τουρκικός εισοδισμός, και η δυνατότητά του να ενσωματώνεται σε στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής των Βαλκανικών χωρών. Πρόκειται για μια στρατηγικού χαρακτήρα επέκταση, που η αναστολή και εν τέλει η ακύρωσή της στην πράξη, επιβάλει συγκεκριμένο σχεδιασμό για την οικοδόμηση Δευτερογενούς Γραμμής Άμυνας ικανής να αποδομήσει - στο επίπεδο της διπλωματίας πρωτίστως - αυτό που επιχειρείται. 

2.Η ρευστότητα στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία με τη σειρά της δημιουργεί νέα πολυσύνθετα στρατηγικά δεδομένα. Δυο ξεχωρίζουν ως ιδιαιτέρως σημαντικά: 

• Το πρώτο είναι η επιδίωξη για την ολική επαναφορά του Γερμανικού μιλιταρισμού, στα πλαίσια της περαιτέρω στρατιωτικοποίησης του Ευρωενωσιακού εξαμβλώματος. Πρόκειται για μια διεργασία που τροφοδοτείται ΚΑΙ από τις εγγενείς ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά ΚΑΙ από την πολυπολική υπόσταση του σύγχρονου κόσμου, και η οποία, πέραν όλων των άλλων, καθιστά την εξαρτημένη Ελλάδα αντικείμενο πολλαπλών γεωπολιτικών εκβιασμών και όχι μόνο. 
• Το δεύτερο είναι η εμφανής όσο και κλιμακούμενη πλέον σύγκρουση πλανητικών στρατηγικών στο θέατρο «Ευρώπη», η οποία δρομολογεί γενικότερες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή. Από αυτές καταγράφουμε: 

1.Την κλιμάκωση Αμερικανικών σχεδιασμών για τον αναπροσανατολισμό και την ενδυνάμωση της επιρροής τους στον Ευρωπαϊκό χώρο, και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, οι οποίοι τροφοδοτούνται πρωτίστως από τον ξέφρενο αντιρωσισμό. 

2.Την αναζήτηση με στόχο τη διασφάλιση ζωτικού χώρου ικανού να ενδυναμώσει την επιρροή της Ρωσίας, πράγμα που μοιραία θα δρομολογήσει και ευρύτατη μετατόπιση της γραμμής της Ρωσονατοϊκής αντιπαράθεσης. 

3.Την οργανωμένη υπόσταση του πολιτικού Ισλάμ σε Κόσοβο, Βοσνία και Αλβανία, και αυτό σε συνάρτηση με το στρατηγικό εισοδισμό της Τουρκίας όπως προαναφέραμε. 

3.Η γεωπολιτική ανασύνταξη στη Μέση Ανατολή από την οποία προκύπτουν:

• Κίνδυνοι: Η Ελλάδα παράπλευρο αναλώσιμο ούσα, παραμένει ευάλωτη στη βουλιμία της Τουρκικής στρατηγικής, ενώ ταυτόχρονα η ενσωμάτωσή της στους σχεδιασμούς της επικίνδυνης Ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, την εκθέτει σε πολλαπλούς κινδύνους. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και… 
• Δυνατότητες: Όπως για παράδειγμα η δυνατότητα για συνολική και στρατηγικά αναβαθμισμένη επανεξέταση στρατηγικών συμμαχιών πρωτίστως με τον Αραβικό κόσμο (Ιράν, Αίγυπτος κλπ). 

4.Μια σειρά από καινούρια στοιχεία στην κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας, τα οποία προσδίδουν μια ιδιαίτερη διάσταση στα δεδομένα που την προσδιορίζουν. Επιγραμματικά τα αναφέρουμε: 

• Η σιωπηρή αποδοχή - όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά – στη διολίσθηση σε πρακτικές παραβίασης των διεθνών συνθηκών σε βάρος της χώρας από τη μεριά της Τουρκίας.
• Αναγορεύεται σε μπούμερανγκ η διαρκής ανοχή στο γκρίζο περιβάλλον που επεβλήθη στο Αιγαίο, με την εξωτερική πολιτική να γονατίζει ανεπίτρεπτα στις αδιέξοδες λογικές του "εξευμενισμού". 
• Ο εκτεταμένος – γενικευμένος επιθετικός αναθεωρητισμός 
• Η αντιστροφή των όρων στο νομιμοποιητικό κέλυφος του Αιγαίου. 
• Σειρά από νέα τετελεσμένα που αναγορεύονται σε ιδιότυπο παράλληλο καθεστώς στη Θράκη. 

Β2.Υπάρχουν επίσης και τρεις επιβαρυντικοί παράγοντες το ειδικό βάρος των οποίων θα πρέπει να συνυπολογιστεί. 

1.Η στρατηγική αποδυνάμωση των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. 

Εμπορευματοποιείται και ουσιαστικά μεταβιβάζεται η στρατηγική υποδομή της χώρας με τρόπο προκλητικά υποτελή, χωρίς να διασφαλίζονται ούτε καν στρατηγικά αντισταθμίσματα ικανά να αιτιολογήσουν αυτή την πρακτική. Μιλάμε εδώ για την «αθέατη πλευρά» των «εμπορικών συμφωνιών» που σχετίζεται με την πολιτική των αγωγών, τα λιμάνια, τον ενεργειακό πλούτο της χώρας κλπ. 

2.Η στρατηγική αποδυνάμωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. 

Πρόκειται για επιλογή που επί της ουσίας έρχεται να επιβαρύνει καταλυτικά την διαπιστωμένη πλέον ανυπαρξία Εθνικής στρατηγικής αναφορικά με την Κύπρο, και είναι εμφανείς πλέον οι συνέπειες σε όλα όσα διαδραματίζονται με τη δρομολογούμενη λύση η οποία ουσιαστικά οδηγείται στο να παραδώσει ένα κυρίαρχο κράτος – ζωτικό για τον Ελληνισμό – ως βορά στον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό. 

3.Η δραστική θεσμική υποχώρηση και πάντως σημαντική αποδυνάμωση της άσκησης εθνικής κυριαρχίας στη Θράκη. 

Ανοχές δεκαετιών και ρευστή εθνικά περί των πραγμάτων αντίληψη, αποκαθήλωσαν την εθνική ατζέντα στην γεωγραφική περιφέρεια, αποσυμβολίζουν συστηματικά και συντονισμένα το εθνικό πρόσημο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υιοθέτησαν προκλητικά παραμορφωτικές διαδικασίες και εκπαιδευτικό περιεχόμενο στα μειονοτικά σχολεία, υπονόμευσαν τη στρατηγική αναπτυξιακής ενδυνάμωσης, υπερδυνάμωσαν την παρεμβατικότητα του Τουρκικού προξενείου κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, αναγορεύοντας το σε ιδιότυπο υπερυπουργείο με ανεξέλεγκτη δράση, και παρέδωσαν τον οικονομικό έλεγχο της περιοχής στην Τουρκική τράπεζα ZIRAAT. 

B3.Σε αυτό το περιβάλλον, διαμορφώνονται μια σειρά από νέες προκλήσεις τις οποίες οφείλουμε να συνυπολογίσουμε: 

• Συντονισμένη και κλιμακούμενη αναβάθμιση της αναθεωρητικής ρητορικής και δράσης από Αλβανία και Τουρκία.
• Ορατοί κίνδυνοι δραματικής τροποποίησης του χάρτη της Βαλκανικής, με πιθανά «οχήματα» την Αλβανία, τη Βοσνία και το Κόσσοβο και με προφανή στη στοχοποίηση τα Σκόπια και τη Σερβία. 
• Παθητική ή και ενεργητική ενσωμάτωση της χώρας στη σύγκρουση στρατηγικών των ισχυρών σε Ευρώπη και Βαλκάνια. 
• Ο χαρακτήρας, η ταυτότητα και κυρίως οι μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες των πολυδιαφημισμένων εμπορικών – στρατηγικών συμφωνιών που υπογράφει η χώρα. 
• Τα νέα δεδομένα που τείνουν να διαμορφωθούν σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη. 
• Και τέλος η ανάγκη συνολικής αναμόρφωσης και επανασχεδιασμού της εξωτερικής πολιτικής στο σύνολό της. 

Β4.Σε συνάρτηση με όλα τα παραπάνω, υπάρχουν δύο κορυφαία ζητήματα που εν πολλοίς η διατήρηση ή η ανατροπή τους, θα σφραγίσει το βηματισμό της χώρας την επόμενη περίοδο. 

• Το πρώτο σχετίζεται με το βαθμό της (ανύπαρκτης) ετοιμότητάς της αλλά και της προαπαιτούμενης βούλησης, έτσι ώστε να διαδραματίσει η χώρα μας ρόλο πρωταγωνιστικό με εθνική στόχευση στη γεωστρατηγική ανασύνταξη της Μέσης Ανατολής και στην αλληλοσύνδεσή της με την εθνική στρατηγική για την ενίσχυση και οριστική θεμελίωση του εθνικού ρόλου στο Αιγαίο. Μιλάμε εδώ πρωτίστως (αλλά όχι μόνο) για την πολιτική των αγωγών, των ισχυόντων για τις ναυτικές διελεύσεις, και βεβαίως για τη δυναμική των διεθνών συμφωνιών. Προφανώς αυτή η συζήτηση προϋποθέτει δύο πράγματα πριν απ όλα: 

Πρώτον: Σαφή επίγνωση και στρατηγική ετοιμότητα για την ταυτότητα των πιθανών τροποποιήσεων στα διέποντα. Και… 

Δεύτερον: Αποσαφηνισμένο προσανατολισμό και επεξεργασμένο σχέδιο αναφορικά με τις όποιες νέες στρατηγικές συμμαχίες. 

• Το δεύτερο αφορά στις επικίνδυνες πολιτικές επιλογές εμπορευματοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων, που οδηγούν στην περαιτέρω αποδυνάμωση έως και πλήρη αποκαθήλωση του ρόλου τους μέσα στον όποιο εθνικό σχεδιασμό, και εν τέλει στην αποεθνοποίησή τους. Σε σχέση με αυτό, έχουμε τουλάχιστον δύο κορυφαία σε σημασία που ξεχωρίζουν. 

Το ένα αφορά στον Ευρωστρατό. Και… 

Το δεύτερο στη συμμετοχή και εν τέλει στην παραχώρηση τμημάτων του πολεμικού μας ναυτικού, στην «Αδριατικη – Ιόνια πρωτοβουλία». 

Γ. Αμυντικό δόγμα… 

Γ1.Γενική διαπίστωση: Η πολιτική ανακολουθία, αυταπάτες, ατολμία, φοβικά σύνδρομα, ενδοτισμός, ανοχή σε νεολογισμούς, φαινόμενα μειοδοτικής διολίσθησης κ.ά είναι μερικοί μόνο από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση ενός δόγματος που… 

• ΔΕΝ είναι ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ… 
• Είναι ΚΑΤ ΟΝΟΜΑ μόνον ΕΘΝΙΚΟ… 
• Και επί της ουσίας συνιστά ένα δόγμα ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ και με ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ. 

Γ2.Πρώτιστος στόχος επομένως είναι η ανάγκη να περάσουμε από το ΔΟΓΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ στο ΕΘΝΙΚΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ. Και αυτό…

• Χωρίς κλυδωνισμούς στα επιτελεία…
• Χωρίς επιπτώσεις στην επιχειρησιακή ετοιμότητα…
• Και με πολυεπίπεδη στρατηγική οριοθέτηση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου

Γ3.Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως επείγει να δρομολογηθούν επεξεργασίες σε τρία ζεύγη αξόνων: 

• Επιχειρησιακό – Διπλωματικό
• Θεσμικό – πολιτικό
• Αναπτυξιακό – Παραγωγικό

Γ4.Και πιο συγκεκριμένα…

• Στο επίπεδο της γεωπολιτικής αποτύπωσης, υπάρχει ανάγκη για καθολικότερο επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας των κινδύνων.
• Στο επίπεδο της γεωστρατηγικής επεξεργασίας, επείγει να επαναπροσδιοριστούν ζητήματα όπως: Σχέσεις με το ΝΑΤΟ, Ασύμμετρες απειλές, παράπλευρη Εθνική θωράκιση, στρατηγικές συμμαχίες, στρατηγικές συμμαχίες και ΑΟΖ κλπ…
• Στην αλληλοσύνδεσή του με την εξωτερική πολιτική και την «επιθετική διπλωματία», δύο ζητήματα απαιτούν αυξημένο ειδικό βάρος και προσοχή: 

Το πρώτο σχετίζεται: Με το σχεδιασμό των παρεμβάσεων στα διεθνή φόρα και στη στοχευμένη αξιοποίηση των προβλεπομένων των διεθνών συνθηκών με τρόπο που να συνιστούν περαιτέρω θωράκιση της χώρας. Και…

Το δεύτερο επεκτείνεται: Στην ανάγκη επεξεργασίας του ισχυρού Γεωπολιτικού και Πολιτισμικού Αντισταθμίσματος (ΓΠΑ), ικανού να ακυρώνει την επίδραση των εχθρικών παράπλευρων στρατηγικών και ασύμμετρων απειλών στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον.

• Στην πολιτική του στοιχειοθέτηση, σε δύο επίπεδα οφείλει να επεκταθεί σε πρώτη φάση: 

Το πρώτο σχετίζεται με την εμπέδωση σε υγιή βάση της οφειλόμενης όσο και αναγκαίας εθνικής κουλτούρας πρωτίστως στις ευαίσθητες εθνικά περιοχές. Ενισχυτικό αυτής της κατεύθυνσης ενδεχομένως να είναι η αναγόρευση τόσο του Νεοναζισμού, όσο και του Εθνομηδενισμού σε ιδιώνυμα αδικήματα. 

Το δεύτερο αφορά στην πολιτική απόφαση για άμεση απεξάρτηση – απεμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας από: 
-Εκστρατευτικά κ.α σώματα εκτός επικράτειας. 
-Σχέδια για ένταξη τμημάτων των ΕΔ στη σχεδιαζόμενη δομή του ευρωστρατού.
-«Αδριατική και Ιόνια πρωτοβουλία» στην οποία εμπλέκεται το ΠΝ της χώρας.

• Στην οργανική του αλληλοσύνδεση με την οικονομία, και σε σχέση μ αυτό υπάρχουν τρία ζητήματα με εξαιρετικά επείγουσα σημασία και προτεραιότητα: 

-Στρατηγική επανεξέταση της πολιτικής αγωγών.

-Στρατηγική επανεξέταση της πολιτικής αξιοποίησης ορυκτού πλούτου και σταδιακή σε συνάρτηση με στρατηγικές συμμαχίες ανακήρυξη ΑΟΖ.

-Υποστηρικτική παραγωγή πυρομαχικών και στρατηγικές συμφωνίες για βιομηχανία συμπαραγωγής οπλικών συστημάτων.

• Στον επιχειρησιακό του σχεδιασμό, το βάρος θα πρέπει να δοθεί σε τρεις ενότητες προβλημάτων. 

-Συνολική επανεξέταση – χωροθέτηση και ποιοτική σύνθεση της Πρωτογενούς Γραμμής Αμυνας (ΠΓΑ) σε συνάρτηση με τη συνολική επαναξιολόγηση της ταυτότητας των εξωτερικών κινδύνων.

-Στοχευμένη αξιοποίηση του συνόλου των δυνατοτήτων που προκύπτουν από τις διεθνείς συνθήκες, χωρίς εκπτώσεις και «φιλικούς» συμψηφισμούς.

-Οργάνωση Παλλαϊκής Άμυνας και αναγόρευσή της σε ουσιαστικό μοχλό με ουσιαστικό σχεδιασμό στη διάταξη, στα προγράμματα επανεκπαίδευσης κλπ.

• Στον υποστηρικτικό του σχεδιασμό, με εφαρμογή εκτεταμένου προγράμματος Δευτερογενούς Γραμμής Αμυνας (ΔΓΑ), δηλαδή ενός καλά επεξεργασμένου προγράμματος υποδομών με αντικείμενο τη επιστήμη, την έρευνα, την καινοτομία, σε πρωτοποριακά διεθνή προγράμματα και με διεθνείς συμμετοχές, που από τη φύση τους θα θεμελιώνουν πολλαπλή ενισχυμένη ανάσχεση έναντι όποιας επιβουλής σε βάρος της χώρας.
• Στη θεσμική του θωράκιση, με την άμεση συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) (επισυνάπτεται σχετικό αναλυτικό σημείωμα). Και τέλος… 
• Στον τομέα της στρατηγικής οικονομίας, όπου τομείς όπως: τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, εξόρυξη, νερά, περιφερειακά και κεντρικά αεροδρόμια κλπ, θα επανεθνικοποιηθούν με άμεση καταγγελία των αποικιοκρατικών – κατοχικών συμβάσεων, όπως και το σύνολο των επιχειρήσεων Εθνικής σημασίας. 

Γ5.Τρία ιδιαίτερα ζητήματα τέλος που άπτονται του νέου αμυντικού δόγματος της χώρας είναι τα ακόλουθα: 

Α.Βαλκανική πολιτική: Μιλάμε εδώ για την ανάγκη – και στη βάση της οριοθέτησης που προηγήθηκε – να συγκεκριμενοποιηθούν τρία πράγματα: 

• Ένα στοχευμένο σύνολο από διπλωματικές πρωτοβουλίες που θα ισχυροποιεί λογικές εποικοδομητικής συνεργασίας, περιθωριοποίησης των φορέων του αλυτρωτισμού, και εποικοδομητικής συνεργασίας με στρατηγικές συμφωνίες που θα αξιοποιούν στο έπακρο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας με πρώτιστο αυτό της θαλάσσιας προσβασιμότητας. 
• Συγκρότηση μόνιμου φορέα διαβαλκανικής συνεργασίας με προνομιακά πεδία για τους συμμετέχοντες. 
• Βαλκανική Χάρτα Ειρήνευσης και καλής γειτονίας (με κύρος διεθνούς συνθήκης). 

Β.Νησιωτική πολιτική: Η οποία μοιραία θα πρέπει να έχει μια τριπλή στόχευση: 

• Στον τομέα της Εθνικής Ασφάλειας: (Νομοθετική απαγόρευση hot spots σε ολόκληρο το Αιγαίο. 
• Στον τομέα της αναπτυξιακής πολιτικής: Εκτεταμένο πρόγραμμα εποικισμού (κίνητρα), οριστική ρήξη με την κακοδαιμονία της «άγονης γραμμής», πρότυπα αναπτυξιακά πακέτα. 
• Στον τομέα της αμυντικής οχύρωσης: Αξιοποίηση και της τελευταίας λεπτομέρειας που προβλέπεται από τις συνθήκες. 

Γ.Εθνικό όραμα: Που θα συναποτελείται από μια ενότητα σταθερών και αδιαπραγμάτευτων επιδιώξεων, μέσα από τις οποίες θα αποτυπώνεται η φυσιογνωμία μιας ανεξάρτητης, ισχυρής και εθνικά κυρίαρχης χώρας, μέσα σε ένα περιβάλλον επιλεγμένων και μη ετεροβαρών στρατηγικών συμμαχιών. Πρόκειται για μια ενότητα αντιλήψεων και δυνατοτήτων, ικανών να διασφαλίσουν μια περήφανη και αξιοπρεπή διαδρομή, μέσα στις Συμπληγάδες της Γεωπολιτικής του 21ου αιώνα.