Μία συνάντηση... τρείς ατζέντες...στην περιδίνηση μιας σύνθετης γεωστρατηγικής φυλωσιάς

Η Αθήνα προσαρμόζεται στα διαδικαστικά προαπαιτούμενα για την προγραμματισμένη επίσκεψη του Σουλτάνου στις 7 και 8 Δεκεμβρίου, αλλά τα σοβαρά ζητήματα που σχετίζονται με αυτή την επίσκεψη, δεν μπορούν να αναζητηθούν στο περιεχόμενο των επίσημων ανακοινώσεων, ούτε αποκλειστικά, ούτε και κατά κανόνα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν αφορούν στην δημοσιοποιημένη ατζέντα της συνάντησης αυτής καθ εαυτή, αλλά σχετίζονται πρωτίστως με το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώνεται αυτή η ατζέντα. 

Σχετίζονται επίσης και με τις παράλληλες επιδιώξεις που υποκρύπτονται, και εν τέλει πρωταγωνιστούν στο παρασκήνιο της ενημέρωσης, αλλά στην καρδιά των ίδιων των γεγονότων. Γι αυτό και οι ομολογημένες προθέσεις των δύο πλευρών έχουν αξία μόνο επικοινωνιακή.

Το πρώτο στοιχείο, που έχει το δικό του ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σχετίζεται  με την ανάγκη να προσδιοριστεί η διακριτή θέση των δύο μερών στη διαβούλευση κορυφής που πρόκειται να ακολουθήσει.

Ο Ερντογάν προσέρχεται σε αυτή τη συνάντηση, πλήρως αυτονομημένος από το συμμαχικό σαβουάρ βιβρ, με την ψυχολογία του ηγέτη μιας περιφερειακής δύναμης, με αυτοτελή στρατηγική, με έντονα αναθεωρητική προδιάθεση αναφορικά με τους κανόνες και τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο, με ομολογημένες επεκτατικές βλέψεις, αποφασισμένος να ασκήσει κυριαρχία πέρα από το μπόι του. 

Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι προσέρχεται πεισμένος, για τον...

πρωταγωνιστικό  ρόλο της χώρας του στις γεωστρατηγικές διεργασίες της επόμενης μέρας, σε ένα τόξο γεωπολιτικό που περισφίγγει την Ελλάδα, και έχοντας διασφαλίσει για το παιχνίδι του, μια σειρά από άτσαλους συμπρωταγωνιστές, αλλά και ισχυρές δυνάμεις στο πλευρό του.

Η Ελλάδα, σύρεται σε αυτή τη συνάντηση με ένα τριπλό διπλωματικό κεφαλοκλείδωμα να την καθηλώνει. Σύρεται  ΚΑΙ ως ενεργούμενο των στρατηγικών επιδιώξεων των ΗΠΑ… Σύρεται ΚΑΙ εγκλωβισμένη επικίνδυνα στην αδιέξοδη ρητορική περί της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, για την οποία ουδείς ενδιαφέρεται πέραν των εμμονικών της Ελληνικής διπλωματίας. Αλλά… Σύρεται ΚΑΙ προσκολλημένη επίσης εμμονικά, στο μη επικαιροποιημένο αφήγημα περί της δήθεν δυνατότητας εκτόνωσης των εντάσεων μέσα από την επαναληψιμότητα των διμερών συναντήσεων.

Το πρόβλημα βεβαίως δε συνίσταται στη θεωρητική επάρκεια των παραπάνω παραδοχών και ιδεοληπτικών αντιλήψεων, αλλά στη μηδενική διαχρονική τους επαλήθευση, μέσα από μια διαχείριση που πιστώνει το διπλωματικό χαρτοφυλάκιο με αλλεπάλληλες στρατηγικές ήττες.

Το δεύτερο στοιχείο με τη δική του ιδιαίτερη βαρύτητα,  σχετίζεται με τον ιδιότυπο μικρομεγαλισμό, σύμφωνα με τον οποίο η Ελληνική διπλωματία «επιστρατεύεται» από τον ισχυρό υπερατλαντικό σύμμαχο, προκειμένου να συνετίσει τον «άτακτο» Ερντογάν.

Είναι προφανές το ανυπόστατο αυτού του ισχυρισμού,  όχι μονάχα γιατί η Ελλάδα μοστράρει στο γεωπολιτικό στερέωμα ως μια οντότητα καταφανώς αποδυναμωμένη, αλλά πρωτίστως διότι  η σύνθετη γεωστρατηγική φυλωσιά που μοιράζει ο Ερντογάν, τον τοποθετεί στο καρέ με τους ισχυρούς παίκτες, και θα του ήταν αδιανόητο  να προσλάβει αντίστοιχα μηνύματα από μια φοβική, ανερμάτιστη και στερούμενη στρατηγικές προτεραιότητες διπλωματία.

Το τρίτο στοιχείο σχετίζεται με την ολέθρια αντίληψη που κυριαρχεί και η οποία με τρόπο εντελώς αυθαίρετο ταυτίζει έναντι παντός τρίτου, το μπόι των ηγετών με την γεωστρατηγική βαρύτητα των χωρών τους. Ιστορικά πρόκειται για μια μεθοδολογία πίσω από την οποία επιχειρείται να συγκαλυφθούν  διαχρονικές ανεπάρκειες της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, απότοκοι των οποίων υπήρξαν και μια σειρά από διαχρονικές στρατηγικές  - εθνικές ήττες.

Για τους ισχυρούς συμμάχους, ο Ερντογάν είναι ο ατίθασος ηγέτης που πρέπει να τσακιστεί, διότι η Τουρκία αποτελεί το ισχυρό γεωπολιτικό φιλέτο με κρίσιμο ρόλο και θέση σε ολόκληρη την Ευρασία.

Για τους ίδιους συμμάχους, το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, είναι μια δεδομένη και άβουλη πολιτική Φιλιππινέζα, ενώ η ίδια η χώρα μας, είναι απολύτως υποθηκευμένη με τις ταπεινωτικές υπογραφές των ίδιων της των ηγετών.

Η διαφορά είναι πασιφανής… Πασιφανέστατο είναι και το γεωστρατηγικό διακύβευμα.

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον λοιπόν,  η συγκεκριμένη συνάντηση κορυφής, δεν έχει μια αλλά τρεις διαφορετικές ατζέντες, με εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα.

Η πρώτη ατζέντα σχετίζεται με τα ισχυρά συμφέροντα των ΗΠΑ,  που αφορούν στο κλείσιμο  ασταθειών και εκκρεμοτήτων, με βάση τους δικούς τους οικονομικούς, ενεργειακούς, και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Οδοί, αγωγοί, ναυτικοί δίαυλοι και  μικρογεωπολιτική αστάθεια, είναι το κεντρικό περιεχόμενο αυτής της ατζέντας, η οποία σε αυτή τη φάση θα προωθηθεί, στο βαθμό που η Τουρκική εξωτερική πολιτική, αποτιμά ως ικανοποιητικά τα σχετικά με αυτήν αντισταθμίσματα.

Η δεύτερη ατζέντα συμπεριλαμβάνει ένα πακέτο πολύπλευρων απαιτήσεων, εκβιασμών  και τετελεσμένων που επιχειρεί να προωθήσει η τουρκική εξωτερική πολιτική, και είναι μια ατζέντα με πολλαπλούς αποδέκτες. Πρωτίστως τους ισχυρούς και περιφερειακούς σύμμαχους της Τουρκίας και δευτερευόντως το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό.

Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο  πακέτο  αναθεωρητικών μεταβολών και τροποποιητικών διεκδικήσεων, που επεκτείνεται σε ολόκληρο το τόξο του Τουρκικού ενδιαφέροντος, από τους σχεδιασμούς του για την Βαλκανική, τη Θράκη και το Αιγαίο, μέχρι τον ενεργειακό χάρτη της ΝΑ Μεσογείου,  το στρατηγικό διεμβολισμό  του Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο και ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική.

Η τρίτη ατζέντα είναι η ατζέντα των φτωχοπρόδρομων της Ελληνικής διπλωματίας, που θεωρεί όψιμα ότι μέσα από τη συγκεκριμένη επίσκεψη, θα καταφέρει να ανιχνεύσει τουρκικές διαθέσεις για την ασφάλεια, τις εγγυήσεις και την αναθέρμανση της όλης διαβούλευσης για το Κυπριακό,  και αυτοπαραμυθιάζεται πως με μερικά χαμόγελα και χαζοχαρούμενες δηλώσεις, θα επανατοποθετηθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις σε μια βάση  εντελώς διαφορετική από την πεπατημένη.

Το πρόβλημα όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι πως αυτή η κυβέρνηση δεν κατάφερε να βγάλει ούτε ένα δράμι συμπερασμάτων από την δαιδαλώδη διαβούλευση που ξεκίνησε τον περασμένο Γενάρη στη Γενεύη, για να καταλήξει στην κατά πολύ αρνητικότερη πλατφόρμα του Κρανς Μοντανά, με μια ενδιάμεση στάση στο Μοντ Πελεράν…

Το κορυφαίο πρόβλημα είναι πως σε μια ιστορική εποχή που «κλειδώνουν» κορυφαίες και ευρύτερης σημασίας γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, η πατρίδα μας γι ακόμη μια φορά πελαγοδρομεί με πολιτικά άβουλους και φοβικούς στο τιμόνι της χώρας, σε μια γεωπολιτική πιάτσα που βρίσκεται σε καθολικό αναβρασμό, και το μόνο που παράγεται εν αφθονία, είναι το παραμύθι για εσωτερική κατανάλωση, ενώ δρομολογούνται εν μέσω υπερφίαλων πανηγυρισμών, μια νέα γενιά από εθνικές τραγωδίες.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"