Πολιτικός πρωταγωνιστής: Ρόλος "κατ ανάθεση" ή μαχητική συνισταμένη πολιτικών και άλλων παραγόντων;;;

Η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής, δεν μπορεί να εξαντλείται στην απλή απαρίθμηση μιας αράδας από αιτήματα αποσπασματικά, και με καταφανή την ασυνέχεια στην πολιτική συλλογιστική και στην δυναμική τους...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι μια ενότητα από πολύ συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, ενιαίες, αδιαίρετες στην πολιτική τους οριοθέτηση, οργανικά ενταγμένες σε ένα συνολικό στρατηγικό αφήγημα, και δομημένες σε μια σχέση απόλυτα διαλεκτική με τη δράση, έτσι ώστε να καταδεικνύουν, να εμπνέουν, να πείθουν και να συσπειρώνουν πολιτικά στο αυτονόητο.

Είναι ανάγκη λοιπόν, και είναι ανάγκη πρωτίστως ιστορική, να επαναναδειχτούν τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη, που θα παραμερίσουν τη γραφικότητα και θ αποπνεύσουν πολιτική αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και πάνω απ όλα πολιτική ευστοχία, στην πάλη για την πολιτική ανατροπή.

Το επιβάλει πρώτα απ όλα ή ίδια η φυσιογνωμία αυτού που πρέπει να ανατραπεί. Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα πολιτικό προσωπικό αναλώσιμο και απολύτως χειραγωγούμενο στα πλαίσια του εκτελεστικού του ρόλου.

Είναι ένα σύστημα εξουσίας, πλαισιωμένο από ένα ευρύτατο θεσμικό οπλοστάσιο, διαχεόμενο στο σύνολο των μηχανισμών διοίκησης και ελέγχου, υπεροχυρωμένο πίσω από ένα πλέγμα...

υπερεθνικών «θέσφατων» και εμφανιζόμενων ως «αδιαφιλονίκητων» παραδοχών, και βεβαίως διπλοτριπλοκλειδωμένο μέσα σε ένα πλέγμα «διεθνών συμφωνιών», μέσα από τις οποίες, η χώρα έχει οδηγηθεί στην απόλυτη παράλυση.

Είναι λοιπό φανερό, πως η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής, δεν μπορεί να εξαντλείται στην απλή απαρίθμηση μιας αράδας από αιτήματα αποσπασματικά και με καταφανή την ασυνέχεια στην πολιτική συλλογιστική και στην δυναμική τους. 

Είναι μια ενότητα από πολύ συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, ενιαίες, αδιαίρετες στην πολιτική τους οριοθέτηση, οργανικά ενταγμένες σε ένα συνολικό στρατηγικό αφήγημα, και δομημένες σε μια σχέση απόλυτα διαλεκτική με τη δράση, έτσι ώστε να καταδεικνύουν, να εμπνέουν, να πείθουν και να συσπειρώνουν πολιτικά στο αυτονόητο.

Και το αυτονόητο είναι πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένα σοβαρό αφήγημα που να στοχεύει με πραγματικούς όρους στην πολιτική ανατροπή, ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ με εντελώς συγκεκριμένο τρόπο στο κορυφαίο πρόβλημα, που είναι το πρόβλημα της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Ένα δεύτερο ζήτημα για το οποίο δεν χωρούν μισόλογα στις απαντήσεις, είναι η ανάγκη για ευλαβική προσήλωση, στον πραγματικό θεματοφύλακα και καταλύτη αυτής της πολιτικής ανατροπής. Και αυτός δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Επομένως, το πρώτιστο πρόβλημα όλων όσων ευαγγελίζονται τη ρητορική της πολιτικής ανατροπής, είναι η ανάγκη να διαχειριστούν με πολύ συγκεκριμένο, στοχευμένο και αποτελεσματικό τρόπο, τις πολιτικές συνταγές που θα αφυπνίσουν, θα μπολιάσουν με αυτοπεποίθηση, και εν τέλει θα καταστήσουν την κοινωνία μαχόμενη.

Οτιδήποτε άλλο πέραν αυτού, που θα εκφυλίζεται στις Συμπληγάδες της μικρότητας και της ματαιοδοξίας, δεν συνιστά μαχητική πολιτική διαχείριση αλλά διαχείριση μιζέριας, και αυτό ιστορικά αποδεικνύεται πως είναι η πέμπτη φάλαγγα που οδηγεί στο κοινωνικό παρκάρισμα, στην απογοήτευση, στην ηττοπάθεια, την μοιρολατρία και εν τέλει τον πολιτικό παροπλισμό και τη μακροχρόνια παράλυση της κοινωνίας.

Στη βάση λοιπόν των παραπάνω παραδοχών, «ξεκλειδώνουν» τρόπον  τινά και δυο ακόμη στοιχεία, τα οποία αποτελούν οργανικά μέρη στο εγχείρημα της πολιτικής ανατροπής.

• Το ένα σχετίζεται με τις πολιτικές προδιαγραφές του πολιτικού υποκειμένου που θα κληθεί ιστορικά να την εμπνεύσει. Και…
• Το δεύτερο σχετίζεται με την αντίληψη αυτού του υποκειμένου, αναφορικά με τη διαχείριση των πολιτικών του συμμαχιών.

Και επειδή ο ρόλος αυτών των δύο παραμέτρων, είναι μεν διακριτός αλλά παραμένει για συγκεκριμένους λόγους αμφοτερόπλευρα πρωταγωνιστικός στη διαχείριση του κυρίαρχου πολιτικού διακυβεύματος, δεν χωρούν εκπτώσεις στις κυρίαρχες πολιτικές του προδιαγραφές.

Χωρίς να είναι απαραίτητο σε αυτή τη φάση να υπεισέλθουμε σε πολύ συγκεκριμένες αναλύσεις, είναι καλό να καταγράψουμε τα κυρίαρχα στοιχεία αυτών των προδιαγραφών, κι αμέσως μετά αναλαμβάνει δουλειά ο πολιτικό καθρέφτης.

Πολιτικό υποκείμενο - πρωταγωνιστής, δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν είναι φορέας που ενσωματώνει στο πολιτικό του αφήγημα, μια ενιαία και αδιαίρετη πολιτική πρόταση ικανή να καταδείξει το "δια ταύτα" της πολιτικής ανατροπής, αλλά και αποφασισμένη να προσεγγίσει με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους το «όπερ έδει δείξαι» του χαρακτήρα και της ταυτότητας της εξουσίας.

Ο ρόλος του πολιτικού υποκειμένου - πρωταγωνιστή, δεν αποτυπώνεται «κατ ανάθεση», αλλά ανακύπτει ως μαχητική συνισταμένη κυρίαρχων πολιτικών και άλλων παραγόντων. Οι «κατ ανάθεσην» ρόλοι είναι αρμοδιότητα του σκηνοθέτη σε κάθε λογής θεατρινισμούς, αλλά στην πολιτική διεργασία, ο πραγματικός σκηνοθέτης είναι η κοινωνία, και αυτή δεν αναθέτει, αλλά ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ και ΑΠΑΙΤΕΙ…

Οι προδιαγραφές του πολιτικού υποκειμένου – πρωταγωνιστή, δεν ανιχνεύονται και δεν αποδίδονται σε κλειστά δωμάτια. Η αποτύπωσή τους είναι μια διαδικασία πολυσύνθετη, που:

• Θεμελιώνεται με τις πρωτογενείς πολιτικές του αποφάσεις. Πρωτίστως εκείνες που ανοίγουν δρόμους στην πολιτική και στην κοινωνία. Αυτόν το ρόλο άλλωστε θα καλείται να επιτελέσει καθημερινά, και τίποτε δεν θα τον καταστήσει ικανότερο αύριο, για όλα εκείνα που δεν διανοήθηκε και δεν απετόλμησε μόλις χθες…
• Ενδυναμώνεται με την επιβεβαιωμένη αποστροφή του σε λογικές εσωστρέφειας, αναποφασιστικότητας και κάθε λογής πολιτικής ατολμίας. Πρωταγωνιστής με στόφα ουραγού, «παίζει» στην επιθεώρηση αλλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ υπό καμίαν προϋπόθεση στη ζωντανή πολιτική διεργασία …
• Πιστοποιείται με την απόλυτη άρνησή του να καθιστά εαυτόν όμηρο της αναποφασιστικότητας, και μέσω αυτού να καταδικάζει ομοίως και την κοινωνία σε ένα καθεστώς ιδιότυπης και διαχρονικής ομηρείας…
• Επαναβεβαιώνεται από την επιλεκτικότητά του στις πολιτικές συνευρέσεις και κυρίως στα κριτήρια μέσα από τα οποία οριοθετεί το εύρος των πολιτικών του συμμαχιών. Τυχάρπαστοι, καιροσκόποι, ανακόλουθοι και ψυχάκηδες κάθε λογής, δεν αποτελούν μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος και το πρώτο πράγμα που «καταπίνουν» στη διαδρομή τους, είναι το ίδιο το όνειρο που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συνεγείρει την κοινωνία.
• Συμπυκνώνεται στην υπευθυνότητα και στη συνέχεια του πολιτικού του λόγου, που έχει την ικανότητα να μην επενδύει στο πρόσκαιρο της σκοπιμότητας ως φτηνοζητιανάκος του εφήμερου, αλλά στη διαχρονία της αναγκαιότητας και φυσικά της αλήθειας.
• Και εν τέλει καταδεικνύεται, μέσα από την ίδια τη φιλοσοφία της διαχείρισης των μικρών και μεγάλων καθημερινών προκλήσεων, μέσα από την οποία τελικά επαναβεβαιώνονται ρόλοι, διαθέσεις, συνέπεια, αρχές, κανόνες και αταλάντευτη σταθερότητα σε καθαρούς πολιτικούς στόχους.

Η πρόκληση λοιπόν είναι σαφής…  Το ίδιο ξεκάθαρη είναι και η αναγκαιότητα της ιστορίας… 

Όσο για τους ρόλους των πρωταγωνιστών, αυτοί έχουν ΚΑΙ συγκεκριμένο μέτρο, αλλά ΚΑΙ συγκεκριμένο κώδικα για να αποτυπώνονται. 

Γι αυτό και δεν δικαιούται να ζητιανεύει κανείς, ρόλους που μονάχα η ιστορία έχει το προνόμιο να αναθέτει.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"