Να «χαρτογραφήσουμε» λοιπόν από την ξηρά για να μη βουλιάζουμε σε «αχαρτογράφητα» ύδατα.

Στις υποσχέσεις δεν διαφοροποιείται κανείς. Από τη τη ΝΔ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ αλλά και από την ΧΑ έως και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλοι υπόσχονται ότι θα λύσουν τα προβλήματα του κοσμάκη, και επιχειρούν να ανταγωνιστούν στην μαεστρία των διατυπώσεων...

του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΛΙΦΕΡΗ

Ο ίδιος ο κόσμος ωστόσο είναι μπερδεμένος, δυσκολεύεται να διακρίνει τις διαφορές, μπερδεύεται στην αποδοχή του δια ταύτα, μέσα σε μια ατελείωτη λίστα από «λύσεις» που συχνά αισθάνεται πως δεν καταλήγουν πουθενά. Δυσκολεύεται να διακρίνει την καλύτερη γι’ αυτόν λύση. Θα επιλέξει τελικά, εκείνο και εκείνους που θα του αρέσει περισσότερο ως εικόνα, ή αυτό με το οποίο θεωρεί ότι ταιριάζουν καλύτερα τα χνώτα του; Θα επιλέξει την καλλίγραμμη ξανθιά (ή μελαχρινή ανάλογα τα γούστα) με το μίνι, ή την κακοντυμένη και ψιλοζαρομένη 60άρα! Τον γεροδεμένο και καλοντυμένο νεαρό με το χαμόγελο, ή τον ηλικιωμένο με την πατσοκοιλιά, τα τριμμένα ρούχα και την καράφλα.

Είναι τελικά όντως τόσο απλά τα πράγματα και η δυσκολία τους (ανυπέρβλητη πολλές φορές) έγκειται σε αυτήν ακριβώς την απλότητά τους;;;

Τα παραπάνω συνιστούν μέρος μιας άποψης που διατυπώθηκε σε....

φιλικό περιβάλλον, κι από αυτήν τρία ήταν τα  πράγματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον: 

• Ότι όλα τούτα συνιστούν την άποψη ενός 22χρονου 
• Ότι ο κόσμος είναι μπερδεμένος και... 
• Ότι το κοινό σημείο όλων όσων υπόσχονται, είναι πως τελικά διαθέτουν την «λύση»

Μα πάνω απ όλα το γεγονός πως όλα τούτα συνιστούν την άποψη ενός 22χρονου, ήταν αυτό που με προέτρεψε να σκεφθώ και να γράψω και επί των άλλων δύο.

Τα μόνα κοινά που υπάρχουν στο σύνολο των προτάσεων των «επίδοξων σωτήρων» λοιπόν, είναι… «η υπόσχεση λύσης» και η απουσία ολοκληρωμένης πρότασης, για την οικονομία, το παραγωγικό μοντέλο και το φορολογικό σύστημα της επόμενης ημέρας, ακόμη και μετά την πολυσυζητημένη πολιτική αλλαγή.. Τίποτα άλλο. Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ…! Ειδικά για το πως θα φορολογείται ο πολίτης…!!!

Από μόνη της αυτή καθαυτή η «υπόσχεση σωτηρίας» είναι κενή περιεχομένου, αν δεν συνοδεύεται από ένα σοβαρό και ρεαλιστικό σχέδιο – πρόγραμμα. Ακόμα κι αν είναι «επαναστατικό», όπως η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, ο κόσμος θέλει να γνωρίζει βήμα-βήμα την διαδικασία. Τον τρομάζει το άγνωστο. Του παγώνει το αίμα.

Η φράση «αχαρτογράφητα νερά», ήταν από αυτές που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στην είσοδο και στην μετέπειτα εφαρμογή των μνημονίων. Αλλά και κάθε φορά, που υπήρχε δυσκολία στο να καθίσει ο κόσμος στα αυγά του, μπροστά τα νέα μέτρα που επρόκειτο να παρθούν, του επανέφεραν διαρκώς μπροστά του, έναν… «θαλάσσιο χάρτη», χωρίς ούτε μια βραχονησίδα αποτυπωμένη επάνω του. Χωρίς ούτε μια «σανίδα» από τα συντρίμμια της ίδιας του της ζωής, ώστε να έχει μια απτή απόδειξη για το που και το πως θα τον πάνε οι θυσίες που καλείται να κάνει.

Η διατήρηση της «ελπίδας», γινόταν και γίνεται, με την υπόσχεση πως όταν τελικά «χαρτογραφήσουμε» το «ΤΙΠΟΤΑ» που έχουμε ως «μονόδρομο», αφού αποφύγουμε τα… «βράχια» που διαρκώς εμφανίζονται από το πουθενά μπροστά μας και τα αποτυπώνουμε στον χάρτη, κάπου, πέρα από τα όρια αυτού του… (αχαρτογράφητου) χάρτη, υπάρχει ένα απάνεμο λιμάνι. Και κάθε φορά που ένας «χάρτης» ολοκληρωνόταν, τσουπ… εμφανιζόταν το επόμενο «ΤΙΠΟΤΑ» που θα πρέπει και πάλι να «χαρτογραφήσουμε».

Φτάνει όμως μόνο αυτό για να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι που έχει στο μυαλό του και να ζεστάνουμε λίγο το αίμα που έχει παγώσει στις φλέβες του; Φτάνει μόνο η λεπτομερής χαρτογράφηση της διαδικασίας της ασφαλούς εξόδου από το πέρασμα των συμπληγάδων;

Μήπως, εκτός της στρατηγικής στόχευσης αλλαγής της οικονομικής πολιτικής (φορολογικό σύστημα=καθημερινότητα του πολίτη) που θα πρέπει να την έχει και αυτή συγκεκριμένη μπροστά του, για το πως δηλαδή θα συμπεριφέρεται το κράτος απέναντί του, ο ίδιος έχει στο μυαλό του τα «σίγουρα»; Μήπως επιθυμεί το… «χαρτογραφημένο» φορολογικό του 2009 και παλαιόθεν; Μήπως ο ίδιος, επειδή απεχθάνεται τις αλλαγές, επιθυμεί την επιστροφή στην εποχή των παχιών αγελάδων, αυτήν ακριβώς που μας οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο του 2010;

Πάντως, ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, αφού ποτέ δεν του ετέθη. Μόνο να καταγγέλλει, μόνο να αφορίζει για τις συμφορές που τον «βρήκαν», χωρίς να δείχνει ίχνος ενδιαφέροντος για το γιατί και το πως φτάσαμε στο σήμερα.

Αλλά και κανείς δεν του λέει ξεκάθαρα ποιο και γιατί, θα πρέπει να είναι το νέο οικονομικό παραγωγικό και φορολογικό μοντέλο, ώστε μετά την ανατροπή, το RESET, την επανεκκίνηση δηλαδή της οικονομίας, να μην επιστρέψουμε ξανά στον μαύρο Μάη του 2010…! Και φυσικά, κανείς δεν τον ρωτά αν τελικά το αποδέχεται…

Επίσης, δεν έχει πεισθεί ακόμη ούτε για την αναγκαιότητα της εξόδου από την ΕΕ και την ευρωζώνη και την μετάβαση σε Εθνικό Νόμισμα, αλλά ούτε και πως έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης εντός αυτής. Οι βασικές διαφοροποιήσεις βλέπετε, επικεντρώνονται σε αυτές τις δύο επιλογές – διλήμματα, ιδιαίτερα όσον αφορά τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις, (αναγνώριση ή μη του συνόλου ή μέρους του χρέους, η εθνικοποίηση ή η εκκαθάριση εν λειτουργία ων τραπεζών και το κλείσιμό τους, η εθνικοποίηση ή μη των βασικών υποδομών της χώρας και ποιών από όλες κλπ), λίγο έως καθόλου τον απασχολούν, αφού ακόμη κι αν πάρουν 1.000 ευρώ ή 1.000 δραχμές νέου νομίσματος ως κατώτατο μισθό, δεν γνωρίζει από τώρα πόσα από αυτά θα του ζητηθούν πίσω σε έμμεσους ή άμεσους φόρους. Εν ολίγοις, ποια θα είναι η αγοραστική του δύναμη, μετά την όποια(;) φοροαφαίμαξη επιβληθεί.

Επιβεβαιώνεται έτσι, πως όλοι του υπόσχονται «σωτηρία», μα κανείς δεν του περιγράφει τι, γιατί και πόσους φόρους θα πληρώνει.

Κι έτσι, καταλήγει σε αυτό το μπερδεμένο κουβάρι που περιγράφει κι ο 22χρονος…! Άλλωστε, εξίσου μπερδεμένοι, θα είναι και όσοι διαβάσουν αυτές τις γραμμές.

Να «χαρτογραφήσουμε» λοιπόν από την ξηρά μαζί του και όχι να τον καλούμε κι εμείς να το κάνει… «εν πλω», στο άγνωστο, με βάρκα την… «ΕΛΠΙΔΑ». Γιατί θα πρέπει να είμαστε όλοι μας σίγουροι, πως σε αυτήν την συγκεκριμένη βάρκα, δεν ξαναβάζει το πόδι του ΠΟΤΕ…!

Την απάντηση σε αυτό το «απλό» δίλημμα: "Αλλάζουμε τα πάντα ή επιστρέφουμε στα «σίγουρα» του 2009 – και αν αλλάξουμε τα πάντα… και αν αλλάξουμε όλα όσα θα πρέπει να αντικατασταθούν… με τι τελικά θα μοιάζει… ποια ακριβώς θα είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων την επόμενη μέρα;;;" είναι που κατά την άποψή μου, πρέπει δια των αναλύσεων αρχικά και των απαντήσεών μας τελικά, να αποσαφηνίσουμε στο μυαλό του απλού καθημερινού ανθρώπου.

Και τότε, να πράξουμε αναλόγως… Και εμείς… Και η κοινωνία που αναζητεί με τον τρόπο της τις απαντήσεις που λείπουν.

Εν κατακλείδι, αναγνωρίζοντας πως ο χρόνος κυλά γοργά, βλέπετε είναι κι αυτός… “πολιτικός” και άρα αμείλικτος στις διαδρομές του, είναι πέραν του δέοντος σαφές, πως κυλά εναντίον μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, ούτε της προσμονής, μα ούτε της… αναμονής. Ό, τι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε χθες. Αύριο θα είναι αργά.

• Νέο Πολιτικό κεφάλαιο και μάλιστα υψηλής ποιότητας, υπάρχει…
• Όρεξη για δουλειά υπάρχει…
• Αγάπη για την Πατρίδα υπάρχει…!

Ας “χαρτογραφήσουμε” λοιπόν για μια φορά την κάθε μέρα (το φορολογικό δηλαδή) του πολίτη… Μαζί με τον πολίτη… Για λογαριασμό του ίδιου του πολίτη.

Ας του διώξουμε το φόβο για το άγνωστο, φωτίζοντας τη δική του διαδρομή.

Αν δεν το κάνουμε ούτε κι εμείς, θα γίνουμε ένα με τους… “άλλους” στην συνείδησή του.

Ας πρωτοπορήσουμε λοιπόν, όλοι μαζί οι ενεργοί πολίτες… Και τότε είναι βέβαιο πως θα ενεργοποιηθούν μαζί μας, και όσοι ακόμη επιμένουν να παραμένουν ανενεργοί…!

Άμεσα… Τώρα!!!

ΕΣΟΔΑ – ΕΞΟΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ και… ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ και μόνο επί των πραγματικών εσόδων του…!

Βαγγέλης Αλιφέρης

Ελεύθερος πολίτης – Ενεργός πολίτης