Το πολιτικό κολαστήρι που έρχεται, εν μέσω μιας τριπλής γεωστρατηγικής σύγκρουσης στην Ευρώπη

Όσοι λοιπόν τρόμαξαν από την πιθανότητα της πολιτικής κατάρρευσης της Γερμανίας, μπορούν να ξετρομάξουν. Το ίδιο και όσοι πανικοβλήθηκαν για την πιθανή περιθωριοποίηση, ενδεχομένως και τον αφανισμό της κας Μέρκελ από το πολιτικό σκηνικό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μετά τα πρώτα μετεκλογικά τσαλίμια (απαραίτητα για να τονώνονται οι διαχρονικοί πολιτικοί έρωτες) οι τόνοι πέφτουν, το SPD και το CDU επαναπροσεγγίζουν εαυτούς, ο κ. Σούλτς και η κα Μέρκελ οδηγούνται και πάλι σε έναν έτσι κι αλλιώς διόλου δύσκολο μεταξύ τους συμβιβασμό, που είναι μαθηματικά βέβαιο το που πρόκειται να οδηγήσει.

Και ενώ θα επαναδιευθετούνται οι λεπτομέρειες αυτής της ρομαντικής πολιτικής ιστορίας, θα συνεχίσουν να ακούγονται για λίγο ακόμη ορισμένα μεμονωμένα και αναιμικά κονταροκτυπήματα με ολίγην από κούφιους παφλασμούς, διότι υπάρχουν και οι υπερομαντικοί «αντιρρησίες» των δύο κομμάτων, και η ανάγκη του πολιτικού μασάζ επιβάλει να πλασαριστεί το όλον εγχείρημα ως προϊόν μιας βασανιστικής διαπραγμάτευσης στην ανακατανομή των μεταξύ τους ρόλων. Γνωστό το σκηνικό.

Η Γερμανική χοντροκοπιά βεβαίως παραμένει παρούσα και στην πολιτική συμπεριφορά των πρωταγωνιστών. Ο κ. Σουλτς ήδη επιχειρώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην ευθυνοφοβία και στη μεταμέλεια, έσπευσε να δηλώσει πως δεν σύρεται στην επανασυγκόλληση, αλλά...

ανταποκρίνεται στην παράκληση του Γερμανού προέδρου Σταινμάιερ και θα παραστεί τελικά στις συνομιλίες!!!

Αυτά ωστόσο αφορούν στη γλαφυρότητα της περιγραφής των διαδραματιζομένων. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι να επιχειρήσουμε να μπούμε στην ουσία του προβλήματος. 

Και το πραγματικό πρόβλημα, δεν είναι τα ψευδοσενάρια στο μυαλό των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων, αλλά τα συντελούμενα στη Γερμανία, στην Ευρώπη και στην Ευρασία συνολικά.

Στην περιδίνηση μιας τριπλής γεωστρατηγικής σύγκρουσης

Το πολιτικό προσωπικό της Γερμανίας, αντιλαμβάνεται, έστω και με το ζόρι, πως δεν διαχειρίζεται αυτοτελή πολιτική αλλά αποτελεί κομμάτι μιας διεργασίας ενιαίας και ατεμάχιστης, και αυτή η διεργασία έχει διάσταση πρωτίστως γεωστρατηγική.

Η Ευρώπη, με τη Γερμανία να παραμένει ο αδιαφιλονίκητα ισχυρός πυλώνας της, αποτελεί πεδίο σύγκρουσης στρατηγικών σε τρία επίπεδα:

• Το πρώτο είναι η απόπειρα επανακαθορισμού της φυσιογνωμίας του Αμερικανικού διεμβολισμού στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, ο οποίος μετά τη εκλογή Τραμπ επιχειρεί να αναψηλαφήσει το εύρος, την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του.
• Το δεύτερο επίπεδο σχετίζεται, με την επιδίωξη της Ευρωπαϊκής ελίτ, με την Γερμανική προεξάρχουσα,  να αναβιώσει και να αναβαθμίσει περαιτέρω τον μιλιταριστικό της Ιμπεριαλισμό , και η απόπειρα της να τον ενσωματώσει με σχετική επιτυχία στις αντιθέσεις που έτσι κι αλλιώς αναδεικνύει μεταξύ των κέντρων ισχύος της ο παραδοσιακός οικονομικός της ιμπεριαλισμός.
• Και το τρίτο πεδίο, είναι η διαρκής επιδίωξη και των ΗΠΑ αλλά και των ισχυρών Ευρωπαϊκών κέντρων, να ανακόψουν την προσπάθεια της Ρωσίας να «κλειδώσει» τα δικά της γεωστρατηγικά στηρίγματα στην περιοχή.

Πρόκειται για ένα τρίπτυχο γεωστρατηγικών ανακατατάξεων συγκρουσιακού χαρακτήρα, που διεξάγεται εν μέσω εναλλασσόμενων λυκοφιλιών και σοβαρών εγγενών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, και αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που εν πολλοίς αφήνει το δικό του καθοριστικό αποτύπωμα στις πολιτικές διεργασίες και στις πολιτικές επιλογές στις οποίες σύρεται το Γερμανικό πολιτικό προσωπικό, στα πλαίσια των ευρύτερων σχεδιασμών που μοιραία εντάσσεται ως οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα του.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά στις ίδιες τις πολιτικές διεργασίες που λειτουργούν με σχετική αυτοτέλεια μέσα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, και φυσικά και στη Γερμανική.

Υπάρχουν τρία σημαντικά στοιχεία που κλυδωνίζουν το ευρωπαϊκό στερέωμα, και οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, εντέλλονται να ανακόψουν αυτή την εξέλιξη, και προκειμένου να το επιτύχουν, ΚΑΙ των ιδίων οι αυτοτελείς πολιτικές θα εκφυλίζονται και θα εξαλλάσσονται με τρόπο πρωτοφανή ως προς την έκταση και το βάθος τους, αλλά ΚΑΙ η διαδικασία γένεσης πρωτόγνωρων πολιτικών τερατουργημάτων με την μορφή των υπέρ-μεγάλων σχηματισμών θα είναι πρωτοφανής.

Το ότι και οι Πράσινοι δηλώνουν ανοικτοί σε διαβουλεύσεις, μας κάνει τελικά να μην αποκλείουμε την άμεση εμφάνιση υπερμεγέθων συγκολλήσεων μέχρι να οδηγηθεί στο τέλος του αυτό το σήριαλ στη Γερμανία.

Η Ευρώπη λοιπόν σήμερα κλυδωνίζεται σε βαθμό που να απειλείται ΚΑΙ η πολιτική ΚΑΙ η οικονομική της ενοποίηση.

• Το BREXIT υπήρξε ο πρώτος προσωρινός σταθμός, αλλά και η καινούρια αφετηρία εξελίξεων που ανατροφοδοτούν και ενισχύουν τις αποσυνθετικές τάσεις στο εσωτερικό του Ευρωενωσιακού οικοδομήματος. Αυτές οι αποσυνθετικές τάσεις είναι έντονες, είναι δύσκολα αναστρέψιμες, κλιμακώνονται και με ενίσχυση των αποσχιστικών πρωτοβουλιών, και συνιστούν το πρώτο στοιχείο που απειλεί σοβαρά με καθολική αποδόμηση την πολιτική Ευρώπη.
• Το δεύτερο στοιχείο, είναι η ανεξέλεγκτη αναβίωση των ακροδεξιών εθνικισμών που επιχειρούν να καπηλευτούν, να εγκλωβίσουν και να εκτρέψουν σε ατραπούς αδιέξοδες και επικίνδυνες, τον εθνικοανεξαρτησιακό αέρα που κερδίζει καθημερινά το νου και τις καρδιές των ανθρώπων. Η πολιτική ισχυροποίηση των ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών, απειλεί να τροποποιήσει, και ενδεχομένως με τρόπο μη ελέγξιμο, την κυρίαρχη πολιτική ατζέντα, τα κυρίαρχα στρατηγικά της χαρακτηριστικά, και να εκτρέψει συνολικά (αλλά όχι προς το καλύτερο) την δρομολογημένη διεύρυνση και το περαιτέρω βάθεμα της ενοποιητικής διαδικασίας. Και το χειρότερο όλων είναι πως οι κίνδυνοι αναβίωσης του αποκρουστικού εφιάλτη του νεοναζισμού, εμφανίζονται ιδιαιτέρως ενισχυμένοι.
• Το τρίτο στοιχείο, είναι η επανεμφάνιση της γοητείας του εθνικού προστατευτισμού στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα κινήματα, και αυτό σε συνδυασμό με τις ενδυναμούμενες φωνές που διεκδικούν εθνική ανεξαρτησία, αποδόμηση του κοινού νομίσματος, αλλά και των πολιτικών δεσμεύσεων που αφορούν συνολικά στη Λισαβόνα, στο Μάαστριχτ κλπ.

Είναι λοιπόν φανερό, πως οι πολιτικές διεργασίες  στην ισχυρή δύναμη της Ευρώπης, όχι μόνο δεν αποσυνδέονται από το συνολικότερο πακέτο όλων όσων συντελούνται αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αλλά όλα δείχνουν πως – πέρα από τα όποια ανώδυνα επικοινωνιακά και διαχειριστικά τσαλίμια – θα λειτουργήσουν εν τέλει ως υποδειγματικό μοντέλο, για όλα όσα πρόκειται να συντελεστούν μέσα στην τρέχουσα δεκαετία.

Η πατρίδα μας, έχοντας ουσιαστικά βγει πλήρως αποδυναμωμένη στο επίπεδο της οικονομίας, από τις υβριδικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε συνθήκες πραγματικού πειράματος με εντελώς πραγματικούς όρους και σε εντελώς πραγματικές συνθήκες, οφείλει να δραπετεύσει από το πολιτικό κολαστήρι που έρχεται, και να το πράξει άμεσα, συντονισμένα και διατηρώντας τον πλήρη εθνικό έλεγχο της πρωτοβουλίας των κινήσεων και στη διαδρομή αυτής της αποχώρησης, κυρίως όμως στην περήφανη προσπάθεια ανασύνταξης και εν τέλει οικοδόμησης μιας κυρίαρχης, ανεξάρτητης, δημοκρατικής και ελεύθερης Ελλάδας .

Προφανώς αυτό δεν μπορεί να είναι μια αποσπασματική διαδικασία, αλλά αποτέλεσμα μιας συνολικής πολιτικής μεταστροφής με την κοινωνία πρωταγωνιστή και της δυνάμεις της δημοκρατικής πατριωτικής ανατροπής στο τιμόνι της εξουσίας

  

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"