ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Το δημοσίευμα των FT για το ατιμωτικό βράδυ των Καννών - ατιμωτικό για την Ελλάδα και την Ευρώπη - καλό είναι να το διαβάσουν όλοι πολύ προσεκτικά, αντί να ασχολούνται με επικοινωνιακά τερτίπια επιπέδου δημοτικού... 

Περιγράφει έξοχα το βαθμό ελέγχου της ελληνικής πολιτικής ζωής από τον ξένο παράγοντα και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που άλλωστε επιβεβαιώθηκε και στην Ουκρανία.

Δεν έχει όμως μόνο ιστορικό χαρακτήρα: εμπεριέχει εικόνες από το παρόν και από το κοντινό μέλλον της χώρας μας και περιγράφει τις τέσσερις κυρίαρχες κατηγορίες πολιτικών προσώπων και δυνάμεων που αν υποστηριχθούν θα διαμορφώσουν ένα τέτοιο μέλλον.

Πρώτη κατηγορία οι εξωνημένοι, όπως οι Σαμαράς και Βενιζέλος που...

είτε επειδή ελέγχονται εξαιτίας άλλων σκοτεινών υποθέσεων, είτε επειδή η προσωπική τους φιλοδοξία και ο αρπακτικός τους καιροσκοπισμός τους καθοδηγούν ήταν και παραμένουν έτοιμοι να υλοποιήσουν ό,τι τους ζητούν ευρώ- πολιτικάντηδες τύπου Μπαρόζο.

Συνθέτουν την πιο αποκρουστική κατηγορία πολιτικών, εκείνων δηλαδή που μπορούν να σηκώσουν κάθε σημαία και να προσχωρήσουν σε κάθε πολιτική, υπηρετώντας κάθε συμφέρον και σε κάθε χρονική στιγμή, γράφοντας την αξιοπρέπεια της χώρας τους και τις θεσμικές τους ευθύνες στα παλιά τους τα παπούτσια.

Δεύτερη κατηγορία, οι υποταγμένοι. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μια χαρακτηριστική, τραγική φυσιογνωμία, μέσα στην καταστροφή που προκάλεσε. Εγκατέλειψε την πολιτική που είχε εξαγγείλει, προσχώρησε στο στρατόπεδο του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, ενίσχυσε όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και εν τέλει ταπεινωμένος και αδύναμος εγκατέλειψε τη μόνη δημοκρατική θέση που κατέθεσε, αυτή περί δημοψηφίσματος, υποτασσόμενος στον ξένο παράγοντα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου της νύχτας των Καννών προσφέρει ένα διδακτικό μάθημα σε πολλούς και σίγουρα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο ο τελευταίος πρέπει να διαβάσει προσεκτικά: όταν εγκαταλείπεις την πολιτική σου, βάσει της οποίας κέρδισες το λαό οδηγείσαι στην υποταγή στην πολιτική του αντιπάλου, που με τη σειρά του, την κρίσιμη στιγμή σε πετάει στο περιθώριο αφού έχεις ήδη απαξιωθεί στα μάτια των υποστηρικτών σου.

Τρίτη κατηγορία, οι ανώριμοι. Το 2010 οι ξένες δυνάμεις απαιτούσαν ένα πράγμα από την ελληνική κυβέρνηση να μη συζητά: αναδιάρθρωση χρέους. Όποτε το έλεγε κάποιος αποκαλούνταν άσχετος και προδότης από το οικονομικό επιτελείο, το Βενιζέλο κλπ. Όχι τυχαία βέβαια. Οι ξένοι γνώριζαν ότι θα γινόταν αλλά ήθελαν να γίνει με τρόπο που να ευνοεί τις τράπεζές τους και το πέτυχαν. Η κυβέρνηση Παπανδρέου και αν ακόμα ήθελε να διαπραγματευθεί με τους δανειστές, έχοντας προσφέρει εγγυήσεις ότι δε θα έθιγε τα “ιερά και τα όσιά τους”, χωρίς να έχει επεξεργαστεί το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο ρήξης με το πλαίσιο της πολιτικής τους- από τη μονομερή αναδιάρθρωση χρέους έως τη ρήξη με την ευρωζώνη- δεν είχε κανένα πειστικό τρόπο να διαπραγματευθεί, οπότε και σύρθηκε σε απανωτές ήττες.

Σήμερα οι ίδιες ξένες δυνάμεις απαιτούν να μην τεθεί το ζήτημα της ρήξης με την ευρωζώνη. Θέλουν να αποφασίσουν το αν, το πότε, το πώς και το για ποιόν με το δικό τους τρόπο, να έχουν μόνο αυτοί σχέδιο Β και η όποια ελληνική κυβέρνηση, ιδίως αν είναι του ΣΥΡΙΖΑ να κινείται εντός προδιαγεγραμμένων ορίων διαπραγμάτευσης, ώστε να μην απειλεί τον πυρήνα των συμφερόντων τους.

Η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου ρήξης με την ευρωζώνη, επιλογή που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία κεντρική του επιτροπή καθιστά την όποια διαπραγμάτευση κούφια, αδύναμη. Αποδεικνύει μια ανωριμότητα ως προς τον τρόπο εξέλιξης της διαπραγματευτικής διαδικασίας μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, που εν τέλει ακυρώνει κάθε “επαναδιαπραγμάτευση”, ασχέτως προθέσεων.

Και τέταρτη κατηγορία οι “δημοκράτες”. Μπαρόζο, Μέρκελ, παλιότερα Σαρκοζί και τώρα Ολάντ όπως και πολλοί άλλοι δε διαφέρουν σε τίποτα από τον τρόπο που ο πρόεδρος Τζόνσον αντιμετώπισε το Γεώργιο Παπανδρέου πριν δεκαετίες. Η επιβολή αλλαγής ηγεσιών μπορεί να γίνεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με την περίπτωση αλλά παραμένει βασικό όπλο προκειμένου να μη διακυβευτεί η πολιτική τους.

Η “δημοκρατία” στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη ακόμα περισσότερο είναι ανεκτή όσο δεν αγγίζει τα συμφέροντα των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου, της Γερμανίας και των δεξιών πολιτικών. Κοινώς είναι ανεκτή όσο είναι ανώδυνη και ξεδοντιασμένη. Αν μια φορά τολμήσουν οι λαοί να εκστομίσουν ένα όχι ή έστω να το διανοηθούν, η “δημοκρατική” ευρωζώνη μετατρέπεται σε Ιερά Συμμαχία, με όπλα το ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα, τα επιτόκια δανεισμού, το κλείσιμο της στροφιγγας δανεισμού και τους εκάστοτε εγχώριους, χειραγωγούμενους αποστάτες.

Αν λοιπόν ο ελληνικός λαός θέλει να έχει ελπίδα αλλαγής πολιτικής, αν θέλει να αποφύγει μια νέα ταπεινωτική βραδιά Καννών πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά πριν να στηρίξει κάποια από τις προαναφερθείσες τέσσερις κατηγορίες πολιτικών προσώπων και δυνάμεων, τόσο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, όσο και ευρύτερα.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε ένα ουδέτερο σχόλιο για να σώσει τα προσχήματα, αλλά η ΝΔ δεν είπε λέξη. Το δημοσίευμα των Financial Times που αναφέρεται σε όσα συνέβησαν τον Νοέμβριο του 2011 στις Κάννες αντιμετωπίστηκε από το Μέγαρο Μαξίμου σαν να αφορούσε ξένες υποθέσεις.

Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί είναι η πρώτη φορά που γίνεται γνωστό ότι -σύμφωνα με το ρεπορτάζ- πριν από τη συνάντηση με τον Παπανδρέου, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοσέ Μανουέλ Μπαρόζο είχε επικοινωνήσει με τον τότε ηγέτη της αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, γνωρίζοντας πως εκείνος ήθελε να αποφύγει το δημοψήφισμα.

Τότε,  ο Αντ. Σαμαράς είπε στον Μπαρόζο ότι ήταν πια διατεθειμένος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το ΠΑΣΟΚ, «κάτι που απέφευγε επί μήνες ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει ο ίδιος την πρωθυπουργία». Αυτό, δηλαδή, που δεν είχε πει στο κόμμα του και, το σημαντικότερο, στον ελληνικό λαό, ο Α. Σαμαράς το είχε πει στον πρόεδρο της Κομισιόν, ο οποίος άλλωστε πρότεινε -κατά το ίδιο ρεπορτάζ- τον Λουκά Παπαδήμο ως πιθανό ηγέτη μίας τεχνοκρατικής κυβέρνησης.

Εναν μήνα μετά τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι όπως συμφωνήθηκαν στη συνομιλία Σαμαρά-Μπαρόζο: Η ΝΔ μπήκε στην κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, ενώ ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ ορκίστηκε πρωθυπουργός. Μόνο που ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε ενημερώσει τους βουλευτές, τα στελέχη και την κοινωνική βάση του κόμματός του για εκείνη τη συνομιλία του με τον Ζ.Μ.Μπαρόζο.

Ενα ερώτημα που συζητείται έντονα σε πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία είναι γιατί τώρα οι Financial Times τραβούν την κουρτίνα των Καννών. Στο ερώτημα "ποιος ωφελείται" η απάντηση είναι "οπωσδήποτε όχι η κυβέρνηση". Οχι μόνο εκτίθεται ο πρωθυπουργός για τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις του με τους εταίρους, αλλά και ο Ευ. Βενιζέλος εμφανίζεται ραδιούργος και φιλόδοξος να διαδεχθεί τον Γ. Παπανδρέου, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός δικαιώνεται για τη θεωρία ότι στήθηκε μια μεγάλη πολιτική ίντριγκα για να φύγει από την πρωθυπουργία.

Βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου και το δημοψήφισμα που πρότεινε έχουν τόσο αρνητική εγγραφή στο συλλογικό υποσυνείδητο ώστε είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς ότι βγαίνει κερδισμένος από την πρωτοβουλία της βρετανικής εφημερίδας.

Μια εικασία που γίνεται είναι ότι στόχος του δημοσιεύματος είναι να υπενθυμιστεί ότι η Ελλάδα βρέθηκε πραγματικά με το ένα πόδι εκτός ευρωζώνης και συζητήθηκε στα σοβαρά η αποπομπή της από το σύστημα του κοινού νομίσματος. Ενδεχομένως, έτσι να επιχειρείται ο εκφοβισμός του εκλογικού σώματος, ότι μπορεί να συμβούν πάλι τα ίδια.

Ομως αυτή η εκδοχή δεν είναι ιδιαίτερα πειστική γιατί αυτό που μένει τελικά από το δημοσίευμα είναι ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο οι μεγαλοεταίροι παρενέβησαν στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας στη λογική "φύγε εσύ (Παπανδρέου)- έλα εσύ (Παπαδήμο). Επομένως, το κεντρικό συμπέρασμα που εξάγεται από την περιγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας αφορά τη χρεοκοπία ενός συστήματος εξουσίας με πρωταγωνιστές που τα κάνουν όλα και τα δίνουν όλα για να επιβιώσουν πολιτικά.

TVXS