Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην Ελλάδα
αναζωπύρωσε τις διεργασίες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Τα
σενάρια και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν...
Τι θα γίνει στην κεντροαριστερά και σε ποια κατεύθυνση θα επιδράσει ο καταποντισμός της ΔΗΜΑΡ; Τι ρόλο θα παίξει το Ποτάμι που οι βουλευτές του εντάσσονται στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών; Τι μορφή θα πάρει η Ελιά; Τι θα κάνουν οι...
προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ «ανεξάρτητοι» βουλευτές; Με ποια κόμματα μπορεί να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές;
Τι θα γίνει με τους ΑΝΕΛ και τον ΛΑ.Ο.Σ,; Τι ρόλο θα παίξουν τα κόμματα «στα δεξιά της ΝΔ», τα οποία συγκέντρωσαν ποσοστό 17% στις εκλογές; Πώς θα διαμορφωθεί ο χάρτης στην κεντροδεξιά; Τι πρωτοβουλίες θα πάρει η ΝΔ για την ανασυγκρότηση του χώρου; Υπάρχει ενδεχόμενο κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων;
Αυτά και άλλα ερωτήματα τροφοδοτούν τα σενάρια για τις πολιτικές εξελίξεις την επομένη των ευρωεκλογών. Από τη σκοπιά της αστικής τάξης, η συζήτηση αυτή έχει αντικειμενική βάση, καθώς προσπαθεί να εξασφαλίσει εναλλακτικές λύσεις στη διακυβέρνηση. Από τη σκοπιά του λαού, όμως, κανένα από αυτά τα σενάρια δεν έχει σχέση με το πραγματικό του συμφέρον.
Σε κάθε περίπτωση, ο άξονας γύρω από τον οποίο διεξάγεται η όλη συζήτηση είναι ο εξής: Με ποιους όρους, με ποια υλικά και με ποιες συνεργασίες μπορεί η αστική τάξη να εξασφαλίσει σταθερές κυβερνήσεις, που θα προωθούν την πολιτική της και, ταυτόχρονα, θα διασφαλίζουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξη, του λαού στα μέτρα που νομοθετούνται σε βάρος του.
Πάνω εκεί πρέπει να προβληματιστεί ο λαός, που έχει συσσωρεύσει πείρα από τις προσπάθειες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού. Το παλιό, που και άλλες φορές τού σέρβιραν για «νέο», αξιοποιήθηκε για να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να χειραγωγήσει συνειδήσεις, να βάλει πλάτη στο πέρασμα αντιλαϊκών μέτρων.
Για παράδειγμα, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ξεπήδησαν στο παρελθόν κόμματα και κινήσεις που τίποτα θετικό δεν έφεραν στο λαό. Αντίθετα, χρησιμοποιήθηκαν για να εγκλωβιστεί η δυσαρέσκεια που προκαλούσε η αντιλαϊκή πολιτική των κομμάτων που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση, να απορροφηθούν κραδασμοί.
Πολλά από τα πρόσωπα που στελέχωσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, το 2009, προβλήθηκαν ως «φρέσκα» και «άφθαρτα». Ψήφισαν, όμως, μια σειρά από τα πιο βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού.
Το αστικό πολιτικό σύστημα πλασάρει για «φρέσκα» πρόσωπα και κόμματα φτιαγμένα από φθαρμένα υλικά, που δηλώνουν αφοσίωση στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα μονοπώλια και την ΕΕ. Το ίδιο κάνει και τώρα.
Κόντρα σ' αυτές τις διεργασίες, συμφέρον του λαού είναι να δυναμώσει τη δική του παρέμβαση στις εξελίξεις. Με τη συμμετοχή του στην οργανωμένη πάλη, στην προσπάθεια ανασύνταξης και αναζωογόνησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Με το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή της.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τι θα γίνει στην κεντροαριστερά και σε ποια κατεύθυνση θα επιδράσει ο καταποντισμός της ΔΗΜΑΡ; Τι ρόλο θα παίξει το Ποτάμι που οι βουλευτές του εντάσσονται στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών; Τι μορφή θα πάρει η Ελιά; Τι θα κάνουν οι...
προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ «ανεξάρτητοι» βουλευτές; Με ποια κόμματα μπορεί να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές;
Τι θα γίνει με τους ΑΝΕΛ και τον ΛΑ.Ο.Σ,; Τι ρόλο θα παίξουν τα κόμματα «στα δεξιά της ΝΔ», τα οποία συγκέντρωσαν ποσοστό 17% στις εκλογές; Πώς θα διαμορφωθεί ο χάρτης στην κεντροδεξιά; Τι πρωτοβουλίες θα πάρει η ΝΔ για την ανασυγκρότηση του χώρου; Υπάρχει ενδεχόμενο κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων;
Αυτά και άλλα ερωτήματα τροφοδοτούν τα σενάρια για τις πολιτικές εξελίξεις την επομένη των ευρωεκλογών. Από τη σκοπιά της αστικής τάξης, η συζήτηση αυτή έχει αντικειμενική βάση, καθώς προσπαθεί να εξασφαλίσει εναλλακτικές λύσεις στη διακυβέρνηση. Από τη σκοπιά του λαού, όμως, κανένα από αυτά τα σενάρια δεν έχει σχέση με το πραγματικό του συμφέρον.
Σε κάθε περίπτωση, ο άξονας γύρω από τον οποίο διεξάγεται η όλη συζήτηση είναι ο εξής: Με ποιους όρους, με ποια υλικά και με ποιες συνεργασίες μπορεί η αστική τάξη να εξασφαλίσει σταθερές κυβερνήσεις, που θα προωθούν την πολιτική της και, ταυτόχρονα, θα διασφαλίζουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξη, του λαού στα μέτρα που νομοθετούνται σε βάρος του.
Πάνω εκεί πρέπει να προβληματιστεί ο λαός, που έχει συσσωρεύσει πείρα από τις προσπάθειες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού. Το παλιό, που και άλλες φορές τού σέρβιραν για «νέο», αξιοποιήθηκε για να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να χειραγωγήσει συνειδήσεις, να βάλει πλάτη στο πέρασμα αντιλαϊκών μέτρων.
Για παράδειγμα, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ξεπήδησαν στο παρελθόν κόμματα και κινήσεις που τίποτα θετικό δεν έφεραν στο λαό. Αντίθετα, χρησιμοποιήθηκαν για να εγκλωβιστεί η δυσαρέσκεια που προκαλούσε η αντιλαϊκή πολιτική των κομμάτων που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση, να απορροφηθούν κραδασμοί.
Πολλά από τα πρόσωπα που στελέχωσαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, το 2009, προβλήθηκαν ως «φρέσκα» και «άφθαρτα». Ψήφισαν, όμως, μια σειρά από τα πιο βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού.
Το αστικό πολιτικό σύστημα πλασάρει για «φρέσκα» πρόσωπα και κόμματα φτιαγμένα από φθαρμένα υλικά, που δηλώνουν αφοσίωση στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα μονοπώλια και την ΕΕ. Το ίδιο κάνει και τώρα.
Κόντρα σ' αυτές τις διεργασίες, συμφέρον του λαού είναι να δυναμώσει τη δική του παρέμβαση στις εξελίξεις. Με τη συμμετοχή του στην οργανωμένη πάλη, στην προσπάθεια ανασύνταξης και αναζωογόνησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Με το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή της.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου