ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Ένα ένα κομμάτι της χώρας εκποιείται σύμφωνα με το νεοταξικό σχέδιο ''Ολος ο πλούτος των εθνών να περάσει στα χέρια κάποιων χρηματοπιστωτικών funds''...  

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΦΥΛΑ
 

Πρόκειται για σχέδιο που εμπεριέχεται ως ''προφητεία'' και στο βιβλίο του Ζακ Αταλί, μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος, για το οποίο μιλήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Θέλετε να δείτε πως γίνεται αυτό; Η αγροτική τράπεζα ήταν...
κάτοχος του 10% της ΕΥΔΑΠ, όπως και του συνόλου σχεδόν της Ελληνικής γης, με βάση τα ενυπόθηκα δάνεια των αγροτών. Όλος αυτός ο απίστευτος πλούτος πωλήθηκε σε μια ιδιωτική τράπεζα, γιατί ήταν παραφωνία μέσα σε περιβάλλον φιλελεύθερου καπιταλισμού. Έτσι η Τράπεζα Πειραιώς βρέθηκε να κατέχει μεταξύ άλλων και το 10% του νερού που πίνουμε!

Πριν λίγες μέρες  αυτό το 10% της ΕΥΔΑΠ, πωλήθηκε σε κάποιο ξένο Fund, κάποιου κυρίου Paulsen*, έναντι του εξευτελιστικού τιμήματος των 87 εκατομμυρίων ευρώ. Δηλαδή το 10 % μιας κολοσσιαίας και κερδοφόρας επιχείρησης, με στρατηγική σημασία - διότι το νερό θα είναι αιτία πολέμων τον 21^ο αιώνα, σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές- πουλήθηκε σε μικρότερη τιμή από αυτή που θα στοίχιζε η πιθανή μεταγραφή του Λιονέλ Μέσι στην Μάντσεστερ Σίτυ! Από αυτό το deal σίγουρα δεν βγήκε ζημιωμένη η Πειραιώς. Αυτοί που θα βγουν ζημιωμένοι στο κοντινό μέλλον θα είναι οι Έλληνες πολίτες, που θα καταλάβουν τι σημαίνει ένα δημόσιο αγαθό να εμπορευματικοποιείται...

Το νερό είναι το βασικότερο στοιχείο για την συνέχιση της ζωής. Χωρίς νερό ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει πάνω από 72  ώρες. Καθώς η εμπορευματικοποίηση κάθε αγαθού του πλανήτη καταστρέφει τη ζωή, τα αποθέματα του νερού μειώνονται. Το νερό στο μέλλον, θα είναι κάτι σαν το πετρέλαιο και θα αποτελέσει βασική αιτία πολέμου στις επόμενες δεκαετίες. Οι άνθρωποι που προωθούν το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης δεν ενδιαφέρονται τόσο για λεφτά . Λεφτά έχουν πολλά. Ενδιαφέρονται για την απόλυτη εξουσία . Θέλουν τον απόλυτο έλεγχο. Είναι στρατηγικής σημασίας γι αυτούς να ελέγξουν τα αποθέματα νερού.

Τα γεράκια των «αγορών» δεν θα σταματήσουν εδώ. Θα συνεχίσουν να αγοράζουν μετοχές μέχρι να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του νερού. Και τα κανάλια, τα μέσα μαζικής εξαπάτησης - που κι αυτά άλλωστε σε τράπεζες ανήκουν - θα συνεχίσουν να δυσφημούν κάθε δημόσια επιχείρηση, μέχρι που οι εξαπατημένοι πολίτες να αγανακτήσουν και να πουν ''γιατί όχι; ας τα πάρουν ιδιώτες...'' Οι εξαπατημένοι -παραπληροφορημένοι πολίτες όμως δεν θα μάθουν ποτέ τι έχει συμβεί στις χώρες που το νερό ιδιωτικοποιήθηκε. Πολύ απλά τα κανάλια, δεν θα το πουν. Έτσι δεν θα μάθουν ποτέ ότι η Χιλή, η πρώτη χώρα στην ποία εφαρμόστηκαν πειραματικά οι λαμπρές εμπνεύσεις του Μίλτον Φρίντμαν, έχει σήμερα πολίτες που κυριολεκτικά πληρώνουν όσο - όσο για ένα ποτήρι - κάκιστης ποιότητητας - νερό. Δεν θα μάθουν ποτέ οι πολίτες ότι η ιδιωτική εταιρεία στην οποία ανήκουν και τα ορυχεία της Χιλής, χρησιμοποιεί τους υδάτινους πόρους που της ανήκουν – πλέον - για ξέπλυμα μετάλλων και όχι για την υδροδότηση των φτωχών αγροτών, γιατί αυτό επιτάσσει ο νόμος του κέρδους ! 

Οι παραπληροφορημένοι και εξαπατημένοι πολίτες δεν θα μάθουν ποτέ - από τα κανάλια της διαπλοκής και της διαφθοράς - ότι 86 πόλεις στον κόσμο, πόλεις στις οποίες το νερό είχε ιδιωτικοποιηθεί, επανέφεραν το παλιό καθεστώς της δημόσιας η δημοτικής επιχείρησης ύδρευσης, την ώρα που εμείς στην Ελλάδα ιδιωτικοποιούμε την ΕΥΔΑΠ. Ούτε θα μάθουν ποτέ ότι στις ΗΠΑ - στο βασίλειο της ελεύθερης αγοράς - ένας ιδιώτης δεν μπορεί να συλλέξει βρόχινο νερό, γιατί το νερό ανήκει σε ιδιώτικες επιχειρήσεις. Δεν θα μάθει τίποτα απ’ όλα αυτά ο δύστυχος τηλεθεατής και έτσι θα πάει για ακόμη μια φορά σαν πρόβατο επί σφαγή να ψηφίσει - με τις οδηγίες της τηλεόρασης - τις κυβερνήσεις που λειτουργούν ως τοποτηρητές της νέας τάξης.

Ας αναλογιστούμε όλοι μας πόσο λογικό είναι το νερό να ανήκει σε ιδιώτες. Έτσι απλά. Αυτή η απλή ερώτηση. Μπορεί το νερό να αγοραστεί από κάποιον ιδιώτη; Και αν μπορεί, τότε γιατί όχι και ο αέρας... Ας αναλογιστούμε που ανήκει το νερό. Η αυτονόητη απάντηση είναι στον Θεό. Η αμέσως επομενη απάντηση είναι στον λαό. Άρα στην κυβέρνησή του - αν υποτεθεί ότι η κυβέρνηση εκπροσωπεί τον λαό και όχι αλλότρια συμφέροντα. Κάποιοι όμως δεν θέλουν να ανήκουν στα έθνη οι πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Θέλουν να ανήκει όλος ο πλούτος στην διεθνή τραπεζική μαφία. Θα φροντίσουν μέσω των καναλιών που ελέγχουν, να δυσφημήσουν κάθε δημόσια επιχείρηση, ώστε να πουληθεί στο τέλος για ένα ευτελές ποσό. Ένας κόσμος που τα πάντα θα ανήκουν - υποτίθεται σε ιδιώτες - αλλά πρακτικά, στην τραπεζική ολιγαρχία, είναι ένα από τα οράματα της νέας τάξης και συνάμα η βασική θεωρία της οικονομικής σχολής του Σικάγο.

* Ο κάποιος κύριος Paulsen είναι ο γεννημένος το 1955 στο Queens της Νέας Υόρκης, εβραϊκής καταγωγής μεγαλοεπενδυτής John Alfred Paulson. Ο Paulson φιγουράρει στην 9η θέση των 50 πλουσιότερων Εβραίων στον κόσμο, σύμφωνα με την Jerusalem Post, τρεις θέσεις πίσω από τον George Soros... Ο Paulson, κατάφερε να γίνει διάσημος στα χρηματοοικονομικούς κύκλους το 2007 όταν “έβγαλε” σχεδόν $4 δισ. στοιχηματίζοντας στην αγορά στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Σύμφωνα με το Forbes, η περιουσία του ανέρχεται πλέον σε $13,5 δισεκατομμύρια, ωστόσο, όταν ξεκίνησε την επενδυτική εταιρεία Paulson & Co. το 1994 είχε μόλις $2 εκατ. κι έναν υπάλληλο.

ΚΟ: Όπως διαβάζουμε στην "κίνηση 136" και στο άρθρο «Ευχή ή κατάρα η ιδιωτικοποίηση του νερού ;»:

…..Την ίδια ώρα οι αντιδράσεις οργανώσεων συνεχίζονται κανονικά και επικαλούνται τη διεθνή εμπειρία για να αποδείξουν πως μόνο καταστροφική θα μπορούσε να είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού.

 

Το 1989 η Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποιεί το δίκτυο ύδρευσης στην Αγγλία και την Ουαλία. Είναι από τις πρώτες χώρες της Ευρώπης που εφάρμοσαν αυτή την πολιτική όσον αφορά στο νερό. Η ποιότητα του νερού μπορεί να βελτιώθηκε, αλλά με ένα «γερό» αντάλλαγμα, αφού τα πρώτα εννιά χρόνια οι τιμές αυξήθηκαν σχεδόν κατά 50%. Έτσι, παρά τη βελτίωση της ποιότητας του νερού, ο κίνδυνος να μείνουν σπίτια χωρίς νερό λόγω της αύξησης αυτής ήταν μεγαλύτερος. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης, αλλά το κόστος του νερού παραμένει αρκετά υψηλό, παρ’ ότι θα περίμενε κανείς να έχει μειωθεί λόγω του ανταγωνισμού. Μέχρι σήμερα υπάρχει μεγάλη διαμάχη για το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης και τις επιπτώσεις που έχει στην αγγλική κοινωνία.…….. 

 

Η Αργεντινή ήταν από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσής της. Το 1993 η κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Η Παγκόσμια Τράπεζα έσπευσε να συγχαρεί την κίνηση της Αργεντινής χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο ελπιδοφόρα επένδυση. Όμως η χαρά δεν κράτησε πολύ. Οι εταιρείες τοποθέτησαν σε θέσεις- «κλειδιά» φίλους της κυβέρνησης με τεράστιους μισθούς, ενώ για να ανταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος επέβαλαν αύξηση των τιμολογίων που έπληξαν εκατομμύρια φτωχών. 

Στη Νότια Αφρική η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002.

 

Το 2008 στη Γαλλία ο δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985, αλλά να αναλάβει η δημοτική αρχή το σύστημα ύδρευσης. Το 2010 ιδρύεται η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο δήμος καταφέρνει να εξοικονομήσει 35 εκατ. ευρώ τον χρόνο προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%.

Στη Γερμανία οι υπηρεσίες ύδρευσης ανήκουν στον δημόσιο τομέα παντού εκτός από το Βερολίνο, ενώ η Ολλανδία με νόμο του 2004 κήρυξε παράνομη κάθε συμμετοχή ιδιωτικού οργανισμού σε υπηρεσίες ύδρευσης.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ