Ψοφοδεείς και λιγόψυχοι μπροστά στο τέλος της ασυλίας τους -Ο «παππούς της Αριστεράς» Μανώλης Γλέζος αφηγείται μια συγκλονιστική ιστορία που διασώθηκε, από τα σκληρά χρόνια της κατοχής...
Στις 5 του Σεπτέμβρη το 1944 στην Καισαριανή, οι Γερμανοί οδήγησαν από
το Χαϊδάρι στον τόπο των εκτελέσεων στο σκοπευτήριο, κάμποσους Έλληνες
πατριώτες. Ανάμεσά τους, ήταν και ο Ανδρέας Λυκουρίνος, ένας 14χρονος «γαβριάς»,
ένα από αυτά τα παράτολμα φυντάνια που γίνηκαν μέσα σε λίγο χρόνο
άνδρες, προτού προλάβουνε να βγάλουν χνούδι.
Όμως τα πολυβόλα των Γερμανών, ήταν ορθωμένα στο ανάστημα ενός μέσου
άνδρα. Και οι σφαίρες, την ώρα που όλοι γύρω του αποδεκατίζονταν,
περνούσαν πάνω από το κεφάλι του αλύγιστου νεαρού.
Τότε αυτός ο άγουρος, αλλά θεόρατος εντός του Ανδρέας Λυκουρίνος,
σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του, ώστε...
Να μην αποστεί από το φλογερό
μέτρο της συλλογικής θυσίας, προσφέροντας το αίμα του για να καρπίσει το
δένδρο της Ελευθερίας!..
Θυμήθηκα αυτήν την επική στάση - που δεν περιλαμβάνεται δυστυχώς στα
σχολικά αναγνώσματα ως υπόδειγμα φιλοπατρίας και ευθύνης - βλέποντας
τους χρυσαυγίτες να βγαίνουν κυρτοί από τα πηχτά σκοτάδια τους και να
παρουσιάζονται ψοφοδεείς και λιγόψυχοι μπροστά στον ανακριτή,
αποκηρύσσοντας με εκπληκτική ευκαμψία την ίδια τους τη ζοφερή ιδεολογία…
«Δεν είμαστε Ναζί!!», «Δεν πιστεύουμε στον Χίτλερ», «Δεν αγαπάμε τον
εθνικοσοσιαλισμό!», ισχυρίστηκε κλαυθμηρίζοντας έντρομη η θλιβερή
κουστωδία, ξεκουρδισμένη και ασυνάρτητη από το ηχηρό ράπισμα και το
τέλος της επιείκειας.
Ακόμα και ο φυρερίσκος αρχηγός της, έφτασε στο σημείο να καταθέσει ότι
ήταν κείμενα της επιπόλαιας και απερίσκεπτης νιότης του οι αηδιαστικά
μελιστάλαχτοι ύμνοι στον Αδόλφο!
Άνθρωποι χωρίς ηθικό έρμα, ευάλωτοι και αφοπλισμένοι από κάθε ιδεολογική
αρματωσιά, φανέρωσαν στα μάτια των «αφελών» αυτό που στην
πραγματικότητα είναι: μια ανερμάτιστη, εγκληματική και παρακρατική
ομάδα, που αποτελεί τη δυναμική - και αδρά εξαγορασμένη…- εφεδρεία της
οικονομικής ολιγαρχίας.
Απογυμνώνοντας κάθε αξιακό πρότυπο, νοσηροί και χυδαίοι, πρόσφεραν την
τελευταία ίσως υπηρεσία που μπορούσαν: καταρράκωσαν με τη δειλή στάση
τους την θεωρία των δύο άκρων.
Με τις δεδομένες εξαιρέσεις, κανένας κομμουνιστής, δεν αποκήρυξε αβασάνιστα την ιδεολογία του και τις αρχές του!
Τουναντίον, ακόμα και την ώρα που τους έγνεφε ο θάνατος, αποχαιρετούσαν
αυτόν την άδικο κόσμο, τον μοναδικό που είχαν, δηλώνοντας την πίστη τους
στον άνθρωπο και τις υψηλές αξίες του!
Το έχουν αυτό υπόψιν τους βεβαίως οι διακινητές αυτής της
κακοφορμισμένης θεωρίας. Και για τούτο ακριβώς επιμένουν. Γιατί είναι
ανίκανοι να αναμετρηθούν με τα ηθικά πρότυπα που καθαγίασε με το αίμα
της η Αριστερά. Και γιατί αυτά τα φυράματα, δεν είχαν ποτέ στις τάξεις τους, έναν Νίκο Πλουμπίδη!..
Στη φωτογραφία απεικονίζονται δύο αφίσες, μία των Waffen SS και μία
των Ολυμπιακών Αγώνων του μίσους το 1936 στο Βερολίνο, από το σπίτι του
Χρήστου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου