ΠΟΛΕΜΟΣ ΦΥΡΕΡΙΣΚΩΝ

Οι συλλήψεις και προφυλακίσεις του «φύρερ» Μιχαλολιάκου και των πρωτοκλασάτων επιτελών του ερμηνεύονται από αρκετούς ως το τέλος της Χρυσής Αυγής. Ή, εν πάση περιπτώσει, ως η απαρχή μεγάλων ανακατατάξεων στον χώρο της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς...
 
Μπορεί αλλεπάλληλες κυβερνήσεις και η Δικαιοσύνη να απέστρεφαν το βλέμμα από τον κίνδυνο που συνιστούσε η ναζιστική - εγκληματική οργάνωση για την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, αλλά, όταν απειλήθηκε η ίδια η παραδοσιακή κοινοβουλευτική Δεξιά με άλωση και όταν οι διεθνείς παράγοντες έβαλαν το πιστόλι στον κυβερνητικό κρόταφο, όλα λειτούργησαν αστραπιαία.
 
Τώρα ο στόχος δείχνει να επιτυγχάνεται και η Χ.Α. σε λίγο καιρό είναι αμφίβολο αν θα υφίσταται, τουλάχιστον με τη σημερινή μορφή της. Όμως αυτή η ναζιστική αθλιότητα, η οποία εμφανίστηκε με...

Τη μορφή κόμματος, έχει ήδη μια «προίκα» – ή, τουλάχιστον, έτσι εκτιμούν όσοι κάνουν... ουρά για να πάρουν μερτικό από τα προικιά της. Διότι, όσο και αν αυτό μοιάζει στους ανυποψίαστους... πρόωρο, η φάμπρικα της διαχείρισης της «επόμενης μέρας» έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών, γνωστών και μη εξαιρετέων.
Σε τι συνίσταται η «προίκα»; Μα, φυσικά, στους 425.990 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής τον Ιούνιο του 2012, οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, ίσως να προσέγγιζαν το 1.000.000 εάν γίνονταν εκλογές πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν πολύ, αλλά οι «γαμπροί» της Ακροδεξιάς περιμένουν με τα... μπουκέτα στο χέρι.
 
Ο «αποσυνάγωγος»  
Ένας εξ αυτών, ο περίφημος «Περίανδρος», κατά κόσμον Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, πρώην στέλεχος της Χ.Α., ο οποίος σήμερα διαθέτει δική του οργάνωση με το όνομα «Μαίανδροι», αλλά εξακολουθεί να έχει επιρροή σε πολλούς «παλαιούς» χρυσαυγίτες.
Πρόκειται για τον επικεφαλής του τάγματος εφόδου το οποίο, τον Ιούνιο του 1998, απέναντι από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, τραυμάτισε και παραλίγο να σκοτώσει τον τότε φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή και δύο συντρόφους του, τον Ιωάννη Καραμπατσόλη και τον Ηλία Φωτιάδη. Ο Ανδρουτσόπουλος δεν συνελήφθη, έφυγε από τη χώρα και παρέμεινε στη Λατινική Αμερική έως τον Σεπτέμβριο του 2005, οπότε επέστρεψε και παραδόθηκε στη Δικαιοσύνη, από την οποία καταδικάστηκε σε κάθειρξη δώδεκα ετών.
Ο «Περίανδρος», λοιπόν, σύμφωνα με πληροφορίες, την επομένη της σύλληψης του Μιχαλολιάκου επικοινώνησε με κεντρικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, το οποίο είναι πλέον προφυλακισμένο, και δήλωσε έτοιμος να αναλάβει την ηγεσία του «κινήματος».
Ενδεχομένως ο... αποσυνάγωγος τέως αστέρας του χρυσαυγιτισμού να μην έχει καμιά τύχη. Όμως και μόνο η εκδήλωση ενδιαφέροντος έχει την αξία της, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι ο «προδομένος» από τον Μιχαλολιάκο «Περίανδρος» ισχυριζόταν, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Real News» τον Ιούνιο, ότι «έχει στα χέρια του στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται η κατασκευή της ενοχής του από την κατασυκοφάντηση που οργάνωσε στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου, ο οποίος παραμένει στο πλευρό του μέχρι σήμερα».
Θεωρείται ιδιαίτερα σκληρός«ακτιβιστής» του ναζισμού και σχεδόν καθόλου «πολιτικός»...
 
Ο «πληγωμένος»  
Για την ακροδεξιά προίκα ενδιαφέρεται και κάποιος που πρόσφατα την έχασε: ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ιδρυτής και πρόεδρος του παρακμάζοντος ΛΑΟΣ, ο οποίος – μετά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου – έχασε την εκλογική του βάση, η οποία μετακόμισε στη Χ.Α. Σήμερα περιφέρεται πληγωμένος μεν, αλλά... «δικαιωμένος», με το σλόγκαν: «Δεν θέλατε εμένα, τώρα λουστείτε τους ναζί».
Τελευταία εμφανίζεται συχνά στα μεγάλα ΜΜΕ, τα οποία πρώτα τον «ξέπλυναν» μετατρέποντάς τον από καραμπινάτο ακροδεξιό σε θεσμικό παίκτη και ύστερα τον αποκαθήλωσαν θεωρώντας προδοσία την αποχώρησή του από την κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ κορυφαία στελέχη του, όπως οι Μ. Βορίδης, Άδ. Γεωργιάδης και Αθ. Πλεύρης, έχουν βρει στέγη στη Ν.Δ.
Ο ίδιος δηλώνει πρόθυμος μεν να «σφουγγαρίσει σκάλες» στο Μαξίμου, αν η Ν.Δ. απαρνηθεί το μνημόνιο, αλλά δεν συζητάει – ακόμη – το ενδεχόμενο να επιστρέψει στη Ν.Δ. Περιμένει τις εξελίξεις στην Ακροδεξιά και ονειρεύεται να αποδείξει ότι δεν είναι οριστικά καμένος.
 
Ο βετεράνος
Μύτη έσκασε στη δημοσιότητα και ο εκ των «πατριαρχών» του ελληνικού νεοφασισμού Κωνσταντίνος Πλεύρης. Δηλώνει ενάντιος στη Χρυσή Αυγή, στις βίαιες μεθόδους της και στην έλλειψη πολιτικών προτάσεων, την εγκαλεί επί ανανδρία («δεν μπορεί πέντε να δέρνουν έναν») και αποκαλεί «υπόκοσμο» τα στελέχη της. Ωστόσο αποκαλεί «κίνημα» τους ψηφοφόρους της Χ.Α. τον περασμένο Ιούνιο. Στο κόμμα του Κ. Πλεύρη, την «4η Αυγούστου», παρεπιδημούσε κάποτε και ο «φύρερ» Ν. Μιχαλολιάκος.
Κάποιοι τον βλέπουν ως επίδοξο «μνηστήρα», που ίσως θελήσει να πάρει μερίδιο από αυτό που ονομάζει «κίνημα». Άλλοι θεωρούν ότι είναι αρκετά μεγάλος για να διεκδικήσει προσωπικό ρόλο. Ο ίδιος, βέβαια, δεν έχει εκδηλώσει τέτοια διάθεση. Απλώς τον κρατάμε στα υπ’ όψιν για κάθε ενδεχόμενο.
 
Ο «αχυράνθρωπος»  
Οι ίδιοι οι εναπομένοντες επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι φάνηκε να γνωρίζουν, τις τελευταίες τουλάχιστον ημέρες, τι τους περιμένει, δεν στέκονται αμέτοχοι. Αντιθέτως, ακόμη και αν το μέλλον τούς επιφυλάσσει πολυετείς φυλακίσεις, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν ό,τι έφτιαξαν. Άλλωστε μια συμμορία μπορεί να διοικηθεί και από τη φυλακή, όπως έχουν δείξει τα παγκόσμια εγκληματικά χρονικά...
Προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τι σκέπτονται οι επικεφαλής χρυσαυγίτες. Ήδη, ωστόσο, το όνομα «Χρυσή Αυγή» έχει ηθικά και πολιτικά διασυρθεί και συνδεθεί με το ποινικό έγκλημα, χάνοντας κάθε «ηθικό» βάρος, κάτι που και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται. Σύμφωνα με κάποιες πρώτες πληροφορίες, θα επιδιώξουν να «επανιδρύσουν» το κόμμα, ενδεχομένως με επικεφαλής κάποιον «αχυράνθρωπο». Πιθανότατα με άλλο όνομα. Δύσκολα πράγματα, αλλά ας κρατήσουμε μια «πισινή».
 
Ο «μικρός»  
Στη χορεία των πρωτοπαλίκαρων της Χ.Α. δεσπόζει ο – ακόμη ελεύθερος, αλλά με περιοριστικούς όρους – Ηλ. Κασιδιάρης. Πολλοί από όσους τον συναναστρέφονται ή ανήκουν στο περιβάλλον του κάνουν όνειρα να τον δουν επικεφαλής μιας «καλής Χρυσής Αυγής». Όμως το εις βάρος του κατηγορητήριο είναι βαρύ και, απ’ ό,τι φαίνεται, θα τεκμηριωθεί ακόμη περισσότερο.
Επιπλέον, αυτή η φιλοδοξία δεν διαφαίνεται ότι θα γίνει ανεκτή από τον «φύρερ» Μιχαλολιάκο, ο οποίος είναι αμφίβολο αν θα αφήσει το «μαγαζί» να φύγει τόσο εύκολα από τα χέρια του και να περάσει στον «μικρό». Ακόμη πιο αμφίβολο είναι αν ο ίδιος ο Κασιδιάρης μπορεί να διαχειριστεί αυτά τα μεγαλεπήβολα όνειρα.
Οι «ξέμπαρκοι»
Η εμφάνιση του ΛΑΟΣ απενοχοποίησε την ακροδεξιά ψήφο, η οποία, μετά τη μεταπολίτευση, ήταν ηθικά και πολιτικά καταδικαστέα στον χώρο της κοινοβουλευτικής Δεξιάς. Εν συνεχεία, η άνοδος της Χ.Α. απενοχοποίησε όχι μόνο την ψήφο, αλλά και την ένταξη στην απεχθέστερη μορφή Ακροδεξιάς: τη ναζιστική.
 
Στο πλαίσιο αυτό βλέπουμε – παρατηρώντας τις δημοσκοπήσεις – ότι είναι αυξημένη η «κινητικότητα» ψηφοφόρων μεταξύ της δεξιάς Ν.Δ., των λαϊκοδεξιών ΑΝ.ΕΛΛ. και της Χ.Α. Από τη δήλωση του τέως περιφερειάρχη Παν. Ψωμιάδη, τον Ιούνιο του 2012, ότι «Ν.Δ. και Χ.Α. είναι αδελφά κόμματα», δεν έχει περάσει πολύς καιρός.
Στο πλαίσιο της δικής του εκδοχής «λαϊκής Δεξιάς», όμως, κινούνται και άλλοι, όπως ο επίσης Βορειοελλαδίτης – πολιτικά περιφερόμενος εδώ και καιρό – πρώην υφυπουργός της Ν.Δ. Κων. Κιλτίδης, ο οποίος επί του παρόντος καλεί το δεξιό «κοινό του» σε «ειρηνική επανάσταση» περιμένοντας να δει αν θα συγκροτηθεί κάποιος νέος φορέας, ώστε να αποτολμήσει ένα ακόμη πολιτικό ρεσάλτο ύστερα από την περιοδεία του στη Ν.Δ., στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας και στον ΛΑΟΣ και κάποιο άκαρπο «φλερτ» με τους ΑΝ.ΕΛΛ. και τον Π. Καμμένο.
Πολλοί λένε ότι η αυξημένη κινητικότητα εντός της Ν.Δ. και ιδιαίτερα μεταξύ των «λαϊκοδεξιών» στελεχών της σύντομα θα αναδείξει κάμποσους πρόθυμους νυν νεοδημοκράτες, οι οποίοι θα επιθυμούσαν να συμμετάσχουν είτε σε έναν φιλοβασιλικό σχηματισμό είτε σε ένα «σοφτ» ακροδεξιό εγχείρημα. Οι φήμες αυτές συνδυάζουν την ίδρυση φιλοβασιλικού σχήματος με το ενδεχόμενο να έρθει στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση ο «πρίγκηψ» Νικόλαος, υιός του Κοκού, ο οποίος ήδη «λουστράρει» το βιογραφικό του και «ανακαλύπτει» την... πολιτική.
 
ΑΝ.ΕΛΛ. και Νέα Μέρα  
Μεταξύ των φιλοδοξούντων να συμμετάσχουν στο εκλογικό «σαφάρι» για τα κουρέλια της Χρυσής Αυγής περιλαμβάνονται, αν και σιωπηρά, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π. Καμμένου και η διάσπασή τους, η Νέα Μέρα του Χρ. Ζώη. Αμφότεροι ελπίζουν ότι η Χ.Α. θα φυλλορροήσει εκλογικά και θα αποδιοργανωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να τη λεηλατήσουν.
Η φιλοδοξία τους εδράζεται στο στοιχείο που προαναφέραμε: τη ρευστότητα και την κινητικότητα μεταξύ των δεξιών, λαϊκοδεξιών και ακροδεξιών σχημάτων. Πάντως οι ΑΝ.ΕΛΛ. θα έχουν να διαλέξουν μεταξύ της πιθανότητας μιας συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και ενός ανοίγματος στην Ακροδεξιά. Και τα δύο αυτά καρπούζια δεν χωρούν κάτω από την ίδια μασχάλη.

Ελπίδες και αντιφάσεις στη Ν.Δ.
Αυτή που περισσότερο επενδύει στην κατάρρευση της Χ.Α. είναι η Ν.Δ., η οποία ελπίζει να «επαναπατρίσει» μεγάλο μέρος από τους τέως ψηφοφόρους της που έχουν διαρρεύσει προς το ναζιστικό κόμμα. Ωστόσο οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και αυτές που δείχνουν μεγάλη κάμψη της Χ.Α., δεν αφήνουν κέρδη στη Ν.Δ. Στην καλύτερη περίπτωση παρατηρείται, προς το παρόν τουλάχιστον, ανακοπή των διαρροών προς τη Χρυσή Αυγή.
Οι δημόσιες κινήσεις από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος αφορούν την προσπάθεια τονισμού των εγκληματικών χαρακτηριστικών της Χ.Α., με στόχο την πλήρη ηθική απαξίωσή της, αλλά με μεγάλη προσοχή, ώστε σε καμιά περίπτωση να μη θιγούν οι ψηφοφόροι της, οι οποίοι άλλωστε είναι ο πραγματικός στόχος της Ν.Δ.
Γνωρίζουν, άλλωστε, στη Συγγρού ότι όσοι εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. είναι δύσκολο να «επαναπατριστούν», καθώς η κύρια αιτία είναι η οικονομική δυσπραγία έως και καταστροφή των περισσότερων από αυτούς. Επιπλέον είναι προφανής η επιλογή των εν λόγω ψηφοφόρων να «εκδικηθούν» τη Ν.Δ., καθώς κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι ξαφνικά – σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις – ένα εκατομμύριο Έλληνες έγιναν ξαφνικά ναζί ή θιασώτες της εγκληματικής ανθρωποφαγίας της Χ.Α.
Ταυτόχρονα, είναι σαφές ότι για πολλά στελέχη, κάποια εκ των οποίων κοντά στον Σαμαρά, εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή η ιδέα μιας «καλής» Ακροδεξιάς, απαλλαγμένης από τα εγκληματικά χαρακτηριστικά της Χ.Α., η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει και κυβερνητικό στήριγμα, αν το εύθραυστο ΠΑΣΟΚ αδυνατεί στο μέλλον να αθροίσει μαζί με τη Ν.Δ. μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η ΔΗΜΑΡ μείνει εκτός Βουλής ή «στρίψει» προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή, απλώς, διαλυθεί.
 
Βεβαίως, οι προϋποθέσεις γι’ αυτό είναι δύο:
• Η Χρυσή Αυγή να καταποντιστεί πρώτα δημοσκοπικά και ύστερα εκλογικά, ώστε να αφήσει χώρο για την εκκίνηση ενός σχήματος χωρίς τα ναζιστικά και ποινικά βαρίδια της Χ.Α.
• Το πέρασμα της Χ.Α. από την κεντρική πολιτική σκηνή, ακόμη και αν αποδειχθεί βραχύβιο, να αφήσει πίσω του μια διαμορφωμένη και «βιώσιμη» Ακροδεξιά και να μην αποδειχθεί ο χώρος αυτός μια ακόμη «μόδα», από τις πολλές που απειλεί να καταπιεί και να ευτελίσει η θεμελιακή κρίση της χώρας.
Ίσως, πράγματι, είναι ακόμη νωρίς για να προδιαγράψει κάποιος την εξέλιξη του χώρου αυτού. Όμως το βέβαιο είναι ότι οι υποψήφιοι, πραγματικοί ή εικαζόμενοι, είναι αρκετοί. Και κάποιοι από αυτούς κάνουν όνειρα. Ελπίζουμε να μη βγουν αληθινά, αφού κάθε όνειρο σχετικό με τον φασισμό και τον ναζισμό είναι εφιάλτης για τη δημοκρατία.
Το προτιμότερο σενάριο για τη Ν.Δ. θα ήταν μάλλον η διατήρηση της σημερινής Χ.Α. ως «σκιάχτρου», η απορρόφηση του εκλογικού κοινού της, καταμετρημένου ή δυνάμει, και η πλήρης κατίσχυσή της εις βάρος κάθε προοπτικής σταθεροποίησης του ακροδεξιού χώρου.
Το κύριο μειονέκτημα της Ν.Δ., όμως, σήμερα είναι ότι δεν θυμίζει σε τίποτε το καραμανλικό κόμμα της μεταπολίτευσης, το οποίο αποδείχθηκε εξαιρετικά ικανό να υπηρετήσει τον, έστω ψευδή, «εθναρχικό» ρόλο που ονειρεύτηκε ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής για τον εαυτό του.
• Τότε η Ν.Δ. εμφανίστηκε ως σωτηρία από τη χούντα και απέδωσε στον εαυτό της τον ρόλο του θεμελιωτή της δημοκρατίας. Πέτυχε ακόμη να διαλύσει την εναπομείνασα Ακροδεξιά, να ενσωματώσει μεγάλο μέρος των τότε στελεχών της και να περιθωριοποιήσει τους λίγους «αμετανόητους».
• Σήμερα η Ν.Δ. φυλλορροεί βεβαρημένη από τον ρόλο του υπάκουου διεκπεραιωτή της γερμανικής εξοντωτικής πολιτικής και την πλήρη διάψευση όσων προσδοκιών η ίδια είχε δημιουργήσει.
Οι ρόλοι είναι αντίστροφοι και οι πολιτικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ