Παλιά ήταν αυτός που σαν εκπρόσωπος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου φορούσε τον φιλεργατικό του μανδύα μπαίνοντας μπροστάρης στον ανένδοτο αντιμνημονιακό αγώνα του Αντώνη Σαμαρά
για την μη καθιέρωση μισθού των 586 ευρώ στις επιχειρήσεις που
εκπροσωπεί...
Εξέφραζε συγχρόνως τη θέληση του κλάδου του για την
επαναφορά του στα 751ευρώ τουλάχιστον, ως βασική προϋπόθεση για την
αναζωογόνηση της Εθνικής «μας» πάντα οικονομίας.
Σήμερα είναι ο ίδιος πάλι που αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό πλαίσιο της τρόικας και των πολιτικών της υπαλλήλων εκβιάζει για ντε – φάκτο λεηλασία του βασικού μισθού 500 χιλιάδων εργαζομένων στο χώρο του εμπορίου λέγοντας πως:...
«Πάγια θέση μας είναι η επιστροφή
των μισθών στα προ κρίσης επίπεδα, του 2008-2009, δηλαδή μεταξύ 701-751
ευρώ,αλλά δεν αποφασίζουμε μόνο εμείς,ούτε φυσικά υπογράφουμε μόνοι».
Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ ο πρόεδρος της ΕΣΣΕ Β. Κορκίδης απειλώντας με την γενίκευση των ατομικών συμβάσεων στον κλάδο, εκβιάζει τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων για υπογραφή νέας κλαδικής σύμβασης με μειώσεις μισθών κατά 13- έως 19%, φέρνοντας τα εισοδήματά τους στα επίπεδα του 2005.
Ο χώρος του εμπορίου για την «μικρή» και μεγάλη εργοδοσία στο τομέα αυτό της Ελληνικής- καπιταλιστικής οικονομίας, ήταν πάντα προπομπός εφαρμογής των πιο αντεργατικών επιβολών σε βάρος της μισθωτής εργασίας. Τα part time, η μερική απασχόληση, τα διακεκομμένα ωράρια, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, ήταν μοντέλα που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για εφαρμογή – με τις επιταγές πάντα του κ. Κορκίδη και των συνάδελφων του – σε εποχές άγριας κερδοφορίας των επιχειρήσεων τους. Πόσο μάλλον τώρα που η ανάκαμψη και η αναζωογόνηση των καπιταλιστικών τους κερδών, επιβάλλεται ως Εθνικός πάντα στόχος μέσα από την εξαφάνιση κάθε εργατικού δικαιώματος.
Ουσιαστικά οι εργοδότες έχοντας εξασφαλίσει να είναι οι ολοκληρωτικά κυρίαρχοι στην ανταγωνιστική σχέση εργοδότη – εργαζόμενου, απροκάλυπτα, βίαια και τρομοκρατικά λένε στους εργαζόμενους πως: «υπάρχουν δύο τρόποι να επιφέρουμε το ίδιο αποτέλεσμα, διαλέξτε κι εσείς το μονόδρομο που σας προτείνουμε». ]
Να σημειώσουμε πως σύμφωνα με την ίδια τα στοιχεία ακόμα και της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής – του διαταξικού και «ουδέτερου » αυτού φορέα του οποίου πρόεδρος είναι ο εργατοπατέρας Χ.Πολυζωγόπουλος –, το 60% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που αντιστοιχεί σε1,200 000 εργαζόμενους τουλάχιστον, αμείβονται με ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Με όλη αυτή τη γενίκευση του αντεργατικού πλαισίου που επιβλήθηκε στο εργασιακό τοπίο από τις δυνάμεις των εργοδοτών και των κυβερνήσεών τους τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τη φτώχια την ανεργία και την εξαθλίωση που απειλεί το σύνολο των εργατικών στρωμάτων, το παλιό εργατικό κίνημα και στον κλάδο του εμπορίου, ηττημένο, διασπασμένο, ρεφορμιστικό, σεχταριστικό και μεμονωμένα αγωνιστικό, φαντάζει πολύ λίγο για να αποτρέψει και να ανατρέψει αυτή την κατάσταση παρά τις όποιες αντιστάσεις που επιβεβλημένα θα ξεσπάσουν σε εργασιακούς χώρους.
Η συγκρότηση ενός εργατικού κινήματος της ρήξης και της ανατροπής, εκτός από επίκαιρο και αναγκαίο είναι και επιβεβλημένο ακόμη και για την πιο ελάχιστη εργατική κατάσταση,μόνο που από την επίκληση και την περιγραφή θα πρέπει να περάσουμε στην πράξη. Πράγμα που όπως φαίνεται ακόμη δεν γίνεται.
Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ ο πρόεδρος της ΕΣΣΕ Β. Κορκίδης απειλώντας με την γενίκευση των ατομικών συμβάσεων στον κλάδο, εκβιάζει τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων για υπογραφή νέας κλαδικής σύμβασης με μειώσεις μισθών κατά 13- έως 19%, φέρνοντας τα εισοδήματά τους στα επίπεδα του 2005.
Ο χώρος του εμπορίου για την «μικρή» και μεγάλη εργοδοσία στο τομέα αυτό της Ελληνικής- καπιταλιστικής οικονομίας, ήταν πάντα προπομπός εφαρμογής των πιο αντεργατικών επιβολών σε βάρος της μισθωτής εργασίας. Τα part time, η μερική απασχόληση, τα διακεκομμένα ωράρια, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, ήταν μοντέλα που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για εφαρμογή – με τις επιταγές πάντα του κ. Κορκίδη και των συνάδελφων του – σε εποχές άγριας κερδοφορίας των επιχειρήσεων τους. Πόσο μάλλον τώρα που η ανάκαμψη και η αναζωογόνηση των καπιταλιστικών τους κερδών, επιβάλλεται ως Εθνικός πάντα στόχος μέσα από την εξαφάνιση κάθε εργατικού δικαιώματος.
Ουσιαστικά οι εργοδότες έχοντας εξασφαλίσει να είναι οι ολοκληρωτικά κυρίαρχοι στην ανταγωνιστική σχέση εργοδότη – εργαζόμενου, απροκάλυπτα, βίαια και τρομοκρατικά λένε στους εργαζόμενους πως: «υπάρχουν δύο τρόποι να επιφέρουμε το ίδιο αποτέλεσμα, διαλέξτε κι εσείς το μονόδρομο που σας προτείνουμε». ]
Να σημειώσουμε πως σύμφωνα με την ίδια τα στοιχεία ακόμα και της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής – του διαταξικού και «ουδέτερου » αυτού φορέα του οποίου πρόεδρος είναι ο εργατοπατέρας Χ.Πολυζωγόπουλος –, το 60% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που αντιστοιχεί σε1,200 000 εργαζόμενους τουλάχιστον, αμείβονται με ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Με όλη αυτή τη γενίκευση του αντεργατικού πλαισίου που επιβλήθηκε στο εργασιακό τοπίο από τις δυνάμεις των εργοδοτών και των κυβερνήσεών τους τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τη φτώχια την ανεργία και την εξαθλίωση που απειλεί το σύνολο των εργατικών στρωμάτων, το παλιό εργατικό κίνημα και στον κλάδο του εμπορίου, ηττημένο, διασπασμένο, ρεφορμιστικό, σεχταριστικό και μεμονωμένα αγωνιστικό, φαντάζει πολύ λίγο για να αποτρέψει και να ανατρέψει αυτή την κατάσταση παρά τις όποιες αντιστάσεις που επιβεβλημένα θα ξεσπάσουν σε εργασιακούς χώρους.
Η συγκρότηση ενός εργατικού κινήματος της ρήξης και της ανατροπής, εκτός από επίκαιρο και αναγκαίο είναι και επιβεβλημένο ακόμη και για την πιο ελάχιστη εργατική κατάσταση,μόνο που από την επίκληση και την περιγραφή θα πρέπει να περάσουμε στην πράξη. Πράγμα που όπως φαίνεται ακόμη δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου