Επίσκεψη Μακρόν - Το πραγματικό διακύβευμα και οι νέες προκλήσεις για τη Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία

Αναμενόμενοι οι επικοινωνιακοί διθύραμβοι με αφορμή την επίσκεψη Μακρόν στη χώρα μας, και είναι απολύτως φανερό ότι αυτό στο οποίο αποσκοπούν, είναι η εξαπάτηση της κοινής γνώμης…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Από την άλλη μεριά, το ίδιο το γεγονός της επίσκεψης, σηματοδοτεί ένα πακέτο προκλήσεων και ως τέτοιο δεν μπορεί να προσεγγίζεται με εγκυκλοπαιδική γλαφυρότητα και θεωρητικές απεραντολογίες. 

Γι αυτό έχει και ελάχιστη σημασία, αν η τέτοιου είδους προσέγγιση, παραπέμπει σε καταφανή πολιτική ανεπάρκεια ή πιστοποιεί την παντελή έλλειψη προσανατολισμού. 

Επομένως, αποκωδικοποιώντας το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της επίσκεψης, μακριά από τις λογικές του απέραντου «τίποτε», οφείλουμε να επισημάνουμε τα εξής:

Πρώτον: Το ίδιο το γεγονός δεν μπορεί να προσεγγίζεται αυτοτελώς, αλλά αποκλειστικά και μόνο μέσα από το ισχυρό φορτίο των συμβολισμών στο οποίο παραπέμπει.

Δεύτερον: Η ίδια η επίσκεψη, δε συνιστά στην ουσία της "κοσμική" πολιτική που εξαντλείται σε δηλώσεις και μεγαλοκουβέντες, αλλά σημαντικό καταλύτη μέσα από τον οποίο επιχειρείται να «κλειδώσουν» στρατηγικού χαρακτήρα υποχωρήσεις,  με κερδισμένη μία χώρα (Γαλλία) η οποία λειτουργεί ως κορυφαίος πλιατσικολόγος στην πιάτσα της γεωπολιτικής, και...

φυσικά χαμένη την πατρίδα μας, που ελέω του πολιτικού της προσωπικού, κυκλοφορεί στη γεωπολιτική πασαρέλα, σαν διαμελιζόμενο ιμάτιο, εκχωρώντας τα πάντα.

Τρίτον: Το αποτέλεσμα αυτής της επίσκεψης, όπως και το τελικό πολυσύνθετο αποτύπωμά της, θα πρέπει να συνεκτιμηθεί στη βάση της συνύπαρξης τριών παραγόντων με ιδιαίτερη βαρύτητα στα τεκταινόμενα στο οικόπεδο «Ευρώπη», στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό χρόνο που έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Και πιο συγκεκριμένα:

• Την ισχυρή όσο και κλιμακούμενη σύγκρουση στρατηγικών (Ευρωπαϊκών αλλά και διηπειρωτικών), όπως και την εγγενή όξυνση των σύμφυτων εσωτερικών αντιθέσεων.
• Την ατζέντα της εκτεταμένης θεσμικής ανασύνταξης που τίθεται στην ημερήσια διάταξη από μηχανισμούς και κέντρα που ασφυκτιούν μπρός στα αξεπέραστα αδιέξοδα του ενοποιητικού μορφώματος. Και βεβαίως…
• Την ολοκλήρωση του σχεδίου ολοκληρωτικής άλωσης της πατρίδας μας, από ισχυρές δυνάμεις που επιχειρούν να πιάσουν στασίδι, στο ενεργειακό και γεωπολιτικό πλιάτσικο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Μέσα σ αυτό ακριβώς το πλέγμα των παραγόντων που αλληλεπιδρούν και προσδίδουν ταυτότητα στη δυναμική των εξελίξεων, αξίζει να ξεχωρίσουμε δηλώσεις που προϊδεάζουν για τα όσα ακολουθούν, και φυσικά αποκαλύπτουν μεταξύ άλλων, ΚΑΙ τη φυσιογνωμία των αφανών (αναφορικά με την επίσκεψη αυτήν καθ εαυτή) πρωταγωνιστών σε αυτή τη ρευστή γεωπολιτική ατζέντα.

Ο Μακρόν, με το DNA μιας επικίνδυνης διασταύρωσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει, είναι να διαχειριστεί την στρατηγικά ερμαφρόδιτη φύση του.

Επιχειρεί δηλαδή από τη μια, να διατηρεί ανοικτή την πόρτα στη ρητορική του Γαλλογερμανικού άξονα, ενώ την ίδια στιγμή επιχειρεί να διεμβολίσει την γεωπολιτική ατζέντα του  Γερμανικού ιμπέριουμ για λογαριασμό και των ΗΠΑ.

Βολικό εργαλείο σε αυτή την επιδίωξη, υπήρξε η ρητορική της θεσμικής ανασύνταξης μέσα από την οποία αυτό που επιχειρεί  Γαλλία είναι ΚΑΙ να προωθηθούν θεσμοί και λογικές που αποδυναμώνουν τα ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα… ΚΑΙ να δημιουργηθούν ισχυροποιημένοι υπερεθνικοί θεσμοί ικανοί να ενδυναμώσουν και να διευρύνουν περεταίρω την μαύρη ατζέντα του Μάαστριχτ… αλλά ΚΑΙ να διασφαλίσει για λογαριασμό της τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες ως δύναμη «συγκυριαρχίας», και στα πλαίσια του αυτόνομου (στο πλευρό των ΗΠΑ) ρόλου της αλλά και τα πλαίσια της Γαλλογερμανικής κολεγιάς.

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό από την άλλη, με το DNA της δουλοπρέπειας να εμφανίζεται προκλητικά αναβαθμισμένο, επιδίδεται με φερετζέ το μιμητισμό και μια σειρά από υπερφίαλες δηλώσεις, σε εκχώρηση των πάντων.

• Ο Καμμένος εκχωρεί το σύνολο των υποδομών της χώρας, στην συγκροτούμενη υπερεθνική Ευρωπαϊκή στρατιωτική μηχανή, και το κάνει χωρίς αιδώ… χωρίς προσχήματα… και φυσικά χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στα συνταγματικώς προβλεπόμενα.
• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθησυχάζει τους πάντες υποσχόμενος διαρκή δουλοπρέπεια, υποσχόμενος πλήρη υποταγή σε όσα απαιτούν, και αναγορεύοντας εαυτόν σε θεματοφύλακα των ατιμωτικών συμφωνιών που προσυπέγραψε στο σύνολό του το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
• Και τέλος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ενσωματώνεται πλήρως στη νεοφιλελεύθερη ρητορική της μεταρρυθμισιολογίας, και δε διστάζει να προσδώσει στις πρακτικές ξεπουλήματος της ενέργειας, των νερών, των λιμανιών, των κατασκευών και του τουρισμού, το κύρος των διακρατικών συμφωνιών, και αυτό συνιστά ένα νέο επικίνδυνο στοιχείο που περιπλέκει ακόμη περισσότερο και προς το δραματικά χειρότερο τις εξελίξεις.

Επίλογος…

Όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό πως δεν προσδίδουν μονάχα ταυτότητα στις εξελίξεις. Αυτό που πρωτίστως κάνουν, είναι να προσδιορίζουν με σαφήνεια το χαρακτήρα της ιστορικά αναγκαίας πολιτικής ανατροπής. Κι εδώ δε χωρούν μισόλογα, τσαλαβουτήματα και καιροσκοπικές προσεγγίσεις.

Η Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία που έχει ανάγκη ο τόπος μας, δεν είναι ένα σύνθημα ευκαιρίας για φλύαρους χαφταλεύρηδες, διότι το λαϊκό αίτημα για την επιβολή της όσο θα ενδυναμώνεται, θα βρίσκει απέναντί του έναν κατοχικό μηχανισμό πολυπλόκαμο και πολυδαίδαλο. Οι χαφταλεύρηδες θα επιλέξουν τον εύκολο δρόμο της ενσωμάτωσης σε αυτόν, ως εναλλακτικό δεκανίκι που προορίζεται να τον υπηρετήσει.

Η κοινωνία όμως, οφείλει να συστρατευτεί στο μονόδρομο της ανατροπής. Και αυτό προϋποθέτει ΚΑΙ συνθήματα πολιτικής ανατροπής… ΚΑΙ επιτελικό σχεδιασμό ικανό να την δρομολογήσει… ΚΑΙ μια σχέση διαφορετική του πρωταγωνιστή με το μαχόμενο κομμάτι αυτής της κοινωνίας.

Επομένως, μιλώντας για Δημοκρατική Πατριωτική εξουσία, υπονοούμε πρωτίστως ένα ισχυρό σύστημα αντίστασης, ανατροπής, και επιβολής αντικατοχικών τετελεσμένων. Ένα σύστημα με καθαρή πολιτική ταυτότητα… Με πρωτοποριακό μηχανισμό μέσα στην κοινωνία… Και φυσικά με μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για το ρόλο της. 

Ένα σύστημα πραγματικής εξουσίας δηλαδή (και όχι εναλλαγής των διαχειριστών), με διαφορετική ταυτότητα, διαφορετική φυσιογνωμία και φυσικά εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Τίποτε λιγότερο από αυτό δεν μπορεί να υπηρετήσει με συνέπεια τον υψηλό πολιτικό στόχο, και σίγουρα η εμμονική μονομέρεια στον ελιτίστικο τρόπο προσέγγισης, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να εκφυλίζεται η πραγματική του δυναμική, μέσα από μια απόπειρα διατήρησης μιας επίπλαστης γοητείας, που θα πριμοδοτείται με τη φλυαρία των ανικάνων.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"