Τα πολιτικά προτάγματα… η συνεκτική ταυτότητα και η κουλτούρα του ναυαγού

Όχι… Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και η εκπτώσεις στη δομική ισορροπία των πολιτικών οργανισμών, δεν μπορεί να είναι προϊόν ασταθών ισορροπιών αλλά αποτέλεσμα ισχυρών και αδιαφιλονίκητων κανόνων…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Και επειδή η πολιτική οντότητα για ν αποκτά υπόσταση πραγματική και να μην υποβαθμίζεται σε σφραγίδα στα χέρια καιροσκόπων, θα πρέπει να έχει και αποτύπωμα σε αντίστοιχο πολιτικό κίνημα, είναι απαραίτητο να αποσαφηνίζεται πως είναι άλλο πράγμα το πρόταγμα που εμπνέει το πολιτικό κίνημα, και εντελώς διαφορετικό ζήτημα η ταυτότητα που διέπει τη συνοχή του πολιτικού μηχανισμού...

Και αίφνης, η γνωστή ρευστότητα που κατά καιρούς αποκτά ρόλο πρωταγωνιστικό στις διεργασίες του πολιτικού συστήματος, έκανε και πάλι αισθητή την εμφάνισή της.

Είναι προφανές πως οι αιτίες που την τροφοδοτούν και την αναπαράγουν, είναι ευρύτατες. Έχει ωστόσο ιδιαίτερη αξία να ξεχωρίσουμε ως πρωτεύουσες και κυρίαρχες τις δομικές.

Σε μια απόπειρα ενσυνείδητου βιασμού του κώδικα της ιστορίας, η παραγωγή πολιτικών σχηματισμών, στις πλείστες των περιπτώσεων είναι μια διαδικασία που...

δραπετεύει από τους κανόνες της ιστορικής αναγκαιότητας, αλλά ακόμη και όταν δεν το κάνει ολοκληρωτικά… 

Ακόμη και όταν εμπίπτει στις προβλέψεις αυτών των κανόνων ως ανάγκη αδήριτη…  

Πάντα (ή σχεδόν πάντα) υπάρχουν οι καλοθελητές που φροντίζουν να ενσωματώσουν σ αυτούς, τις πιο διαστροφικές εξάρσεις της προσωπικότητας των πρωταγωνιστών αυτής της διεργασίας.

Το αποτέλεσμα κατά κανόνα είναι θνησιγενές… Οι πανηγυρισμοί της δημιουργίας ενσωματώνουν από την πρώτη στιγμή έναν ιδιότυπο κώδικα διάλυσης και αυτοκαταστροφής… Και αυτός ο μηχανισμός έχει πολύ συγκεκριμένα πρωτόκολλα, που καλό θα είναι να επιχειρήσουμε να τα αποτυπώσουμε.

Στις πλείστες όσες των περιπτώσεων η πολιτική δημιουργία αντιμετωπίζεται εν πολλοίς ως αυτοσκοπός. Η πρώτη συνέπεια αυτής της αντίληψης, είναι είτε η ανυπαρξία, είτε η απόλυτη νόθευση της αναγκαίας συνεκτικής ταυτότητας σε αυτό που πρόκειται να προκύψει.

Η μέθη από το αποτέλεσμα συνήθως είναι πασιφανής, και η ανάγκη να σπρωχτούν κάτω από το χαλί οι καρκινικές εστίες είναι ανθρώπινη. Αλλά ότι σπρώχνεις κάτω από το χαλί, συνήθως σε περιμένει στην επόμενη στροφή πολύ πιο δυναμωμένο… πολύ πιο απειλητικό… και με πολύ πιο καταλυτική τη δυνατότητά του να επιδρά στην φυσιογνωμία της επόμενης μέρας.

Παρατήρηση πρώτη: Η πολιτική δημιουργία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ιστορική ανάγκη, και για είναι βιώσιμη οφείλει να έχει συνεκτική ταυτότητα απόλυτα εναρμονισμένη με την ιστορική ανάγκη που την επέβαλε και απαίτησε να δημιουργηθεί.

Οποιαδήποτε διαχείριση βιάζει ή περιφρονεί αυτό τον κανόνα, ακόμη και αν καθιστά τη δουλειά ευκολότερη στα πρώτα της βήματα, αυτό που κατά βάθος οικοδομεί, δεν είναι οι όροι της πολιτικής βιωσιμότητας, αλλά οι προϋποθέσεις της αποσύνθεσης έως και της πλήρους διάλυσης του πολιτικού δημιουργήματος.

Παρατήρηση δεύτερη: Η ευλαβική στάση απέναντι σ αυτό τον κανόνα, προσδιορίζει επί της ουσίας και την ειδοποιό διαφορά, ανάμεσα στον πολιτικό καιροσκόπο και στον πραγματικό πρωταγωνιστή – ηγέτη, που εναρμονίζει την παρουσία, τη δράση και τη στάση του με το πολιτικά και ιστορικά αναγκαίο.

Όταν λοιπόν πολιτικοί σχηματισμοί (αυτοτελείς ή μετωπικοί) οδηγούνται στη διάλυση, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο για δύο λόγους:

• Ο ένας λόγος είναι ότι εκπλήρωσαν την πολιτική και ιστορική τους αποστολή, και με αυτή την έννοια δεν υφίσταται πλέον αντικειμενική αιτία για τη συνέχιση της παρουσίας τους. (πχ το ΕΑΜ με απολύτως αποσαφηνισμένη δομική φυσιογνωμία και ισχυρά συνεκτική, ακόμη και στις δυσμενέστερες των περιπτώσεων παρέμεινε αυτό που ήταν από την πρώτη του στιγμή μέχρι την τελευταία του ημέρα. Αιτία;;; Η φυσιογνωμία τη ταυτότητας του υπήρξε σαφής, δεν υπήρξε προϊόν πλασματικών ισορροπιών, γι αυτό και υπήρξε διαρκώς ενδυναμούμενη στην εξέλιξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ).
• Ο άλλος είναι γιατί δομήθηκαν, ως ένα άθροισμα αυτοσκοπών και ανεπίτρεπτων εκπτώσεων, γι αυτό και η θνησιγένεια υπήρξε ταυτόσημη με την ίδια τους τη δημιουργία… Γι αυτό και δε θα φτάσουν ποτέ στο ραντεβού τους με την ιστορική τους αποστολή.

Συμπερασματικά:

Πρώτον: Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και η εκπτώσεις στη δομική ισορροπία των πολιτικών οργανισμών, δεν μπορεί να είναι προϊόν ασταθών ισορροπιών αλλά αποτέλεσμα ισχυρών και αδιαφιλονίκητων κανόνων. Και επειδή η πολιτική οντότητα για ν αποκτά υπόσταση πραγματική και να μην υποβαθμίζεται σε σφραγίδα στα χέρια καιροσκόπων, θα πρέπει να έχει και αποτύπωμα σε αντίστοιχο πολιτικό κίνημα, είναι απαραίτητο να αποσαφηνίζεται πως είναι άλλο πράγμα το πρόταγμα που εμπνέει το πολιτικό κίνημα, και εντελώς διαφορετικό ζήτημα η ταυτότητα που διέπει τη συνοχή του πολιτικού μηχανισμού.

Πρόκειται για παραμέτρους εντελώς διαφορετικές, που η αρμονική τους συνεργασία προϋποθέτει ως ικανή και αναγκαία συνθήκη, το να μην αλληλοκαλύπτονται. Ασαφής προσέγγιση η πλημμελής επίγνωση αυτής της διαφοράς, συνιστά εγκληματικό λάθος, και η αυτοκαταστροφή είναι μονόδρομος.

Δεύτερον: Η όλη αντίληψη που κυριαρχεί στη διαχείριση αυτού του ζητήματος, μοιραία οδηγεί και στην διαμόρφωση και εμπέδωση μιας συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας. Μιας κουλτούρας που ακριβώς επειδή αλληλοδιαπερνά και τον πολιτικό μηχανισμό και το πολιτικό κίνημα, είναι καταδικασμένη είτε να αναπαράγει δυναμική, είτε να ανατροφοδοτεί διαλυτικά φαινόμενα και αποσυνθετικές τάσεις.

Ανοχή χωρίς αρχές, σημαίνει ανυπαρξία κανόνων. Και αν αυτό βοηθά προσωρινά στη λογική του «ανεμομαζώματος», τότε η ώρα του «διαβολοσκορπίσματος» είναι απλά θέμα χρόνου το πότε ακριβώς θα επέλθει.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιστορική αναγκαιότητα διέπεται από κανόνες. Και όταν αυτοί οι κανόνες βιάζονται, τότε η ιστορία γίνεται αμείλικτη στην εκδίκησή της...

Και φυσικά όταν τα «διαβολοσκορπίσματα» επανέρχονται με μια σχετική περιοδικότητα, τότε είναι φρονιμότερο αντί να κοιτάζει κανείς το δάκτυλο, να κάτσει  και ν αναλογιστεί πως ότι σπέρνεις χωρίς κανόνες, αυτό που θα θερίσεις θα είναι μονάχα καταστροφή.

• Το να παραμείνει επομένως κανείς εγκλωβισμένος στην κουλτούρα του ναυαγίου είναι δικαίωμα.
• Το να δραπετεύσει όμως από αυτήν στον αστερισμό της πολιτικής σωφροσύνης είναι επιλογή.

Και για να έχει κανείς την πολυτέλεια της επιλογής, και κυρίως για να δικαιούται να καμαρώνει γι αυτήν, αυτό προϋποθέτει να διαθέτει κρίση. Και η απόδειξη ότι αυτή η κρίση είναι σε λειτουργία, είναι οι ίδιες οι επιλογές και οι αποφάσεις του.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"