Μεσσίες... Κωλοφωτιές... Και η πραγματική πρόκληση της ιστορίας

Ο Μεσσιανισμός ως αντίληψη στη μεταμοντέρνα πολιτική διεργασία, δεν υπήρξε απλά πολιτικά αδιέξοδος. Υπήρξε πρωτίστως επικίνδυνα εκφυλιστικός. Υπήρξε το πλέον αυθεντικό όχημα που οδήγησε στη χρεοκοπία ΚΑΙ οράματα… ΚΑΙ συνθήματα… ΚΑΙ διαχρονικές προσδοκίες...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Προφανώς και δεν αρκούν οι περιγραφές. Όπως προφανώς και δεν αρκούν γενικά και αόριστα οι όποιες «άλλες προτάσεις», που περιγράφουν μια άλλη αντίληψη για το «δέον γενέσθαι» στην πολιτική και στην πατρίδα μας.

Όταν αυτό που έχεις απέναντί σου είναι ένα συγκροτημένο σύστημα, πολυδαίδαλο και διαχεόμενο σε όλα τα επίπεδα νομής και διαχείρισης εξουσίας, τότε το πρώτο πράγμα που οφείλεις να συνειδητοποιείς είναι ότι απέναντι στην «άλλη» σου πρόταση, αυτό που υπάρχει είναι ένας ολοκληρωμένος μηχανισμός εξουσίας. κατασκευασμένος να αντιστέκεται, είτε για ν ακυρώσει την ιδέα σου, είτε για να συνθλίψει την όποια αναιμική σου δράση.

Επομένως, απέναντι ακριβώς σ αυτό τον μηχανισμό, τον οποίον έρχεται να ισχυροποιήσει έτι περαιτέρω η κατοχική του φυσιογνωμία, το μοναδικό πράγμα που είναι ικανό να αντιπαραταχτεί, είναι μονάχα ένα ισχυρό, οργανωμένο και ξεκάθαρα προσανατολισμένο κίνημα πολιτικής ανατροπής, που ξέρει τι θέλει… που έχει επίγνωση της δυσκολίας αυτού που θέλει… και που διαθέτει ΚΑΙ επιτελικό σχέδιο αλλά ΚΑΙ επεξεργασμένη τακτική προκειμένου να υλοποιήσει αυτό που θέλει.

Άρα, η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής και συνολικότερα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, δεν μπορεί να είναι μια Μεσσιανικού τύπου αντίληψη που θα λιβανίζει το μεγαλείο του "πεφωτισμένου", αλλά μια...

διαδικασία ανατροφοδοτούμενης δυναμικής με πομπό και αποδέκτη την ίδια την κοινωνία.

Ο Μεσσιανισμός ως αντίληψη στη μεταμοντέρνα πολιτική διεργασία, δεν υπήρξε απλά πολιτικά αδιέξοδος. Υπήρξε πρωτίστως επικίνδυνα εκφυλιστικός. Υπήρξε το πλέον αυθεντικό όχημα που οδήγησε στη χρεοκοπία ΚΑΙ οράματα… ΚΑΙ συνθήματα… ΚΑΙ διαχρονικές προσδοκίες.

Επομένως, και κάθε απόπειρα αναβίωσης αυτού του φαινομένου, δε συνιστά απλά αποκούμπι της ανικανότητας και της απερισκεψίας, αλλά πρωτίστως συνιστά απαράδεκτο αναχρονισμό, που κατά κανόνα πληρώνεται με βαρύτατο τίμημα.

Άλλωστε ιστορικά, όλοι αυτοί οι κατά γενική ομολογία χαρισματικοί, στην αφέλεια επένδυσαν… στην απερισκεψία επένδυσαν… και όταν ήρθε η ώρα του ταμείου, οι επενδυτές που τους ακολούθησαν, αυτό που είδαν ήταν να βγαίνουν στο σφυρί τα προδομένα τους οράματα και οι υψηλές τους προσδοκίες.

Και αν τέτοιοι υπήρξαν σε τελευταία ανάλυση οι αδιαμφισβήτητα χαρισματικοί, είναι φανερό πως από πουθενά δεν προκύπτει πως μπορούν να είναι αποτελεσματικότεροι οι αυτόκλητοι "πεφωτισμένοι".

Και για να τελειώνει το έτσι κι αλλιώς τελειωμένο παραμύθι των «πεφωτισμένων», ας είμαστε ξεκάθαροι…

Δεν αποτελούν πραγματικό μέγεθος. Ποτέ δεν υπήρξαν ως τέτοιο. Μια κατασκευασμένη αναγκαιότητα των ετερόφωτων υπήρξαν. Μια κατασκευασμένη αναγκαιότητα όλων αυτών που επεδίωξαν να ζήσουν το προσωπικό τους όνειρο, στη «φωτεινή» σκιά κάποιου τρίτου.

Και όσο οι πεφωτισμένοι στη σύγκρουσή τους με την πολιτική πρόκληση, αποδεικνύονται κωλοφωτιές, τόσο οι ετερόφωτοι λυσσομανούν υπό το βάρος της κατάρρευσης που την παρατηρούν ανήμποροι να την ανακόψουν.

Το διακύβευμα ωστόσο, δε βρίσκεται στον κύκλο της παραμύθας που φαίνεται να κλείνει οριστικά.

Βρίσκεται στην πραγματική πρόκληση της ζωής και της ιστορίας. Βρίσκεται στην ανάγκη οριοθέτησης, ενδυνάμωσης και περαιτέρω διεύρυνσης ενός πραγματικού κινήματος πολιτικής ανατροπής, με όρους ιστορικών απαιτήσεων, που δε θα απαντά σε φτηνούς προσωπικούς σχεδιασμούς αλλά στην ίδια την ιστορική αναγκαιότητα της συγκρότησής του.

Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να έχει οτιδήποτε κοινό ούτε με τον αναχρονισμό των Μεσσιανισμών, ούτε βεβαίως με τα συμπλέγματα του παρελθόντος που το καθήλωσαν, το αφυδάτωσαν, και επί της ουσίας το στοχοποίησαν ανοικτά με προοπτική να το αφανίσουν.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"