«Εμείς δεν είμαστε με το κράτος, είμαστε με την κοινωνία. Θέλουμε ο πολίτης να έχει ένα κράτος που να τον υπηρετεί. Κι όχι που να υπηρετεί αυτός το κράτος», δήλωνε το 2012 σε συνέντευξή του ο Αλέξης Τσίπρας στην εκπομπή του τωρινού επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη...
Σε μια άλλη συνέντευξη στον τωρινό Ευρωβουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Στέλιο Κούλογλου, το ίδιο έτος, λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές, ο κύριος Τσίπρας έλεγε, αναφερόμενος σε...
μια πιθανή εκλογική νίκη του κόμματός του: εδώ θα υπάρχει μία κυβέρνηση που θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση, θα πει «το μνημόνιο ακυρώνεται», θα πει «δεν πληρώνω από εδώ και στο εξής, γιατί δεν έχω να πληρώσω τους πιστωτές και τους τοκογλύφους, δίνω προτεραιότητα στους μισθούς, τις συντάξεις και στο κοινωνικό κράτος». Και συνέχιζε ως εξής: Θα πηγαίνουμε διαρκώς σε μέτρα λιτότητας και νέους δανεισμούς μέχρι να εξαντληθούμε; Θέλω να καταλάβουμε την έννοια της διαπραγμάτευσης. Όταν εμείς λέμε «διαπραγμάτευση» δεν εννοούμε αυτήν του Μνημονίου, γιατί η κόλαση δεν διαπραγματεύεται.
Τελικά, φάνηκε πως η κόλαση όχι μόνο διαπραγματεύεται, αλλά εφαρμόζεται κιόλας. Βαφτίζεται συμφωνία και αποφυγή μεγαλύτερων δεινών. Παρουσιάζεται ως μονόδρομος και ως η μόνη ρεαλιστική λύση. Δικαιώνει αφαιμακτικές αποφάσεις των προηγούμενων ετών και ταυτίζεται με έναν μελλοντικό παράδεισο που θα έρθει. Αρκεί να έχουμε υπομονή και να κάνουμε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Κι ακόμη πιο αναγκαίες θυσίες.
Το καλό με αυτή την κόλαση είναι πως, μέσα απ΄ το σκοτάδι της, έριξε φως στην υποκρισία των προσφερόμενων πολιτικών ιδεολογιών. Η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, την οποία επικαλούνται οι εκφραστές της μιας ή της άλλης πλευράς στη χώρα μας, δεν είναι παρά ένα λεκτικό μανιφέστο εντυπωσιασμού. Όχι πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Υπάρχει και μάλιστα ουσιαστική. Δεν αρκεί, όμως, να δηλώσεις μια κατεύθυνση για να πας προς τα εκεί. Χρειάζεται προετοιμασία, σχέδιο και προσήλωση. Ένας τίτλος κατακτιέται, αποδεικνύεται και δεν μπορεί επ΄ ουδενί να χαριστεί. Πόσω μάλλον να χρησιμεύσει ως άλλοθι για τις όποιες επαίσχυντες επιδιώξεις.
Η πλήρης αναντιστοιχία μεταξύ των προεκλογικών υποσχέσεων και των μετεκλογικών έργων της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (με τη σύμπραξη των άλλοτε αντίπαλων ΑΝ.ΕΛ.) επισφραγίζει το λυκόφως του πολιτικού λόγου στη χώρα, ταυτίζοντάς τον για μια ακόμη φορά με τη ρητορική απάτη και τον αποπροσανατολισμό. Επιβεβαιώνει τη φθορά των εννοιών και την απόλυτη αδυναμία μετάφρασης των κοινωνικών αιτημάτων. Εάν υπάρχει ακόμα αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. Γιατί κοινωνία σημαίνει αλληλεπίδραση και για να αλληλεπιδράσεις πρέπει να συμμετέχεις. Κι αν τα τελευταία πέντε χρόνια δεν μπορέσαμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για την κοινωνία μας, οι τελευταίες δεκαπέντε ημέρες ήταν άκρως βοηθητικές για να προβούμε τουλάχιστον σε ένα, το οποίο και παρουσιάζω μέσα από το ακόλουθο σύνθημα: 60 ευρώ τη μέρα είναι λίγα. 300 ευρώ το μήνα είναι πολλά; Έχει κι ο συμβιβασμός κι η ανοχή της κοινωνίας μερίδιο ευθύνης για την κόλαση που όχι μόνο διαπραγματεύεται, αλλά εφαρμόζεται κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου