ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Ο πρωθυπουργός δεν είπε τίποτα λιγότερο από όσα ήταν αναμενόμενο να πει. Έδειξε για μια ακόμα φορά επιθυμία για συνδιαλλαγή με τους Ευρωπαίους. Σαφής στόχος όσων εξήγγειλε ήταν να σταματήσει την κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα και οι άνθρωποι... 

του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτό και μόνο αυτό μπορεί να συσπειρώσει τώρα τον κόσμο γύρω από την κυβέρνηση. Αυτό το ελάχιστο. Εκτός από τα μέτρα σωτηρίας στις προγραμματικές δηλώσεις υπήρξαν κενά, αοριστίες και αμφιλεγόμενα σημεία, πχ στην...

εξωτερική πολιτική, αλλά και παραλείψεις, πχ καμία αναφορά στον αγροτικό κόσμο.  

Η ομιλία είχε εσωτερική λογική και συνοχή, υπηρετούσε την άποψη «θα κινηθούμε αυστηρά εντός της ΕΕ και της παραμονής στο ευρώ», δεν θα δώσουμε αφορμές για ανυπόστατες κατηγορίες. Το ερώτημα είναι αν θα ανταποκριθεί η άλλη πλευρά. Ο πρωθυπουργός δεν έθιξε τι θα κάνει αν η άλλη πλευρά δεν βάλει νερό στο κρασί της, ούτε σταγόνα. Λογικό κι αυτό. Δεν πάει απειλώντας. Κάθε μέτρο που θα πάρει, αν συναντήσει αδιαλλαξία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από τον κόσμο ως μέτρο άμυνας. Ώστε ο κόσμος να νιώσει ότι υπερασπίζεται το ελάχιστο αλλά απολύτως αναγκαίο για την επιβίωσή του. Με άλλα λόγια η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ακολουθεί προς τα έξω την ίδια στάση που κράτησε και προς τα μέσα: Ζητάει και επιδιώκει τα ελάχιστα, ώστε και ο τελευταίος δύσπιστος να λέει «δίκιο έχουν», άμα δεν κάνουν ούτε αυτά τότε τι τους ψηφίσαμε; Όσοι κατηγορούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν προετοιμάζει τον κόσμο για τη «μεγάλη σύγκρουση» πρέπει να το ξανασκεφτούν.
 

Όλα αυτά πάσχουν μόνο αν κρίνει κάποιος ότι η επιλογή να δοθεί μάχη εντός της ΕΕ και για την παραμονή στην ΕΕ, είναι λάθος. Αν θεωρήσουμε ότι εξ αρχής ήταν και είναι μάταιο να προσπαθήσουμε μείνουμε στο ευρώ και στην ΕΕ. Αυτή η συζήτηση έχει γίνει και πιθανώς σύντομα να αναζωπυρωθεί. Αλλά από τη στιγμή που απορρίφθηκε η στρατηγική της εξόδου, η ακολουθητέα πολιτική είναι συνεκτική. Λάθος ελιγμοί, κινήσεις, επιχειρήματα και φρασεολογία ίσως έγιναν. Αλλά δεν κρίνουν ούτε τη συνολική εικόνα ούτε το τελικό αποτέλεσμα. Βερολίνο και Βρυξέλλες (ΒΒ) έχουν αντιληφθεί τη στάση της Αθήνας. Και γι’ αυτό επιμένουν ουσιαστικά σε ένα σημείο: στο να αποδεχθεί (και να φανεί πως αποδέχεται) η κυβέρνηση ότι το Μνημόνιο ισχύει, ότι έστω και αν υπάρξουν βελτιώσεις, η όλη πολιτική δεν τίθεται σε αμφιβολία και αμφισβήτηση. Με μια λέξη, οι ΒΒ βάζουν το θέμα σε πολιτική βάση, έστω και αν προβάλλουν οικονομικά επιχειρήματα. Σ’ αυτό η κυβέρνηση παραμένει, ως τώρα, σταθερά ανένδοτη. Και αν κάνει πίσω όσα και αν επιτύχει σε επί μέρους αιτήματα θα πάνε στράφι. Θα έχει χάσει το ουσιώδες: την αίσθηση ότι δίνει αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, αγώνα που πρόταξε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός.
 

Πολύ σωστά ο οικονομολόγος Κ. Λαπαβίτσας δήλωσε ότι αν φτάσουμε στα άκρα, λύση είναι το δημοψήφισμα. Δεν μετέχει στην κυβέρνηση και μπορεί (πιο) άνετα να εκφράζει το λαϊκό αίσθημα χωρίς τις δεσμεύσεις μιας διαπραγμάτευσης για ακροβάτες. Όπως το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν έχει ματαιώσει, ως τώρα, την καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας, έτσι και ένα δημοψήφισμα με ερώτηση «θέλετε να παραταθεί το Μνημόνιο;» έχει προεξοφλημένη συντριπτική απάντηση και θα μεταφέρει το πρόβλημα στους ΒΒ: θέλουν πράγματι την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ; Για χίλιους δυο λόγους, αναλυμένους από καιρό, γεωπολιτικούς και οικονομικούς, η απάντηση είναι μία: δεν τη θέλουν με τίποτα. Ήταν φανερό από τη λυσσαλέα αντίδρασή τους όταν έθεσε το θέμα ο ΓΑΠ.
 

Σε παρένθεση: είναι σοβαρή παράλειψη ότι ο πρωθυπουργός καλεί τους Κύπριους να επανέλθουν στις διαπραγματεύσεις χωρίς να αναφέρει πως η Τουρκία πρέπει να εκπληρώσει τους όρους που θέτει ο άκρως συντηρητικός Αναστασιάδης. Αφού ζητάμε συμπαράσταση από τους Κύπριους, οφείλουμε να την ανταποδίδουμε… εκτός αν η Αθήνα υποδεικνύει άλλη γραμμή. Αλλά αυτό θα το δούμε άλλη φορά.
 

Συνοπτικά: Τα κενά, παραλείψεις, αποσιωπήσεις, κλπ στις προγραμματικές δηλώσεις οφείλονται ασφαλώς στο ότι διανύουμε εξαιρετικά κρίσιμες, επισφαλείς ώρες. Αλλά άραγε οφείλονται μόνο σ’ αυτό; Το ερώτημα θα απαιτήσει συνολική απάντηση, μόλις περάσουμε τον κάβο αυτής της διαπραγμάτευσης. Κάθε πράγμα στην ώρα του.