ΜΙΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ

Δε γνωρίζω αν το Βερολίνο και οι μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου που η συγκυβέρνηση Μέρκελ κατεξοχήν υπηρετεί επέβαλαν άμεσα την πτώση της γαλλικής κυβέρνησης...

του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ

Είναι όμως σαφές ότι ο γαλλικός λαός έχει απολύτως απαξιώσει τον πρόεδρο Ολάντ και όλο εκείνο το μέρος του πολιτικού συστήματος το οποίο έδωσε γη και ύδωρ στις πολιτικές ύφεσης και ερημοποίησης στις οποίες εδράζεται πλέον η ευρωζώνη.

Τον πρόεδρο της Γαλλίας που παρεμπιπτόντως και ανάμεσα στα άλλα καμώνεται με αξιοθρήνητο τρόπο το “γεράκι” στα διεθνή, απαγορεύοντας ακόμα και...

διαδηλώσεις στο εσωτερικό της χώρας του. Είναι επίσης σαφές ότι η “δημοκρατική” ΕΕ, πέραν της ανερυθρίαστης υποστήριξής της σε ακροδεξιές ομάδες και σε κτηνώδεις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αλλάξει την πολιτική της νεοαποικιοκρατικής δέσμευσης των κρατών- μελών της Ευρωζώνης, ακόμα και της Γαλλίας, στο άρμα του συστήματος εξουσίας που εκφράζει σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων με τον πλέον εμφατικό τρόπο η γερμανική καγκελαρία. Οι ανατροπές κυβερνήσεων θα συνεχιστούν στο πλαίσιο της “ευθύνης” απέναντι στο ευρώ.

Τέλος είναι προφανές ότι η απαγορευμένη συζήτηση εντός της ευρωζώνης όχι μόνο συνεχίζει να είναι απαγορευμένη αλλά επιπλέον διευρύνεται: πλέον δεν τιμωρείται μόνο η συζήτηση γύρω από το ευρώ, συζήτηση που παραμένει προνόμιο μόνο των ελίτ αλλά και η συζήτηση γύρω από τη σχετική ένταση των πολιτικών λιτότητας.

Διότι όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου οι παραδοσιακοί και όψιμοι, εγχώριοι σοσιαλδημοκράτες, ο Ρέντσι, οι υπουργοί της τελευταίας γαλλικής κυβέρνησης ή η π. Υπουργός του Σαρκοζί Κριστίν Λαγκάρντ, ουδόλως μάχονται υπέρ μιας άλλης πολιτικής εξόδου των λαών από την κρίση.

Διεκδικούν μια σχετική και εντελώς ανεπαρκή χαλάρωση των πολιτικών ύφεσης υπέρ “εθνικών πρωταθλητών” πρωτίστως και δευτερευόντως υπέρ κάποιων άλλων τμημάτων των αστικών  τάξεων, στο πλαίσιο μιας μερικής, ενδοσυστημικής διαφωνίας.

Η παραίτηση της γαλλικής κυβέρνησης ωστόσο οφείλει να λειτουργήσει ως υπενθύμιση και για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις: ο Ολάντ εκλέχτηκε υποσχόμενος αλλαγή πολιτικής ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης χωρίς ούτε κατ' ελάχιστο να αμφισβητεί το γενικό πλαίσιο εφαρμογής της πολιτικής Σαρκοζί, δηλαδή ούτε το γενικό καπιταλιστικό περιβάλλον στη Γαλλία, ούτε τη ζώνη του Ευρώ.

Είχε μάλιστα πίσω του το ειδικό βάρος της Γαλλίας, τη θεωρούμενη ως κομβική σημασία του γαλλογερμανικού άξονα, όπως και βούληση για “ισχυρή” διαπραγμάτευση απέναντι στην Α. Μέρκελ. Ήταν τόσο “απόλυτος” ώστε όπως θυμόμαστε κατά την προεκλογική περίοδο για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, η γερμανική πολιτική ηγεσία αρνούνταν να τον συναντήσει.
Τί απέγιναν όλα αυτά; στασιμότητα και ύφεση, ταπείνωση και τυχοδιωκτισμός.

Το δίδαγμα είναι προφανές: όποιος χωρίς εναλλακτικό σχέδιο και χωρίς διάθεση για ρήξη, νομίζει ότι θα εμφανιστεί στα “ευρωπαϊκά σαλόνια” θα διαπραγματευτεί άλλες πολιτικές και ότι θα επιστρέψει έτσι απλά νικητής, οργανώνοντας ίσως και ένα δημοψήφισμα και σκορπώντας ρίγη τρόμου από το ριζοσπαστισμό του καλά θα κάνει να ξανακοιτάξει το προηγούμενο των “Ολαντρέου”.

Σε ό,τι αφορά τα της νυν συγκυβέρνησης ο σχολιασμός είναι άνευ σημασίας: ακόμα και αν δεν υπήρχε Μέρκελ θα την είχαν εφεύρει προκειμένου να δικαιολογήσουν τις δουλειές με τους κολλητούς τους του εγχωρίου και ξένου παρασιτισμού. Γι' αυτούς η ήττα κάθε πολιτικής ηγεσίας από την καγκελαρία του Βερολίνου είναι χαρμοσύνο νέο δήθεν δικαίωσής τους.

TVXS