Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που δεκάδες χιλιάδες πολίτες
κατέβηκαν στους δρόμους ανατρέποντας αυταρχικά καθεστώτα δεκαετιών.
Βλέποντας τις εικόνες που μεταδίδονται από τον αραβικό κόσμο, δύσκολα
διαχωρίζεις ποιες από αυτές ανήκουν στο χθες και ποιες στο σήμερα...
Τι κι
αν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι πήραν το αίμα τους πίσω στις κάλπες; Οι
«μετριοπαθείς ισλαμιστές», πέραν της αδυναμίας τους να απαγκιστρωθούν
από τη βαθιά ριζωμένη στην κρατική μηχανή κατασταλτική νοοτροπία,
δείχνουν ανίκανοι – τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο – να απαντήσουν στα
φλέγοντα προβλήματα: τη φτώχεια και την ανεργία. Κι όπου γίνεται
προσπάθεια αντιμετώπισής τους...
Αυτή δεν γίνεται με στόχο την
«αποκατάσταση της δικαιοσύνης», αλλά στη βάση «ελεημοσύνης». Γιατί μας
εκπλήσσει;
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι – τουλάχιστον η πλειοψηφούσα τάση – ουδέποτε ασπάστηκαν τον «σοσιαλισμό». Το αντίθετο. Η οργάνωση λειτούργησε συχνά ως «ανάχωμα» στα αριστερά κινήματα του αραβικού κόσμου, τα οποία αδυνατούσαν να συναγωνιστούν το ισχυρό κοινωνικό δίκτυο που έστηναν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι χάρη στις γενναίες δωρεές φίλα προσκείμενων κυβερνήσεων και ιδιωτών. Στην πραγματικότητα, η «μετριοπάθεια» που χαρακτηρίζει τις εξέχουσες προσωπικότητες του εν λόγω κινήματος οφείλεται εν πολλοίς και σε έναν ιδιότυπο «οικονομικό ρεαλισμό», που τους οδηγεί στην πλήρη αποδοχή των βασικών αρχών του νεοφιλελευθερισμού. Το οικονομικό «μοντέλο» που προωθούν έχει βαπτιστεί από ορισμένους αναλυτές «ισλαμικός καπιταλισμός» και τα χαρακτηριστικά του θυμίζουν περισσότερο τον άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που επιβάλλεται στον μνημονιακό ευρωπαϊκό Νότο παρά οτιδήποτε άλλο.
«Μουτζαχεντίν» της αγοράς
Η προσήλωση στις αρχές της ελεύθερης αγοράς, η πάση θυσία προσέλκυση ξένων επενδύσεων, η προώθηση «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του οικονομικού «οράματος» των Αδελφών Μουσουλμάνων. Μοναδική «παραφωνία» είναι μια μικρή «στρέβλωση» της ελεύθερης αγοράς με την «ειδική μεταχείριση» που επιφυλάσσεται (κυρίως φορολογικά) σε επιχειρήσεις και τράπεζες που λειτουργούν βάσει του ισλαμικού νόμου, τη Σαρία. Όσο για τους πιο «αδύναμους», ούτε λόγος για κράτος πρόνοιας και εργασιακά δικαιώματα. Θα αναρωτηθεί κανείς αν συμφιλιώνεται η ρητορική κατά της παγκοσμιοποίησης ως «εργαλείο του δυτικού ιμπεριαλισμού» με την ντε φάκτο προώθηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Δεν συμφιλιώνεται. Παραβλέπεται.
Η... οικονομική οπτική των Αδελφών Μουσουλμάνων διαφαινόταν ήδη από την εσωτερική λειτουργία του κινήματος και τις «ανισότητες» ανάμεσα στα μέλη του. Τα τεράστια κεφάλαια που συσσώρευσε η οργάνωση την εποχή της «παρανομίας» (επωφελούμενη και από την απελευθέρωση της αγοράς που προωθούσαν προηγούμενα καθεστώτα) κατέληξαν στα χέρια μιας ελίτ και μόνο ένα μικρό μέρος διοχετευόταν στα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι ηγέτες δικαιολογούσαν τις «ανισότητες» υποστηρίζοντας ότι τα «επιφανή» μέλη τους έθεταν εαυτόν σε «μεγαλύτερο κίνδυνο» και έπρεπε να ανταμειφτούν αντίστοιχα. Όταν βέβαια η Αδελφότητα ήρθε στα «πράγματα», αυτό το επιχείρημα κατέρρευσε.
Καπιταλιστική… Σαρία
Τίποτα δεν αποτυπώνει καλύτερα το «φιλοκαπιταλιστικό» προφίλ του κινήματος από την περίπτωση της Αιγύπτου. Κυβερνητικά στελέχη και σύμβουλοι του προέδρου Μοχάμετ Μόρσι ανήκουν στη νέα «επιχειρηματική ελίτ» και όχι μόνο προωθούν μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση της αγοράς, αλλά φτάνουν στο σημείο να «επικροτούν» την οικονομική πολιτική του Χόσνι Μουμπάρακ!
Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τις δηλώσεις δύο προσώπων - κλειδιών της οργάνωσης, τα οποία, όντας και «επιτυχημένοι επιχειρηματίες», έχουν κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό της κυβερνητικής οικονομικής αρχιτεκτονικής.
Εργασιακός Μεσαίωνας
Σε ίδιο μήκος κύματος και ο δισεκατομμυριούχος σύμβουλος του Μόρσι, Καϊράτ αλ Σάτερ, που διαβεβαίωνε ότι «ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να συμμετέχει στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και άλλων υπηρεσιών. Το κράτος δεν μπορεί να αναλαμβάνει τα πάντα». Ο Ελ Σάτερ ήταν ο κύριος... διαπραγματευτής του δανείου που έλαβε το Κάιρο από το ΔΝΤ, ύψους 3,2 δισ. δολαρίων, πριν από λίγους μήνες και δεν δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί τα αιτήματα περί ιδιωτικοποιήσεων. Εξάλλου, ο Σάτερ είναι ο άνθρωπος που έκοψε τον βήχα σε όσους «συναδέλφους» του καλούσαν για μια πιο «σοσιαλιστική προσέγγιση». Όσο για τα εργασιακά δικαιώματα, μια «γεύση» για την άποψη της νέας κυβέρνησης επί του θέματος την πήραν οι Αιγύπτιοι πολύ πριν ξεσπάσει το νέο κύμα συγκρούσεων. Τότε που ο υπ. Εσωτερικών διαφήμιζε τα «επιτεύγματα» της αστυνομίας, η οποία κατάφερε να καταστείλει μέσα σε 48 ώρες πέντε διαφορετικές κινητοποιήσεις εργαζομένων που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση μισθών.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι – τουλάχιστον η πλειοψηφούσα τάση – ουδέποτε ασπάστηκαν τον «σοσιαλισμό». Το αντίθετο. Η οργάνωση λειτούργησε συχνά ως «ανάχωμα» στα αριστερά κινήματα του αραβικού κόσμου, τα οποία αδυνατούσαν να συναγωνιστούν το ισχυρό κοινωνικό δίκτυο που έστηναν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι χάρη στις γενναίες δωρεές φίλα προσκείμενων κυβερνήσεων και ιδιωτών. Στην πραγματικότητα, η «μετριοπάθεια» που χαρακτηρίζει τις εξέχουσες προσωπικότητες του εν λόγω κινήματος οφείλεται εν πολλοίς και σε έναν ιδιότυπο «οικονομικό ρεαλισμό», που τους οδηγεί στην πλήρη αποδοχή των βασικών αρχών του νεοφιλελευθερισμού. Το οικονομικό «μοντέλο» που προωθούν έχει βαπτιστεί από ορισμένους αναλυτές «ισλαμικός καπιταλισμός» και τα χαρακτηριστικά του θυμίζουν περισσότερο τον άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που επιβάλλεται στον μνημονιακό ευρωπαϊκό Νότο παρά οτιδήποτε άλλο.
«Μουτζαχεντίν» της αγοράς
Η προσήλωση στις αρχές της ελεύθερης αγοράς, η πάση θυσία προσέλκυση ξένων επενδύσεων, η προώθηση «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του οικονομικού «οράματος» των Αδελφών Μουσουλμάνων. Μοναδική «παραφωνία» είναι μια μικρή «στρέβλωση» της ελεύθερης αγοράς με την «ειδική μεταχείριση» που επιφυλάσσεται (κυρίως φορολογικά) σε επιχειρήσεις και τράπεζες που λειτουργούν βάσει του ισλαμικού νόμου, τη Σαρία. Όσο για τους πιο «αδύναμους», ούτε λόγος για κράτος πρόνοιας και εργασιακά δικαιώματα. Θα αναρωτηθεί κανείς αν συμφιλιώνεται η ρητορική κατά της παγκοσμιοποίησης ως «εργαλείο του δυτικού ιμπεριαλισμού» με την ντε φάκτο προώθηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Δεν συμφιλιώνεται. Παραβλέπεται.
Η... οικονομική οπτική των Αδελφών Μουσουλμάνων διαφαινόταν ήδη από την εσωτερική λειτουργία του κινήματος και τις «ανισότητες» ανάμεσα στα μέλη του. Τα τεράστια κεφάλαια που συσσώρευσε η οργάνωση την εποχή της «παρανομίας» (επωφελούμενη και από την απελευθέρωση της αγοράς που προωθούσαν προηγούμενα καθεστώτα) κατέληξαν στα χέρια μιας ελίτ και μόνο ένα μικρό μέρος διοχετευόταν στα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι ηγέτες δικαιολογούσαν τις «ανισότητες» υποστηρίζοντας ότι τα «επιφανή» μέλη τους έθεταν εαυτόν σε «μεγαλύτερο κίνδυνο» και έπρεπε να ανταμειφτούν αντίστοιχα. Όταν βέβαια η Αδελφότητα ήρθε στα «πράγματα», αυτό το επιχείρημα κατέρρευσε.
Καπιταλιστική… Σαρία
Τίποτα δεν αποτυπώνει καλύτερα το «φιλοκαπιταλιστικό» προφίλ του κινήματος από την περίπτωση της Αιγύπτου. Κυβερνητικά στελέχη και σύμβουλοι του προέδρου Μοχάμετ Μόρσι ανήκουν στη νέα «επιχειρηματική ελίτ» και όχι μόνο προωθούν μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση της αγοράς, αλλά φτάνουν στο σημείο να «επικροτούν» την οικονομική πολιτική του Χόσνι Μουμπάρακ!
Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τις δηλώσεις δύο προσώπων - κλειδιών της οργάνωσης, τα οποία, όντας και «επιτυχημένοι επιχειρηματίες», έχουν κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό της κυβερνητικής οικονομικής αρχιτεκτονικής.
Εργασιακός Μεσαίωνας
Σε ίδιο μήκος κύματος και ο δισεκατομμυριούχος σύμβουλος του Μόρσι, Καϊράτ αλ Σάτερ, που διαβεβαίωνε ότι «ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να συμμετέχει στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και άλλων υπηρεσιών. Το κράτος δεν μπορεί να αναλαμβάνει τα πάντα». Ο Ελ Σάτερ ήταν ο κύριος... διαπραγματευτής του δανείου που έλαβε το Κάιρο από το ΔΝΤ, ύψους 3,2 δισ. δολαρίων, πριν από λίγους μήνες και δεν δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί τα αιτήματα περί ιδιωτικοποιήσεων. Εξάλλου, ο Σάτερ είναι ο άνθρωπος που έκοψε τον βήχα σε όσους «συναδέλφους» του καλούσαν για μια πιο «σοσιαλιστική προσέγγιση». Όσο για τα εργασιακά δικαιώματα, μια «γεύση» για την άποψη της νέας κυβέρνησης επί του θέματος την πήραν οι Αιγύπτιοι πολύ πριν ξεσπάσει το νέο κύμα συγκρούσεων. Τότε που ο υπ. Εσωτερικών διαφήμιζε τα «επιτεύγματα» της αστυνομίας, η οποία κατάφερε να καταστείλει μέσα σε 48 ώρες πέντε διαφορετικές κινητοποιήσεις εργαζομένων που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση μισθών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου