Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ

Ξέρουμε ότι αυτό που θα ακολουθήσει μετά τη δημοσίευση του παρόντος, θα είναι "πόλεμος",  και απόπειρα απαξίωσης. Ξέρουμε όμως επίσης πως η σιωπή και η συγκάλυψη, το μόνο που τροφοδοτούν είναι τη συντήρηση μιας κατάστασης, μέχρι να τα ισοπεδώσει όλα η καταστροφή. Και όποιος αμφισβητεί αυτή την αλήθεια, δεν έχει παρά να ανατρέξει στην ιστορική εμπειρία και τότε ας επιλέξει τη στάση του.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Εμείς επιλέξαμε τη δική μας. Ξέρουμε φυσικά ότι μόνο η εσωκομματική συζήτηση στο ΚΚΕ, θα είναι αυτή που θα ανιχνεύσει αιτίες και ερμηνείες αποτελεσμάτων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κοινωνία υποχρεούται να σιωπά.

Όπως και δεν υποχρεούνται να σιωπούν, και οι δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του που το εγκατέλειψαν σ αυτή την εκλογική μάχη. Ούτε φυσικά κι εκείνοι που πεισματικά επιμένουν να το στηρίζουνμε τό δικό τους τρόπο, έστω και κριτικά, έστω και μόνο εκλογικά.
Όλοι αυτοί, δεν υπάρχουν μόνο για να στηρίζουν. Υπάρχουν για να έχουν και άποψη. Και δικαιούνται να την εκφράζουν. Ακόμη και με ένταση. Ακόμη και ανεβάζοντας τους τόνους. 
Η πολιτική κριτική δε βοηθά, μονάχα όταν συμπιέζεται και εκφράζεται φιλτραρισμένη.

Ο πραγματικός αντίπαλος... ο αθεράπευτος καρκίνος, είναι η σιωπή και η συγκάλυψη. Οι "αλάθητοι" ειδήμονες που θα επιχειρήσουν... 


Να φιλτράρουν με τη δική τους παντογνωσία και τα γνωστά οργανωτικά εφευρήματα την πολιτική κριτική, και να την συμπιέσουν σε αυστηρά εσωκομματική υπόθεση, το κάνουν γιατί τη θέλουν αποδυναμωμένη και χωρίς γενικότερες κοινωνικές αναφορές.
Αυτό όμως δεν εγγυάται από μόνο του την εσωκομματική συνοχή. Το μόνο που εγγυάται είναι την επαναληψιμότητα των ίδιων ή αντίστοιχων ολέθριων λαθών, στην πρώτη επόμενη ιστορική πρόκληση που θα ανακύψει.


Ιστορικά, αυτή η λογική οδήγησε σε φαινόμενα διάρρηξης της εσωκομματικής συνοχής και έφερε πολιτικές και οργανωτικές διασπάσεις.
Και φυσικά ο "θρίαμβος" αυτής της λογικής, είναι που δρομολόγησε - μέσω της κριτικής ατολμίας - και στην κατάρρευση του πρώην "υπαρκτού", αφού "όλα είχαν καλώς... και για όλα όσα ακούγονταν έξω από το κόμμα, έφταιγαν οι οχτροί και οι πράκτορες του αντιπάλου".
Μέχρι που ήρθε η στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης, και τότε άρχισαν πάλι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις.

Δίκην προθέσεων λοιπόν, δε θα κάνουμε για κανέναν. Οφείλουμε όμως να πούμε τα πράγματα με τ όνομά τους. Και θα το κάνουμε, γιατί τα πάντα σ αυτή τη ζωή, για να κριθούν ασφαλώς, πρέπει να κρίνονται μονάχα - και πάντως κυρίως - εκ του αποτελέσματος.

Και θα το κάνουμε επίσης, φροντίζοντας προκαταβολικά να ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα που έχουν μια ξεχωριστή πολιτική αξία:

Πρώτον: Το ΚΚΕ είναι το μοναδικά πραγματικά ηττημένο κόμμα σ αυτές τις εκλογές, ενώ εκ των πραγμάτων όφειλε να είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής γιατί είχε ένα πολύ σημαντικό ατού σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους.
Είχε πολιτική απόλυτα και διαχρονικά δικαιωμένη, αναφορικά με το διακύβευμα αυτών των εκλογών, σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους, που άλλοι ψαρεύανε σε θολά νερά υποκρισίας και πολιτικής εξαπάτησης, και άλλοι βαρύνονταν από την ανεξίτηλη ρετσινιά της εθνικής ταπείνωσης, που άγγιζε, αν δεν ξεπερνούσε κατά πολύ, τα όρια της εθνικής προδοσίας.

Δεύτερον: Η εκλογική και γενικότερα η πολιτική παρουσία του ΚΚΕ, δεν είναι υπόθεση στενά κομματική. Αφορά το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, ακόμη κι εκείνους που ουδέποτε το ψήφισαν ή το στήριξαν πολιτικά, γιατί οι πολιτικοί και μαζικοί αγώνες των μελών του, άλλοτε συνέβαλαν σε σημαντικές κατακτήσεις για την κοινωνία ολόκληρη, και άλλοτε λειτούργησαν έστω και ως σημαντικό πολιτικό αποκούμπι στα δύσκολα και στις γενικευμένες πολιτικές επιθέσεις. Ένα κόμμα επομένως που το ίδιο αυτοπροσδιορίζεται – και έτσι είναι – ως πρωταγωνιστής των κοινωνικών αγώνων, εκείνων που δίνουν καθημερινά με αυταπάρνηση τα μέλη του και τα στελέχη του, η κοινωνία έχει δικαίωμα και να το επιβραβεύει όταν το επιβραβεύει, αλλά και να το κρίνει όταν οι χειρισμοί και οι επιλογές του το οδηγούν στο πολιτικό Ζάλογγο και την κοινωνία σε θεαματικό πισωγύρισμα των κατακτήσεών της.

Τρίτον: Αυτή η εξέλιξη, δεν άξιζε στο ΚΚΕ. Και σίγουρα το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική κοινωνική του διεισδυτικότητα και αποδοχή. Είναι όμως μια εξέλιξη που αποτυπώνει το βαθμό της αποδοχής και κυρίως της έμπνευσης που δεν εξασφαλίστηκε στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, και όταν αυτό συμβαίνει με δικαιωμένη τη γενική πολιτική, τότε αυτό που μένει να ενοχοποιηθεί εκ των πραγμάτων, είναι οι ολέθριες τακτικές επιλογές της κομματικής ηγεσίας.
Πρόκειται για μια ηγεσία που οδήγησε σε πολιτική αυτοκτονία ολόκληρο το κόμμα γιατί:

- Αφυδάτωσε την ιδεολογία από το ουσιαστικό της περιεχόμενο και παρέμεινε εγκλωβισμένη σε επικίνδυνα και αδιέξοδα ιδεολογήματα…

- Αρνήθηκε να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες ικανές να καθορίσουν πολιτική ατζέντα ανατροπής στην πράξη…

- Αφόρισε κάθε σχετική προτροπή, ως δήθεν προτροπή συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το πραγματικό ζητούμενο δεν ήταν αυτό, αλλά το πολιτικό ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, αλλά μέσα από στοχευμένη και επιθετική πολιτική διαχείριση που θα βοηθούσε την κοινωνία να αντιληφθεί την αλήθεια. Στην πολιτική η αλήθεια, δε γίνεται εργαλείο δράσης αν παραμένει φυλακισμένη στα μυαλά εκείνων που την "ανακάλυψαν", αλλά όταν φροντίζουν με τους χειρισμούς τους να την κάνουν κτήμα της ίδιας της κοινωνίας.

- Ακύρωσε προεκλογικά το ειδικό βάρος της ψήφου στο ΚΚΕ προϊδεάζοντας τον ψηφοφόρο για την απροθυμία της να χρησιμοποιήσει την ψήφο εκεί που συντελούνται οι πολιτικές διεργασίες με την ψήφο ως «πρώτη ύλη», και ο αυτοεγκλωβισμός σ αυτή την αδιέξοδη πολιτική λαθροχειρία, έφερε όπως ήταν αναμενόμενο και την εκλογική του απαξίωση.

Αυτή η ηγεσία, είναι υπόλογη για ολέθρια πολιτικά σφάλματα απέναντι στο ίδιο της το κόμμα, που ο απόηχός τους ωστόσο έχει ευρύτερες κοινωνικές αναφορές.

Είναι κρινόμενη και ως εκ τούτου δε μπορεί και δεν δικαιούται να παραμείνει κριτής του εαυτού της.

Τα μέλη και τα στελέχη του, το οφείλουν τόσο απέναντι στον εαυτό τους, όσο και απέναντι στην κοινωνία ολόκληρη, να είναι αυστηρά και ασυμβίβαστα στην κριτική τους. Σε μια κριτική που όλα δείχνουν ότι θα διαπεράσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και την κοινωνία γενικότερα.

Το ζητούμενο δεν είναι να τροποποιήσουν την πολιτική του φυσιογνωμία, αλλά να εξασφαλίσουν προϋποθέσεις τέτιας εσωκομματικής λειτουργίας και ανάλογης πολιτικής ικανότητας, έτσι ώστε την κρίσιμη πολιτική στιγμή και τις στιγμές που κρίνονται κρίσιμα πολιτικά και εθνικά ζητήματα, να αποκλειστεί παντελώς το ενδεχόμενο να πρυτανεύουν τα ιδεολογήματα και οι εμμονές που ακυρώνουν το μεγαλείο της ουσιαστικής πολιτικής σκέψης και πρωτίστως της στοχευμένης δράσης.

Στις δύσκολες μέρες που έρχονται και στους μεγάλους πολιτικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν, η κοινωνία παρά την όποια εκλογική της επιλογή, το έχει ανάγκη το ΚΚΕ. Και σ αυτή την ανάγκη, μόνο τα μέλη και τα στελέχη του μπορούν να εξασφαλίσουν την έκταση και το βαθμό της πολιτικής του ανταπόκρισης.

Αυτό δε θα γίνει με μουλάδες στην πολιτική σκέψη, που ενοχοποιούν την ανάγκη επικαιροποίησης της δράσης του, και προσπαθούν να την εμφανίσουν ως απόπειρα τροποποίησης της φυσιογνωμίας του. Αυτό που επί της ουσίας επιχειρούν, είναι να διατηρήσουν αμετάβλητα τα κακώς κείμενα, τις κακές συνήθειες και την πεπατημένη των αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων.

Η φυσιογνωμία του επαναστατικού κόμματος, δεν θεωρεί θέσφατα την λαθρομεταναστευτικολαγνεία, την ενοχοποίηση του εθνισμού και την αδιέξοδη όσο και αυθαίρετή αντιπαράθεσή του με έναν κακώς νοούμενο διεθνισμό, και φυσικά δεν θεωρεί θέσφατο τις κάθε λογής τακτικές ατολμίες…

Η φυσιογνωμία του επαναστατικού κόμματος, εξασφαλίζει δυνατότητα προβλεψιμότητας των πιθανολογούμενων εξελίξεων, όχι για να ταμπουρώνονται πίσω από αυτήν οι ηγεσίες αλλά για να παρεμβαίνουν δραστικά και να τις ανατρέπουν. Να τις τροποποιούν προς όφελος της πολιτικής του δράσης.
Αν δεν κατανοήσουν ότι γι αυτό υπάρχουν και γι αυτό κρίνονται, τότε δε θα ηγούνται πολιτικού κόμματος, αλλά πολιτικού think tαnk, και αυτό είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.

Το σημείωμα που ακολουθεί, γράφτηκε προεκλογικά. Δημοσιοποιείται σήμερα όμως, γιατί η πρόθεση του γράφοντος, δεν ήταν να συμβάλει στην εκλογική αποδυνάμωση του ΚΚΕ, αλλά να αναδείξει τις αιτίες που οδήγησαν σ αυτήν, και που δεν ήταν άλλες από τις ολέθριες επιλογές της κομματικής του ηγεσίας.

Διατηρεί στο ακέραιο την επικαιρότητά του, σας το παραθέτουμε… Και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Γράφαμε λοιπόν τότε...

ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Σε ένα απίστευτο κρεσέντο πολιτικής μονομέρειας επιδίδεται η ηγεσία του ΚΚΕ, και ομολογουμένως αυτή τη φορά, βρήκε έναν πρωτότυπο (για την εποχή μας) τρόπο προκειμένου να «μεγαλουργήσει».

Πιθανά δε θέλησε ή δεν τόλμησε (ή απλά απέφυγε) να ευλογήσει μονάχη της τα δικά της τα γένια, και ανέλαβε - αντ αυτής - να φέρει σε πέρας αυτή τη δύσκολή αποστολή, η «Συντακτική επιτροπή του Ριζοσπάστη».

Ας αναρωτηθούν τα μέλη, τα ανώτερα, τα μεσαία και τα κατώτερα στελέχη του κόμματος, για τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν ένα κόμμα, που κατ εξοχήν και κατά κανόνα απαραβίαστο λειτουργεί και εμφανίζεται μέσω των εκλεγμένων του οργάνων,  να προβαίνει σε καθοριστική πολιτική παρέμβαση και μάλιστα για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όχι με το πρόσωπο του καθοδηγητικού του οργάνου, αλλά επιστρατεύοντας ένα μη εκλεγμένο και μη πολιτικό (για την κοινωνία) όργανο, που έχει τη διεκπεραιωτική – πολιτική ευθύνη της σύνταξης στην εφημερίδα του ΚΚΕ, αλλά όχι και την αρμοδιότητα να εκπροσωπεί πολιτικά το κόμμα στην κοινωνία. Άλλες εποχές…

Εποχές όπου οι «Συντακτικές επιτροπές» αναλάμβαναν ιδιαίτερο πολιτικό ρόλο...

Αυτή τη φορά όμως, η ιστορία μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναλαμβάνεται.  (Ολόκληρη την ανακοίνωσή της "Συντακτικής" μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ)

Ξεκαθαρίζουμε προκαταβολικά ότι…

Το κυρίαρχο στη δική μας πολιτική κριτική, δεν είναι η αντιπαράθεση συλλήβδην με τη συνολική πολιτική πρόταση και στρατηγική του ΚΚΕ. Άλλωστε κατ επανάληψη έχουμε τονίσει, πως πρόκειται για μια πολιτική που ιστορικά είναι απόλυτα δικαιωμένη, και αυτό οφείλουν να το αναγνωρίσουν ακόμη και οι μη κομμουνιστές, αν θέλουν να είναι αντικειμενικοί στην πολιτική κριτική τους. (Δείτε χαρακτηριστικά τι λέγαμε ΕΔΩ…)

Ο στόχος μας επίσης, δεν είναι η άκριτη πολεμική, όπως σκόπιμα και κατευθυνόμενα θα επιχειρήσουν να μας χρεώσουν, διάφοροι ανομολόγητοι καλοθελητές.

Η επιδίωξή μας δεν είναι η εκλογική του καταβαράθρωση, πράγμα που θα επιχειρήσουν κατευθυνόμενα να μας καταλογίσουν ως πρόθεση.

Άλλωστε αποδείχτηκε περίτρανα, πως και χωρίς τη δική μας αρθρογραφία, μια χαρά τα κατάφερε να οδηγήσει το ΚΚΕ στην εκλογική συρρίκνωση η ίδια η ηγετική του ομάδα.

Οι απέλπιδες προσπάθειές της λοιπόν να αναζητήσει εξιλαστήρια θύματα πάνω στα οποία θέλει να «ξεφορτώσει» τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες της, είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό.

Οι ευθύνες δε χρεώνονται σε κείνους που ασκούν πολιτική κριτική αλλά σε κείνους που παίρνουν πολιτικές αποφάσεις.

Το δικαίωμα της πολιτικής κριτικής απέναντι σε όλα τα πολιτικά κόμματα, και φυσικά απέναντι και στο ΚΚΕ, το έχει ολόκληρη η κοινωνία, και είναι δικαίωμα αναφαίρετο.

Σε αυτήν απευθύνονται με τη δράση τους…

Για λογαριασμό αυτής υποτίθεται ότι λειτουργούν…

Και γι αυτό κανείς δε δικαιούται να παραμένει στο απυρόβλητο της κριτικής της.

Ας θυμίσουμε λοιπόν ορισμένα αυτονόητα και αδιαπραγμάτευτα στους αυτόκλητους απολογητές της «Συντακτικής», και μέσω αυτών στην πολλαπλά ένοχη ηγετική ομάδα του ΚΚΕ.

1. Το πολιτικό κόμμα, δεν μπορεί να αυτοπεριορίζεται στο ρόλο ενός έστω και επιτυχημένου think tank, ούτε φυσικά και να αισθάνεται αυτάρκεια ως επιτυχημένος οργανωτής πολιτικών και μαζικών κινητοποιήσεων που θα καταδεικνύουν τις πολιτικές του προτάσεις. Στην πολιτική σκακιέρα που έχει πολυσύνθετες απαιτήσεις, και που αυτές δεν προσδιορίζονται μονομερώς από τις επιλογές ενός και μόνου κόμματος…

Η πολιτική ανάλυση, οφείλει να διαπιστώνει το σύνολο των δεδομένων και των πιθανολογούμενων πολιτικών διαδρομών…

Η πολιτική στρατηγική, οφείλει να καταδεικνύει με σαφήνεια το κυρίαρχο πολιτικό ζητούμενο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διέπουν…

Και η πολιτική τακτική, (μηδέ εξαιρουμένης και της εκλογικής), έχει μια και μόνο υποχρέωση.

Να παραμερίζει τα πιθανολογούμενα εμπόδια και όχι να γίνεται τροχονόμος στην ανεμπόδιστη πορεία τους καλυπτόμενη πίσω από άλλοθι πως είχε προβλέψει την εμφάνισή τους…

Να διευκολύνει την κοινωνία στη συνειδητοποίηση του ιστορικά αναγκαίου καταδεικνύοντας το ανεπαρκέστατο των ημίμετρων. Και φυσικά…

Να δημιουργεί προϋποθέσεις πολιτικής κερδοφορίας, και με τη στοχευμένη διαχείριση δεδομένων, συγκυριών και ευκαιριών.

Αν λοιπόν για κάτι σήμερα κρίνεται πρωτίστως η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, δεν είναι για την πολιτική προβλεψιμότητα και τις στρατηγικές επεξεργασίες του κόμματος (στις οποίες ομολογουμένως οφείλιυμε όλοι να της βγάλουμε το καπέλο), αλλά για την ολέθρια τακτική της που δε τις υπηρέτησε, που οδήγησε τμήματα οπαδών αλλά ενδεχομένως και μελών του στην πολιτική απογοήτευση, και που κατέστησε την πολιτική της επικοινωνία με την κοινωνία, πολλαπλά δυσκολότερη σε σχέση με το παρελθόν.

2. Το ποιος «καμώνεται» ότι νοιάζεται για μια υπόθεση ιδιαιτέρως σοβαρή – όπως είναι αυτή της πολιτικής δράσης ενός κόμματος και δη του ΚΚΕ – δεν το κρίνουν οι  ίδιοι οι κρινόμενοι και οι κυρίως υπόλογοι των πολιτικών του επιλογών.
Θα το κρίνει πάνω απ όλα και κυρίως η ψυχή όλων εκείνων που καλούνται να υποστούν τις συνέπειες...
Θα το κρίνει η δική τους η διάθεση...
Θα το καθορίσει η αντικειμενική δυνατότητα που οφείλει να έχει κανείς προκειμένου να σταθμίζει και το ειδικό βάρος των συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών και το πολιτικό αποκρυστάλλωμά τους στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Αφήστε λοιπόν κατά μέρος αυτές τις ανεπίτρεπτες αλχημείες.

Και φυσικά δεν θα το κρίνουν οι ...ταξιθέτες της "Συντακτικής" που αποφάσισαν ελέω Θεού, ποιοί είναι από εδώ και ποιοί "στην απέναντι όχθη".

Η πολιτική λαθροχειρία, και η βιομηχανία χαρακτηρισμών, μπορεί να φαντάζει εύκολη υπόθεση για όλους εκείνους που κατά καιρούς την έχουν επιχειρήσει.
Στη ζωή όμως, δεν υπάρχει μονάχα ο αυτοσκοπός των "συγγραφέων". Υπάρχει πρωτίστως η αλήθεια, η αμείλικτη πραγματικότητα. Κι αυτή δεν αρκείται σε αφορισμούς. Απαιτεί απαντήσεις. Απαντήσεις που θα είναι πειστικές και δε θα δίνονται για "την τιμή των όπλων".

Το ΚΚΕ λοιπόν, υπήρξε το μοναδικά πραγματικά ηττημένο κόμμα στην εκλογική πολιτική αναμέτρηση, και στο "γιατί τα πράγματα έφτασαν εκεί", οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι περι διαγραμμάτων.

- Μια απόλυτα δικαιωμένη ιστορικά πολιτική, δεν μπορεί να έφταιξε. Και η πολιτική του είναι δικαιωμένη κατά γενική ομολογία.
- Κυβερνητικό παρελθόν δεν υπήρξε, επομένως κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως το εκλογικό αποτέλεσμα ταυτίστηκε με το τίμημα αυτού του παρελθόντος.
- Η ίδια η κοινωνία - αν και είναι δεδομένη η πολιτική ανωριμότητά της - δεν μπορεί να περιφρονεί με τρόπο τόσο κραυγαλέο πολιτικές που στηρίζουν τη ζωή και την αξιοπρέπειά της σε συνθήκες τέτοιας γενικευμένης επίθεσης. Να της χρεώσουμε λοιπόν πολλά, αλλά δε γίνεται να της χρεώσουμε τα πάντα επειδή αυτή τη φορά αρνήθηκε να επιλέξει το ΚΚΕ έστω και σαν πολιτικό αποκούμπι.


Το μοναδικό πράγμα λοιπόν που μένει να εξεταστεί, είναι το πόσο καταλυτικά συνέβαλε σ αυτή την πολιτική αποτυχία, η τακτική που επέλεξε η ηγετική του ομάδα προκειμένου να διαχειριστεί μια γενικά δικαιωμένη πολιτική.
Και αυτό το ολέθριο λάθος, δεν αρκεί απλά να το περιγράψει κανείς διαπιστώνοντας ότι το ΚΚΕ ενώ θα μπορούσε να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να καθορίσει πολιτική ατζέντα ανατροπής, επέλεξε την πολιτική φυγομαχία.
Αυτό έχει σημασία, είναι να προσδιοριστούν με σαφήνεια και οι βαθύτερες αιτίες που το τροφοδότησαν και το αναπαράγουν, γιατί μόνο έτσι τα προβλήματα αντιμετωπίζονται αποφασιστικά. Διαφορετικά σπρώχνονται κάτω από το χαλί μέχρι να περάσει η μπόρα, και μετα επανέρχονται δριμύτερα.

3. Τα γνωστά «ήξεις – αφήξεις» στην αποτύπωση των πολιτικών ντοκουμέντων, ούτε καινούρια μέθοδο συνιστούν, ούτε αδιερεύνητη  είναι η σκοπιμότητά τους. Ο λόγος για τον οποίο διατυπώνονται, και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται, την ώρα της κρίσης, έρχεται να χαρακτηρίσει την πραγματική ταυτότητα του διαχειριστή, και να αποκαλύψει το σύνολο των πραγματικών του προθέσεων. Έτσι…

Ο αποτυχημένος πολιτικός διαχειριστής, τα επικαλείται μεταχρονολογημένα για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αποκαλύπτοντας πως στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, αυτό που υπήρχε ήταν η λογική του «Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», ή πιο απλά: «Ότι και να γίνει μέσα είμαστε».

Ενώ ο επιτυχημένος πολιτικός διαχειριστής – ο αποτελεσματικός επαναστάτης για να γίνουμε σαφέστεροι – δεν καταφεύγει στις πολιτικές επισημάνσεις αναζητώντας άλλοθι και ελαφρυντικά για τις ολέθριες επιλογές του. Και κυρίως δεν το κάνει μεταχρονολογημένα.

Για τον πραγματικό επαναστάτη, οι διατυπώσεις τέτοιου είδους …«μπορεί να γίνει και αυτό αλλά μπορεί να συμβεί και εκείνο» έχουν την αξία τους γιατί οφείλει να φροντίζει - αφού το προέβλεψε – να αποτρέψει με την πολιτική του στάση το απευκταίο και να διευκολύνει με τις πολιτικές του επιλογές το ποθούμενο… το επιδιωκόμενο… το κυρίαρχο ζητούμενο. Έκανε κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΚΚΕ ως διαχειριστής της πολιτικής του κόμματος???

4. Τα αφαιρετικά επικοινωνιακά λαθροχειρήματα, δεν είναι ούτε αυτά άγνωστα για τους στοιχειώδεις παρατηρητές της πολιτικής ιστορίας. Δεν αποστομώνετε κανέναν λοιπόν κοτσάροντας τη λέξη «δήθεν» επιχειρώντας να βιάσετε την αλήθεια.

Διότι μπορεί να λέτε ότι: «Όλοι αυτοί χρεώνουν στο ΚΚΕ την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική που ασκούν δήθεν στο ΚΚΕ είναι ότι με την προεκλογική τακτική του στο ζήτημα της κυβέρνησης, άφησε το πεδίο ελεύθερο στο ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει εναλλακτική κυβερνητική λύση και έτσι να κερδίσει την πλειοψηφία των λαϊκών δυνάμεων που καταδίκαζαν το ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και τη ΝΔ. Μετρούν επομένως και εκτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με ετεροκαθορισμό», αλλά ουδέν ψευδέστερον και υποκριτικότερον του ως άνω ισχυρισμού κι αυτό για τους εξής λόγους:

α. Δεν κρίνεται το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ με βάση αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται λόγος για το ακριβώς αντίθετο πράγμα. Για το ότι δηλαδή η ολέθρια φυγομαχία που επέλεξε η ηγεσία του ΚΚΕ, παρέδωσε ουσιαστικά μια ευρύτατη μάζα των οπαδών και των ψηφοφόρων του στο ΣΥΡΙΖΑ.

Και για να το πούμε ακόμη πιο απλά:  Δεν καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, το πιο θα είναι το ποσοστό του ΚΚΕ, αλλά η ολέθρια φυγομαχία του ΚΚΕ, που απέφυγε να μπει μπροστά και να καθορίσει και να επιχειρήσει να επιβάλει πολιτική ατζέντα, αχρήστευσε την ψήφο του και συνέβαλε καθοριστικά στη θεαματική εκλογική μετατόπιση των ψηφοφόρων του. Κανένας ετεροκαθορισμός λοιπόν. Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες και σας ανήκουν ολοκληρωτικά.

β. Για την εκλογική άνοδο ή την πτώση ενός κόμματος, ευθύνεται ή η επιτυχημένη εκλογική τακτική του, ή τα κενά που βρήκε και επιτυχημένα κατέλαβε, ή ο συνδυασμός μιας βολικής συγκυρίας που «κούμπωσε» αποτελεσματικά με τις πολιτικές αδυναμίες ή και τα λάθη των άλλων.

Η δυνητική λοιπόν εκδοχή της τέτοιας εκλογικής συμπεριφοράς των μαζών, δεν υπάρχει από μόνη της.

Υπάρχει γιατί συγκεκριμένοι παράγοντες την ευνοούν και ένας απ όλους είναι τα λάθη που οφείλουν να μην κάνουν κυρίως εκείνοι που έχουν την ικανότητα να την προβλέψουν.

5. Με μύδρους και δεκάρικους, δεν αντιστρέφεται η πραγματικότητα. Πολύ δε περισσότερο όταν οι ολέθριες συνέπειές της, έρχονται να σφραγίσουν με τρόπο επικίνδυνο την πολιτική ζωή, καθιστώντας υποζύγιο ολόκληρη την κοινωνία.

Το αμφιλεγόμενο καθοδηγητικό όργανο λοιπόν που ακούει στο όνομα «Συντακτική επιτροπή του Ριζοσπάστη», καλό θα είναι να μην επιδίδεται στο θλιβερό ρόλο του «βιομήχανου κατασκευής οχτρών και αντιπάλων».

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, ζήτησε «και την τελευταία ψήφο». Όφειλε λοιπόν να την αξιοποιήσει εκεί που ή ψήφος αποτελεί «πρώτη ύλη», δηλαδή στις πολιτικές διεργασίες που συντελούνται και πρωτίστως σ εκείνες που έχουν τη δύναμη να συντελεστούν στον τόπο μας.

Αν ο κόσμος που το ψήφισε ήθελε μονάχα φλυαρία αγώνων, τότε ξέρει καλά πως αρκούσε γι αυτήν και η προτελευταία ψήφος. Δε χρειαζόταν και η τελευταία.

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, αποδυνάμωσε με δική της ευθύνη τη δύναμη της ψήφου, και σήμερα καταφεύγει σε θεωρητικές λαθροχειρίες για να κουκουλώσει τις ολέθριες ευθύνες της, όχι όμως και τις συνέπειες για το ίδιο το ΚΚΕ αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, αντί να επιχειρεί μέσω της «Συντακτικής επιτροπής» να εγκαλέσει όλους τους υπόλοιπους να μπουν στον κόπο να εξηγήσουν τι και γιατί γινότανε τα προηγούμενα χρόνια με την πολιτική επιρροή του κόμματος, καλό θα είναι να μπει η ίδια στον κόπο να συνειδητοποιήσει, πως όταν η ιστορία προκαλεί τους ηγέτες, αυτοί οφείλουν και να είναι παρόντες, και να διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις προκλήσεις της.

Το ξεκαθαρίζουμε:
"Να διαχειρίζονται" λέμε και όχι να νερώνουν την πολιτική τους.
Και το "Να διαχειρίζονται" δε θα πει να συμβιβάζονται με τα δεδομένα και να μπαίνουν στο τσεπάκι κανενός, αλλά ότι διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων και των ενδεδειγμένων πολιτικών χειρισμών, εμπνέοντας την κοινωνία και να συστρατεύεται και να "ανακαλύπτει" το ουσιαστικό περιεχόμενο και το κυρίαρχα κρινόμενο στην πολιτική αντιπαράθεση.

Όταν επιβάλλεται λοιπόν να μην γίνονται εκπτώσεις στην πολιτική, εκείνο που απαιτείται είναι να έχεις περίσσευμα στην ικανότητα ελιγμών, τακτικής, και πολιτικής ευρηματικότητας που θα είναι ικανή να ξεμπροστιάσει τους άλλους και όχι να σε καταδικάζει εσένα τον παντογνώστη σε ένα ιδιότυπο πολιτικό απολογητή.

Το επαναλαμβάνουμε λοιπόν για να μην τολμήσετε να καταφύγετε στην εύκολη μέθοδο της λάσπης και της απαξίωσης:

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι υπόλογη γιατί δε σύρθηκε στον καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τον καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ, και έγκαιρα όσο και στοιχειοθετημένα τον αποκάλυψε, και απόλυτα δικαιωμένη είναι εκ των πραγμάτων στις διαπιστώσεις της.
Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπόλογη, γιατί δεν μπήκε μπροστά με τις ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες προκειμένου να ξεμπροστιάσει τους πάντες, να καθορίσει πραγματικά διαφορετική πολιτική ατζέντα, να την επιβάλει, να τροποποιήσει άρδην και δραματικά το πολιτικό σκηνικό, να ανοίξει το δρόμο για καταλυτικές πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό είναι το τίμημα της εμμονής και του ανεπίτρεπτου εγκλωβισμού σε λογικές που απαξιώνουν την ιδεολογία και τη μετατρέπουν σε ιδεολόγημα.

6. Όταν αυτή η περίφημη «Συντακτική ομάδα» επιχειρεί να κατακεραυνώσει όλους εκείνους που αρνούνται να παραδώσουν το ΚΚΕ στις ολέθριες επιλογές της ηγεσίας του, χαρακτηρίζοντάς τους «υπονομευτές που θέλουν να σμπαραλιάσουν τη δράση του», το κάνει γιατί επιχειρεί να συγκαλύψει συγκεκριμένες και βαρύτατες ευθύνες.

Σε όλους αυτούς λοιπόν που επιχειρούν να το παίξουν θεματοφύλακες του κομματικού ενδιαφέροντος, οφείλουμε να θυμίσουμε και πάλι ορισμένα αυτονόητα:

α. Οι άβουλοι χειροκροτητές σμπαραλιάζουν και οδηγούν τα κόμματα σε διάλυση, και όχι εκείνοι που προβληματίζονται και αντιδρούν στις επιλογές της ηγεσίας τους.

Ποιοι διέλυσαν τα κόμματα στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες και τον ίδιο τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό??? Αυτοί που ανησυχούσαν και έθεταν τα προβλήματα, ή όλοι εκείνοι οι γραφικοί τύποι που τα έβλεπαν όλα καλώς καμωμένα και τις ηγεσίες υπεράνω της κοινωνικής κριτικής???

Ποιοι έφεραν την καταστροφή??? Εκείνοι που αντιδρούσαν στις βλακώδεις αποφάσεις των ηγεσιών ή όλοι εκείνοι που χειροκροτούσαν το «αλάθητο» μεγαλείο τους???

β. Εκτός από τον «ταξικό αντίπαλο» και το «ρεφορμισμό» για τους οποίους εύκολα φλυαρείτε, υπάρχει και ο σεχταρισμός που σκόπιμα καμώνεστε πως δε διακρίνετε, και που είναι τό ίδιο επικίνδυνος με το ρεφορμισμό και τα ...παράγωγά του.

Και όσο γνωστή μπορεί να είναι η τακτική του ταξικού αντίπαλου και οι επιδιώξεις των ρεφορμιστών, άλλο τόσο πασίγνωστες είναι και οι συνέπειες του σεχταρισμού, όταν κατάφερε ιστορικά να αναδειχτεί σε «μη αμφισβητήσιμη αξία» των ηγεσιών που έχασαν και τα αυγά και τα καλάθια.

γ. Όχι… Δεν πρόκειται για καραμπινάτη επίθεση στο ΚΚΕ και στο πρόγραμμά του. Πρόκειται για μια έξω από τα δόντια κριτική στην ηγεσία του, που αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ανίκανη και ανεπαρκής να διευκολύνει τις κοινωνία να προσεγγίσει με τρόπο μαχητικό και το ΚΚΕ και το πρόγραμμά του.

δ. Όχι… Η λαϊκή εξουσία δεν αντιπαρατίθεται σε τίποτε που μπορεί εκ των πραγμάτων να την αναδείξει σαν αδιαπραγμάτευτη ανάγκη, ακόμη και στα μυαλά των πλέον επιφυλακτικών και δύσπιστων τμημάτων της κοινωνίας.

Ο πραγματικός της αντίπαλος, είναι όλοι εκείνοι που δε διευκολύνουν με τη δράση και με τις επιλογές τους τη συνειδητοποίηση αυτής της αναγκαιότητας.

Η τύχη της «λαϊκής εξουσίας» δεν κρίνεται από τη φραστική επαναληψιμότητα στα στόματα εκείνων που νομίζουν ότι την υπηρετούν, αλλά από τους διαύλους επικοινωνίας που θα ανοίγονται για να την επικοινωνούν αποτελεσματικά με τους φυσικούς της πρωταγωνιστές.

ε. Όχι… Η ικανότητα των ηγετών δεν κρίνεται από την αποστήθιση τσιτάτων και αποσπασμάτων που θα επικαλούνται για να στήσουν βολικά άλλοθι στις ολέθριες επιλογές τους.

Κρίνεται από την ετοιμότητά τους να ανατρέπουν στην πράξη κάθε άλλοθι και κάθε πρόσχημα ακόμη και από την ίδια την κοινωνία, προκειμένου να αντιλαμβάνεται από την εμπειρία της και όχι με αλλεπάλληλες νουθεσίες την ορθότητα ή το λάθος των εκάστοτε πολιτικών επιλογών και των κυρίαρχων πολιτικών.

7. Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως κτητικότητα στο κόμμα που την ανέδειξε.

Η μοναδική κτητικότητα που διαθέτει είναι πάνω στο ολέθριο πολιτικό σφάλμα της να οδηγήσει το ΚΚΕ σε αυτοακύρωση και μια μεγάλη μερίδα των οπαδών του στον εναγκαλισμό με την αυταπάτη.

8. Αυτό που δείχνει να φοβάται η ηγεσία του ΚΚΕ και το διατυπώνει μέσω της περίφημης «Συντακτικής επιτροπής», είναι η κριτική για τους απίστευτους χειρισμούς της. Και αυτό, δεν μπορεί παρά να είναι και ο μονόδρομος μετά τις εκλογές, για τα μέλη και τα στελέχη του.

Ο τρόπος με τον οποίο θα το διαχειριστούν, είναι αυτό που θα κρίνει σε τελευταία ανάλυση, είτε την άμεση επανενδυνάμωση του ΚΚΕ μπροστά στις εξελίξεις που έρχονται, είτε τον πολιτικό του αφανισμό, αν η κοινωνία αφεθεί να το καταγράψει στον «σκληρό της δίσκο» σαν μια πολιτική δύναμη που ξέρει να καταγγέλει, αλλά δεν μπορεί να δρομολογήσει και να διαχειριστεί την πολιτική κερδοφορία στη δράση της ( και αυτή δεν είναι βεβαίως η κυβερνητική ευθύνη κατ ανάγκη σε οποιαδήποτε περίπτωση και με οποιοδήποτε τίμημα).

9. Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, αντί να κυνηγά μάγισσες και να απονέμει πιστοποιητικά οχτρότητας ή φιλίας σε όποιους την κρίνουν για τις επιλογές της, οφείλει να απολογηθεί σε όλο το κόμμα για τα ολέθρια λάθη της (Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ)…

Για την ανικανότητά της να διαχειριστεί επικοινωνιακά και τακτικά ακόμη και την ίδια της την πολιτική πρόταση που ισοδυναμούσε με κίνηση Ματ για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα…  (Δείτε ΕΔΩ…)

Και φυσικά για το που οδήγησαν αυτές οι επιλογές  της, την πολιτική σχέση του κόμματος με την κοινωνία.

Τώρα οι όροι είναι πολύ πιο καθαροί, και κανείς δε δικαιούται να τους προσπερνά αβασάνιστα.

Βοήθησε αυτή η διαχείριση την ενδυνάμωση των σχέσεων του κόμματος με την κοινωνία???

Παλεύει σήμερα και με αφορμή αυτή την απόφαση, η κοινωνία από καλύτερες ή από χειρότερες θέσεις τα δικά της προβλήματα???

Αναβαθμίστηκαν και ενδυναμώθηκαν ή αποσυντέθηκαν και υπονομεύτηκαν οι δίοδοι επικοινωνίας της πολιτικής του ΚΚΕ με την Ελληνική κοινωνία???

Αυτά είναι μερικά μόλις από τα ερωτήματα που οφείλει να δώσει απαντήσεις το ΚΚΕ μετεκλογικά, και για τα οποία εκ των πραγμάτων καλείται να λογοδοτήσει η ηγετική του ομάδα.

10. Αν αυτή η ηγετική ομάδα δε λογοδοτήσει απέναντι σε ολόκληρο το κόμμα για την μοίρα στην οποία το έφερε, τότε σύντομα ολόκληρο το κόμμα θα βρεθεί μπροστά στο καθήκον να λογοδοτήσει απέναντι στην κοινωνία και σε κείνους που θέλει να εκπροσωπεί, για τα πολιτικά αδιέξοδα στα οποία αυτοεγκλωβίστηκε.

11. Οι αφορισμοί περί οχτρότητας, όσων τολμούν να έχουν άποψη και να την εκφράζουν για τις επιλογές της ηγεσίας του (της κάθε ηγεσίας… του κάθε κόμματος), δεν είναι καινούρια και μόνο ως άλλοθι χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά.

Ένα κόμμα που θέλει να ανήκει στα τμήματα της κοινωνίας εκείνα των οποίων την εξουσία επικαλείται, δεν ανήκει μονάχα για να τα νουθετεί, αλλά πρωτίστως για να αφουγκράζεται την κριτική και τις πολιτικές της σκέψεις.

Γι αυτό τόσο τα μέλη του όσο και τα στελέχη του οφείλουν να μην ξεχνούν δυο πράγματα:

α. Το πολιτικό μέλλον και οι επιλογές του ΚΚΕ δεν αφορούν μόνο τους ίδιους αλλά ολόκληρη την κοινωνία που αρνείται πεισματικά να διαγράψει την ιστορία του και την καταλυτική του συμβολή στις όποιες κατακτήσεις της. Και…

β. Όποτε οι ηγετικές ομάδες έμειναν στο απυρόβλητο της κριτικής από τα μέλη, τα στελέχη αλλά γιατί όχι και από την κοινωνία την ίδια, το αποτέλεσμα ήταν ένα και μόνον ένα.

Διάλυση και αφανισμός…

Κάποιοι μπορεί να έχουν το μονοπώλιο των αποφάσεων, αλλά το μονοπώλιο της αγάπης δεν το έχουν. Αυτό το έχουν πρωτίστως όλοι εκείνοι που επένδυσαν με ψυχή στην προσδοκία. στο όνειρο και την ελπίδα, που κάποιοι φροντίζουν να το γκρεμίζουν πάντα την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων.


Σε όλους αυτούς που διατηρούν άσβηστη την αγάπη τους, αφιερώνουμε ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του Αρη Βελουχιώτη στις 22 Οκτωβρίου του 1944 στη Λαμία. Του Άρη που δεν τόλμησαν να αποκαταστήσουν οργανωτικά, γιατί αμφισβήτησε τις ολέθριες επιλογές της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ.


Αυτή του τη στάση, οι τυπολάτρες, τη βάφτισαν "παραβίαση της οργανωτικής πολιτικής". Η ιστορία όμως αποδεικνύει καθημερινά πως όταν η περίφημη οργανωτική πολιτική λειτουργεί ως κέλυφος που βιάζει τη σχέση της πολιτικής οργάνωσης με την αλήθεια και με την ανάγκη εκπλήρωσης του πολιτικού της ρόλου, τότε είναι προτιμότερο να σπάζει το κέλυφος, παρά να κουκουλώνει και να συντηρεί τον καρκίνο.


Από αυτό το τόλμημα, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, ούτε η ιστορία, ούτε η αλήθεια.
Οι μόνες που έχουν κάθε λόγο να τρέμουν, είναι οι πολιτικές ηγεσίες που χρεοκοπούν, κι αυτός είναι ο λόγος που το ξορκίζουν.

Τον Λένιν τον επικαλούνται ως βολικό και κατά περίσταση ιδεολόγημα. Ξέρουν όμως καλά πως όταν ο Λένιν έγραφε ζωντανή ιστορία, δε χαριζόταν σ αυτό το επικίνδυνο κέλυφος. Το έσπαζε με τρόπο παραδειγματικό για όλους και χωρίς δεύτερη σκέψη.



Συμπέρασμα: 
Όταν οι ηγεσίες τολμούν να ταυτίσουν την αφεντιά τους με τις αξίες κανόνων και αρχών που δεν πρέπει να παραβιάζονται, τότε θα υπάρχουν πάντα κάποιες "Συντακτικές" που θα αυθαιρετούν τοποθετώντας ακόμη και τους Βελουχιώτηδες "στην αντίπερα όχθη"...



Έλεγε λοιπόν ο Άρης σ αυτή την επική του ομιλία ανάμεσα στ άλλα:

"Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια..." 

Ολόκληρη την ομιλία του θα την βρείτε ΕΔΩ...

.