Τέσσερα βήματα για τον αυτοεξευτελισμό… τόσο παλιά… Όσο παλιά είναι και η πουτ@νιά σ αυτόν τον πλανήτη

Πρόκειται για πράγματα που τα ζούμε… Για θλιβερές καταστάσεις που βιώνουμε και που δυστυχώς ανακυκλώνονται στο εργαστήρι της ανοχής, και της αβασάνιστης ευκολοπιστίας μας. Αποδείχτηκαν και οι δυό, οι πλέον πολύτιμοι σύμμαχοι στα βρώμικα σχέδια του κάθε πολιτικού σαλντιμπάγκου… Ακολουθεί η ακτινογραφία του ΣΥΡΙΖΑίϊκου ξεπεσμού σε τέσσερα βήματα...

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

• Εν αρχή λοιπόν ην η διολίσθηση. Και η διολίσθηση είναι πριν απ οτιδήποτε άλλο πολιτική. Συνήθως στο πρώτο στάδιο συγκαλύπτεται πίσω από βαρύγδουπες επικοινωνιακές πιρουέτες. Αλλά ο ρόλος της πιρουέτας, είναι από κατασκευής προσανατολισμένος, στο να εξαντλείται στον πρόσκαιρο πυροτεχνηματικό εντυπωσιασμό.

Ένα ασφαλές κριτήριο για να διακρίνει κανείς που τελειώνουν τα όρια της πιρουέτας και που αρχίζει να θεμελιώνεται μια σοβαρή πολιτική πρόταση, είναι να αποτολμήσεις να δώσεις στην πιρουέτα υπόσταση πολιτικού έργου.

Τότε η πιρουέτα απλά αποκαθηλώνεται, και όποιος απετόλμησε να δώσει υπόσταση πολιτική, επιχειρείται να απαξιωθεί, για να αποκαθηλωθεί μαζί του και η πεμπτουσία της πολιτικής σκέψης. Καλή μέθοδος. Αλλά τόσο παλιά, όσο παλιά είναι και η πουτανιά σ αυτόν τον πλανήτη.

• Μετά έρχεται το ανακάτεμα της τράπουλας. Και όλοι ψάχνουν να βρουν το Φάντη. Για όλους εκείνους που προαποφάσισαν ότι μπορεί να γίνει η δουλειά και χωρίς τον Φάντη, εφαρμόζεται κι εδώ μια εξ ίσου παλιά μέθοδος. Αναβαθμίζεται σε... Φάντης το τέσσερα κούπα.

Αλλά αυτό είναι αποδεκτό ως εξυπνακισμός σε παιδικό παιχνίδι. Στην πολιτική όμως, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της διολίσθησης, και το πρώτο που καταδεικνύει είναι τη δολιότητα και τη σκοπιμότητά της.

Στη πολιτική ο Φάντης, δεν είναι άλλος παρά η ταυτότητα του συλλογικού πολιτικού πρωταγωνιστή στο επίπεδο της κοινωνίας. Και η διαδικασία της κατάδειξής του, μετουσιώνεται σε λαθροχειρίες που επιχειρούν να τροποποιήσουν τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά. Πρόκειται για μια διαδικασία εξ ίσου δόλια, μέσα από την οποία αυτό που αυτοακυρώνεται εμμέσως, είναι η κυρίαρχη πολιτική επιδίωξη.  Και όσο δεν τολμάς να την ομολογήσεις δημόσια, την αφήνεις να διαφανεί μέσα από την αποδυνάμωση της πολιτικής της δυναμικής.

Πρόκειται κι εδώ για μια πρακτική, εξ ίσου παλιά με την πουτανιά σ αυτόν τον πλανήτη.

• Στη συνέχεια έρχεται  η μοιραία σύγκρουση με το προαπαιτούμενο, διότι απλά δεν μπορείς (και δεν σου επιτρέπουν διάφοροι πάτρωνες) να συμβιώσεις μαζί του. Κι αυτό είναι η ζωντάνια της πολιτικής δυναμικής. Είναι η ώρα που στοχοποιείται ευθέως ο μηχανισμός παραγωγής πολιτικής σκέψης, και ο προσανατολισμός σε καθαρή πολιτική δράση απαξιώνεται. Είναι το κατ εξοχήν περισσευούμενο δυναμικό αξεσουάρ, από τη στιγμή που αποφασίζεις να μεταπηδήσεις από τη ρητορική της πολιτικής ανατροπής,  στη χρηστική (για λογαριασμό τρίτων) εναλλακτική πολιτική διαχείριση. Είναι η αποφράδα στιγμή που μετατρέπεσαι από πρωταγωνιστής σε εργαλείο.

Χρειάζεται μεγαλοσύνη όμως για να μπορείς να ομολογήσεις πως ουσιαστικά ξεκίνησε ο κατήφορος. Κι εδώ τη λύση έρχονται να τη δώσουν και πάλι τα κλασικά γνώριμα κολπάκια. Τόσο παλιά και τούτα, όσο και η πουτανιά.

• Την ανικανότητά σου επιχειρείς να τη χρεώσεις αλλού, και την τραγική υπαναχώρησή σου την εμφανίζεις ως ανυποχώρητο αγώνα…
• Το ίδιο ακριβώς επιχειρείς και με την ανεπάρκειά σου…

Κι ενώ θα έπρεπε να αναγορεύεσαι καθημερινά σε θεματοφύλακα κανόνων και αξιών,  αποφασίζεις να γίνεις ο πολιορκητικός κριός που θα τα καταρρίψει.

Ο προσωπικός σου εξευτελισμός φτάνει στο κατακόρυφο, όταν την κορυφαία προσμονή όλων αυτών που σ εμπιστεύτηκαν να την υλοποιήσεις, την εξαργυρώνεις ανερυθρίαστα στο χρηματιστήριο της προσωπικής σου φιλοδοξίας. Δημοψήφισμα σου λέει ο άλλος… Ε και…

Τα συγχαρητήρια καταφθάνουν σωρηδόν… Σημασία έχει ο πραγματικός αποστολέας των συγχαρητηρίων… Και αυτοί δεν είναι πλέον αυτοί που σε πίστεψαν…

• Και μετά ήρθε ο έρωτας… Δηλαδή η καθολική παράδοση σε αυτούς που αδημονούν να παραλάβουν κουφάρια έτοιμα και πρόθυμα προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν. Είναι η στιγμή που έρχεται ο προσωπικός και πολιτικός ξεπεσμός. Είναι η στιγμή που παραδίδεσαι στο σύστημα που υποτίθεται ότι πολέμησες για να σε χρησιμοποιήσει.

Και τα μεγάλα λόγια κύριε??? Και τα δάκτυλα που κουνιούνται πέρα δώθε ως μαλαπέρδες παραδομένες στον άνεμο???

Μα αυτά κύριε είναι το διαβατήριο για το επόμενο βήμα. Go back κυρία Μέρκελ… Go back κύριε Σόιμπλε… και μετά όλοι μαζί… Come to δώθε βρε παλληκάρι…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε… Τα βιώνουμε… Και ανακυκλώνονται στο εργαστήρι της ανοχής, και της αβασάνιστης ευκολοπιστίας μας. Αποδείχτηκαν και οι δυό, οι πλέον πολύτιμοι σύμμαχοι στα βρώμικα σχέδια του κάθε πολιτικού σαλντιμπάγκου…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"