Η μαζική αποχή από τη μια, και η αποπολιτικοποιημένη
στοίχιση στη λογική Μακρόν από την άλλη, συνθέτουν ένα καινούριο στοιχείο μαζικού πολιτικού
εκφυλισμού σε μια κοινωνία, της οποίας τον εκφυλισμό δεν ανέκοψε, ούτε η
επίγνωση της γεωπολιτικά πρωταγωνιστικής θέσης της χώρας της, στις διεργασίες που
συντελούνται στην Ευρώπη…
Ας δούμε πριν απ όλα τι
αποτυπώνουν οι αριθμοί, όχι φυσικά για να παραμείνουμε στην καταγραφή τους,
αλλά για να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τις πολιτικές εξισώσεις πίσω και μέσα στις
οποίες φυλακίζονται οι συνειδήσεις των πολιτών.
Η αποχή που
καταγράφτηκε, υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν του α' γύρου της 11ης Ιουνίου. Το
57,36% των εγγεγραμμένων δεν πήρε μέρος σε αυτές τις εκλογές (στον α' γύρο η
αποχή ήταν 51,29%).
Οι 577 έδρες κατανεμήθηκαν με βάση ένα μονοεδρικό εκλογικό
σύστημα, με αποτέλεσμα ο κυβερνητικός
συνασπισμός του «La Republique en Marche» (LREM) και του...
κεντρώου «Modem» να ελέγχει σχεδόν τις 350 βουλευτικές έδρες.
κεντρώου «Modem» να ελέγχει σχεδόν τις 350 βουλευτικές έδρες.
Αναλυτικότερα:
Το LREM έλαβε 306
έδρες (ποσοστό 43,06%).
Το κεντρώο Modem
(που συγκυβερνά με το LREM) 42 έδρες (ποσοστό 6,06%).
Ο συντηρητικός
συνασπισμός των «δεξιών» Ρεπουμπλικάνων που συνεργάζονται με το κεντρώο UDI,
στην προηγούμενη σύνθεση της Βουλής είχαν 225, ενώ με τα νέα δεδομένα ελέγχουν
οι πρώτοι μόλις 113 έδρες (ποσοστό 22,23%) και το δεύτερο μόλις 17 έδρες
(3,04%). Αθροιστικά, δηλαδή, φτάνουν τις 130.
Το PS
καταποντίστηκε και ελέγχει μόλις 29 έδρες (5,68%), από 280 βουλευτές που είχε
εκλέξει το 2012.
Η «Ανυπότακτη Γαλλία» (France Insoumise - FI) του Ζ. Λ Μελανσόν, που επιδιώκει την αναμόρφωση
της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, εξέλεξε 17 βουλευτές (4,86%). Το 2012 ως
«Μέτωπο της Αριστεράς» (όπου συμμετείχε και το ΚΚ Γαλλίας) είχε εκλέξει 10
έδρες. Σε αυτές τις εκλογές το ΚΚ
Γαλλίας κατέβηκε αυτόνομα και εξέλεξε 10 έδρες (ποσοστό 1,20%).
Το ευρωσκεπτικιστικό Εθνικό
Μέτωπο (Front National) εξέλεξε 8 βουλευτές (8,75%). Το 2012 είχε εκλέξει 2
βουλευτές.
Κρίσιμα συμπεράσματα…
Αυτά λοιπόν καταγράφονται σε μια Γαλλία, που έχει και
επιδιώκει να ενισχύσει περαιτέρω την ιδιαίτερη θέση της στις πολιτικές και
οικονομικές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρώπη, και που αυτή της η
θέση κλυδωνίζεται πότε τσιμπολογώντας το
καρότο του ισχυρού Γαλλογερμανικού άξονα, και πότε συναισθανόμενη το μαστίγιο της διαφαινόμενης Γερμανικής
υπερενίσχυσης που επιδιώκει να βάλει στο χέρι τους πάντες.
Ένα σημαντικό στοιχείο που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο,
είναι πως η ίδια η Γαλλική κοινωνία, αν και παραμένει σε ένα περιβάλλον γεωπολιτικά πρωταγωνιστικό...
- Στρέφει μαζικά την πλάτη της στο πολιτικό σύστημα…
- Αποσυσπειρώνεται ακόμη και από τη φλυαρία της Λεπέν που δεν κατάφερε εν τέλει να την εμπνεύσει…
- Και παραχωρεί το δικαίωμα στο 42% του εκλογικού σώματος να αποφασίσει για την τύχη της, το οποίο τελικά αποφαίνεται κατά πλειοψηφία πως θα εναποθέσει τις ελπίδες του στο τραπεζικό υβρίδιο που ακούει στο όνομα Μακρόν.
Αμείλικτα ερωτηματικά…
Το κεφαλαιώδες ζήτημα λοιπόν με το οποίο θα πρέπει να
καταπιαστούν οι αναλύσεις των επόμενων ημερών, είναι η ανάγκη να δοθούν
απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα:
- Τι είναι αυτό τελικά που δεν ανέκοψε το μαζικό πολιτικό εκφυλισμό ο οποίος αποτυπώθηκε στην εκλογική συμπεριφορά των Γάλλων, και φυσικά…
- Ποίου πράγματος η απουσία δεν ενέπνευσε προκειμένου να μετουσιωθούν σε συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα, και οι κοινωνικοί αγώνες της προηγούμενης περιόδου, αλλά και οι δύσκολες στιγμές που πέρασε η Γαλλική κοινωνία μέσα από την διαρκή στοχοποίησή της από την ισλαμική τρομοκρατία και όχι μόνο.
Η Ελλάδα κύριε, ως κοινωνία, ως γεωπολιτικά κατεχόμενη χώρα, και φυσικά ως
αυτοτελές πολιτικό περιβάλλον, είναι ένα θέατρο στο οποίο συνυπάρχουν και
αλληλεπιδρούν αντιφατικά, πρωτίστως αρνητικοί παράγοντες, που όταν τους προσπερνά
η πολιτική στρατηγική, αυτό συνιστά μοιραίο, αυτοκτονικό και ως εκ τούτο
ολέθριο πολιτικό λάθος.
Το δόγμα του εκτεταμένου σοκ το οποίο εφαρμόστηκε στο κατ
εξοχήν πειραματόζωο της Ευρώπης, μπορεί στα καταγεγραμμένα στοιχεία να μην
αποτυπώνει την έκταση αυτού του πρωτοφανούς μαζικού πολιτικού εκφυλισμού, αλλά αυτό, ΚΑΙ ως ζητούμενο του πολιτικού συστήματος παραμένει σε ύψιστη προτεραιότητα,
και φυσικά από πουθενά δεν προκύπτει πως δεν θα καταγραφεί σε δεύτερο χρόνο.
Οι απόπειρες να μεταφραστεί ως υγιές στοιχείο το εκτεταμένο κοινωνικό παρκάρισμα, δεν
είναι επιστημονικές, είναι κατ εξοχήν αυθαίρετες, και αποτελούν προϊόν εμμονικής
αποστροφής που οδηγεί σε λαθεμένη αξιολόγηση του ειδικού βάρους που μπορεί να
έχει στην εκλογική συμπεριφορά των μαζών, ΚΑΙ
η απουσία οργανωμένου και στοχευμένου κινήματος, αλλά ΚΑΙ η ανυπαρξία στοχευμένης πολιτικής δράσης, ως προϊόν έμπνευσης και ασυμβίβαστης μαχητικότητας.
Η υπερπληθώρα πολιτικών κατασκευασμάτων που ζητούν εναγωνίως
μια θέση στη βουλευτική μισθοδοσία, και ορισμένα απ αυτά για να το πετύχουν αναζητούν εναγωνίως το αποκούμπι κάποιου πολιτικού ξενιστή, είναι μια ακόμη παράμετρος που ροκανίζει
πρωτίστως τη δυνατότητα του μυαλού των ανθρώπων να προσεγγίσει με υγιή τρόπο
την πολιτική, και αυτό συνιστά παράγοντα που τροφοδοτεί από μόνος του
αρρωστημένες καταστάσεις.
Τα ποιοτικά στοιχεία που συνθέτουν αυτή την εκτρωματική
πολιτική υπερπαραγωγή υβριδίων σε μια κοινωνία που αποπολιτικοποιείται μαζικά,
είναι εξόχως αρνητικά και από ουσιαστική άποψη επικίνδυνα.
Ένα συνονθύλευμα περίεργων τύπων που ανακάλυψαν την πολιτική
μετά το 2010, διεκδικεί εναγωνίως μια θέση στο μισθολόγιο αναζητώντας ξενιστή, και ένα νέοαφυπνισθέν
κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας που τους ακολουθεί, παραδίδεται στη λαγνεία επικοινωνιακών
επιλογών των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, που ενώ αναβιώνουν ως εκτρώματα... εν τούτοις στα μυαλά των αφελών φαντάζουν σπουδαίες, τρανές και κυρίως ολοκαίνουριες, με
συνέπεια τον αρρωστημένο φανατισμό που οδηγεί σε εύκολες απογοητεύσεις.
Διότι αυτό που πρωτίστως κυριαρχεί και στο οποίο επενδύουν, όχι μονάχα σκεπτόμενοι πολιτικοί (δυστυχώς), αλλά ακόμη και κάθε λογής πολιτικοί κατσαπλιάδες, είναι η πολιτική κενότητα των «οπαδών», που ή θα χειροκροτούν τα πάντα ή θα καθυβρίζουν τους πάντες, γιατί μόνο αυτό έμαθαν, και μόνο αυτό μπορεί να τροφοδοτεί με «ενδιαφέρον» επίπλαστο, την ανιαρή και αδιέξοδη καθημερινότητα των ανθρώπων.
Διότι αυτό που πρωτίστως κυριαρχεί και στο οποίο επενδύουν, όχι μονάχα σκεπτόμενοι πολιτικοί (δυστυχώς), αλλά ακόμη και κάθε λογής πολιτικοί κατσαπλιάδες, είναι η πολιτική κενότητα των «οπαδών», που ή θα χειροκροτούν τα πάντα ή θα καθυβρίζουν τους πάντες, γιατί μόνο αυτό έμαθαν, και μόνο αυτό μπορεί να τροφοδοτεί με «ενδιαφέρον» επίπλαστο, την ανιαρή και αδιέξοδη καθημερινότητα των ανθρώπων.
Μέσα σε αυτό το κατ εξοχήν αρρωστημένο περιβάλλον, μεγάλοι
και μικροί πρωταγωνιστές, ακολουθούν άλλοι τη μοίρα τους, άλλοι την πεπατημένη,
άλλοι ανακαλύπτουν ως «καινούριες» τις μεταχειρισμένες και αδόκιμες πλέον
διαδρομές που κουβαλούν στην πλάτη τους τέσσερις δεκαετίες φθοράς, και άλλοι
βεβαίως επιστρατεύουν την πολιτική τους εμπειρία – εν μέσω βεβαίως και μίζερων
ανταγωνισμών – για να προσαρμοστούν κατά το δυνατόν στην χορογραφημένη δυναμική
των εξελίξεων.
Στην Ελλάδα λοιπόν
κύριε…
Ο ΣΥΡΙΖΑ
βρίσκεται σε εκτεταμένη εκλογική αποσυσπείρωση, και είναι κορυφαίο στρατηγικό
λάθος να μην δεις ότι, αυτή η αποσυσπείρωση ενσωματώνει πριν απ όλα το πιο
ρευστό κομμάτι του εκλογικού σώματος το οποίο βρίσκεται σε μια διαρκή πολιτική
μετακόμιση εγκλωβισμένο μέσα σε ένα τριπλούν συγκοινωνούν δοχείο που το
συναποτελούν οι εκλογικές δεξαμενές ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ.
Σε αυτήν ακριβώς τη ρευστότητα, την ταυτότητα της οποίας
γνωρίζει καλά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, γι
αυτό και επενδύει σ αυτήν με στρατηγικό στόχο την ολική αξιοπρεπή επαναφορά του
στο πολιτικό προσκήνιο.
Φυσικά σε αυτήν ακριβώς τη ρευστότητα επενδύουν και οι
φατρίες της ΝΔ, και ειδικά το τμήμα
αυτών που ξέρει να διαχειρίζεται τον ήπιο λόγο για να την προσεγγίσει,
αφήνοντας το έργο της «αυθεντικής» συσπείρωσης και το τσιμπολόγημα από τους φυλλορροούντες
ΑΝΕΛ στους εκάστοτε Αδώνηδες της συγκεκριμένης
συνομοταξίας.
Σε μια ιστορική στιγμή λοιπόν, που από άποψη τακτικής η
συντηρητική παράταξη βρίσκεται σε φάση επανασυσπείρωσης, τότε η στρατηγική στήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, οφείλει να μην
παραβιάσει δυο σημαντικούς κανόνες:
- Τον κανόνα της δεξαμενής: Αφού οφείλει να έχει επίγνωση, όχι από ποια δεξαμενή θα ήθελε, αλλά από ποια δεξαμενή μπορεί αντικειμενικά να αντλήσει δυνάμεις, έτσι ώστε να είναι στοχευμένη προς τούτο και η πολιτική επιχειρηματολογία της. Και…
- Τον κανόνα της πολιτικής δυναμικής που αποπνέεται: Και τα μηνύματα που αποπνέονται δεν είναι υγιή, αν δεν κατονομάζεις με σαφήνεια τις πολιτικές θερμοκοιτίδες που γέννησαν δωσιλογισμό και κατάπτυστη ταγματαλητεία.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως συνυπάρχουν δυο πράγματα που όποιος τα προσπεράσει ή μεταλλάσσεται
ή αφανίζεται. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Το πρώτο είναι η
ταυτότητα της αντιπαράθεσης. Δεν προσδιορίζεται αυθαίρετα, και όσοι
αποτολμούν αυθαίρετο προσδιορισμό, απλά καταγράφονται ως γραφικοί στη συνείδηση
ακόμη και αυτής της κοινωνίας.
Προσδιορίζεται από το πραγματικό διακύβευμα που δεν είναι άλλο από την ανατροπή της κατοχής και την ανάκτηση της πραγματικής Εθνικής κυριαρχίας πάνω στη χώρα.
Το δεύτερο είναι η
γνώση των πολιτικών νόμων και κανόνων που διέπουν και παρεμβαίνουν στην
πολιτική συμπεριφορά των μαζών, μηδέ και της εκλογικής εξαιρουμένης.
Ο βαθμός της επίγνωσης και η ικανότητα της στοχευμένης
ενσωμάτωσης των παραπάνω παραμέτρων στην πολιτική δράση των πρωταγωνιστών,
είναι αυτά που θα προσδιορίσουν ΚΑΙ
την πολιτική τους φυσιογνωμία, αλλά ΚΑΙ
την πραγματική ταυτότητα της πολιτικής τους πρότασης, που δεν μπορεί να
αποσυνδέεται από το περιεχόμενο της πολιτικής τους δράσης.
Πάμε λοιπόν τώρα
και στο μπαγιόκο…
Μέσα σε έναν ορυμαγδό διεκδικητών μιας θέσης στο βουλευτικό
μισθολόγιο, το πρώτο πράγμα που καλείσαι να αποφασίσεις, είναι αν αυτό που
διαθέτεις, το αντιλαμβάνεσαι πρώτα απ όλα ο ίδιος, ως ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ή ως ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, που άλλα πράγματα σηματοδοτεί και εντελώς διαφορετικά
πράγματα προϋποθέτει. Σε κάθε περίπτωση πάντως οφείλεις να ξέρεις πως…
Την παρουσία σου την
διαχειρίζονται άλλοι. Και τη διαχειρίζονται για να σου αφυδατώσουν την
πολιτική από το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Για να σε καταστήσουν «παρεμφερή»
με τους πάνω από 140 διεκδικητές του μισθολόγιου. Δεν είναι κουτόφραγκοι για να
σε καταστήσουν «τιμωρό» που θα τους... αυτοκτονήσει. Και το δικαίωμα στην ολέθρια
αυταπάτη, προφανώς και δεν το έχει αυτός που θέλει να καταστήσει εαυτόν πρωταγωνιστή.
Την εξουσία όμως τη
διεκδικείς εσύ. Και τη διεκδικείς για λογαριασμό της κοινωνίας την οποία
καθιστάς αδιαμφισβήτητο συνεταίρο σ αυτή τη μαχητική σχέση.
Η παρουσία σου
προϋποθέτει ατζέντηδες… Η εξουσία σου όμως δεν μπορεί να
υπάρξει χωρίς πρωταγωνιστές.
Η παρουσία σου
είναι καθηλωμένη στις προδιαγραφές, στην καλύμπρα, και στα όρια του συστήματος.
Η εξουσία σου έχει μια άλλη σχέση με
την κοινωνία, στην οποία δεν υπαγορεύεις… Της αναθέτεις και δημιουργεί.
Η εξουσία αν καταστεί αυτοσκοπός, συμπεριλαμβάνει και χρησιμοποιεί την παρουσία. Αν όμως καταστεί η παρουσία αυτοσκοπός, τότε δεν αργεί ή στιγμή που εκφυλίζονται και οι πολιτικές και οι πρωταγωνιστές τους.
Και επειδή τα μη συνειδητά εγκλήματα, συμβαίνουν εκεί που
νομίζουμε πως όλα τα κάνουμε σωστά, και όλα τα έχουμε υπό έλεγχο, ας καταγράψουμε
ακόμη δυο κρίσιμες και ουσιαστικές παραμέτρους.
Πρώτον: «Έχω
τον έλεγχο των συνθημάτων άρα έχω τον έλεγχο των πάντων»…
Τι λέτε καλέ;;; Και
ο ΣΥΡΙΖΑ με τι συνθήματα «πούλησε» παρουσία;;; Με επικύψεις στο δωσιλογισμό
στον οποίο τελικά ενέδωσε, ή με λιβανωτούς στην περηφάνια και στον ξεσηκωμό τον
οποίο ως εξουσία ουδέποτε υπηρέτησε;;;
Μήπως να θυμίσουμε με τι συνθήματα περιέβαλε ακόμη και αυτό
το φαύλο δημοψήφισμα και μάλιστα
έχοντας την εξουσία διασφαλισμένη;;;
Μήπως να θυμίσουμε επίσης με τι εκπτώσεις άρχισε να εξαργυρώνει
ακόμη και η Λεπέν την
ανταποδοτικότητα της «παρουσίας»;;;
Δεύτερον: «Υπάρχουν
πρόδρομα φαινόμενα που καταδεικνύουν ότι το σύστημα και οι μηχανισμοί του,
μπορούν με εργαλείο την «παρουσία» να παρασύρουν σε φαινόμενα εκφυλιστικά;;;» Βεβαίως και υπάρχουν…
- Και το πρώτο που στοχοποιείται, είναι οι μηχανισμοί παραγωγής πολιτικής και πολιτικής σκέψης. Λιγότερη πολιτική σημαίνει μηχανισμοί περισσότερο ευάλωτοι.
- Το δεύτερο που στοχοποιείται, είναι οι αρχές και οι κανόνες. Κενό αρχών και κενό κανόνων, σημαίνει ζωτικός χώρος που σπεύδουν να τον καταλάβουν φαινόμενα αποδομητικά και κάθε λογής μικρότητες.
Ας θυμηθούμε πως παρενέβη το σύστημα με το χαρτί Λεπέν για ν αφανίσει και τον Φιγιόν αλλά και για να ευνουχίσει έτι περαιτέρω τη Λεπέν, προκειμένου να καταστεί ευκολότερος ο περίπατος Μακρόν που ήταν γέννημα και δημιούργημά του.
Το σύστημα λοιπόν τα κατάφερε…
ΟΧΙ γιατί είναι παντοδύναμο… Αλλά γιατί κάποιοι αποκαθήλωσαν
για χατήρι του, τις δικές τους (όχι τις δικές μου) αρχές, και τους δικούς τους (όχι
τους δικούς μου) κανόνες. Δεν γίνομαι υπερασπιστής κανενός. Περιγράφω απλώς
πολιτικές και παρασκηνιακές διεργασίες.
- Ο Μακρόν λοιπόν οδηγήθηκε στην εξουσία…
- Οι Μακρονιστές οδηγήθηκαν στο κοινοβουλευτικό μισθολόγιο…
- Και η Γαλλική κοινωνία στον μαζικό πολιτικό εκφυλισμό…
Γι αυτό και προσωπικά αισθάνομαι την ανάγκη να ξανατονίσω,
πως αν θέλουμε να φράξουμε το δρόμο στην Ευρώπη του Βισύ, αυτό που πρωτίστως
οφείλουμε να κάνουμε, είναι να φράξουμε το δρόμο στους Φιλίπ Πεταίν,
αναγορεύοντας την πολιτική σε πρωταγωνιστή και τις κοινωνίες σε πραγματική
ατμομηχανή των εξελίξεων.
Δείτε σχετική προς τούτο αναφορά και στο βίντεο που ακολουθεί:
https://www.youtube.com/watch?v=yhRz2FHyxs8
Δείτε σχετική προς τούτο αναφορά και στο βίντεο που ακολουθεί:
https://www.youtube.com/watch?v=yhRz2FHyxs8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου