Η Ελληνική διπλωματία σε κατάρρευση - Μια κίνηση ΜΑΤ που δεν έγινε από την ηγεσία του υπουργείου εξωτερικών

Το καινούριο στοιχείο, είναι πως, ο όποιος απολογισμός αναφορικά με τα αποτελέσματα της επίσκεψης Γιλντιρίμ στην Ελλάδα, και των συνομιλιών που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν μπορεί αντικειμενικά να αποσυνδέεται απ όλα όσα ακολούθησαν με τη νέα προκλητική – προσβλητική ενέργεια της Άγκυρας, η οποία αυτή τη φορά, ενέταξε και την Αγιά Σοφιά στο σκληρό πυρήνα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, όχι μονάχα έναντι της Ελλάδας, αλλά απέναντι σ αυτό που είθισται ν αποκαλούμε Δυτικό Πολιτισμό στο σύνολό του.

Το γεγονός ότι η νέα πρόκληση υπήρξε προαναγγελθείσα, και όχι αιφνίδια απότοκος της επίσκεψης Γιλντιρίμ, αυτό δε μειώνει διόλου την αξία της ως μέρος ενός συνολικότερου σχεδιασμού, και φυσικά δεν πρέπει ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ φορά, η Ελληνική κυβέρνηση να επιλέξει την αποσπασματική διαχείριση του όλου ζητήματος.

Διότι μια τέτοια διαχείριση, δεν σαλαμοποιεί τον τουρκικό τσαμπουκά προκειμένου να καταστήσει ευκολότερη τη διαχείριση του. Αυτό που κάνει είναι να κατακερματίζει τη στρατηγική ενότητα και τη διπλωματική δυναμική της όποιας Ελληνικής απάντησης, και αυτό συνιστά την πλέον επικίνδυνη παράμετρο μέσα στις...

πολυσύνθετες εξελίξεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί.

Πολύ δε περισσότερο που το προαναγγελθέν αυτής της πρόκλησης, θα έπρεπε να συνιστά κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση, η οποία όφειλε, όχι μονάχα να μην παραβλέψει διαχειριστικά τα προκλητικά σχέδια της τουρκικής ηγεσίας, αλλά όφειλε να θέσει ως προαπαιτούμενο για την πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης, τη δημόσια δέσμευση της Άγκυρας για την εγκατάλειψη των σχεδίων γι αυτή την άθλια φιέστα μέσα στην Αγιά Σοφιά, δημιουργώντας έτσι ένα νέο ισχυρό νομικοπολιτικό και διπλωματικό δεδομένο, για ολόκληρη τη Διεθνή κοινότητα.

Τρία είναι τα βασικά προβλήματα που αποδυναμώνουν δραματικά την Ελληνική εξωτερική πολιτική, και τα οποία με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο ενσωματώνονται και στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, συμπεριλαμβανομένων και των στοιχείων που αφορούν στην επίσκεψη Γιλντιρίμ στην Ελλάδα.

Πρώτον: Η χαμηλή έως ανύπαρκτη προβλεψιμότητα στη στρατηγική του αντιπάλου, πράγμα που καθιστά παντελώς άχρωμη την Ελληνική διπλωματική διαχείριση, και εγκαταλείπει το προνόμιο του δημιουργού ατζέντας μονίμως στην απέναντι πλευρά.

Δεύτερον: Ο εμμονικός αυτοεγκλωβισμός στο αδιέξοδο δόγμα των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), το οποίο όχι μονάχα δεν απέδωσε τίποτε από τα αναμενόμενα, αλλά στην πράξη λειτουργεί ως ανέλπιστος σύμμαχος στην Τουρκική εξωτερική πολιτική που «χτίζει» με επιμέλεια ΚΑΙ γκρίζες απαιτήσεις στα Ελληνοτουρκικά, αλλά ΚΑΙ αναβαθμισμένου επιπέδου στρατηγικές θέσεις στη διεθνή διπλωματική σκακιέρα.

Τρίτον: Η πυροτεχνηματικού χαρακτήρα διπλωματική κενολογία η οποία:

• ΔΕΝ θέτει στο κέντρο της προσοχής της την στρατηγική αποδυνάμωση της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά την στρεβλή διαχείριση της εσωτερικής επικοινωνίας…
• ΔΕΝ ανακόπτει την Τουρκική διπλωματική (και όχι μόνο) επιθετικότητα με εργαλείο τη δημιουργία στρατηγικών τετελεσμένων, αλλά δημιουργεί διαρκώς καινούρια περιβάλλοντα ζωτικού χώρου, τα οποία σπεύδει και φυσικά καταλαμβάνει η Τουρκική πλευρά…
• ΔΕΝ διευκολύνει την αναγκαία επιθετική μετάλλαξη της Ελληνικής διπλωματίας, αλλά την καθηλώνει σε αμυντικές – διαχειριστικές λογικές, πράγμα που μοιραία την καταδικάζει να περιφέρεται σε περιβάλλοντα εξόχως αρνητικά, για την αποτελεσματική έκβαση των εθνικών μας προτεραιοτήτων.

Αυτό λοιπόν που για την Ελλάδα εξελήφθη ως επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού και το περιέλαβε με τα κλασικά πρωτόκολλα της διπλωματικής αβροφροσύνης, για την Τουρκική εξωτερική πολιτική ήταν ένας κρίσιμος ιστορικός χρόνος μέσα στον οποίο σχεδίασε και κλιμάκωσε μια πενταπλή στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση σε βάρος της Ελλάδας.

Το πρώτο πεδίο αυτής της επίθεσης, ήταν η ανάπτυξη της ρητορικής του επιχειρησιακού συμψηφισμού, εναρμονισμένο απόλυτα με τη στρατηγική επιλογή των γκρίζων ζωνών, την οποία ο αχυράνθρωπος του Σουλτάνου εξέθεσε αδίστακτα μέσα στο ίδιο το προεδρικό μέγαρο.

Το δεύτερο πεδίο αυτής της επίθεσης, είναι το σπρώξιμο του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας στο συνειδητό αυτοεγκλωβισμό του, με την παροχή νομιμοποιητικής αναβάθμισης του παράφρονα σουλτανοδικτάτορα έναντι της διεθνούς κοινότητας. Και φυσικά η επικίνδυνη όσο και απερίσκεπτη στρατηγικά συνταύτιση ΠτΔ και πρωθυπουργού, που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την πρόθεσή τους να λειτουργούν ως τα πολιτιμότερα δεκανίκια με στόχο την «Ευρωπαϊκή προοπτική» της γείτονος.

Το τρίτο πεδίο, υπήρξε η Θράκη. Ο αχυράνθρωπος του Ερντογάν εκμεταλλευόμενος στοχευμένα την παντελή απουσία μηχανισμού άσκησης εθνικής κυριαρχίας και συνεπικουρούμενος από τους τουρκοπράκτορες του Προξενείου και τους τουρκόψυχους της περιοχής, έστησε κανονική φιέστα, εμφορούμενος από την πεποίθηση ότι η Ελληνική Θράκη, είναι «Οθωμανική περιοχή που τελεί προσωρινά υπό Ελληνική διοίκηση».

Το τέταρτο πεδίο αυτής της επίθεσης, υπήρξε η κλιμάκωση της προσβολής των πάντων, με την αθλιότητα που στήθηκε στην Αγιά Σοφιά. Πρόκειται για ένα καινούριο τετελεσμένο που επιχειρείται να δημιουργηθεί, και προς τούτο δεν είναι διόλου τυχαία η δήλωση του Mustafa Destici που διαμηνύει πως «Η Ελλάδα και όλος ο κόσμος ας ακούσει ότι η Αγία Σοφία είναι τέμενος. Με την ευλογία του Αλλάχ, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα ξεκινήσουν εκ νέου οι τελετουργίες και θα διαβάζεται πάντα προσευχή».

Το πέμπτο τέλος πεδίο αυτής της επίθεσης, είναι το Κυπριακό και πιο συγκεκριμένα οι διεργασίες που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη για το μάντρωμα των Τσίπρα – Αναστασιάδη, και την απόπειρα επιβολή οριστικών διχοτομικών λύσεων στο νησί.

Προς τούτο ξεχωριστή και ιδιαίτερης σημασίας αθλιότητα, συνιστά η στάση Κοτζιά ο οποίος:

• ΔΕΝ απαίτησε την οριστική απομάκρυνση του τουρκόφιλου Έιντε από την διπλωματική εποπτεία…
• ΔΕΝ εμπόδισε το σύρσιμο της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου σε μια εκτρωματική διάσκεψη με σημαδεμένη την τράπουλα στα επίδικα, τα οποία λειτουργούν καταφανώς υπέρ της Τουρκίας. Και τέλος…
• ΔΕΝ επιλέγει να δώσει τη μάχη στα ζητήματα της ουσίας… Αξιοποιεί τα δολώματα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής… Και το σημαντικότερο…

Πίσω από την επικοινωνιακή υπερπροβολή της δήθεν μαχητικής επιστολής του με την οποία εμφανίζεται να «καταχεριάζει» τον Έιντε, αυτό που επιχειρείται επιμελώς να αποκρυβεί, είναι η κατά βάση συμφωνία του στην παραμονή των Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση», περιορίζοντας την κουβέντα του «στον προσδιορισμό χρονοδιαγράμματος» το οποίο οι μπεσαλήδες Τούρκοι θα τηρήσουν και θα τα απομακρύνουν μετά τη διαφαινόμενη διευθέτηση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, μιλάμε για ένα συνολικότερο πακέτο αναφορικά με την εξωτερική πολιτική στο οποίο η Ελλάδα επιλέγει το δρόμο της κατάρρευσης αρνούμενη συνειδητά να προβάλει και να αντιπαραθέσει προκαταβολικά τα δικά της αποφασιστικά αντισταθμίσματα, με τρόπο και σε έκταση που να ακυρώνει στην πράξη τους τουρκικούς σχεδιασμούς…

Ενώ την ίδια στιγμή η Τουρκία, έρχεται να καταμετρήσει καινούρια τετελεσμένα που έχει προσθέσει στη φαρέτρα της, δυστυχώς και με την επικίνδυνη συνενοχή της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Σχετικό μας άρθρο...

Νέα επικίνδυνη εξέλιξη στα Ελληνοτουρκικά - Όλα τα κόμματα σιωπούν και συγκαλύπτουν