Οι διεθνείς πιέσεις για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ταϊλάνδη έχουν αναδείξει μία άλλη κρίση στη Μιανμάρ...
Τώρα ο κόσμος -και ιδιαίτερα η Νοτιοανατολική Ασία- δεν έχει άλλη επιλογή από το να ασχοληθεί και με τις δύο μαζί.
Οι ΗΠΑ και τα ευρωπαϊκά κράτη πιέζουν εδώ και κάποιο καιρό την Ταϊλάνδη να καταπολεμήσει το trafficking και τα καταφέρνουν: οι αρχές της Ταϊλάνδης προχώρησαν πρόσφατα σε αρκετές συλλήψεις μελών που...
ανήκουν σε εγκληματικές συμμορίες που εισάγουν λαθραία μετανάστες από τη Μιανμάρ. Σε απάντηση, όμως, πολλοί από αυτούς τους σωματέμπορους εγκαταλείπουν το φορτίο τους, αφήνοντας πιθανότατα χιλιάδες μετανάστες χωρίς τροφή, καύσιμα ή νερό.
Οι ναυτικές δυνάμεις της περιοχής έχουν δεσμευτεί να διώξουν τα πλοιάρια, από φόβο μήπως ενθαρρυνθούν και άλλοι να επιχειρήσουν το ταξίδι.
Χώρες όπως η Μαλαισία, η Ινδονησία και η Ταϊλάνδη θα πρέπει οπωσδήποτε να λάβουν σοβαρά υπόψη τις εκκλήσεις του ΟΗΕ να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να φτάσουν στην ξηρά. Αλλά αυτή είναι επίσης η στιγμή να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του trafficking στην πηγή του.
Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από τους μετανάστες είναι μουσουλμάνοι Ροχίνγκια από την παράκτια περιοχή Rakhine της Μιανμάρ.
Περισσότεροι από 120.000 Ροχίνγκια έχουν εγκαταλείψει την Rakhine από το 2012 και ο ρυθμός σχεδόν διπλασιάστηκε κατά το πρώτο τρίμηνο του 2015. Από πολλούς θεωρούνται οι παρείσακτοι που εισήχθησαν από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας από το –σημερινό- Μπαγκλαντές: η κοινότητα των παραπάνω από 1 εκατομμύριο Ροχίνγκια υποφέρει από επιθετικό ρατσισμό στην Μιανμάρ. Δεν επιτρέπεται να έχουν την πλήρη ιδιότητα πολίτη, ενώ αντιμετωπίζουν περιορισμούς στην ελευθερία τους να μετακινούνται, να παντρευτούν και να πιστεύουν. Νωρίτερα φέτος έχασαν το δικαίωμα να ψηφίζουν.
Οι συνθήκες επιδεινώνονταν σταθερά μετά τις αντι-μουσουλμανικές εξεγέρσεις που σάρωσαν το Rakhine το 2012. Περίπου 150.000 Ροχίνγκια παραμένουν εκτοπισμένοι σε καταυλισμούς που δεν διαθέτουν αποχέτευση, επαρκή σίτιση και κατάλληλη ιατρική φροντίδα. Δεν είναι απορίας άξιο γιατί τόσοι πολλοί είναι πρόθυμοι να αφήσουν τις τύχες τους στα χέρια των σωματεμπόρων, οι οποίοι κρατούν κάποιους για λύτρα και πωλούν άλλους σε εικονική σκλαβιά.
Η βιρμανική κυβέρνηση πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα για να αντιστρέψει αυτή την απώλεια. Το πιο εύκολο για αρχή θα ήταν η βελτίωση των συνθηκών στις κατασκηνώσεις προσφύγων της Rakhine. Ενώ οι ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν πιάσει και πάλι δουλειά μετά από διακοπή ενός μήνα πέρυσι, τα επίπεδα της βοήθειας εξακολουθούν να είναι ανεπαρκή.
Οι ομάδες βοήθειας περιορίζονται από τον αριθμό των τοπικών υπαλλήλων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν και από άλλα λογιστικά εμπόδια. Οι αρχές πρέπει επίσης να αποκτήσουν πρόσβαση σε δεκάδες χιλιάδες Ροχίνγκια που ζουν σε συνθήκες απαρτχάιντ σε απομονωμένα χωριά, αποκομμένοι σε μεγάλο βαθμό από τη βοήθεια και τα μέσα διαβίωσης.
Γενικότερα, η κυβέρνηση πρέπει να βρει έναν τρόπο να ενσωματώσει τους Ροχίνγκια -η καταγωγή των οποίων εντοπίζεται πολλές γενιές πίσω- στην κοινωνία ως ισότιμους και όχι ως πολιτογραφημένους πολίτες. Οι τελευταίοι απαγορεύεται να έχουν ακίνητη περιουσία, να θέτουν υποψηφιότητα για αξιώματα, να εργάζονται για το δημόσιο ή σπουδάζουν ιατρική ή μηχανολογία.
Ωστόσο το πιο δύσκολο και πιο κρίσιμο καθήκον θα είναι η αλλαγή νοοτροπίας σε όλη τη χώρα. Οι διακρίσεις εις βάρος των Ροχίνγκια ενώνουν σχεδόν το σύνολο των βουδιστών του πληθυσμού και όλα τα πολιτικά κόμματα. Τουλάχιστον, οι υποκινητές των ταραχών του 2012 και των μετέπειτα επιθέσεων θα πρέπει να προσαχθούν σε δίκη, έτσι ώστε οι Ροχίνγκια να δουν ότι προστατεύονται και αυτοί από το νόμο.
Η αληθινή συμφιλίωση θα πάρει χρόνια.
Εν τω μεταξύ, οι αρχές θα πρέπει τουλάχιστον να πατάξουν τις εκδηλώσεις μίσους και να σταματήσουν να αποκρύπτουν ή να διαστεβλώνουν τις βαθιές ρίζες των Ροχίνγκια στη χώρα. Αν οι γείτονες της Μιανμάρ έχουν καθήκον να φροντίζουν τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις ακτές της, είναι υποχρέωση της Μιανμάρ να δώσει στους Ροχίνγκια λόγους για να μείνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου