ΗΡΩΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΣΟΥΤΣΕΚΙΑ

Το πρόβλημα δεν είναι οι αηδίες με τις οποίες βομβαρδίζει καθημερινά το πανελλήνιο αυτό το ελεεινό νεοταξίτικο κατασκεύασμα που μασκαρεύτηκε και μοστράρει στην πιάτσα με την ιδιότητα του ιστορικού…

γράφει ο REPORTO

Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, γιατί σε κάθε λαό…

Σε κάθε κοινωνία που γεννά ήρωες, γεννιούνται παράλληλα και εφιάλτες…

Κάθε κοινωνία που γεννά αγωνιστές που γράφουν με αίμα σελίδες αντίστασης, γεννά ταυτόχρονα και δωσίλογους που θέτουν εαυτούς στη δούλεψη του αντίπαλου.

Κάθε κοινωνία που γεννά Ζάλογγα και ηρωίδες που φουντάρουν σ αυτά για να μην ατιμαστούν, γεννά και τσουτσέκια σαν τις Ρεπούσηδες, που... 


Δεν είναι ικανά να φυτρώσουν, ούτε εκεί που έχεσαν οι ηρωίδες του Ζαλόγγου…

Το πρόβλημα δεν είναι οι απαντήσεις στην ελεεινολογία των Ρεπούσηδων, γιατί αυτές τις δίνουν τα λόγια των συμβόλων μας, και τα ίδια τα γεγονότα που είναι αποτυπωμένα ανεξίτηλα στην πραγματική ιστορία που μισούν οι Ρεπούσηδες.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα φρόκαλα, που συνιστά εθνική ντροπή ακόμη και το γεγονός πως κατέχουν Ελληνική ταυτότητα…

Βρίσκουν βήμα στα ΜΜΕ για να χύνουν ανενόχλητα το επικίνδυνο δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες τους.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τσουτσέκια, στεγάζονται πολιτικά σε κόμματα, τα οποία και μόνο με την ανοχή τους στο να στεγάσουν αυτά τε ελεεινά φίδια, πιστοποιούν το μίσος τους ενάντια στον Ελληνισμό, και δυστυχώς με τη στάση τους δεν απέδειξαν πως δεν τους διακατέχει.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα θρασίμια, φέρουν την ιδιότητα – άρα εισπράττουν και μισθό – του Έλληνα βουλευτή, ενώ θα έπρεπε να είχαν αποβληθεί από το εθνικό κοινοβούλιο, να τους αφαιρεθεί κάθε «επιστημονική» ιδιότητα, και να στερηθούν εφ όρου της θλιβερής ζωής τους, τα πολιτικά δικαιώματα. Να στερηθούν κάθε παροχής και δικαιώματος, από το κράτος που καθυβρίζουν, και να πεθάνουν ταπεινωμένοι στα απόνερα της βρώμικης ιστορίας τους και του άθλιου ρόλου που κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Η ανοχή σ αυτά τα σκουπίδια της ιστορίας, δε συνιστά μεγαλείο της δημοκρατίας, αλλά ανοχή του πολιτικού της προσωπικού που αντί να υπερασπίζεται τη δημοκρατία, ανοίγει κερκόπορτες σε κάθε λογής Δούρειους ίππους που προσβάλλουν βάναυσα τη χώρα που τη γέννησε.

Να τι γράφει λοιπόν 21 χρόνια μετά τη θυσία των ηρωίδων του Ζαλόγγου ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός με βάση τα λεγόμενα αυτοπτών μαρτύρων, πράγμα που αποτελεί και την πλέον αποστομωτική απάντηση στο τσίρκουλο του νεοταξίτικου «προοδευτισμού» και του «συνωστισμού» των σύγχρονων ηλιθίων…

Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος
τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό.

Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν
οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές,
καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν
ἀθωότερες ζωές*.
(*Εννοεί τα παιδιά που οι γυναίκες είχαν μέσα στην κοιλιά)

Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν
καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά,
κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν
ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά.

Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα
πάρα ἐκείνη μοναχά,
ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα,
μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά.

Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν
καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά,
ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν
πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά.
Το ποίημα γράφτηκε 21 χρόνια μετά την τραγωδία του Ζαλόγγου. Ο Σολωμός άντλησε τις πληροφορίες από τους Σουλιώτες -κυρίως Σουλιώτισσες- που είχαν κατακλύσει τα Επτάνησα μετά το 1803. Το 1824 πολλοί ήσαν οι επιζήσαντες. Κάποιος ή κάποιοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν ενστάσεις για τα λεγόμενα του Σολωμού. Ότι ήσαν παραμύθια. Δεν το έπραξαν.