ΒΑΡΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ - ΘΕΛΕΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΠΛΑΤΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΣΗΚΩΣΟΥΝ

Θα καταφέρει ο διάδοχος του Ούγκο Τσάβες να διατηρήσει το πολιτικό και το οικονομικό στάτους κβο; Τη στιγμή που ο θρήνος για τον χαμό του «προέδρου των φτωχών» δεν έχει ακόμη κοπάσει, τα βλέμματα όλων έχουν στραφεί στον «εκλεκτό» του, τον μεταβατικό πρόεδρο της χώρας Νικολά Μαδούρο... 

Τα ερωτήματα για το μέλλον της Βενεζουέλας είναι πολλά, ωστόσο αυτό που καίει τόσο τους θαυμαστές όσο και τους εχθρούς του Τσάβες είναι ένα: ο θάνατός του θα φέρει το τέλος του «τσαβισμού» ή όχι;
Οι προκλήσεις σε όλα τα μέτωπα είναι τεράστιες και πιεστικές, και ο Μαδούρο δεν μοιάζει να έχει το πολιτικό «χάρισμα» του μέντορά του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κυβερνών PSUV, παρά τις όποιες έριδες που ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της μακράς απουσίας του Τσάβες, θα λάβει μια ισχυρή λαϊκή εντολή στις κάλπες που θα στηθούν σε λίγες εβδομάδες. Η αποδυναμωμένη και (παρά τις προσπάθειες δημιουργίας ενιαίου μετώπου) κατακερματισμένη αντιπολίτευση δύσκολα θα μπορέσει να... 

Προετοιμάσει την όποια αντεπίθεση μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι, ο πραγματικός... εχθρός του «τσαβισμού» προέρχεται κυρίως από τα σπλάχνα του (τόσο στο κόμμα όσο και στον στρατό) αλλά και από τα όποια θεσμικά «κενά» άφησε πίσω του ο εμπνευστής του. Το κατά πόσο ο Τσάβες κατάφερε να θωρακίσει τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, δημιουργώντας τους αναγκαίους μηχανισμούς για τη συνέχισή του, θα κρίνει τελικά και το μέλλον της μπολιβαριανής επανάστασης.
Φλέγοντα ζητήματα
Μέσα στο επόμενο διάστημα, ο Μαδούρο – εάν φυσικά επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις και κερδίσει τις εκλογές – θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα, ανάμεσα στα οποία είναι η στασιμότητα της πετρελαϊκής παραγωγής, που έχει οδηγήσει σε προβλήματα ρευστότητας, ο ήδη καλπάζων πληθωρισμός και το μεγάλο δίλημμα ανάμεσα στην υποτίμηση και την περικοπή δαπανών. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ο Μαδούρο να εγκαταλείψει τις πολιτικές αναδιανομής του Τσάβες, ωστόσο αναμένεται να ασκηθούν έντονες πιέσεις στη νέα κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει σε κάποιου είδους οικονομικές «μεταρρυθμίσεις». Σε διπλωματικό επίπεδο, ο Μαδούρο καλείται να διατηρήσει την ισχυρή σχέση με το Πεκίνο, από το οποίο η χώρα λαμβάνει σημαντική χρηματοδότηση, να επιβεβαιώσει την ηγετική θέση της Βενεζουέλας σε μια σειρά από περιφερειακούς οργανισμούς της Λατινικής Αμερικής αλλά και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους όσοι αναμένεται να αμφισβητήσουν το στάτους κβο (με πρώτη τις ΗΠΑ). Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα «καρφιά» του Μαδούρο προς την Ουάσιγκτον περί πιθανής «δηλητηρίασης» του Τσάβες.
 

Βέβαια, όσοι σπεύδουν να προεξοφλήσουν μια «άτακτη» κατάρρευση του «τσαβισμού» και προβλέπουν επέλαση των «ξένων επενδυτών» στη Βενεζουέλα, καλό θα ήταν να κάνουν λίγο κράτει. Ο Τσάβες, δίνοντας οικονομική, κοινωνική και πολιτική «υπόσταση» στις στρατιές των ξεχασμένων φτωχών της χώρας, έβαλε στο «παιχνίδι» τα λαϊκά στρώματα με τρόπο που πλέον αυτά δεν μπορούν να αγνοηθούν από κανέναν, ούτε καν από το Καπρίλες. Γι’ αυτό και, εάν παρακολουθήσει κανείς τις ομιλίες όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παραγόντων της χώρας (όχι μόνο τώρα που έφυγε ο Τσάβες, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια), θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να ζητάει (τουλάχιστον δημόσια) την επιστροφή στο οικονομικό καθεστώς που προϋπήρχε του Τσάβες.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο «τσαβισμός» δεν κινδυνεύει. Κάθε άλλο. Το κατά πόσο θα απομακρυνθεί ή όχι το Καράκας από τον δρόμο που χάραξε ο πρώην ηγέτης θα κριθεί σε πρώτη φάση από την ενότητα που θα επιδείξουν όσοι παρουσιάζονται ως συνεχιστές της μπολιβαριανής επανάστασης.
«Καθαρότητα» και «τσαβισμός»
Στο κόμμα, ο Μαδούρο εκπροσωπεί την πτέρυγα των πιστών στην «καθαρότητα» του «τσαβισμού», ενώ ο έτερος ισχυρός άνδρας της παράταξης, ο πρόεδρος της Βουλής Ντιοσντάδο Καμπέγιο, φέρεται επικεφαλής της «τεχνοκρατικής/συντηρητικής» πτέρυγας, που προειδοποιεί για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η μη αντιμετώπιση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Την ίδια ώρα, οι διαιρέσεις εμφανίζονται και στον στρατό, ο οποίος έχει αναλάβει ρόλο «εγγυητή» της σταθερότητας και της «ομαλής μετάβασης». Όμως, στις «ενωμένες» ένοπλες δυνάμεις συνυπάρχουν τρία στρατόπεδα, που συχνά ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Πρόκειται για τους ιδεολόγους (ταγμένους στη σοσιαλιστική επανάσταση), τους θεσμικούς (προασπιστές της συνέχισης της απρόσκοπτης λειτουργίας του κράτους) και τους πραγματιστές, που συντάσσονται πίσω από τον εκάστοτε ισχυρότερο παίκτη… Ο Τσάβες είχε λάβει τα μέτρα του τοποθετώντας «δικούς του» ανθρώπους σε θέσεις - κλειδιά των ενόπλων δυνάμεων. Μένει τώρα να φανεί κατά πόσο οι τελευταίοι ήταν πιστοί στο πολιτικό «εγχείρημα» ή μόνο στον ίδιο τον πολιτικό άνδρα.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ