Η πανηγυρική ευρωσύναξη – φιέστα για τα 60χρονα του
αρρωστημένου μορφώματος που στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε ανελέητη φυλακή
των λαών του έλαβε τέλος. Τα φώτα του ιταλικού Καπιτώλιου έσβησαν… Οι
συμβολισμοί που προσβλέπουν στον εντυπωσιασμό περίσσεψαν… Και η απόφαση για τον
περαιτέρω εκφασισμό του ευρωεκτρώματος, θεωρείται πλέον τετελεσμένο γεγονός…
Τίποτε απ όλα όσα επισήμως ακούστηκαν, δεν είναι δυνατόν να
συγκαλύψει την κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών στην οποία έχει περιέλθει η Ε.Ε.
Άλλωστε, η ίδια η αποκωδικοποίηση των τελικών παρεμβάσεων, τόσο του προέδρου της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, όσο και του προέδρου του Ευρωπαϊκού
Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, είναι ενδεικτική όχι μονάχα για την εμφανώς
υποβόσκουσα σύγκρουση, αλλά και για την περαιτέρω στροφή της Ευρωπαϊκής ελίτ
στον οικονομικό και μιλιταριστικό της εκφασισμό.
Από την άλλη μεριά, τα ιδιότυπα παζάρια που συντελέστηκαν
αναφορικά με τη διπλωματία των διατυπώσεων στο τελικό κείμενο, δε συνιστούν παρά
φτηνές και ανέξοδες «παροχές» στους απαξιωμένους πολιτικούς κομπάρσους, οι
οποίοι...
αναζητούσαν εναγωνίως «μια γοητευτική διατύπωση» για να πουλήσουν
εκδούλευση στους λαούς και τα εθνικά τους κοινοβούλια.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι το δίλημμα για το αν θα πρέπει να
χαρούμε ή να εξοργιστούμε που δε συμπεριελήφθη στην νέα Ευρωπαϊκή συνθήκη το
επικοινωνιακό ξεροκόματο για τα εργασιακά και το κοινοτικό κεκτημένο όπως ακριβώς
θα το ήθελε ο κ Τσίπρας, δεν μπορεί να είναι το δικό μας δίλημμα, γιατί
απλούστατα η επιλογή μας δεν είναι να ενσωματωθούμε στη χορογραφία της
εξαπάτησης ενός χρεοκοπημένου πρωθυπουργού που επιζητεί εναγωνίως το δικό του
πολιτικό success.
Διότι μόνο αφελείς μπορούν να είναι όσοι δεν
αντιλαμβάνονται, ότι και με την συμπερίληψη της όποιας διατύπωσης, αλλά και
χωρίς αυτήν, η εργασιακή ζούγκλα που έχει επέλθει στη χώρα με την προσυπογραφή ΚΑΙ αυτής της κυβέρνησης, θα ανατραπεί
μονάχα με την πλήρη και οριστική ανατροπή της κατοχικής διοίκησης, των προθύμων
που την υπηρετούν, και του συνολικού κατοχικού θεσμικού πλαισίου που επέβαλαν με
το έτσι θέλω στον τόπο μας, για να πλιατσικολογήσουν τον πλούτο του, και να
καταδικάσουν σε μόνιμη δυστυχία το λαό του.
Οι διακηρύξεις που προϋπήρχαν της 25/3/2017 αποτυπωμένες
στην ιδρυτική πράξη του 1957, ΟΥΤΕ τους
δυνάστες εμπόδισαν να τις βιάσουν, επιβάλλοντας στη χώρα στυγνή κατοχή με
παραβίαση όλων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού μας…
Αλλά ΟΥΤΕ από τους πρόθυμους του Ελληνικού πολιτικού συστήματος, εξελήφθησαν ως αυτονόητες οριακές
κόκκινες γραμμές, προκειμένου να μην ενδώσουν… να μην υποταχτούν… και εν τέλει
να μη σφετεριστούν τη δύναμη της εξουσίας τους, προσυπογράφοντας ταπεινωτικές
συμφωνίες που αλυσόδεσαν τη χώρα και κατέλυσαν τη Συνταγματική – θεσμική της οχύρωση.
Θα πρέπει λοιπόν να είναι σε όλους εμάς αποσαφηνισμένο, πως
οι εκφραστικές διατυπώσεις από μόνες τους, δε συνιστούν ούτε ικανή ούτε
αναγκαία συνθήκη, για την τήρηση ή τη μη τήρησή τους στην ίδια τη ζωή.
Η απόφαση της συγκατάθεσης
στην παραβίασή τους, και εν τέλει η ίδια η υποταγή στις απαιτήσεις των
εκβιαστών – που χθες ξαναφόρεσαν για τις ανάγκες της παράστασης τη μάσκα του «φίλου
και εταίρου» - υπήρξε πολιτική απόφαση ενός πολιτικού προσωπικού που σφετερίστηκε
την εξουσία του και λειτούργησε με όρους εσχατοπροδοτικούς στην κατάλυση των
Συνταγματικών θεσμών…
Επομένως και η ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος που έχει
επιβληθεί στη χώρα, θα είναι πολιτική
απόφαση άσκησης εθνικής κυριαρχίας, και ως τέτοια δεν μπορεί να επαφίεται
σε εκφραστικές διατυπωσούλες που «ικανοποιούν» εταιρικούς ζητιάνους και
αδίστακτους πρωταγωνιστές της πολιτικής εξαπάτησης.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η κυβέρνηση αυτής της «Αριστεράς»
αντί να θριαμβολογεί βουτηγμένη
μέχρι το λαιμό στην πολιτική απάτη, επειδή «ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε μετ' επιτάσεως, τη
διαφύλαξη του κοινωνικού χαρακτήρα της Ε.Ε., και του σεβασμού του Ευρωπαϊκού
κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου από όλα τα κράτη - μέλη…»…
Αντί να υπενθυμίζει
- απευθυνόμενη σε αφελείς - πως ο κ.
Τσίπρας είχε δηλώσει στις αρχές Μαΐου πως «η Σύνοδος της Ρώμης θα πρέπει να μην
είναι απλά μια επετειακή εκδήλωση, αλλά μια προσπάθεια συλλογικού αναστοχασμού
για το κοινό μας μέλλον»...
Είναι προτιμότερο να
αναλογιστεί τα εκτρώματα που προσυπέγραψαν οι υπουργοί της και ο πρωθυπουργός της,
όχι μονάχα από το Φεβρουάριο του ΄15,
αλλά κυρίως μετά από τον Ιούλιο του ΄15,
όταν δε δίστασαν κουρελιάζοντας το Σύνταγμα για πολλοστή φορά, να περιφρονήσουν
ακόμη και τη δημοψηφισματική λαϊκή ετυμηγορία.
Ο πρωθυπουργός επομένως
αυτής της «Αριστεράς», που το μόνο στο οποίο επιδίδεται με πρωτοφανή μανία,
είναι στο σφετερισμό των ιδανικών και της ελπίδας όσων έκαναν το λάθος να τον
εμπιστευτούν, και ο οποίος δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να ακυρώσει τα δικά
του ιδεολογικά διλήμματα προκειμένου να ενσωματωθεί ταχύτατα στο κλαμπ των
χειραγωγούμενων πολιτικών ανδρεικέλων προσκυνώντας τους δυνάστες της χώρας του,
αυτή τη στιγμή το μόνο που οφείλει, όχι
απέναντι στην κοινωνία που εξαπάτησε αλλά απέναντι στα παιδιά του και σε ότι
έχει απομείνει να παραπέμπει στην προσωπική του αξιοπρέπεια, είναι να
απαντήσει στο κορυφαίο ίσως δίλημμα της θλιβερής πολιτικής του σταδιοδρομίας:
- Θα συνεχίσει να ανέχεται την προσωπική του ταπείνωση υποκρινόμενος τον «εταίρο και συνομιλητή» των ευρωσυμμοριτών, εξαργυρώνοντας τον προσωπικό και θεσμικό εξευτελισμό του με την παράταση της παραμονής του στην προεδρική καρέκλα ???...
- Θα συνεχίσει να βυθίζεται μέχρι το λαιμό στη συνενοχή που με τις πράξεις και τις παραλείψεις του οδηγεί τη χώρα στην απόλυτη διάλυση και το λαό της σε καθολική δυστυχία???...
- Αυτή η ιδιότητα…
- Γι αυτόν τον πρωθυπουργό…
Το βαρέλι του ξεπεσμού έχει πάτο. Αλλά αυτός ο πρωθυπουργός,
τρύπησε και τον πάτο, και συνεχίζει ακάθεκτος τον ταπεινωτικό του κατήφορο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου