Ποτέ δεν ήταν το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αίτημα των λαών. Ποτέ δεν είδαμε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις σε καμμιά χρονική περίοδο, σε καμμιά χώρα της Ευρώπης, υπέρ της ενωμένης Ευρώπης. Από τότε που τέλειωσε ο β’ παγκόσμιος πόλεμος, κανένας λαός, κανένας πολίτης, σε κανένα μέρος της Ευρώπης δεν νοιάστηκε, δεν διεκδίκησε την ευρωπαϊκή ενοποποίηση...
του ΘΕΜΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Αντίθετα! Ήταν η πρεμούρα των ισχυρών, των ηγεμόνων και αυτοκρατόρων από το 1ο Ράιχ, πίσω στα χρόνια του Καρλομάγνου, να δούν την ευρωπαϊκή ήπειρο ενοποιημένη. Και χρειάστηκαν πόλεμοι, λεηλασίες και...
σφαγές, όταν κάθε τέτοια προσπάθεια ενοποίησης έμπαινε σε εφαρμογή.
Σάμπως η απάντηση της αντίδρασης στην Γαλλική επανάσταση δεν ήταν η ενοποιημένη Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας στα 1815;
Αλλά και μετά οι επαναστάσεις του 1848, δεν ήταν αποτέλεσμα του αιτήματος των λαών για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία; Απέναντι στην οικονομική ένωση zolverein (κατά πολλούς η 1η ευρωπαϊκή κοινότητα) και την πρωσική επικυριαρχία δεν ξεσηκώθηκε ο γερμανικός λαός τον 19ο αιώνα; Από αυτήν την ένωση δεν προέκυψε με πόλεμους σφαγές και πολύ αίμα το 2ο γερμανικό ράιχ υπό τον Kaiser και τον Μπίσμαρκ, μέχρι να καταλήξει στον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Πότε προσπάθησε να ενωθεί η Ευρώπη και δεν προέκυψε απολυταρχία. Μήπως η προσπάθεια της Ναζιστικής Γερμανίας από το 1933 δεν είχε όραμα ακριβώς αυτό; Πόσοι τόνοι μελάνι δεν χύθηκαν από τους ιδεολόγους του ρατσισμού και του φυλετικού διαχωρισμού για την Πανευρώπη. Με τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν η Γερμανία του Χίτλερ που προσπάθησε μέσω των όπλων και των σφαγών να υλοποιήσει τα σχέδια των ιδεολόγων για την ενωμένη Ευρώπη, και ειδικά του οικονομολόγου στο πανεπιστήμιο της Νυρεμβέργης και στενού συνεργάτη του Χίτλερ, Λούντβιχ Έρχαρντ; Παρεπιπτόντως ο Έρχαρντ διετέλεσε υπουργός οικονομικών επί Αντενάουερ, ενώ το 1963 εξελέγη καγκελάριος της Δ. Γερμανίας.
Αλλά ας δούμε καλύτερα μερικά αποφθέγματα για την Ενωμένη Ευρώπη, έτσι όπως αποτυπώθηκαν από πολλούς εμπνευστές και υποστηρικτές της:
«Οι Ευρωπαϊκοί λαοί αντιπροσωπεύουν μια οικογένεια. Δεν είναι πολύ ευφυές να φανταστούμε ότι σε ένα τόσο κατακερματισμένο κοινό χώρο, όπως αυτό της Ευρώπης, μια κοινότητα λαών μπορεί να διατηρεί επί μακρόν διαφορετικά νομικά συστήματα και αντιλήψεις δικαίου.» (Αδόλφος. Χίτλερ, 1936, ομιλία στο Ράιχσταγκ).
«Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς της, θα βρει ταχέως ευημερία, όταν τα εθνικά σύνορα θα παραμεριστούν» (Άρθουρ Ζάις Ίνκαρτ, κατοχικός επίτροπος Ολλανδίας, 11.9.1940 - κρεμάστηκε στη Νυρεμβέργη).
«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη με αλληλεγγύη, μια συμπαγή ενότητα. Έτσι θα γίνει πλουσιότερη, ισχυρότερη και πιο πολιτισμένη» (Βίντκουν Κούισλινκ, 25.11.1942.)
«Το όραμα της ευρωπαϊκής κοινότητας. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος που θέτουμε για τα ευρωπαϊκά έθνη. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με εθελοντική συνεργασία των ανεξάρτητων κρατών, αποδεχόμενων φυσικά την πολιτική ηγεσία ενός μόνο έθνους… η περιφερειακή συνεργασία των ευρωπαϊκών χωρών και η οργανική ανάπτυξη των οικονομικών δυνάμεών τους θα προετοιμάσει και θα ενισχύσει, μέσα από τα σύγχρονα εργαλεία δημοσιονομικής εξυγίανσης, την ευρωπαϊκή οικονομική τάξη και την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση…». (Χάινριχ Χούνκ - σύμβουλος της οικονομικής επιτροπής του ναζιστικού κόμματος και πρόεδρος της Ένωσης Βιομηχανίας και Εμπορίου του Βερολίνου).
Κι έτσι φτάσαμε στις 23 Ιουλίου 1952 για να τεθεί σε εφαρμογή η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), μία από τις κοινότητες προπομπού της σημερινής ΕΕ. Το νερό μπήκε ξανά στο αυλάκι, και οι ιδέες του «εμποράκου των εθνών» Ζαν Μονέ με τα μεγάλα οικονομικά «πάρε-δώσε» με τον Αδόλφο Χίτλερ για την ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας της ναζιστικής Γερμανίας, ο οποιος ορίζεται Πρόεδρος της Ανώτατης Αρχής, υιοθετούνται στο έπακρο.
Να τι μας έλεγε ο Μονέ: «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή».
Στις 24 Μαρτίου 1957, υπογράφηκε η περιβόητη Συνθήκη της Ρώμης, η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ). Από αυτή την συνθήκη γιορτάσανε προχτές οι νέοι επίδοξοι αυτοκράτορες της Ευρώπης τα 60 χρόνια. Και περήφανος ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Γιούνκερ υπέγραψε με την ιστορική πένα που υπέγραψε τότε ο εκπρόσωπος του Λουξεμβούργου, για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του πρώτου προέδρου και οργανωτή της ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλτερ Χαλστάιν. Ο Χαλστάιν υπογράφοντας εκ μέρους της Γερμανίας την Συνθήκη μαζί με τον Αντενάουερ, διετέλεσε πρόεδρος της ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 1958 έως το 1967 κι εργάστηκε με ζήλο για την υλοποίηση της Κοινής Αγοράς.
Ποιός ήταν όμως ο βίος και η πολιτεία του Χαλστάιν; Πολύ απλά. Ο Χαλστάιν ήταν ο άνθρωπος που ως ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στα γερμανικά καρτέλ της χημικής βιομηχανίας και του ναζιστικού κόμματος, συντέλεσε με το αζημίωτο την εδραίωση και συντήρησε την παραμονή του Χίτλερ στην εξουσία. Ήταν ο ίδιος που πίσω στα 1938 συμμετείχε στις συζητήσεις εκ μέρους της ναζιστικής κυβέρνησης της Γερμανίας με του Ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι στην διαμόρφωση του θεμέλιου λίθου του Άξονα στη Νέα Ευρώπη που οραματίζονταν. Αιχμάλωτος στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο, προκρίθηκε για να υπηρετήσει τον προαιώνιο σκοπό της ενωμένης Ευρώπης.
Ήταν αυτός που με την επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1959 ζήτησε και πέτυχε από την ελληνική κυβέρνηση του «εθνάρχη Καραμανλή» την οριστική διευθέτηση των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα την γερμανική οικονομική βοήθεια και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Τότε ξέσπασε και η γνωστή υπόθεση Μέρτεν, με τον γερμανό εγκληματία πολέμου που είχε εμπλακεί στην δολοφονία χιλιάδων εβραίων στην Θεσσαλονίκη να αμνηστεύεται να αποφυλακίζεται και να φυγαδεύεται από την χώρα.
Ο Βάλτερ Χαλστάιν ήταν συνέταιρος με τον Μαξ Μέρτεν σε δικηγορικό γραφείο στην Γερμανία με την επωνυμία «Βάλτερ Χαλστάιν και Μαξ Μέρτεν»!
Σε αυτή την γιάφκα, οι απόγονοι των εγκληματιών, των δολοφόνων και των σφαγέων των λαών της Ευρώπης, οικοδομούν τη νέα ΕΕ. Την απροκάλυπτα πλέον, Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Και σε αυτή την Ένωση, ο πρωθπουργός και σύσσωμο το λεγόμενο κοινοβουλευτικό συνταγματικό τόξο, δίδει όρκους υποταγής και υποτέλειας, παραδίδοντας μαθήματα δοσιλογισμού και προδοσίας σε βάρος του ελληνικού λαού.
Η Ελλάδα αποφάσισε να ανήκει αμετάκλητα στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης και της ΕΕ, διαμήνυσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου. Και διάλεξε καθόλου τυχαία, την εθνική επέτειο της παλλιγγενεσίας για να ενσταλλάξει το δηλητήριο του ρόλου που ετάχθη να υπηρετεί.
Μα δεν θα αργήσει η ώρα που ο ελληνικός λαός θα δώσει την απάντηση του. Δεν είναι ευχή. Είναι απλά, νομοτέλεια. Κανείς λαός, δεν θα μπορεί να ζήσει τον εφιάλτη που μας ετοιμάζουν. Γι’ αυτό όσο γίνεται γρηγορότερα, η έξοδός μας από την ΕΕ και την ευρωζώνη πρέπει να γίνει πραγματικότητα, πριν ο αριθμός των θυμάτων, λάβει ανεξέλγκτες διαστάσεις. Έχουμε το σχέδιο, έχουμε την γνώση, έχουμε την θέληση. Εχουμε το πολιτικό υποκείμενο για να το κάνουμε πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου