Το φάντασμα μιας τρίτης «Ιντιφάντα» των Παλαιστινίων πλανιέται πάνω από το Ισραήλ, με την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου να αναζητά, σε απανωτές συσκέψεις, σχέδιο δράσης για να καταστείλει διά πυρός και σιδήρου την αυθόρμητη εξέγερση, που απλώνεται με ρυθμούς χιονοστιβάδας, το τελευταίο δεκαπενθήμερο...
του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ρόλο πυροκροτητή έπαιξε η προσπάθεια του Ισραήλ να ανατρέψει το στάτους κβο στους ιερούς χώρους της Ιερουσαλήμ, επιτρέποντας τη μαζική προσέλευση και προσευχή Εβραίων προσκυνητών έξω από το τέμενος Αλ Άκσα, τον τρίτο (μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα) πιο ιερό χώρο για...
τους ανά τον κόσμο μουσουλμάνους. Η βεβήλωση του Άλ Άκσα από τον (μετέπειτα πρωθυπουργό του Ισραήλ) Αριέλ Σαρόν, τον Σεπτέμβριο του 2000, ήταν η αφορμή που πυροδότησε την ιδιαίτερα αιματηρή και παρατεταμένη Ιντιφάντα του 2000-2005.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η βεβήλωση του ιερού χώρου ήταν μόνο η αφορμή. Η πραγματική αιτία βρίσκεται στην απελπιστική καθημερινότητα των Παλαιστινίων, και ιδίως των νέων, που ασφυκτιούν κάτω από τη μπότα της ισραηλινής κατοχής. Οι ελπίδες των Παλαιστινίων για δουλειά, ψωμί και ελευθερία σε ένα ανεξάρτητο κράτος διαψεύδονται καθημερινά από τη συνέχιση του εθνοτικού απαρτχάιντ και τη συστηματική επέκταση των ισραηλινών εποικισμών, κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαλύουν αραβικά κράτη (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και θωρακίζουν το σιωνιστικό κράτος.
Η πνιγηρή πραγματικότητα στα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ αποτυπώνει το αδιέξοδο της «ειρηνευτικής διαδικασίας» που δρομολόγησαν οι συμφωνίες του Όσλο (1993), κάτι που, μετά τον Γιάσερ Αραφάτ, αναγκάστηκε να παραδεχθεί, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, και ο μετριοπαθής διάδοχός του Μαχμούτ Αμπάς. Μη βλέποντας άλλο ρεαλιστικό δρόμο δικαίωσης των ελπίδων τους, οι νεαροί Παλαιστίνιοι πήραν την υπόθεση της αντίστασης στα χέρια τους, χωρίς καμία καθοδήγηση από καμία πολιτική οργάνωση του παλαιστινιακού κινήματος- είτε από την κοσμική Φατάχ, είτε από την ισλαμική Χαμάς, είτε από την παλαιστινιακή Αριστερά.
Εδώ και τρεις εβδομάδες, τα σημεία ελέγχου των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ γίνονται εστίες κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας νεαρών Παλαιστινίων, που αντιμετωπίζουν με πέτρες και βόμβες μολότοφ τα όπλα και τα τεθωρακισμένα των σιωνιστών. Ξεπερνώντας κάθε όριο, ακόμη και για μια δύναμη κατοχής, η κυβέρνηση Νετανιάχου πέρασε νόμο που προβλέπει ποινές φυλάκισης μέχρι και είκοσι χρόνων σε... ανήλικα παιδιά που πετάνε πέτρες στους Ισραηλινούς φαντάρους!
Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν απλώς να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν και πύκνωσαν, παρότι η Παλαιστινιακή Αρχή τις αποθάρρυνε, ενώ άρχισαν να πυκνώνουν και επιθέσεις, με μαχαίρια και ΙΧ αυτοκίνητα, εναντίον Ισραηλινών αστυνομικών και εποίκων, οι οποίες προκάλεσαν φονικές επιδρομές του ισραηλινού στρατού. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 27 Παλαιστίνιοι και επτά Ισραηλινοί, και ο φόρος του αίματος μεγαλώνει από μέρα σε μέρα. Αξιοσημείωτο είναι ότι η πυρκαγιά αρχίζει να εξαπλώνεται και μέσα στο Ισραήλ, βγάζοντας στο δρόμο την καταπιεσμένη και πολυπληθή (ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού) κοινότητα των Αράβων, Ισραηλινών πολιτών. Ήδη, έχει προκηρυχθεί κοινή, γενική απεργία των Παλαιστινίων που ζουν στα κατεχόμενα και των ομοεθνών τους που ζουν στο Ισραήλ, κάτι που δίνει μια νέα διάσταση στον αγώνα.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να εκφράσει την έμπρακτη συμπαράστασή της στον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων. Σε μια στιγμή, που ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι τη Λιβύη, φλέγεται και δεινοπαθεί, η παλαιστινιακή υπόθεση αναδεικνύεται και πάλι ως κομβικό ζήτημα για μια δίκαιη ειρήνη στην περιοχή, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και κηδεμονίες. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αναγνωρίσει άμεσα το κράτος της Παλαιστίνης- κάτι που ήδη έχουν πράξει κοινοβούλια και κυβερνήσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών- και να προτείνει στην Ε.Ε. την επιβολή αυστηρών κυρώσεων στο Ισραήλ για το πάγωμα των εποικισμών και την επιστροφή στην ειρηνευτική διαδικασία.
Ημουνα μικρός και γέρασα μαζί με τα βάσανα αυτού του λαού...
ΑπάντησηΔιαγραφή