Ο Έρμιππος γράφει για την αναλγησία του Κώστα Καραμανλή : Δεν νομίζω ότι υπάρχει περισσότερο αναξιοπρεπής άνθρωπος στα όρια της ελληνικής επικράτειας...
Μου έστειλαν έναν δεσμό μιας ιστοσελίδας που ασχολείται με τα παραπολιτικά. Ο τίτλος: Το έριξαν... έξω με παϊδάκια και τσίπουρο ο Καραμανλής με τον Γκιουλέκα! Οι σημαντικές ειδήσεις που βγαίνουν:
α) Ο Καραμανλής συναντήθηκε με βουλευτές της ΝΔ σε ταβέρνα της Βάρης, διάσημης για τα παϊδάκια της
β) ο πρόεδρος ήταν ως συνήθως λιγομίλητος
γ) αποκάλυψε ότι συνηθίζει να ξυπνάει νωρίς το πρωί και να περπατάει για ώρες
δ) όταν ρωτήθηκε για την πολιτική κατάσταση είπε: στηρίζουμε Νέα Δημοκρατία, στηρίζουμε Σαμαρά.
Χειρίστηκε τις δημόσιες υποθέσεις με ισχύ ελέω θεού μονάρχη για πέντε ολόκληρα χρόνια. Κάτι που ζήτησε μόνος του, χωρίς να τον υποχρεώσει ή να τον παρακαλέσει κανείς. Συνέδεσε το όνομα του, καλώς ή κακώς...
Δικαίως ή αδίκως, με μια ανυπολόγιστων διαστάσεων καταστροφή. Και την στιγμή που ένας ολόκληρος λαός περνά από το αμόνι μιας βαθιάς υπαρξιακής κρίσης, ο ίδιος δεν ένοιωσε την παραμικρή ανάγκη να υπερασπίσει τον εαυτό του, να απολογηθεί ή να ζητήσει συγγνώμη. Να πει κάτι, σε κάθε περίπτωση. Επί τρία χρόνια περιφέρεται σιωπηλός και φαινομενικά ατάραχος, μέσα σε μια κοινωνία βαθιά αγωνιούντων ανθρώπων, ταυτίζοντας την εικόνα του αποκλειστικά με ταβέρνες, ψησταριές και σουβλατζίδικα. Οι περισσότερες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν τον δείχνουν να κάθεται σε ένα στρωμένο τραπέζι, πίσω από μια ποικιλία ψητών και ορεκτικών.
 |
| O Kαραμανλής στη Μύκονο, 2012 |
Όπως και να' χει πάντως, δεν παραλείπει να εισπράττει κάθε μήνα τον
παχυλό μισθό του βουλευτή, -αξίωμα που διαθέτει χάριν της γενναιοδωρίας
του εκλογικού νόμου, αφού η εκλογή του είναι αυτόματη και απορϋπόθετη-,
και να χρησιμοποιεί όλα τα προνόμια που του παρέχει η πολιτεία, με πρώτο
αυτό της χορηγίας πολυάριθμης αστυνομικής φρουράς, για τον ίδιο και την
οικογένεια του. Η μόνη του κοινοβουλευτική του δραστηριότητα για τα
τρία βασανιστικά και τραγικά για την χώρα χρόνια περιορίζεται στην βουβή
παρουσία του σε κάποιες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού,
κρίσιμες συνεδριάσεις της βουλής.
Ακόμη και ο χειρότερος θα ντρέπονταν, νομίζω. Αν δεν είχε τι να πει ή αν δεν ήθελε να μιλήσει τουλάχιστον θα κρύβονταν. Θα είχε εξαφανισθεί από το προσκήνιο και από τον δημόσιο χώρο.
Αυτός, όμως, δεν φαίνεται ούτε καν να ενοχλείται. Και από την άλλη μεριά κανείς δεν σκέφθηκε να τον ενοχλήσει. Μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, που σε μια χώρα που δεν διαθέτει θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας, έφτασε να απολαύσει τα ανώτατα αξιώματα. Και σήμερα περιφέρεται από ταβέρνα σε ταβέρνα, μακάριος και αμέτοχος, μέσα στα ερείπια.
ΤΟ ΓΡΕΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου