N.E.D - Ο βρώμικος ρόλος μιας οργάνωσης - «βραχίονα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

Η δράση της «Εθνικής Επιχορήγησης για τη Δημοκρατία» αποκαλύπτει τον ύπουλο ρόλο της άσκησης «ήπιας πολιτικής» για τα συμφέροντα των ΗΠΑ...



Οι κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών στο Χονγκ Κονγκ και οι καταγγελίες της κινεζικής κυβέρνησης για ανάμειξη των ΗΠΑ στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης της τοπικής κυβέρνησης αποκάλυψαν μια ακόμα πλευρά των μεταξύ τους αντιθέσεων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται παγκοσμίως.

Στο πλαίσιο αυτών των ανταγωνισμών, που επισύρουν τον κίνδυνο μιας γενικευμένης στρατιωτικής αντιπαράθεσης, χρησιμοποιούνται απ' όλες τις πλευρές μια... σειρά από «μη συμβατικά» όπλα, με στόχο την αποδυνάμωση του αντίπαλου, αξιοποιώντας υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Ενα τέτοιο «εργαλείο» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η οργάνωση «National Endowment for Democracy» (NED - Εθνική Επιχορήγηση για τη Δημοκρατία), που καταγγέλθηκε ευθέως για ενεργή ανάμειξη στις διαδηλώσεις και τα επεισόδια στο Χονγκ Κονγκ, μαζί με άλλες που δραστηριοποιούνται στην Κίνα.

Ανεξάρτητα από το ιστορικό, οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο των κινητοποιήσεων στο Χονγκ Κονγκ, «ο βίος και η πολιτεία» της αμερικανικής αυτής οργάνωσης είναι αποκαλυπτικά για τις μεθόδους παρέμβασης των ΗΠΑ στο εσωτερικό τρίτων χωρών, προκειμένου να προωθούν τα συμφέροντά τους, σε βάρος των λαών, που είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον τους.

Τα παραδείγματα από τη δράση της συγκεκριμένης και άλλων οργανώσεων είναι πολλά, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Β. Αφρικής, της Μέσης Ανατολής κ.α. προσφέροντας πλούσια πείρα για τις συνέπειες από την απροσχημάτιστη παρέμβαση των ΗΠΑ, με το μανδύα του υπερασπιστή των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προκειμένου να ασκήσουν πίεση σε μη αρεστά καθεστώτα, προκαλώντας χάος, στρώνοντας το έδαφος για ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις, αξιοποιώντας υπαρκτές εστίες λαϊκής δυσαρέσκειας και ενδοαστικές αντιθέσεις στις χώρες αυτές.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει μια αποκαλυπτική «ακτινογραφία» της οργάνωσης NED, που τα πλοκάμια της απλώνονται σε Βαλκάνια, ΝΑ Ευρώπη και Μέση Ανατολή, εκπέμποντας σήμα κινδύνου για το «βάθος» της παρέμβασης των ΗΠΑ και τις συνέπειες που έχει για το λαό η ελληνική εμπλοκή στα σχέδιά τους, ιδιαίτερα μετά την ανανέωση και επέκταση της συμφωνίας για τη «στρατιωτική συνεργασία» μαζί τους.

«Ομπρέλα» για ΜΚΟ, «ανεξάρτητα» συνδικάτα και κόμματα

Η NED, οργάνωση - ομπρέλα της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία αυτοπαρουσιάζεται ως ιδιωτική, μη κερδοσκοπική εταιρεία (στην πραγματικότητα χρηματοδοτείται ολοκληρωτικά από το Κογκρέσο, μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ), έχει πλούσιο ιστορικό παρεμβάσεων σε κράτη όπως η Νικαράγουα, η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Αϊτή, η Βενεζουέλα, αλλά και η Ουκρανία. Βάσει των επίσημων στοιχείων, επικεντρώνει την παρουσία και τη δράση της σε χώρες που δεν ανήκουν στον ευρωατλαντικό άξονα, με στόχο να προωθεί τα συμφέροντα και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

«Η NED είναι ένα μοναδικό ίδρυμα», αναφέρει η ιστοσελίδα της οργάνωσης. «Ο μη κυβερνητικός της χαρακτήρας της δίνει την ευελιξία ώστε να είναι δυνατό η ίδια να εργαστεί σε μερικές από τις πιο δύσκολες συνθήκες του κόσμου και να ανταποκρίνεται άμεσα όταν υπάρχει η ευκαιρία για πολιτικές αλλαγές».

Βασική της λειτουργία αποτελεί η χρηματοδότηση μιας ευρείας γκάμας οργανισμών που «εργάζονται για την προώθηση της δημοκρατίας», συμπεριλαμβανομένων πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων, εφημερίδων και άλλων Μέσων Ενημέρωσης, εργατικών συνδικάτων, επιχειρηματικών οργανώσεων, φοιτητικών ομάδων, κινημάτων και διαφόρων άλλων φορέων της «κοινωνίας των πολιτών», που είτε λειτουργούν ήδη είτε στήνονται εξαρχής από την ίδια.

Ολα τα παραπάνω, ασχέτως του γεγονότος ότι λαμβάνουν χρηματοδότηση, υλικά μέσα, εκπαίδευση και τεχνογνωσία από την αμερικανική κυβέρνηση, παρουσιάζονται με θράσος από τη NED ως «ανεξάρτητα».

Οι δραστηριότητές της αφορούν συλλογή πληροφοριών, έρευνες κοινής γνώμης, σεμινάρια, συνέδρια, εκπαίδευση και προετοιμασία διαφόρων ειδών «εκπαιδευτών», αξιοποίηση νέων τεχνολογιών κ.ά. Ολα αυτά συγκλίνουν τελικά στην «καθοδήγηση» και τον εξοπλισμό μιας ευρείας γκάμας οργανισμών, προκειμένου να αναπτύσσουν δράση και να αυξάνουν την επιρροή τους, υποστηρίζοντας τις επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έναντι κυρίως των ανταγωνιστών της.

Διαδήλωση με τις σημαίες της Optor στο Βελιγράδι

Μόνο την περίοδο 2016 - 2019 η οργάνωση έχει διοχετεύσει κονδύλια ύψους άνω των 67 εκατ. δολαρίων στην Ευρώπη και άνω των 77 εκατ. δολαρίων σε Β. Αφρική και Μέση Ανατολή. Κάθε χρόνο χρηματοδοτεί 1.600 και πλέον προγράμματα σε πάνω από 90 χώρες, με το προσωπείο της «μη κυβερνητικής οργάνωσης», για να στηρίξει «ευέλικτα» ακόμα και επίδοξους πραξικοπηματίες, όπως το 2002 στη Βενεζουέλα και το 2014 στην Ουκρανία.

Τα χρήματα αυτά φτάνουν στους αποδέκτες από τη NED μέσω της επιδότησης των τεσσάρων οργανώσεών της, οι οποίες στη συνέχεια αναδιανέμουν τα ποσά στα πολυάριθμα προγράμματα που συγκροτούν. Οι τέσσερις αυτές οργανώσεις είναι:

• Το Αμερικανικό Κέντρο για τη Διεθνή Εργατική Αλληλεγγύη (American Centre for International Labour Solidarity - ACILS), το οποίο διευθύνεται από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας και Βιομηχανικών Οργανισμών (AFL-CIO)
• Το Διεθνές Κέντρο Ιδιωτικής Επιχειρηματικότητας (Centre for International Private Enterprise - CIPE), το οποίο διευθύνεται από το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ
• Το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (International Republican Institute) και το Εθνικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (National Democratic Institute for International Affairs), του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ αντίστοιχα.

Μια θυγατρική της CIA

Η οργάνωση αποτελεί κυριολεκτικά παρακλάδι της CIA. Το «έργο» που είχε μέχρι τότε στη δικαιοδοσία της η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, αποσπάστηκε σε έναν νέο οργανισμό με απόφαση του Προέδρου Ρίγκαν το Νοέμβρη του 1983, έναν χρόνο μετά την περίφημη ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο, όπου αποκάλεσε την ΕΣΣΔ «αυτοκρατορία του κακού», τονίζοντας την ανάγκη διαμόρφωσης «απαραίτητης υποδομής για τη δημοκρατία», για την ανάσχεση της σοβιετικής επιρροής.

Η υποδομή αυτή, που θα καθοδηγούσε στο εξής «εργατικά συνδικάτα, ΜΜΕ, κόμματα και πανεπιστήμια» αυτονομήθηκε από το «κυρίως σώμα» των μυστικών υπηρεσιών, ώστε να λειτουργεί πιο ευέλικτα από τη «μητρική» της, ειδικά μετά τα μεγάλα σκάνδαλα που είχε αντιμετωπίσει η CIA στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ο Allen Weinstein, ένα εκ των ιδρυτικών στελεχών της οργάνωσης, μιλώντας στην «Washington Post» το 1991 για τη δράση της, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «πολλά από αυτά που κάνουμε εμείς σήμερα, γίνονταν μυστικά 25 χρόνια πριν από τη CIA»1.

Μιλώντας για την ανάγκη δημιουργίας της NED, o πρόεδρος του οργανισμού από το 1984, Carl Gershman, είχε αναφέρει στους «New York Times» το 1986 πως «δεν έπρεπε να κάνουμε αυτήν τη δουλειά μέσω των μυστικών υπηρεσιών. Θα ήταν απαίσιο για τις δημοκρατικές ομάδες στον κόσμο να φανεί πως επιδοτούνται από τη CIA. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει τη δεκαετία του '60 και αυτός είναι ο λόγος που το σταματήσαμε»2.

Στην ετήσια έκθεση της NED, το 2003, παρουσιάζοντας την εικοσαετή της πορεία, παρέθεσε στοιχεία για τη χρηματοδότηση 6.000 πολιτικών οργανώσεων. Ανάμεσα σε αυτές, στην έκθεση αναφέρεται πως η NED αποτέλεσε τον κύριο χρηματοδότη της οργάνωσης «Charta 77» (αντεπαναστατική οργάνωση στην Τσεχοσλοβακία, που έπαιξε ρόλο στη λεγόμενη «βελούδινη επανάσταση» και στελέχη της αναδείχτηκαν σε θέσεις - κλειδιά του κράτους μετά τις ανατροπές του 1989), του «Solidarnoc» στην Πολωνία (η γνωστή «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα) και πιο πρόσφατα του «κινήματος» «Otpor» στη Γιουγκοσλαβία3.

Το «Otpor», όπως ανέφερε σε συνέντευξή του το στέλεχος της NED, Paul McCarthy, έλαβε το μεγαλύτερο τμήμα των 3 εκατ. δολαρίων που η NED διοχέτευσε στη Γιουγκοσλαβία για να στηρίξει αντιπολιτευόμενες στον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς οργανώσεις και κόμματα. Τη χρηματοδότηση επιβεβαίωσε αργότερα και ο Slobodan Homen, ηγετική μορφή του «κινήματος»4.

Παραπομπές

1. «Washington Post», 22/9/1991

2. «The New York Times», 1/6/1986

3. 2003 NED Annual Report, σελ. 51

4. «The New York Times», 26/10/2000

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ