Να γιατί η ρητορική του παραμυθιού ισοδυναμεί με προκαταβολική διαχείριση της ήττας

Ας προσέξουμε λίγο την ρητορική του παραμυθιού, διότι σύντομα θα αποδειχτεί πως δεν είναι παρά το alter ego της ρητορικής του σκοπούμενου αποπροσανατολισμού και εν τέλει της ίδιας της ήττας…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρώτο σενάριο στο οποίο οικοδομείται, είναι η ρητορική του "μη λάθους" στον ακήρυχτο πόλεμο του Αιγαίου. Η βάση αυτού του σεναρίου, θέλει την Ελλάδα να απεμπολεί σχεδόν εμμονικά την πιθανότητα να είναι αυτή που θα χρεωθεί την πατρότητα του λάθους. Όμως...

Όταν το "λάθος" προκύψει ως γεγονός, η πατρότητά του θα έχει αξία μονάχα για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Πολύ δε περισσότερο στις παρούσες συνθήκες, που ο χαρακτηρισμός «λάθος», είναι ο βολικός φερετζές συγκάλυψης της σκοπιμότητας και συνακόλουθα ένα περιβάλλον που διευκολύνει την προσχηματική διαχείριση της μειοδοσίας.

Γι αυτούς όμως που πρόκειται να γράψουν ιστορία, και κυρίως για αυτούς που έχουν επιφορτιστεί με το καθήκον να δώσουν χρώμα στις σελίδες της, το πραγματικό πρόβλημα έχει να κάνει με την ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ των επιχειρησιακών και διπλωματικών παραμέτρων του, με την έκβαση του αποτελέσματός του, και όχι με την ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ του όποιου "λάθους"...

Το δεύτερο μυθιστορηματικού χαρακτήρα σενάριο, σχετίζεται με...

τις αμερικανικές «κυρώσεις» σε βάρος της Τουρκίας. Όλοι... Ακόμη και αυτοί που τις αρνούνται πεισματικά μέσα στα διπολικά συμπεριφερόμενα Αμερικανικά κέντρα εξουσίας ... Φροντίζουν να επενδύουν σε ένα "περιβάλλον κυρώσεων", και όχι στις κυρώσεις αυτές καθ’ εαυτές. 

Ο λόγος είναι προφανής. Αφορά στον ίδιο τον πυρήνα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και στην ελαστική διαχείρισή τους, και όχι σε συγκεκριμένα μέτρα με συγκεκριμένες επιπτώσεις, στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή, διότι έτσι οι πάντες έχουν ικανοποιημένους τους πάντες σε ένα περιβάλλον αυξημένης γεωπολιτικής ρευστότητας.

Δυστυχώς στην αθλιότητα της κυρωσιολογίας, αυτή που πρωτοστατεί είναι η ελληνική μιντιακή τάξη, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που σε ότι μας αφορά, επιμένουμε να υπενθυμίζουμε, την μεγάλη της ιστορική συνενοχή.

Το τρίτο μέρος αυτού του πολύπρακτου θεατρικού μπερντέ, σχετίζεται με τα χαρακτηριστικά και την φυσιογνωμική ταυτότητα που δήθεν οφείλει να διεκδικεί η χώρα μας, ως προς το ποιες μεταβολές και ποίων τις στρατηγικές επιδιώξεις στηρίζει στην γεωπολιτική σκακιέρα της ΝΑ Μεσογείου.

Το πραγματικό πρόβλημα ωστόσο, το οποίο οι πάντες αποσιωπούν, δεν είναι τα σχέδια των τρίτων αλλά ο ρόλος που επιφυλάσσεται στην πατρίδα μας, στο πλαίσιο αυτών των σχεδιασμών. Κι ανάμεσα στον ρόλο του κομπάρσου και σ' εκείνον του πρωταγωνιστή, κάποιοι επιμένουν πως η τρίτη λύση, είναι αυτή της αναλώσιμης γεωπολιτικής Ιφιγένειας. Κι αυτό κύριοι είναι το πρόβλημα για το οποίο δυστυχώς κανείς δεν μιλά...

Τέταρτον: Συνάρτηση αυτής της καθ’ όλα στρεβλής και ιδιαιτέρως επικίνδυνης προσέγγισης, είναι και  οι σχιζοφρενικού επιπέδου πανηγυρισμοί, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ, περιβάλλουν με θρησκευτική ευλάβεια τα αφορώντα τον EAST MED, και μαζί του την γνωστή αμερικανιά  που αναβαθμίζει σε θεσμό με «πλανητική» εμβέλεια, τις πολιτικές αποφάσεις της αμερικανικής διοίκησης, και οι οποίες στην προκείμενη περίπτωση φέρουν το όνομα «EAST MED ACT». Αθλιότητες αφού…

• Η απέλπιδα προσπάθεια των αμερικανών να «κεράσουν» με προστιθέμενη αξία τα πρόθυμα δεκανίκια τους που ενσωματώνονται πρόθυμα στην «δούλεψή» τους, εκλαμβάνεται ως σοβαρή στρατηγικού χαρακτήρα μεταβολή δεδομένων για την οποία η Ελλάδα αισθάνεται την ανάγκη να πανηγυρίσει, χωρίς στην ουσία να αντιλαμβάνεται το «γιατί» αφού…
• Ο East Med δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα γίνει, μιας και το όλον πρότζεκτ, χαρακτηρίζεται ως τεχνικά και οικονομικά ασύμφορο.
• Ακόμη και αν τελικά για λόγους -αποκλειστικά και μόνο- σκοπιμότητας πραγματοποιηθεί, θα είναι για να «εξαγοραστεί» η παραμονή του Ισραήλ στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ. 

Άλλωστε η τροφοδοτική ικανότητα του αγωγού, η οποία περιορίζεται σε 10 δις κμ φυσικού αερίου ετησίως, προφανώς και δεν μπορεί να καλύψει τις Ευρωπαϊκές ανάγκες που ξεπερνούν τα 500 δις κμ ετησίως, άρα δεν μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην απεξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό φυσικό αέριο.

Το άκρον άωτον τέλος αυτού του παραλογισμού στο κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων που σαρώνει τα πάντα στην χώρα, σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούνται οι Τουρκικοί χειρισμοί στην κινούμενη άμμο του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Για τους περισσότερους, το επίδικο για την Τουρκία εμφανίζεται να είναι οι υδρογονάνθρακες, και μόνο ελάχιστοι συνειδητοποιούν, ότι στην καρδιά της Τουρκικής στόχευσης, είναι η μεταβολή του καθεστώτος κυριαρχίας επί του εδάφους. Εκεί είναι που στοχεύει ο Ερντογάν, όταν μιλά για αναθεώρηση ή για αντιστροφή των Συνθηκών.

Για τους περισσότερους, η τεχνική ανάλυση εξαντλείται στην απαρίθμηση των δυσκολιών, που σχετίζονται με το επιχειρησιακό μέτωπο της Λιβύης.

• Τα κρίσιμα ερωτήματα ωστόσο, παραμένουν προκλητικά έξω από την ημερήσια διάταξη όλων αυτών που φιλοδοξούν να δώσουν απαντήσεις.

Όλοι προσπαθούν να περιγράψουν τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει στην προσπάθειά του να πατήσει πόδι στην Λιβύη.

• Το κρίσιμο ζήτημα όμως, είναι ότι… Όποιο και αν είναι το κόστος εισόδου στην Λιβύη, η έξοδος από αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει παρά μονάχα στην περίπτωση που η Τουρκία συντριβεί και οδηγηθεί ή ίδια σε γεωπολιτικό ακρωτηριασμό.

Όλοι επιμένουν να πανηγυρίζουν για τις δηλώσεις καταδίκης που εκτοξεύονται, και αφορούν στο ασύμβατο με το Διεθνές Δίκαιο που σχετίζεται με την Τουρκολιβυκή Συμφωνία.

• Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι ότι… Η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την προσπάθειά της να επιβάλει παράνομα τετελεσμένα, παρά μονάχα εάν ηττηθεί κατά κράτος, στην προσπάθειά της να τα επιβάλει δια της ισχύος.

Αιγαίο, Μ. Ανατολή, Ν.Α Μεσόγειος και Β. Αφρική, είναι μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα στις Τουρκικές γεωστρατηγικές στοχεύσεις, οι οποίες εναρμονίζονται απόλυτα με τις ιστορικές προκλήσεις και τις συντελούμενες ανατροπές της σύγχρονης εποχής.

Στην περιδίνηση αυτών των εξελίξεων, η πατρίδα μας εμφανίζεται να μην έχει επίγνωση του ρόλου της, της στρατηγικής των αντιπάλων, και των πραγματικών συμμαχικών προθέσεων, ώστε να τα διαχειριστεί ανάλογα και να εντάξει την διαχείρισή τους στο περιβάλλον μιας ενιαίας και βιώσιμης εθνικής στρατηγικής.

Δυστυχώς… Αυτό το τριπλό ατόπημα μεγιστοποιεί και το τίμημα… Και δυστυχέστατα… Η ώρα του ταμείου δείχνει να μην είναι μακριά…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"