Τα κατεβατά... Των κατεβατών... Ώ κατεβατά γράφονται, και το κυριότερο... πλασάρονται ως περισπούδαστες αναλύσεις, που επιχειρούν να εμφανίσουν τις προτεινόμενες λύσεις ως... άσσους στο τσεπάκι των Σοφιστών. Κι όμως...
Όλα τούτα τα βαρύγδουπα που μεγαλοδείχνουν στο ζούληγμα των πλήκτρων, όπως και αν πλασάρονται, εξυπηρετούν μονάχα την εμμονή της προσωπικής δικαίωσης των κάθε λογής φαφλατάδων, που τέτοιοι γεννήθηκαν και τέτοιοι θα παραμείνουν, αφού όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι, έτσι κι αυτοί αποφεύγουν επιμελώς να τοποθετηθούν στο θεμελιώδες. Και τα θεμελιώδη στην περίπτωση της καθημαγμένης πατρίδας μας είναι δυό:
- Η ταυτότητα και το περιεχόμενο των αναγκαίων αλλαγών. Και...
- Οι όροι όπως και η ταυτότητα των πρωταγωνιστών που θα τις επιβάλουν.
Η φυσιογνωμία της εξουσίας δηλαδή...
Διότι αυτή και μόνον αυτή μπορεί να προσδώσει ταυτότητα, στο χαραχτήρα των ανατροπών. Η άποψή για την ταυτότητα της εξουσίας, είναι αυτή που σε τελευταία ανάλυση καθορίζει, τη διαφορά ανάμεσα στο...
περιεχόμενο της πολιτικής ανατροπής και στη συμβιβασμένη πολιτική διαχείριση.
Η απάντηση σ αυτό το ερώτημα, είναι εξόχως κρίσιμη και από κάθε άποψη καταλυτική.
Η μη απάντηση ωστόσο, δεν συνιστά απλώς συμπτωματολογία αμέλειας, αλλά καθοριστική παράμετρο που αποκαλύπτει ή την πολιτική ανεπάρκεια του φαφλατά, ή τον εκφυλιστικό ρόλο του στην πολιτική διεργασία, ο οποίος κατά κανόνα είναι και ρόλος καθ υπαγόρευσην.
Οι αναζητούντες λοιπόν δήθεν διεξόδους, στις παρυφές των ανοχών του κυρίαρχου συστήματος, δεν περιγράφουν δυνατότητες διαφυγής, αλλά επιχειρούν να καταστήσουν δημοφιλείς τις αυταπάτες της ενσωμάτωσης.
Μην προσπαθήσετε να εξηγήσετε σ όλους αυτούς τι σημαίνει να θέτεις στο κέντρο της προσοχής σου την ταυτότητα της εξουσίας. Χαμένος κόπος...
Κανείς σ αυτόν τον πλανήτη, δε φύτρωσε με παρθενογένεση στα πενήντα-εξήνταφεύγα του...
- Αναζητείστε πως ξεκίνησε...
- Αποτιμήστε τον τρόπο με τον οποίο πορεύτηκε...
- Αξιολογήστε πολιτικές και λογικές με τις οποίες συμπαρατάχθηκε διαχρονικά...
Και φροντίστε να θυμάστε πάντα, πως το σύστημα της εξάρτησης, της δουλοπρέπειας και της υποταγής, δεν αγοράζει χρόνο προβάλλοντας την αποκρουστικότητά του, αλλά αξιοποιώντας και επενδύοντας στους περιφερειακούς αβανταδόρους του, που αναγορεύουν σε υπέρτατη αξία τη διαχειριστική μεταρρύθμιση που δεν αμφισβητεί τον πρωταγωνιστή, αλλά κάνει παιχνίδι με τα εργαλεία της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου