Όχι… Βεβαίως και δεν αρκεί να γίνει η πλειοψηφία του πληθυσμού
αποδέκτης μιας ιδέας για να αλλάξουν τα δεδομένα της ζωής και η κατεύθυνση της ιστορίας…
Ακόμη και αν η συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού καταστεί συνειδητός
ντελιβεράς αυτής της ιδέας (της όποιας ιδέας), αυτό από μόνο του δεν αποτελεί, ΟΥΤΕ ικανή ΟΥΤΕ και αναγκαία συνθήκη για να αλλάξει η πολιτική πραγματικότητα,
να ανακοπεί η πολιτική καταστροφή, και να γνωρίσουν δικαίωση οι προσδοκίες των
ανθρώπων.
Και για να μη χρειαστεί κανείς να επιστρατεύσει τις εγκυκλοπαιδικές
του γνώσεις, δεν θα ανατρέξουμε σε παραδείγματα από το
βάθος της ιστορίας των λαών. Αρκεί άλλωστε μια απροκατάληπτη ματιά στην
μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας, για να διαπιστώσουμε
πως αυτό που συμβαίνει στην πράξη, είναι
ακριβώς το αντίθετο αυτής της διόλου αφελούς αλλά ιδιαιτέρως επιζήμιας
παραδοχής, που αναζητεί εναγωνίως ντελιβεράδες.
Ο ευρωκομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία για παράδειγμα,
υπήρξαν κορυφαία λαμπρά παραδείγματα "ιδεών", που εξασφάλισαν ευρύτατους κοινωνικούς
ντελιβεράδες στο διάβα του χρόνου, αλλά στην πράξη αποδείχτηκε πως αυτό δεν
εμπόδισε τους εμπνευστές της επικοινωνιακής λαθροχειρίας, να στήσουν στον τοίχο
ΚΑΙ τον σοσιαλισμό… ΚΑΙ την δημοκρατία… ΚΑΙ το ιδιαιτέρως πιασάρικο ιδεολόγημα
της εξανθρωπισμένης Ευρώπης των λαών και των δικαιωμάτων.
Ντελιβεράδες περίσσεψαν και στην παπατζίδικη έκδοση της ΠΑΣΟΚικής
«ΑΛΛΑΓΗΣ», αλλά στα χρόνια που
μεγαλούργησε το ΠΑΣΟΚ, τα μόνα που θριάμβευσαν ήταν η αποδόμηση της πατρίδας και
φυσικά ολόκληρος ο ποινικός κώδικας από...
τα τερτίπια των πρωταγωνιστών αυτής της
«ΑΛΛΑΓΗΣ».
Ωσαύτως ντελιβεράδες του «σκισίματος» αναζήτησε και φυσικά εξασφάλισε και ο ΣΥΡΙΖΑ στα
πέτρινα χρόνια των μνημονίων, κι αυτό που θριάμβευσε εν τέλει, ήταν η
απερίγραπτη δουλοπρέπεια, και μια ισχυρότατη δόση εκτεταμένης κοινωνικής
απογοήτευσης, με την εγγύηση της «αριστερής» καρικατούρας.
Το να αναμασιέται λοιπόν, ότι αρκεί μια κοινωνία να
μετασχηματιστεί σε μαζικό ντελιβερά μιας ιδέας για να προκύψει ως εκ θαύματος
και η αναγκαία πολιτική ανατροπή, μπορεί να εμφανίζεται επικοινωνιακά ως ένα
καλοσυσκευασμένο επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτε
περισσότερο από μια συνειδητή, καλοστημένη και επικίνδυνη επιχείρηση
εκτεταμένης πολιτικής εξαπάτησης.
Το είπα άλλωστε και σε σχετικό άρθρο μου πως: «Από μεγαλοστομίες και
γλαφυρότητα πάμε καλά. Αλλά ο θεσμικός πολιτικός ηγέτης, οφείλει να είναι
αμείλικτος στον τρόπο που προσεγγίζει το κρισιμότερο δίλημμα που τον αφορά,
μιας και από αυτή την απάντηση θα εξαρτηθεί αν τελικά οριοθετείται (ο θεσμικός
πολιτικός ηγέτης) μέσα ή έξω από τον συρφετό των πολιτικών τσαρλατάνων».
Και φυσικά πολύ συνοπτικά περιέγραψα και το δίλημμα
λέγοντας: «Αυτοϊκανοποίηση ή έμπνευση;;; Περιγραφή ή ανατροπή;;; Παρουσία ή
ασυμβίβαστη δράση με αδιαπραγμάτευτη πολιτική ταυτότητα και καθαρό πολιτικό
στόχο;;;»
Όποιος λοιπόν αρκείται στο να αναζητά ντελιβεράδες ιδεών, με
όσο καραμπινάτα ονόματα και αν τους βαφτίσει, όσο γκλαμουράτες ιδιότητες και αν τους προσάψει, είναι επιβεβαιωμένο ιστορικά πως
το μοναδικό στο οποίο επιχειρεί να επενδύσει, είναι στα μελλοντικά του θύματα. Τίποτε
λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό.
Οι προκλήσεις κύριοι είναι σαφείς. Σαφέστατα είναι και τα
πραγματικά διακυβεύματα. Η πολιτική προστυχιά όμως που αποσκοπούσε διαχρονικά στο
διεμβολισμό της συνείδησης των ανθρώπων, αξιοποιεί τη γλαφυρότητα στην έκφραση,
γιατί επιχειρεί πίσω από αυτήν να συγκαλύψει, πως το πραγματικό στοίχημα
βρίσκεται στην ταυτότητα των
πρωταγωνιστών.
Και η συνειδητή απόπειρα πλαστογράφησης τη ταυτότητας των πρωταγωνιστών, μοιραία
φέρνει στην επιφάνεια και το μεγάλο πρόβλημα της ποιότητας κάθε αυτόκλητου «ηγέτη», και εν τέλει το κυρίαρχο πρόβλημα, που δεν είναι άλλο, παρά η ίδια η ταυτότητα της εξουσίας.
Το παιχνίδι λοιπόν με τις μεγαλοστομίες και το βαρύγδουπο
των κενολογιών, ούτε τυχαίο είναι, ούτε βεβαίως καινούριο στην πιάτσα του
πολιτικού αμοραλισμού.
Έχει απλώς την ικανότητα να ποντάρει εκεί που διαχρονικά
επενδύει η συνειδητή πολιτική εξαπάτηση. Δηλαδή στη λήθη, στην αφέλεια των ανθρώπων, και στη διαγώνια ανάγνωση των
κάθε λογής παλαμακιστών.
Το πραγματικό ζητούμενο μιας τέτοιας επικοινωνιακής
λαθροχειρίας, είναι, με δόλωμα τη γοητεία της ιδέας, να κατασκευαστεί μια νέα
γενιά πολιτικά εξαπατημένων ανθρώπων.
Γι αυτό και από τους φορείς αυτής της αντίληψης, το πρώτο
πράγμα που εξοβελίζεται είναι η μαχητική πολιτική σκέψη που μπορεί να εμπνεύσει
την απαραίτητη πολιτική δράση.
Έτσι στην πράξη, το μεγαλείο της μαχητικής
πολιτικής σκέψης αντικαθίσταται από ανούσιες και αποπροσανατολιστικές φλυαρίες
που δεν οδηγούν πουθενά. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει τη δολιότητα να θριαμβεύει, όσο υπάρχουν αφελείς που
έμαθαν να στοιχίζονται πίσω από συγγραφείς και όχι πίσω από το περιεχόμενο των συγγραμμάτων.
Κι επειδή αυτή είναι η σκοπιμότητα των λαθροχειρούντων, το
πρώτο -αλλά και άκρως απαραίτητο θύμα- είναι η ίδια η ταυτότητα του κεντρικού
πολιτικού προτάγματος, με τρόπο που ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ θα προσπαθεί να μη του αφαιρέσει
τον κεντρικό κορμό της επικοινωνιακή γοητείας του… ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΜΩΣ θα το
αφυδατώνει από το ουσιαστικό του περιεχόμενο, μετατρέποντάς το σε κάτι
διαφορετικό, κι ας μην φαίνεται στην πρώτη ματιά του επιπόλαιου αναγνώστη.
Προειδοποιούσα και όχι τυχαία σε χθεσινό μου άρθρο πως: «Τα
πράγματα δεν είναι διόλου απλά, γι αυτό και η επιπολαιότητα στην προσέγγισή
τους, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή σ αυτές τις συνθήκες που διανύουμε ως χώρα και
ως κοινωνία».
Έλεγα μάλιστα και θα συνεχίσω να επιμένω σ αυτό πως: «Η
Δημοκρατική - Πατριωτική Εξουσία δεν αποτελεί εκφραστική γαρνιτούρα στις
κενολογίες τυχάρπαστων και καιροσκόπων».
Και είναι έτσι. Όποιος λοιπόν πραγματικά μοχθεί για κάτι
διαφορετικό που θα συνιστά πραγματική πολιτική ανατροπή, αυτήν που
αντικειμενικά έχει ανάγκη ο τόπος, οφείλει να μελετά πολύ επισταμένα, αυτούς που
καταφεύγουν στη «δανεική» χρήση του όρου, χωρίς να εννοούν τίποτε από το
ουσιαστικό του περιεχόμενο.
Οφείλει όμως πρωτίστως να φεύγει μακριά από τους λαθροχειρούντες
που επιχειρούν να αντικαταστήσουν τη «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ», με το επικίνδυνο νεφέλωμα της «δημοκρατικής πατριωτικής κυβέρνησης», αν δε θέλει να δει γι ακόμη
μια φορά, να ρίχνεται βορά στην αδηφαγία των ματαιόδοξων, η αγάπη του και για
τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και για τον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ.
Διότι και τα δυο αυτά για να μεγαλουργήσουν ως αξίες, δεν
έχουν ανάγκη από ντελιβεράδες αλλά από πρωταγωνιστές.
Οι ντελιβεράδες ή αλλιώς νεροκουβαλητές, χρειάζονται για να βάζουν
τους πονηρούς στο κοινοβούλιο. Οι πρωταγωνιστές όμως, συγκροτούν μηχανισμό
πραγματικής εξουσίας με την κοινωνία καταλύτη και εγγυητή.
Και για να υπάρξουν πρωταγωνιστές, διδάσκει η ιστορία, πως
δεν αρκεί οι μάζες να ενστερνίζονται συνθήματα… όπως επίσης δεν αρκεί να
ανατίθεται σε "πολιτικές σφραγίδες" η ελπίδα για την πραγματοποίησή τους, διότι σύντομα η
ελπίδα θα αποδειχτεί ολέθρια αυταπάτη.
Η διεργασία της πραγματικής πολιτικής ανατροπής, είναι μια
ζωντανή και διαρκής διεργασία, με μαχητική πολιτική σκέψη, με στοχευμένη
πολιτική δράση, με δημοκρατικά συγκροτημένο και δημοκρατικά λειτουργούντα θεσμικό
– πολιτικό οργανωτή.
Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει δρόμος πρωταγωνιστών με στόχο την
πολιτική ανατροπή, αλλά βολτίτσα ρομαντικού καιροσκοπισμού που χρησιμοποιεί τη
μεγαλοστομία ως φερετζέ της ανεπάρκειάς του.
Να διευκρινίσω τέλος, πως όλες οι παραπάνω αναφορές, δεν
έχουν ως αποδέκτες πρόσωπα, αλλά πρακτικές και συστήματα αντιλήψεων. Άλλωστε σ ένα σύστημα που αναπαράγει ως Λερναία
Ύδρα της θεραπαινίδες του, δεν έχει νόημα να βάζεις απέναντι τους αναλώσιμους,
αλλά τις λογικές και τις αντιλήψεις που υπηρετούν και οι οποίες με τη σειρά τους
τους αναπαράγουν.
Αυτή ακριβώς την "αναπαραγωγή" θα πρέπει να εμποδίσουμε, αν θέλουμε επιτέλους αυτή η κοινωνία να πιει στην υγειά αυτών που προσπάθησαν μεν αλλά δεν κατάφεραν για μια ακόμη φορά να την εξαπατήσουν.
Σχετικά μας άρθρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου