Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Όπως πολύ σωστά δήλωσε ο υπουργός οικονομικών, εάν η Ελλάδα δεν ρισκάρει τη ρήξη, δεν πρόκειται να λυθούν τα προβλήματα της - με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε «αέναη» αποικία των δανειστών της, ενώ οι Έλληνες σε σκλάβους χρέους...

του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

"Αναγνώστης: Σας διαβάζω συχνά και βλέπω αλλαγές στις απόψεις σας. Κάποιες φορές γράφετε πως η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι ήπια και κάποιες άλλες σκληρή. Ορισμένες φορές αναφέρετε πως το χρέος δεν μπορεί να διαγραφεί πραξικοπηματικά από την Ελλάδα, ενώ άλλες πως πρέπει να το απαιτήσουμε άμεσα. Γνωρίζετε ότι η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή στον αέρα, πως η αλλαγή του κράτους είναι μια τεράστια και χρονοβόρα διαδικασία, καθώς επίσης ότι, δεν μπορεί να ζητήσει τα πάντα «μονοκονδυλιά» - το ξέρετε καλύτερα από τον καθένα.

Έχει μηδενική φερεγγυότητα διεθνώς, πρέπει να αποδείξει ότι έχει αλλάξει την κυβερνητική πολιτική της, πως οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να γίνουν πρακτικά (ενώ σήμερα είναι μόνο στα λόγια), ότι πρέπει να ισχυροποιηθούν τα...

«ρεύματα υποστήριξης» από τις άλλες χώρες, καθώς επίσης πως η χώρα μας πρέπει να αλλάξει τις «δομές» της, για να μπορέσει να διαπραγματευτεί το χρέος της δυναμικά και επί της ουσίας.

Αυτά είχα διακρίνει ως θέσεις σας, ενώ τονίζετε πάντα πως και για την Ευρώπη το πλήγμα θα είναι μεγάλο, εάν η Ελλάδα αναγκαστεί να εγκαταλείψει εκούσια το ευρώ. Εν τούτοις, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι δυνατότητες ανάκαμψης όλων των υπολοίπων είναι πολύ μεγαλύτερες, σχετικά με τις δικές μας.

Απάντηση: Ελπίζουμε να μην θεωρείτε πως πρέπει να κρατάει κανείς σταθερά και στην ίδια κατεύθυνση το τιμόνι του πλοίου, όταν η θάλασσα αγριεύει και τα κύματα μεγαλώνουν. Αλλαγές στις βασικές θέσεις δεν υπάρχουν, όμως σε ορισμένα σημεία, οι στρατηγικές προτάσεις έχουν μετεξελιχθεί, ώστε να συμβαδίζουν με τυχόν αλλαγές στις επικρατούσες συνθήκες. Θα πρέπει να κατανοήσουμε, πως οικονομική πολιτική δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνικο-πολιτική ιδεολογία, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό «αμετάλλακτη».

Σε ορισμένα σημεία πάντως έχετε δίκιο, αλλά το χρέος έχει ξεπεράσει πλέον το 180% ξανά, οι αγορές έχουν κλείσει οριστικά μετά τα λάθη των δύο μεγάλων κομμάτων στις αρχές Οκτωβρίου, οι Έλληνες έχουν εξαθλιωθεί και χρειάζονται προοπτικές - χωρίς τις οποίες δεν θα συναινέσουν σε πραγματικές αλλαγές.

Η μείωση του χρέους θα δημιουργούσε την απαιτούμενη αισιοδοξία - εάν υποθέσουμε βέβαια πως η σημερινή κυβέρνηση έχει την πρόθεση, καθώς επίσης την ικανότητα να εφαρμόσει πιστά αυτά που έχει εξαγγείλει. Διαφορετικά, η απογοήτευση θα είναι πολύ μεγάλη και το χάος καιροφυλακτεί.

Αναγνώστης: Η μείωση του χρέους, η διαγραφή μεγάλου μέρους του δηλαδή, ξέρετε καλά πως αυτή τη στιγμή δεν θα γίνει αποδεκτή. Επομένως, εάν επιμένουμε σε κάτι τέτοιο τώρα, θα καταστραφούμε μόνοι μας. Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ο υπουργός οικονομικών αύριο είναι ρεαλιστικό και μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Αυτό θα δώσει χρόνο στην κυβέρνηση, έτσι ώστε να δρομολογήσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει εξαγγείλει - καθώς επίσης να γεμίσει τα κρατικά ταμεία, με τα τεράστια ποσά της φοροδιαφυγής. Εάν ολοκληρώσει δε τη δικαστική έρευνα, όσον αφορά την υπεξαίρεση τεραστίων ποσών, κατάσχοντας τα χρήματα που έχουν κλαπεί από το ελληνικό δημόσιο, διαφεύγοντας στο εξωτερικό, θα έχει επαρκείς πόρους για να προβεί σε μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο, έχοντας αποκτήσει ξανά φερεγγυότητα και σταθερότητα, μπορεί να συζητήσει ρεαλιστικά για τη διαγραφή μέρους του χρέους. Όταν ολοκληρώσει το λογιστικό έλεγχο του χρέους, θα μπορεί να μιλήσει και με αριθμούς - κάτι που σήμερα είναι αδύνατον.

Είναι η πρώτη φορά που ανοίγονται οι «φάκελοι της διαπλοκής και της διαφθοράς», από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Αυτή η κυβέρνηση δεν πρέπει να πτωχεύσει και το συγκεκριμένο έργο πρέπει να ολοκληρωθεί.

Απάντηση: Η διαγραφή χρέους ήταν η βασικότερη δέσμευση της σημερινής κυβέρνησης, ο κύριος λόγος που κέρδισε τις εκλογές, το επίκεντρο των κατηγοριών που σωστά εξαπέλυε εναντίον του τότε πρωθυπουργού (επειδή αυτός επέμενε πως το χρέος είναι βιώσιμο), καθώς επίσης η αφορμή για τις πρόωρες εκλογές - οι οποίες εύχομαι να αποδειχθεί πως δεν ήταν μοιραίες. Τυχόν αλλαγή στάσης, θα ήταν αρκετή για να χάσει η παρούσα κυβέρνηση την εκλογική της ισχύ, επομένως και να μην είναι σε θέση να επιβάλλει τις όποιες θέσεις – απαιτήσεις της στους ξένους εταίρους μας. Η εκλογική πλειοψηφία που κέρδισε το νέο κόμμα, είναι σημαντικά χαμηλότερη (41%, με συνεργασία κομμάτων, έναντι 48% των προηγούμενων κυβερνήσεων) και επομένως οι πολίτες διατηρούν ακόμη στάση επιφυλακτική. Μια απότομη μεταστροφή στις βασικές θέσεις του κυβερνώντος κόμματος και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα από την εκλογή του, θα διακινδύνευε την πολιτική σταθερότητα της χώρας.

Τα υπόλοιπα ελπίζουμε όλοι, αλλά και θα βοηθήσουμε, να επαληθευτούν στην πράξη - επειδή δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούμε.

Αναγνώστης: Χωρίς λογιστικό έλεγχο του χρέους, οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να δεχτούν διαγραφή. Η διαδικασία όμως αυτή απαιτεί χρόνο, ενώ πρώτη προτεραιότητα είναι η σταθεροποίηση της χώρας - χωρίς την οποία είναι αδύνατον να διενεργηθούν υγιείς επενδύσεις.

Χωρίς την πάταξη της διαφθοράς, όσο χρήματα και αν δοθούν στην Ελλάδα, θα καταλήξουν στις γνωστές «μαύρες τρύπες». Επειδή τώρα αναφερθήκατε στις εκλογές, θα σας θυμίσω πως η κυβέρνηση τις κέρδισε, όταν αναφέρθηκε σε λύση εντός του ευρώ - κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε

Απάντηση: Η Ελλάδα είναι εντός του ευρώ, ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση εκεί αναζητούσε τις λύσεις, απαιτώντας τα ίδια - την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με χαμηλά επιτόκια. Εάν δεν μεσολαβούσαν δε οι πρόωρες εκλογές, θα το είχε πιθανότατα πετύχει - ενδεχομένως μαζί με την έξοδο στις αγορές, κάτι που σήμερα αποτελεί πλέον παρελθόν".

Άρθρο

Θεωρήσαμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε τον ελαφρά διαμορφωμένο παραπάνω «διάλογο» με αναγνώστη της σελίδας - επειδή φαίνεται πώς σκέφτονται ορισμένοι Έλληνες, όσον αφορά τα θέματα που απασχολούν την πατρίδα μας. Έχουμε φυσικά την πεποίθηση ότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος, πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, ενώ δύσκολα μπορούν να κριθούν με απόλυτη σιγουριά.

Επίσης πως όταν οι καιροί αλλάζουν, πρέπει να αλλάζουμε και εμείς - υπενθυμίζοντας το ρητό του Balzac, σύμφωνα με το οποίο «Όταν ο άνθρωπος καυχιέται πως ποτέ δε θα αλλάξει τις πεποιθήσεις του, όταν δηλαδή αναλαμβάνει την υποχρέωση να πατάει πάντοτε σε μια ίσια γραμμή, τότε είναι ένας ανόητος, όντας σίγουρος ότι είναι αλάνθαστος».

Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, είναι εύλογο πως πρέπει κανείς να διαπραγματεύεται ήρεμα αλλά αποφασιστικά, γνωρίζοντας ακριβώς τι επιδιώκει - προφανώς δε να μπορεί να πείσει τους συνομιλητές του τεκμηριωμένα, έχοντας απόλυτη γνώση του θέματος, για το οποίο αναζητάει μία ρεαλιστική, μακροπρόθεσμα βιώσιμη λύση.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα ζητήσει σήμερα μία επόμενη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, με οποιονδήποτε «τεχνικό» τρόπο, ο οποίος θα εμπεριέχει τόκους, δεν πρόκειται την εμπιστευθούν μελλοντικά ούτε οι εταίροι της, ούτε οι αγορές - αφού όλοι γνωρίζουν πως το δημόσιο χρέος μας, στο 180% του ΑΕΠ, μετά την καταστροφή που προκάλεσε η Τρόικα στην ελληνική οικονομία, δεν είναι πλέον βιώσιμο.

Εάν όμως δεν μας εμπιστευθούν ούτε οι εταίροι μας, ούτε οι αγορές, τότε θα παραμείνουμε δυστυχώς στον ορό του ΔΝΤ και της Γερμανίας, «αέναη» αποικία και σκλάβοι χρέους στο διηνεκές - ενώ θα μεταφέρουμε τα χρέη μας στις επόμενες γενιές, επαυξημένα από τους τόκους.

Περαιτέρω, επίσης όλοι γνωρίζουν πως είναι «φύσει αδύνατον» να έχουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, σύμφωνα με τη δέσμευση της κυβέρνησης, εάν αυξήσουμε παράλληλα τις δαπάνες - οπότε ότι θα πρέπει να χρηματοδοτούνται τα ελλείμματα με δανεικά από τις αγορές, στις οποίες όμως δεν έχουμε πρόσβαση. Όταν ισχυριζόμαστε επί πλέον πως δεν θα χρειαστούμε νέα δάνεια, τότε γινόμαστε αστείοι - δεν μας πιστεύει κανείς.

Από την άλλη πλευρά, όταν αναφέρουμε πως ο στόχος μας είναι να επιτύχουμε πρωτογενώς (προ τόκων) ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ή, έστω, ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,5%, τότε αποδεχόμαστε πως το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται, τουλάχιστον κατά το ποσόν των τόκων. Επομένως, δεν πρόκειται να έχουμε ποτέ πρόσβαση στις αγορές, επειδή δεν θα διακινδυνεύσουν να επενδύσουν σε μία χώρα, το δημόσιο χρέος της οποίας υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ της.

Όσον αφορά τώρα το παράδειγμα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση, λέγοντας ότι η Ιαπωνία δεν έχει πρόβλημα χρηματοδότησης, παρά το ότι τι δημόσιο χρέος της είναι της τάξης του 235% του ΑΕΠ της, ξέχασε προφανώς δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους: αφενός μεν ότι η χώρα δανείζεται από το εσωτερικό της, σε ποσοστό πάνω από 90% και με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, αφετέρου πως ο παραγωγικός της μηχανισμός, ειδικά οι εξαγωγικός, μάλλον δεν συγκρίνεται με αυτόν της Ελλάδας. Επίσης πως η Ιαπωνία έχει τη νομισματική κυριαρχία, την οποία έχει απολέσει η πατρίδα μας - παραδίδοντας την στην ΕΚΤ, οπότε στη Γερμανία.

Η θέση μας

Κατά τη δική μας άποψη, κάτω από τις σημερινές προϋποθέσεις, η ονομαστική διαγραφή χρέους της τάξης του 50%, η μείωση του δηλαδή κατά 160 δις € περίπου, είναι απαραίτητη για να καταστεί βιώσιμο - οπότε να μας εμπιστευθούν οι εταίροι μας, καθώς επίσης οι αγορές.

Προφανώς δεν έχουμε την ψευδαίσθηση πως είναι εύκολο κάτι τέτοιο, ενώ δεν θα επιχειρούσαμε σε καμία περίπτωση μονομερείς ενέργειες, διακινδυνεύοντας την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ - η οποία, λόγω της καταστροφής του παραγωγικού μας ιστού, καθώς επίσης της τεράστιας εξάρτησης μας από τις εισαγωγές, θα ήταν αυτοκτονική. Εν τούτοις, θα επιμέναμε στη θέση μας, αφήνοντας τους άλλους να αποφασίσουν, με δική τους ευθύνη - αφού οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανειλικρινές.

Όσον αφορά τώρα τους ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους θα ζητούσαν κάτι ανάλογο πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, χωρίς να το αποκλείουμε θεωρούμε ότι μόνο εμείς έχουμε το ηθικό έρεισμα - επειδή η χώρα μας έχει καταστραφεί από τα μέτρα που της επιβλήθηκαν από την Τρόικα, κάτι που δεν έχει συμβεί στα υπόλοιπα κράτη, ενώ η διαγραφή μπορεί να τεκμηριωθεί με πολλούς τρόπους (ανάλυση).

Η μοναδική ίσως χώρα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να απαιτήσει κάτι ανάλογο, μία διαγραφή δηλαδή της τάξης των 60 δις €, είναι η Ιρλανδία - οι Πολίτες της οποίας υποχρεώθηκαν άδικα από την ΕΚΤ, να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους (άρθρο). Εν τούτοις, η λοιπή συμπεριφορά της Ευρώπης απέναντι στην Ιρλανδία ήταν πολύ πιο θετική, συγκριτικά με την Ελλάδα - αφού της επιτράπηκαν οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές, οπότε η παραμονή των αμερικανικών επιχειρήσεων στα εδάφη της, με τεράστια πλεονεκτήματα για την οικονομία της.

Περαιτέρω, η τοποθέτηση της σημερινής κυβέρνησης πριν από τις εκλογές, σύμφωνα με την οποία απαιτούσε μία ανάλογη αντιμετώπιση με αυτήν της Γερμανίας το 1953 (όπου καμία άλλη χώρα δεν ζήτησε τότε τα ίδια), ήταν απολύτως εύλογη και σωστή. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έκανε μεν πολλά λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε την Ευρώπη - ενώ η οικονομία της καταστράφηκε εντελώς, σχεδόν όπως αυτή της Γερμανίας, μετά το 2010 με αποκλειστική ευθύνη της Τρόικας. Υπενθυμίζουμε πως στη Γερμανία τότε προσφέρθηκαν τα εξής:

(α) Ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους της, περίπου κατά 50%, με την επιβάρυνση των φορολογουμένων Πολιτών 23 συνολικά χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

(β) Πληρωμή των υπολοίπων με περίοδο χάριτος, καθώς επίσης με ρήτρα εξαγωγών - όπου δυστυχώς η κυβέρνηση μας ζήτησε ρήτρα ανάπτυξης, η οποία δεν είναι το ίδιο. Η αποπληρωμή λοιπόν των χρεών της Γερμανίας συνδέθηκε με την αύξηση των εξαγωγών της - γεγονός που σημαίνει ουσιαστικά ότι, οι «χώρες-πελάτες» της επιβαρύνθηκαν έμμεσα και με τα υπόλοιπα χρέη της.

(γ) Σχέδιο Marshall για την ανοικοδόμηση της, καθώς επίσης για την αναβίωση του παραγωγικού της μηχανισμού, με κέντρο βάρους τις εξαγωγές. Η ελληνική κυβέρνηση πάντως δεν έχει ζητήσει με σαφήνεια κάτι ανάλογο - χωρίς το οποίο όμως η διαγραφή χρέους είναι «δώρο άδωρο», αφού η Ελλάδα θα βρεθεί ξανά στην ίδια θέση, μετά από μερικά χρόνια.

Ειδικότερα, παρά το ότι το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών μας είναι σήμερα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ελαφρά θετικό (γράφημα), δεν είναι διατηρήσιμο - επειδή οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών και όχι στην αύξηση των εξαγωγών, οπότε κάποια στιγμή θα επιστρέψει στα ελλείμματα.

Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα χρειάζεται μεγάλες επενδύσεις στον παραγωγικό της μηχανισμό - οι οποίες είναι απίθανο να διενεργηθούν, εάν δεν βοηθηθεί από την Ευρώπη, όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953.

Πόσο μάλλον όταν η επόμενη χρηματοπιστωτική καταιγίδα είναι προ των πυλών, ενώ φυσικά θα επιταχυνθεί, εάν η Γερμανία παραμείνει αρνητική, όσον αφορά την ενίσχυση της Ελλάδας - με πρώτα θύματα την Ιταλία και την Ισπανία (ανάλυση), οι οποίες ευρίσκονται στα όρια της στάσης πληρωμών, αντιμετωπίζοντας τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό τους.

Επίλογος

Δεν ισχυριζόμαστε φυσικά πως δεν κάνουμε λάθος ή πως η θέση μας δεν έχει σφάλματα - αφού κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον εγωιστικό. Θεωρούμε όμως πως κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί η λύση των προβλημάτων μας - με ειλικρίνεια, με ρεαλισμό αλλά και με την απαιτούμενη υπομονή, έτσι ώστε να γίνει από όλους κατανοητή.

Είμαστε πάντως βέβαιοι πως, ακόμη και αν δοθεί η καλύτερη δυνατή λύση στη χώρα μας, το πρόβλημα της Ευρωζώνης θα συνεχίσει να υπάρχει - αφού δεν οφείλεται στην Ελλάδα, αλλά στη Γερμανία. Εάν η χώρα αυτή συνεχίσει να «απομυζεί» τους εταίρους της, τρεφόμενη από τις σάρκες τους και επιβοηθούμενη από την κρίση, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί.

Απόδειξη αποτελούν τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα, τα οποία αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο τον τελευταίο χρόνο - επειδή όλοι γνωρίζουν πως τα πλεονάσματα του ενός είναι ίσα με τα ελλείμματα του άλλου.

Πως η εξίσωση δηλαδή είναι μηδενικού αθροίσματος (πλεονάσματα + ελλείμματα = μηδέν) οπότε, εάν η Γερμανία συνεχίσει την ίδια εγωιστική πορεία, όλες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, η μία μετά την άλλη, θα χρεοκοπήσουν παραμένοντας στο ευρώ - κάτι που φυσικά θα το καταλάβουν κάποια στιγμή, επιλέγοντας την έξοδο τους.

Υστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε ότι, εμείς είχαμε αναφερθεί πρώτοι στη συμφωνία του 1953 της Γερμανίας, πριν από την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα το 2010, ζητώντας τότε μόνο το δεύτερο σκέλος της: την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με τα επιτόκια της ΕΚΤ, με μία περίοδο χάριτος έτσι ώστε να ξεφύγουμε από την ύφεση, καθώς επίσης με ρήτρα εξαγωγών.

Εκείνη την εποχή η ελληνική οικονομία δεν είχε ακόμη καταστραφεί, η ανεργία δεν είχε εκτοξευθεί στα ύψη, δεν είχαν χρεοκοπήσει εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι Έλληνες δεν είχαν εξαθλιωθεί - ενώ η χώρα δεν είχε βυθιστεί στον απόλυτα καταστροφικό αποπληθωρισμό, ο οποίος αυξάνει από τη φύση του τα χρέη (ανάλυση).

Στη συνέχεια είμαστε αντίθετοι με το PSI (ανάλυση), γνωρίζοντας πως θα πλήρωναν το 50% οι ίδιοι οι Έλληνες - ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί, ιδιώτες Έλληνες ομολογιούχοι. Γνωρίζαμε επίσης πως θα χρεοκοπούσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, καθιστώντας αναγκαία την ανακεφαλαιοποίηση του - η οποία «κατανάλωσε» το υπόλοιπο 50% της διαγραφής (εκτός από την υποθήκευση της χώρας, το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε κοκ.).

Παραμείναμε δε σταθεροί στις ίδιες θέσεις, έως τις αρχές του Οκτωβρίου του 2014, όπου η Ελλάδα είχε ακόμη τη δυνατότητα να ανακάμψει, εάν η Ευρώπη τηρούσε την υπόσχεση της του 2012, για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλά επιτόκια - καθώς επίσης εάν δεν προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές. Έκτοτε χάθηκε οριστικά η πρόσβαση μας στις αγορές, η οποία είναι μάλλον αδύνατον να ανακτηθεί, εάν δεν μεσολαβήσει η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους.

www.analyst.gr – Βασίλης Βιλιάρδος

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

FREEPEN