«Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να
εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία...
Στόχος
της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομιών μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα
οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί
να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο...
ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών,
μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο
απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία ώστε δεν έχουν τον
χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι
είχαν την ικανότητα.
Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι,
οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες, διάγουν εν πλούτω και
χλιδή, (...) εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή».
Κάποιοι ίσως υποστηρίξουν ότι τα όσα παραπάνω αναφέρονται στην Εκθεση Πόρτερ, που συνέταξε ο Πολ Α. Πόρτερ, αρχηγός της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα το 1947, ενόψει της οικονομικής βοήθειας του δόγματος Τρούμαν, ανήκουν σε άλλες, περασμένες εποχές.
Θα τους θυμίσουμε απλώς τις τρέχουσες
υποθέσεις ρεμούλας με τις μίζες στα εξοπλιστικά (και όχι μόνο), καθώς
και την τελευταία έκθεση της Eurostat στην οποία παγιώνεται ο ελληνικός
πρωταθλητισμός στην ανεργία (27,4%) και την εξαθλίωση εντός της Ε. Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου