Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΑΦΟ ΠΤΩΜΑ

Η απογοητευτική υποδοχή της ευρωπαϊκής προεδρίας της Ελλάδας από τα διεθνή ΜΜΕ είναι αποτέλεσμα μιας διπλής υστέρησης της χώρας μας: πολιτικής και οικονομικής...

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην οικονομία το βάρος της χρεοκοπίας επισύρει χαρακτηρισμούς όπως «ζητιάνος της Ευρώπης» και άλλους παρόμοιους. Η εμμονή στη «δημοσιονομική προσαρμογή», με την παραγωγή ενός – προς το παρόν εικαζόμενου – ασθενικού πρωτογενούς πλεονάσματος είναι μέχρι στιγμής ένα πάμπτωχο αποτέλεσμα αν το αντιπαραβάλουμε στην έκταση της μη αναστρέψιμης καταστροφής που έχουν υποστεί η παραγωγή, το εμπόριο, η εργασία και τα εισοδήματα.

Στο αντίποδα οι δανειστές – με τη Γερμανία πρώτη – αρνούνται μια ουσιαστική μείωση του (μη «βιώσιμου») χρέους και εμμένουν σε...

ημίμετρα τα οποία θα επιδεινώνουν συνεχώς το οικονομικό περιβάλλον και θα επιτείνουν την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Στο πολιτικό επίπεδο η Ελλάδα είναι μια χώρα δεδομένη, την οποία δεν υπολογίζει κανένας. Εξ αρχής παραδόθηκε πλήρως στους δανειστές της μέσω των δανειακών συμβάσεων «στήριξης» απεμπολώντας εθνική και δημοσιονομική κυριαρχία, έως και τα νομικά της δικαιώματα, αποδεχόμενη πλήρη πολιτικό έλεγχο και αποτελώντας το πειραματόζωο εφαρμογής στην Ευρώπη μιας τερατώδους πολιτικής που προηγουμένως είχε κυρίως εφαρμοστεί σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, στη Λατινική Αμερική και τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου.

Η Ελλάδα είναι μια μη υπολογίσιμη δύναμη στην Ευρώπη και λόγω του παραγωγικού της ελλείμματος και λόγω του ασήμαντου ρόλου της στον ευρωπαϊκό καταμερισμό. Κυρίως όμως επειδή η ίδια δεν ξέρει τι θέλει.

Στην Ευρώπη η αγωνία για αυτοπροσδιορισμό, για αναζήτηση θέσης και ρόλου στη γερμανική Ευρώπη παράγει ευρωσκεπτικισμό, αντιευρωπαϊσμό και ισχυρές νέες εκφράσεις της Άκρας Δεξιάς. Στην Ελλάδα;

Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, διότι ένα τεράστιο πολιτικό κενό χάσκει έτοιμο να καταπιεί το πολιτικό σύστημα της χώρας. Οι πολιτικές και ιδεολογικές «ταυτότητες» των τελευταίων δεκαετιών – έστω ελλιπείς ή ψευδεπίγραφες – είτε έχουν καταρρεύσει είτε έχουν μετατραπεί σε ταμπέλες που μετά δυσκολίας κρύβουν την ανεπάρκεια των κομματικών σχηματισμών.

Μπορεί η «παραγωγική ανασυγκρότηση» και η «ανάπτυξη» να βρίσκονται στα χείλη όλων, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να περιγράψει και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να διασφαλίσει τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτών των στόχων. Η διαχείριση του διαλυόμενου κράτους αποτελεί σχεδόν το μοναδικό επίδικο, ενώ στην οικονομία κυριαρχεί ο ζόφος.

Απέναντι στην κατάρρευση, τη διάλυση και τον αφελληνισμό της οικονομικής δραστηριότητας, στέκουν σαν χαμένες οι πολιτικές δυνάμεις.

1. Το κάποτε «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, αφού κατέστρεψε τη χώρα και την παρέδωσε άνευ όρων στους δανειστές της, περιμένει, σαν άταφος νεκρός, την οριστική διαγραφή του από την πολιτική σκηνή.

2. Η Ν.Δ. του Σαμαρά κατάντησε θλιβερό παρακολούθημα της Μέρκελ, δέσμια ενός «ευρωπαϊσμού» της υποταγής, διεμβολισμένη από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, ανίκανη να χαράξει στοιχειώδεις διαχωριστικές γραμμές και να παραγάγει έστω μισή ιδέα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Οδεύει προς μια εκλογική συντριβή που θα οριστικοποιήσει την πολυδιάσπαση της κάποτε πανίσχυρης ενιαίας Δεξιάς.

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω αντιφάσεων και ασαφειών, προσπαθεί να συμβιβάσει ευρωπαϊσμό και αντιγερμανισμό, «συστημική αποδοχή» και ταυτοχρόνως «αντιμνημονιακή» ρητορική. Ελπίζει – όπως προηγουμένως έλπιζε και ο Σαμαράς – ότι θα καταφέρει να διαπραγματευθεί μια αναπτυξιακή στροφή και μείωση του χρέους την ώρα που οι όροι παραμονής στο ευρώ, όπως τίθενται έως τώρα τουλάχιστον, δεν αφήνουν σοβαρό περιθώριο για αλλαγή πολιτικής.

Στο σύνολο, όμως, των πολιτικών κομμάτων που διεκδικούν κυβερνητικούς ρόλους εκκρεμεί το σημαντικότερο πολιτικό ερώτημα: Ποια θέση θέλουν να έχει η Ελλάδα στην Ευρώπη και τον κόσμο; Χωρίς την απάντηση αυτή δεν νοούνται σοβαρά πολιτικά προγράμματα. Όσο κι αν ψάξουμε, όμως, μια σοβαρή και τεκμηριωμένη απάντηση δεν θα βρούμε.

Έτσι μια μεγάλη μαύρη τρύπα απειλεί να καταπιεί το πολιτικό σύστημα και η χειρότερη μορφή Άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη γνωρίζει ημέρες ανάπτυξης που ακόμη και η ίδια δεν είχε ποτέ φανταστεί.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ