Το γάντι της Γαλλοϊσραηλινής πρόκλησης και η ανάγκη για μια περιφερειακή στρατηγική με ορίζοντα εκατονταετίας

Η διαμόρφωση μιας στρατηγικής σχέσης με την Γαλλία, όπως και η ανάγκη να διερευνηθούν οι δυνατότητες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια στοχευμένη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια διαχειριστική πράξη πρόσληψης σωματοφυλάκων που υποτίθεται ότι θα προστατεύουν την χώρα έναντι κινδύνων, χωρίς να χρειαστεί εμείς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μια τέτοια αντίληψη, φαιδροποιεί και απαξιώνει την στρατηγική σκέψη, νομιμοποιεί την στρατηγική απραξία, εμφανίζει ως περιττό και ανούσιο κάθε σοβαρό επιτελικό σχεδιασμό, καθηλώνει την χώρα σε λογικές διαχείρισης της «πεπατημένης» και εντέλει την καθιστά απολύτως ανίκανη να παρακολουθεί ενεργητικά τα διαδραματιζόμενα, σε μια εποχή πλούσια σε δυναμικές ανακατατάξεις και γεωπολιτικές ανατροπές με ευρύτερη στρατηγική σημασία.

Για μας, αυτή η σύνθετη πρόκληση, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως αφορμή, προκειμένου να αποτιμήσουμε με πραγματικούς όρους το νέο δυναμικό περιβάλλον που τελεί υπό διαμόρφωση, μέσα στο οποίο η Ελλάδα θα μπορεί να διαμορφώνει πρόσθετες παραμέτρους ασφαλείας και κυρίως θα μπορεί να αισθάνεται την αυτοπεποίθηση ενός κυρίαρχου κράτους, πριν απ όλα γιατί σε αυτό το περιβάλλον, οι αναγωγές προσλαμβάνουν ένα ευρύτερο περιφερειακό αποτύπωμα και ως τέτοιες αντιμετωπίζονται τόσο από τους συμμάχους όσο και από τους αντιπάλους μας.

Σε αυτό το περιβάλλον, τροποποιείται αντίστοιχα και η συνολική ατζέντα ενδιαφερόντων της χώρας. Δημιουργείται έτσι ένα διαφορετικό πλαίσιο προτεραιοτήτων, μέσα στο οποίο ισχυροποιούνται αντικειμενικά και οι αμιγώς εθνικές προτεραιότητες. Ο επικαιροποιημένος σχεδιασμός στον οποίο ενσωματώνονται, αποκτά ευρύτητα ΚΑΙ ως προς το συνολικό πλαίσιο που τον διέπει αλλά...

ΚΑΙ ως προς την σύνθεση των πρωταγωνιστών που τον υιοθετούν. Έτσι... Και η ίδια η χώρα, εμφανίζεται τελικά ως ένα αισθητά διαφοροποιημένο και γεωστρατηγικά οχυρωμένο μέγεθος, έναντι των όποιων επιβουλών.  

Στο περιβάλλον τέτοιων συνεργασιών, οι ισορροπίες προσλαμβάνουν μια εντελώς διαφορετική δυναμική. Το παραδοσιακό αλισβερίσι, που συχνότατα πραγματοποιείται «κάτω από το τραπέζι», παραχωρεί αντικειμενικά την θέση του σε ένα πλαίσιο διαφορετικών κανόνων τους οποίους αν μη τι άλλο ουδείς μπορεί πλέον να αγνοεί χωρίς να συνυπολογίσει το κόστος. Και φυσικά, οι αυξημένες ανάγκες προσαρμογής της γεωστρατηγικής μας κουλτούρας στις απαιτήσεις αυτού του περιβάλλοντος, προϋποθέτουν και την ύπαρξη ενός πολιτικού προσωπικού με διαφορετική αντίληψη στην διαχείριση των εθνικών υποθέσεων.

Αυτά, είναι ορισμένα πρώτα ωφελήματα τα οποία μπορούν να προκύψουν από μια τέτοια εξέλιξη και προφανώς χρειάζεται πολύ συγκεκριμένη δουλειά για να επιβληθούν και εν τέλει να αποτελέσουν τα κρίσιμα διακυβεύματα στην πολυμερή περιφερειακή ατζέντα. 

Ωστόσο... Το πολιτικό προσωπικό του τόπου μας, δεν κάνει τον κόπο να σκεφτεί παραγωγικά πάνω σε αυτά τα ζητήματα και δυστυχώς δεν αποτολμά να πάρει τις ενδεδειγμένες αποφάσεις, στην κατεύθυνση της αναγκαίας προσαρμογής του στρατηγικού μας βηματισμού, έτσι ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με την νέα δυναμική που δημιουργείται στο περιθώριο όλων αυτών των διεργασιών που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η ανάγκη λοιπόν να απαλλαγούμε οριστικά από αυτήν την συστημική παθογένεια, είναι και η κορυφαία ιστορική πρόκληση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η πατρίδα μας σε αυτές τις συνθήκες.

• Ο χαρακτήρας των περιφερειακών απειλών και η ευρύτερη συστημική διάσταση που προσδίδει σε αυτές τις απειλές η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία…
• Τα προσαυξημένα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Ελλάδα και τα οποία πλέον δεν αμφισβητούνται…
• Η διαφαινόμενη δυναμική που ευνοεί την δημιουργία περιφερειακών συνεργατικών σχημάτων η οποία είναι απολύτως ερμηνεύσιμη…
• Και οι ευρύτερες διεργασίες που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και σχετίζονται με την συνολική αναδιαμόρφωση της νέας ισορροπίας ισχύος…

Είναι μερικές μόνο από τις κρίσιμες παραμέτρους που μπορούν να προσδώσουν μια διαφορετική διάσταση, καινούρια φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και τελικά να ενισχύσουν περαιτέρω την διαφαινόμενη τάση για γενικότερες ανακατατάξεις στην περιφερειακή Αρχιτεκτονική.

Για την Ελλάδα επομένως, έχει πολύ μεγάλη σημασία το θετικό κλίμα που καταγράφεται, να αποδώσει καρπούς. Η Ελλάδα θα βγει πολλαπλά ενισχυμένη, όχι αναζητώντας δεκανίκια στο πλαίσιο μιας επικαιροποιημένης παραλλαγής του παρασιτικού προστατευτισμού που την οδήγησε σε αλλεπάλληλες εθνικές τραγωδίες, αλλά πρωτοστατώντας στην δημιουργία ενός ισχυρού στρατηγικού αναχώματος, που θα ανακόψει τον ανιστόρητο νεο-οθωμανικό αναθεωρητισμό, με την ισχυροποίηση της στρατηγικής των Ιστορικών Δικαίων και την ανάδειξη αυτής της στρατηγικής σε περιφερειακό δόγμα ικανό να τροποποιήσει οριστικά και αμετάκλητα τους κανόνες του παιχνιδιού.

Η Ελλάδα λοιπόν οφείλει να σηκώσει το γάντι της Γαλλοϊσραηλινής «πρόκλησης» και να αιφνιδιάσει τους πάντες με την αποφασιστικότητά της να διεκδικήσει ρόλο στο κλαμπ των στρατηγιστών, υποδεικνύοντας συγκεκριμένους βηματισμούς για μια περιφερειακή στρατηγική με ορίζοντα εκατονταετίας. Το 'χουμε;;;

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"