Το «ρεύμα»… Ο όχλος… Ο στείρος ρεβανσισμός και το πάρτι του πολιτικού τσαρλατανισμού

Δυστυχώς κύριοι, αλλά ως κοινωνία δεν έχουμε καταφέρει να χειραφετήσουμε πολιτικά την σκέψη μας, ούτε βεβαίως να αποδεσμεύσουμε την πολιτική και κυρίως την εκλογική μας συμπεριφορά από τις λογικές του «αντί», που επιβιώνουν, μόνο και μόνο επειδή ετεροκαθορίζονται και όχι επειδή έχουν οι ίδιες κάτι σημαντικό να προτείνουν. Κάτι που θα μπορούσε ίσως να εμπνεύσει μια διαφορετική διαδρομή τόσο για την επόμενη μέρα στην πατρίδα μας, όσο και για την καθημερινότητα των ανθρώπων…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολιτικές συμπεριφορές επιπέδου όχλου παραμένουν ενεργές και διάχυτες, ενώ σε ότι αφορά στην συλλογική πολιτική μας έκφραση, δεν έχουμε καταφέρει να αποστασιοποιηθούμε από την λαγνεία του ιδιότυπου πολιτικού «ρεβανσισμού» που αναπαράγεται και ανατροφοδοτεί με την σειρά του ένα περιβάλλον θυμού, οργής και αναθέματος, μέσα στο οποίο ανακυκλώνονται αδιέξοδα, κάνει πάρτι η κοντή μνήμη και ευδοκιμούν οι κοψοχέρηδες όλων των αποχρώσεων.

Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερη έξαρση, σε περιόδους κατά τις οποίες κυριαρχεί η πολιτική ένταση ή η απροκάλυπτη καθεστωτική συμπεριφορά εκ μέρους των κρατούντων. Εμφανίζεται και κυρίως πλασάρεται ως δήθεν αντισυστημική απάντηση, ενώ στην ουσία πρόκειται για μια κατ’ εξοχήν συστημική συμπεριφορά, απολύτως χειραγωγούμενη αλλά και απολύτως ελεγχόμενη από τους γνωμηγήτορες της συγκεκριμένης εποχής, που επενδύει σε μια ανώδυνη ψευδαίσθηση διάχυσης, μέσα στην κοινωνία, ενός ρόλου δήθεν πρωταγωνιστικού, ο οποίος θα καταστήσει και τον τελευταίο αφελή...

δήθεν συνδιαχειριστή της πολιτικής εξουσίας. Φευ…

Την εποχή των μνημονίων…

Το μείγμα αυτής της απερίγραπτης φαιδρότητας στην αντίληψη των ανθρώπων, διαμόρφωσε και συντήρησε ένα περιβάλλον στο οποίο έκανε πάρτι ο τσαρλατανισμός και η ματαιοδοξία. Υπήρξαν μικροπερίοδοι κατά τις οποίες οι πάντες ακολουθούνταν από μυριάδες φανατισμένους υποστηρικτές, που μέσα τους πίστευαν ότι η επόμενη μέρα θα τους αναβάθμιζε σε λεγεωνάριους της εξουσίας και σε απονεμητές δικαίου σε μια Ελλάδα που δεινοπαθούσε από την στραγγαλιστική πίεση των δανειστών.

Κάποια λουλούδια μαράθηκαν πριν προλάβουν να απολαύσουν την ψευδαίσθηση της ομορφάδας τους… Κάποια άλλα μεταφυτεύτηκαν στις ζαρντινιέρες της εξουσίας και του κοινοβουλευτικού μισθολογίου… Η φαιδρότητα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση… Μαζί με την φαιδρότητα των ΑΝΕΛ… Η πατρίδα μας πλήρωσε το τίμημα της αφέλειας των πολιτών της, με το αίσχος της Πρέσπας…

Και όταν ήρθε η αποκαθήλωση, όλα τα φυντάνια που συνέθεσαν αυτό το φαιδρό κυβερνητικό επιτελείο, διεκδίκησαν έναν ρόλο αυτόνομο, πουλώντας τα ίδια φούμαρα, στους ίδιους ανακυκλώσιμους πολιτικά αφελείς. Το πόσο σεβάστηκαν οι Βαρουφάκης, Ζωή, Φάμελος, Χαρίτσης και λοιποί αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν και πόσο συνέβαλαν προσωπικά στον περεταίρω εκφυλισμό του πολιτικού τσίρκου, είναι κάτι που το βιώνουμε άπαντες και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά επ’ αυτού.

Και μετά ήρθε η πανδημία…

Ο ίδιος «πάνσοφος» λαός… Καινούριοι όμως γνωμηγήτορες… Νέα βιομηχανία πολιτικής μπαρούφας… Καινούρια πολιτικά φυντάνια ων ουκ έστι αριθμός… Φαίδωνες, Κούβελες, διαχρονικοί Καζάκηδες, Τράγκες, Φράγκες, τάγματα περιφερόμενων υπερασπιστών του άρθρου 120… 

Και τι δεν έβγαλε αυτός ο «εύφορος» τόπος, σε ένα περιβάλλον που ο ένας μετά τον άλλο βάλτωνε και αποσαθρωνόταν, ενώ ο Μητσοτάκης ελλείψει σοβαρού πολιτικού αντιλόγου, αναγορευόταν σταθερά σε καθεστώς, ασύδοτο και ακλόνητο… Το Σύστημα εκπαιδεύεται διαρκώς σε νέους τρόπους που το βοηθούν να επενδύει στην ανώδυνη εκτόνωση, χωρίς να ρισκάρει τίποτε από τα «βαριά του χαρτιά»… Εμείς άραγε… Διδαχτήκαμε κάτι;;;

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι ως δημοσιολογούντες, να παραμένουμε καθηλωμένοι στην λαγνεία του «ρεύματος» που ΚΑΙ αυτήν την φορά επανέρχεται δριμύτερο και εμφανίζεται να γοητεύεται από βαρύγδουπες κριτικές και μεγάλα λόγια, βουτηγμένα στο συναίσθημα, στο ανάθεμα και στην συνωμοσιολογία (αλλά χωρίς ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις) και όλα δείχνουν ότι αναζητά «του Κασίδη το κεφάλι» για να εμπεδώσει την πολιτική με ταχύρρυθμα μαθήματα. Θα πρέπει όμως, να θυμίσουμε μια αλήθεια την οποία επιμελώς ξεχνούμε, όσοι από μας επιμένουμε να μιλούμε για «ρεύμα», αποθεώνοντας το πέτσινο «μεγαλείο» του, αλλά παραβλέποντας πλήρως τις σοβαρότατες συνέπειες αυτής μας της επιλογής…

Και η αλήθεια είναι ότι όλην αυτήν την πανδαισία ομορφιάς που απολαμβάνουμε σήμερα και αναπαράγεται ποικιλοτρόπως τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, μας την εξασφάλισε το «ρεύμα» του 43,92% το οποίο παρέδωσε στον ΓΑΠ την κυβέρνηση το 2009. Το θυμάστε εκείνο το «ρεύμα», το υπεράνω πάσης υποψίας, πάσης κριτικής και πάσης αμφισβήτησης;;; Θυμάστε και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, τον κατακερματισμό, αλλά και τις απίθανες ανασυνθέσεις του που έδωσαν 36,34% στον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος σήμερα εξαϋλώνεται και μετά 41 τακατό στον Μητσοτάκη που αξιοποίησε την τεχνογνωσία του για να γίνει καθεστώς;;;

Αυτό λοιπόν το «ρεύμα» το οποίο διαχρονικά πατάει στον θυμό και στην οργή και υποτιμά έως και αδιαφορεί πλήρως για το υπαρκτό ή και ανύπαρκτο «πολιτικό πακέτο», ΔΕΝ έδωσε λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Αντιθέτως…  Έδωσε ευκαιρίες στο πολιτικό σύστημα προκειμένου να ανασυνταχθεί, να αναβαθμιστεί σε καθεστώς, να εξοφλήσει γραμμάτια αλλά όχι προς όφελος των πολιτών και του τόπου. Αυτοί επιμένουν να κυνηγούν επί ματαίω την ουρά τους, αναζητώντας εναγωνίως καινούρια «ρεύματα» για να στοιχηθούν.

Έτσι… Σήμερα δυστυχώς επανερχόμαστε για να πλέξουμε το εγκώμιο ενός νέου «ρεύματος», το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχει και την πιο καραμπινάτη ιστορικά ασχετοσύνη με την πολιτική, ενώ περιστοιχίζεται και από διαχρονικούς πολιτικούς γυρολόγους, αλλά και κυνηγούς πολιτικών ευκαιριών που αναζητούν εναγωνίως μια θέση στο κοινοβουλευτικό στερέωμα.

Να με συμπαθάτε κύριοι, αλλά μια τέτοια επιλογή, ΔΕΝ διαθέτει το πολιτικό καύσιμο (παρά το όποιο «ρεύμα») και ως εκ τούτου, ΟΥΤΕ αναθέσμιση θα φέρει… ΟΥΤΕ εξυγίανση των θεσμών που νοσούν μπορεί να εξασφαλίσει… ΟΥΤΕ σοβαρή ενασχόληση με τις κρίσιμες εθνικές υποθέσεις μπορεί να εγγυηθεί. Το μόνο που θα καταφέρει μια ενισχυμένη παρουσία αυτού του «ρεύματος» στα πολιτικά πράγματα της χώρας, θα είναι να εξασφαλίσει απερίγραπτη εσωστρέφεια και μια συνακόλουθη πρώτης τάξεως ευκαιρία στους γεωπολιτικούς αετονύχηδες του Αναθεωρητισμού, που θα δουν τα σχέδιά τους για γεωπολιτικό ακρωτηριασμό, να διευκολύνονται τα μέγιστα.

Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι εκδικούμενοι με αυτόν τον τρόπο την πατρίδα τους, θα εκδικηθούν αποτελεσματικά ένα καθεστώς που καταδυνάστευσε την ζωή τους, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Ας το κάνουν. Και εάν βρουν τον χρόνο, ίσως και να συνειδητοποιήσουν ότι ένα καθεστώς δεν το αντιμετωπίζεις δίνοντάς του την δυνατότητα να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο των μηχανισμών, με αντάλλαγμα την δυνατότητά σου να πουλήσεις για λίγα πολιτικά φρου – φρου και αρώματα στην πολιτική πασαρέλα.

Όσο για κείνους που θα αντιτείνουν ότι η παρουσία αυτού του «ρεύματος» στην Βουλή, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι οι εκπρόσωποί του θα είναι αυτοί που θα διαχειριστούν και κρίσιμες εθνικές υποθέσεις, τότε θα πρέπει ειλικρινά να αναρωτηθούμε εάν μια μονοθεματική παρουσία στο κοινοβούλιο εν είδη πολιτικού μαϊντανού, μπορεί να έχει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την όποια ανταποδοτική πολιτική χρησιμότητα για λογαριασμό της Ελληνικής κοινωνίας.

Τι χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας…

Έναν συνδυασμό κριτηρίων. Λειτουργικό, αδιαπραγμάτευτο, δυναμικό. Έναν συνδυασμό κριτηρίων που θα προσδώσει σοβαρότητα στην πολιτική και εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, ενώ παράλληλα θα επανατοποθετήσει τον πήχη των απαιτήσεων και τα εργαλεία αξιολόγησης του έργου των αιρετών τους εκπροσώπων.

Η επιλογή των πολιτών, ΔΕΝ μπορεί πλέον να συνεχίσει να καθορίζεται από την λογική του «ΑΝΤΙ» και ενός κίβδηλου ρεβανσισμού που μοιράζει εύκολα και απερίσκεπτα, απαλλακτικά συγχωροχάρτια δια της εναλλαγής στην εξουσία.

Να φύγει ο Μητσοτάκης από την εξουσία. Καμία αντίρρηση. Δεν γίνεται όμως να μην μας απασχολεί η πολιτική φυσιογνωμία και το δυνητικό πολιτικό αποτέλεσμα που θα φέρει αυτός που θα τον αντικαταστήσει. Δεν είναι αυτό σοβαρή πολιτική προσέγγιση του προβλήματος με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.

Υποτιμούμε το ήθος το οποίο θα θέλαμε να διαθέτει η αυριανή πολιτική ηγεσία της χώρας; ΟΧΙ... Καθόλου ΔΕΝ το υποτιμούμε. Εάν όμως θεωρούμε ότι από μόνο του αρκεί για να καταστήσει την χώρα διακυβερνήσιμη, τότε να δώσουμε τα κλειδιά του κοινοβουλίου στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να επιλύσουμε άπαξ και δια παντός το στοίχημα του ήθους. Έτοιμη λύση ΚΑΙ με εμπειρία διοίκησης... Ας σοβαρευτούμε όμως... 

Η επιλογή των πολιτών, θα πρέπει να παραπέμπει και να προσδιορίζεται από μια ισχυρή πολιτική αποφασιστικότητα, που θα οριοθετείται από σαφείς και αδιαπραγμάτευτες πολιτικές προτεραιότητες και στοχεύσεις. Η επένδυση στην ικανότητα, στην σοβαρότητα και στην εμπειρία, θα είναι καθοριστική για την επόμενη πενταετία των κρίσιμων αποφάσεων, η λήψη των οποίων επιταχύνεται μετά την δημοσιοποίηση της νέας στρατηγικής ασφαλείας των ΗΠΑ.

Η πατρίδα μας θα πληρώσει πανάκριβο τίμημα, εάν οι πολίτες της αφεθούν να συνεχίσουν τον ανέμελο περίπατό τους σε συναισθηματικού χαρακτήρα αμπελοφιλοσοφίες, σε μια εποχή που η περιφερειακή φυσιογνωμία επαναπροσδιορίζεται, οι ρόλοι αναδιανέμονται και η διαχείριση του συγκρουσιακού περιβάλλοντος, απαιτεί Ιφιγένειες πρόθυμες να θυσιαστούν ή ανίκανες να διεκδικήσουν ρόλο, πέραν αυτού του θύματος.

Η διαχείριση των νέων προκλήσεων, ΔΕΝ μπορεί να γίνει με κριτήρια αμιγώς ιδεολογικά, ενώ η πολιτική ζωή της χώρας, ΔΕΝ μπορεί να περιστρέφεται γύρω από θεωρίες συνομωσίας, ξυλόλια, φαναράκια και αντίσκηνα στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ουδείς στο περιφερειακό στερέωμα μπορεί να πάρει σοβαρά μια χώρα οι πολίτες της οποίας αποφάσισαν να απαντήσουν στον ενδοτισμό των Μητσοτάκηδων και στις επικύψεις των Γεραπετρίτηδων, επιλέγοντας την περιφερόμενη μιζέρια των μαθητευόμενων μάγων, μιας αμφιβόλου ποιότητας και ταυτότητας πολιτικής.

Και θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε απευθυνόμενοι σε όλους εκείνους που θα σπεύσουν βιαστικά όπως πάντα, να απαξιώσουν την προτροπή μας για πολιτική σοβαρότητα, ότι, ΔΕΝ υποτιμούμε το πρόβλημα, το έγκλημα, την ανθρώπινη διάστασή του και το ήθος όσων επιμένουν να το αναδεικνύουν επίμονα. Αυτό που κάνουμε είναι να επιμένουμε στον διακριτό του χαρακτήρα… Στην ανάγκη να αποτελέσει η αντιμετώπισή του, μέρος μιας σοβαρής και υπεύθυνης διαχείρισης, που θα είναι μεν πολιτική, αλλά ΔΕΝ θα υποκαταστήσει την πολιτική, μετατρέποντας έτσι την χώρα σε ένα απέραντο Βασίλειο της μιζέριας…

Η ευθύνη λοιπόν όλων ημών που ασκούμε ή διεκδικούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα έκφρασης δημοσίου λόγου, είναι μεγάλη, αναφορικά με το τι ιεραρχούμε και τι ακριβώς αναπαράγουμε καθημερινά.  

Και επειδή ένα από τα ευκολόπεπτα παραμύθια που απολυτοποιεί τα πεπραγμένα και τα παρελθόντα των πολιτικών ανδρών, αποκόπτοντάς τα από τις συγκεκριμένες συνθήκες που κυριάρχησαν αλλά και από το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο επί του οποίου υποχρεούνται να δεσμευτούν κατ’ απαίτηση όλων, θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι εάν αυτή η απλοϊκή λογική ήταν ο κανόνας, τότε ο μέχρι πρότινος με πολλές αποτυχίες Αβραάμ Λινκολν, δεν θα είχε γίνει ένας από τους πλέον επιτυχημένους προέδρους των ΗΠΑ. Ούτε και ο Τσόρτσιλ μετά από τα γνωστά «χρόνια της ερημιάς» θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρωθυπουργό της νίκης και σε μια από τις κατ’ εξοχήν ηγετικές φυσιογνωμίες του προηγούμενου αιώνα.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"